ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : งานดอกไม้ไฟ2
ฟิ้วว~~~
เสียงสายลมภายใต้แสงแดดเข้าปะทะกันใบหน้าผุดเต็มไปด้วยเหงื่อ
เหนื่อย....
เธอคิดในใจแบบนั้นแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดมันออกมา
มือก็ยังคงตวัดดาบในมือไปมา
“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะเหนื่อยแล้วนะ คิคุโนะ”
ชายผู้ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นอีกมือหนึ่งถือดาบไม้ซึ่งดูเหมือนว่าจะสู้ดาบอันคมกริบของหญิงสาวไม่ได้
“ ไม่หรอกค่ะ ท่านพี่หนูยังไหว”
ชายหนุ่มมองน้องสาวตัวเอง
สายตาที่ดูเหมือนจะแข็งกร้าวกลับมีความห่วงใยอยู่ไม่น้อย
“ถึงเจ้าจะยังไหว แต่พี่อยากพัก ไปดื่มชากับข้าก่อนเถอะคิคุโนะ”
ชายหนุ่มตัดบทน้องสาวออกซะง่ายๆ เธอเองก็ไม่สามารถอะไรได้
และแล้วทั้งสองก็นั่งดื่มชาอยู่ข้างๆลานฝึกของหน่วยที่ 13
“ เป็นไงบ้างล่ะ หายเหนื่อยแล้วเหรอ “คาตาคิแกล้งถามคิคุโนะที่กำลังนั่งซดน้ำชาอย่างอเร็ดอร่อย
ทำไมน้า ถ้าเหนื่อยก็บอกมาสิ ไม่เห็นจะต้องทำหัวดื้อแบบนั้นเลย
“ หนูไม่ได้เหนื่อยซะหน่อย ท่านพี่เป็นคนเหนื่อยเองไม่ใช่เหรอคะ”
คิคุโนะทำหน้าแบะ เบนหน้าไปทางอื่น ทำให้คาตาคิระอดยิ้มไม่ได้
“ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ” ชายหนุ่มยิงคำถามเปลี่ยนเรื่อง
“คะ”
“พี่หมายถึงเรื่องการเป็นยมทูตของเจ้าน่ะ เป็นไงบ้างล่ะ”
“ ก็ดีนี่คะ”
“ แล้วอุคิทาเกะล่ะ”
“มันเกี่ยวอะไรกับท่านรองล่ะคะเนี่ย”
“ก็พี่ฝากเจ้าไว้กับเขาให้ดูแลนะ ข้าเองก็อยากรู้ว่าอุคิทาเกะดูแลเจ้าดีหรือเปล่า”
คำถามนั้นทำให้เลือดสูบฉีดขึ้นบนหน้าของคิคุโนะ
ทำไมนะ ทำไมหัวใจของเรามันจะต้องเต้นแรงทุกครั้งเมื่อเราได้ชื่อของท่านรอง เรานี่มันบ้าจริงๆ
“ว่าไงล่ะ”
“ ท่านรองเข้า กะ ก็.. ก็ น่ารักดีนี่คะ”
คำตอบนั้นเกือบจะทำให้คาตาคิระต้องหัวเราะ
“ นั่นสินะ เจ้าอุคิทาเกะ คงน่ารักในสายตาของผู้หญิงสินะ น่าอิจฉาจิงๆ”
“ท่านพี่พูดแบบนั้นทำไมคะ พูดยังกับว่าตัวเองไม่มีใครมาจีบงั้นแหละ ก็ท่านพี่เป็นผู้ชายนี่คะ”
“เป็นผู้ชาย เค้าต้องจีบผู้หญิงไม่ใช่เหรอคะ”
คาตาคิระสะอึกกับคำพูดน้องสาวของตัวเอง
มันทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักมากๆ
“มันก็จริงอยู่ ที่ผู้ชายน่ะเขาต้องทำแบบนั้น แต่ถ้าผู้หญิงเขาไม่มีใจให้ จะจีบจะรั้งยังไง”
“ผลมัน....ก็ต้องออกมาเป็นอย่างเดิมอยู่ดี”
คาตาคิระพูดสีหน้าเศร้าๆ
คิคุโนะยังคงสงสัยในตัวของพี่ชาย
ทำไมนะ ทำไมถึงต้องยอมเจ็บปวดอยู่คนเดียวด้วย
ครืนนนน
“คิคุโนะ ชั้นมีเรื่อง...”
อยู่ๆประตูของห้องก็เปิดบอกหลังประตูบานนั้น
เผยโฉมหน้าชาย ผู้ซึ่งถูกสองพี่น้องคาตาคิระ นินทาอยู่ ไม่นาน..
“มีเรื่องอะไรกับน้องสาวข้าเรอะ” คาตาคิระชายตามองบุรุษที่อยู่ตรงหน้า
“เอ่อ คือ....”
“มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมาสิ”คาตาคิระตวาด แต่มันยิ่งทำให้อุคิทาเกะไม่กล้าที่จะเอ่ยขำขอให้เขาฟัง
“ เอ่อ ..คือ ว่า”
“ ว่าไง”
“ ผมขอ....”
“ขออะไร”
…………………………………………………
…………………
“ผมขออนุญาตพาคิคุโนะไปงานดอกไม้ไฟได้มั้ยครับบบบบ!!!!!”
…………………………………..
……………
……………………………..
.....................................................
ตอนนี้หน้าอุคิทาเกะแทบจะไม่มีสภาพเหมือนคนป่วยแล้ว
เพราะใบหน้าที่มีเลือดสูบฉีดขึ้นเต็มนั้น มีสีแดงเป็นเหมือนลูกมะเขือ(เทศ) สุก
ภายในห้องตอนนี้เงียบไปชั่วขณะ
อุคิทาเกะหลบสายตาอึ้งตะลึงของทั้งสองพี่น้องคาตาคิระ
คาตาคิระเองก็ตกใจกับคำพูดของอุคิทาเกะอยู่ไม่น้อย
ช่างกล้าจริงๆ เจ้าหมอนี่
“ เอ่อ ได้ รึเปล่าครับ”
“ไม่ได้!!”
คาตาคิระตอบเสียงหนักแน่น ทำเอาอุคิทาเกะและคิคุโนะต่างหน้าหงอยไปตามๆกัน
ว่าแล้วเชียว.....
“ แต่ ถ้าข้าจะให้คนไปดูแลน้องสาวข้าอีกคนละก็ได้ “
อุคิทาเกะซึ่งพึ่งจะทำหงอยกลับมีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง..
“จะ จิงเหรอครับ”
“เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะคืนคำรึไง”
“ ปะ เปล่าครับ ขอบคุณครับ”
.....................................................................................
............................
...
...............................................
.
................................................
แสงแดดส่องสลัว บ่งบอกถึงพระอาทิตย์ในยามเย็น
ท้องฟ้ากำลังมืดลง และแสงแห่งดอกไม้ไฟกำลังจะเริ่มขึ้น....
อุคิทาเกะกำลังใช้หลังพิงอยู่กับประบานเลื่อน ที่อยู่ภายนอกของห้องแต่งตัวหน่วยที่ 13
ตอนนี้ชุดของเขาช่างแตกต่างจะชุดยมทูตทั่วไป
เพราะตอนนี้เขาอยู่ในชุดยูกาตะสีฟ้าคราม ซึ่งเป็นสีที่อบอุ่น เหมาะกับเขาจริงๆ (อันนี้คนแต่งคิดไปเอง)
เขากำลังรอหญิงสาวผู้ซึ่งกว่าเขาจะได้ไปงานดอกไม้ไฟกับเธอนั้น
มันช่างแสนยากลำบากซะเหลือเกิน (ตรงไหนฟะ)
“เสร็จรึยังล่ะ คิคุโนะ”
“ค่า..... เสร็จแล้ว ค่า”เสียงใสๆฟังเหมือนเด็กๆของเธอ ทำให้อุคิทาเกะอดยิ้มไม่ได้
ไม่ว่ายังไง เธอก็น่ารักสำหรับเขาเสมอ
ครืนนนน
และแล้วประตูห้องแต่งตัวก็เปิดออก.....
อุคิทาเกะยืนตะลึงอยู่หน้าห้องแต่งตัว
ภาพที่เขาเห็นอยู่คือ หญิงสาวที่แต่งกายในชุดกิโมโนสีขาว
ลายกลีบดอกไม้สีแดง ผมสีดำถูกรวบมัดปักด้วยปิ่นสีทอง
บนใบหน้าที่มีเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย
ถึงกลับทำให้อุคิทาเกะทำอะไรไม่ถูก
"ท่านรองคะ จะลนไปถึงไหนคะเนี่ย"
อุคิทาเกะแทบรู้สึกเหมือนถูกถีบออกจากภวัง
ไม่รู้มาก่อนเลยนะ ว่าเทอจะเหน็บแนมได้เก่งขนาดนี้
อุคิทาเกะพลางจับมือคิคุโนะแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว
"เราไปกันเถอะ"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อ้ายยย ในที่สุดก้อกลับมาอัพจนได้
หลังจากที่ดองไปนาน
ตอนนี้เปนตอนที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยพิมได้ 5555
(คงยาวสุึดแล้วแหละ ยาวมากกว่านี้คนแต่งเป็นลมแหง
ตอนแรกคอมเสียนึกว่าฟิคเราจะอันตะทานหายไปกันไวรัสซะแร้วว
แต่พอมาดูอีกที ไม่หายเฮะ ดัใจมากกกกกก
เสียงสายลมภายใต้แสงแดดเข้าปะทะกันใบหน้าผุดเต็มไปด้วยเหงื่อ
เหนื่อย....
เธอคิดในใจแบบนั้นแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดมันออกมา
มือก็ยังคงตวัดดาบในมือไปมา
“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะเหนื่อยแล้วนะ คิคุโนะ”
ชายผู้ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นอีกมือหนึ่งถือดาบไม้ซึ่งดูเหมือนว่าจะสู้ดาบอันคมกริบของหญิงสาวไม่ได้
“ ไม่หรอกค่ะ ท่านพี่หนูยังไหว”
ชายหนุ่มมองน้องสาวตัวเอง
สายตาที่ดูเหมือนจะแข็งกร้าวกลับมีความห่วงใยอยู่ไม่น้อย
“ถึงเจ้าจะยังไหว แต่พี่อยากพัก ไปดื่มชากับข้าก่อนเถอะคิคุโนะ”
ชายหนุ่มตัดบทน้องสาวออกซะง่ายๆ เธอเองก็ไม่สามารถอะไรได้
และแล้วทั้งสองก็นั่งดื่มชาอยู่ข้างๆลานฝึกของหน่วยที่ 13
“ เป็นไงบ้างล่ะ หายเหนื่อยแล้วเหรอ “คาตาคิแกล้งถามคิคุโนะที่กำลังนั่งซดน้ำชาอย่างอเร็ดอร่อย
ทำไมน้า ถ้าเหนื่อยก็บอกมาสิ ไม่เห็นจะต้องทำหัวดื้อแบบนั้นเลย
“ หนูไม่ได้เหนื่อยซะหน่อย ท่านพี่เป็นคนเหนื่อยเองไม่ใช่เหรอคะ”
คิคุโนะทำหน้าแบะ เบนหน้าไปทางอื่น ทำให้คาตาคิระอดยิ้มไม่ได้
“ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ” ชายหนุ่มยิงคำถามเปลี่ยนเรื่อง
“คะ”
“พี่หมายถึงเรื่องการเป็นยมทูตของเจ้าน่ะ เป็นไงบ้างล่ะ”
“ ก็ดีนี่คะ”
“ แล้วอุคิทาเกะล่ะ”
“มันเกี่ยวอะไรกับท่านรองล่ะคะเนี่ย”
“ก็พี่ฝากเจ้าไว้กับเขาให้ดูแลนะ ข้าเองก็อยากรู้ว่าอุคิทาเกะดูแลเจ้าดีหรือเปล่า”
คำถามนั้นทำให้เลือดสูบฉีดขึ้นบนหน้าของคิคุโนะ
ทำไมนะ ทำไมหัวใจของเรามันจะต้องเต้นแรงทุกครั้งเมื่อเราได้ชื่อของท่านรอง เรานี่มันบ้าจริงๆ
“ว่าไงล่ะ”
“ ท่านรองเข้า กะ ก็.. ก็ น่ารักดีนี่คะ”
คำตอบนั้นเกือบจะทำให้คาตาคิระต้องหัวเราะ
“ นั่นสินะ เจ้าอุคิทาเกะ คงน่ารักในสายตาของผู้หญิงสินะ น่าอิจฉาจิงๆ”
“ท่านพี่พูดแบบนั้นทำไมคะ พูดยังกับว่าตัวเองไม่มีใครมาจีบงั้นแหละ ก็ท่านพี่เป็นผู้ชายนี่คะ”
“เป็นผู้ชาย เค้าต้องจีบผู้หญิงไม่ใช่เหรอคะ”
คาตาคิระสะอึกกับคำพูดน้องสาวของตัวเอง
มันทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักมากๆ
“มันก็จริงอยู่ ที่ผู้ชายน่ะเขาต้องทำแบบนั้น แต่ถ้าผู้หญิงเขาไม่มีใจให้ จะจีบจะรั้งยังไง”
“ผลมัน....ก็ต้องออกมาเป็นอย่างเดิมอยู่ดี”
คาตาคิระพูดสีหน้าเศร้าๆ
คิคุโนะยังคงสงสัยในตัวของพี่ชาย
ทำไมนะ ทำไมถึงต้องยอมเจ็บปวดอยู่คนเดียวด้วย
ครืนนนน
“คิคุโนะ ชั้นมีเรื่อง...”
อยู่ๆประตูของห้องก็เปิดบอกหลังประตูบานนั้น
เผยโฉมหน้าชาย ผู้ซึ่งถูกสองพี่น้องคาตาคิระ นินทาอยู่ ไม่นาน..
“มีเรื่องอะไรกับน้องสาวข้าเรอะ” คาตาคิระชายตามองบุรุษที่อยู่ตรงหน้า
“เอ่อ คือ....”
“มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมาสิ”คาตาคิระตวาด แต่มันยิ่งทำให้อุคิทาเกะไม่กล้าที่จะเอ่ยขำขอให้เขาฟัง
“ เอ่อ ..คือ ว่า”
“ ว่าไง”
“ ผมขอ....”
“ขออะไร”
…………………………………………………
…………………
“ผมขออนุญาตพาคิคุโนะไปงานดอกไม้ไฟได้มั้ยครับบบบบ!!!!!”
…………………………………..
……………
……………………………..
.....................................................
ตอนนี้หน้าอุคิทาเกะแทบจะไม่มีสภาพเหมือนคนป่วยแล้ว
เพราะใบหน้าที่มีเลือดสูบฉีดขึ้นเต็มนั้น มีสีแดงเป็นเหมือนลูกมะเขือ(เทศ) สุก
ภายในห้องตอนนี้เงียบไปชั่วขณะ
อุคิทาเกะหลบสายตาอึ้งตะลึงของทั้งสองพี่น้องคาตาคิระ
คาตาคิระเองก็ตกใจกับคำพูดของอุคิทาเกะอยู่ไม่น้อย
ช่างกล้าจริงๆ เจ้าหมอนี่
“ เอ่อ ได้ รึเปล่าครับ”
“ไม่ได้!!”
คาตาคิระตอบเสียงหนักแน่น ทำเอาอุคิทาเกะและคิคุโนะต่างหน้าหงอยไปตามๆกัน
ว่าแล้วเชียว.....
“ แต่ ถ้าข้าจะให้คนไปดูแลน้องสาวข้าอีกคนละก็ได้ “
อุคิทาเกะซึ่งพึ่งจะทำหงอยกลับมีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง..
“จะ จิงเหรอครับ”
“เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะคืนคำรึไง”
“ ปะ เปล่าครับ ขอบคุณครับ”
.....................................................................................
............................
...
...............................................
.
................................................
แสงแดดส่องสลัว บ่งบอกถึงพระอาทิตย์ในยามเย็น
ท้องฟ้ากำลังมืดลง และแสงแห่งดอกไม้ไฟกำลังจะเริ่มขึ้น....
อุคิทาเกะกำลังใช้หลังพิงอยู่กับประบานเลื่อน ที่อยู่ภายนอกของห้องแต่งตัวหน่วยที่ 13
ตอนนี้ชุดของเขาช่างแตกต่างจะชุดยมทูตทั่วไป
เพราะตอนนี้เขาอยู่ในชุดยูกาตะสีฟ้าคราม ซึ่งเป็นสีที่อบอุ่น เหมาะกับเขาจริงๆ (อันนี้คนแต่งคิดไปเอง)
เขากำลังรอหญิงสาวผู้ซึ่งกว่าเขาจะได้ไปงานดอกไม้ไฟกับเธอนั้น
มันช่างแสนยากลำบากซะเหลือเกิน (ตรงไหนฟะ)
“เสร็จรึยังล่ะ คิคุโนะ”
“ค่า..... เสร็จแล้ว ค่า”เสียงใสๆฟังเหมือนเด็กๆของเธอ ทำให้อุคิทาเกะอดยิ้มไม่ได้
ไม่ว่ายังไง เธอก็น่ารักสำหรับเขาเสมอ
ครืนนนน
และแล้วประตูห้องแต่งตัวก็เปิดออก.....
อุคิทาเกะยืนตะลึงอยู่หน้าห้องแต่งตัว
ภาพที่เขาเห็นอยู่คือ หญิงสาวที่แต่งกายในชุดกิโมโนสีขาว
ลายกลีบดอกไม้สีแดง ผมสีดำถูกรวบมัดปักด้วยปิ่นสีทอง
บนใบหน้าที่มีเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย
ถึงกลับทำให้อุคิทาเกะทำอะไรไม่ถูก
"ท่านรองคะ จะลนไปถึงไหนคะเนี่ย"
อุคิทาเกะแทบรู้สึกเหมือนถูกถีบออกจากภวัง
ไม่รู้มาก่อนเลยนะ ว่าเทอจะเหน็บแนมได้เก่งขนาดนี้
อุคิทาเกะพลางจับมือคิคุโนะแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว
"เราไปกันเถอะ"
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อ้ายยย ในที่สุดก้อกลับมาอัพจนได้
หลังจากที่ดองไปนาน
ตอนนี้เปนตอนที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยพิมได้ 5555
(คงยาวสุึดแล้วแหละ ยาวมากกว่านี้คนแต่งเป็นลมแหง
ตอนแรกคอมเสียนึกว่าฟิคเราจะอันตะทานหายไปกันไวรัสซะแร้วว
แต่พอมาดูอีกที ไม่หายเฮะ ดัใจมากกกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น