At First Time : ...............................[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : - - @At First Time@ Part 1 - -

‘...ความเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียงใด...’


“ว่าไง.....เออได้ เจอกัน”เมื่อกี้เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมมันฟังดูหดหู่ก็เพราะเจ้าของเครื่องอย่างผมอยู่ในช่วงจิตตกนั่นแหล่ะครับ สาเหตุน่ะหรอ? มันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอ๊ง.........อยากรู้ล่ะสิ เหอะๆ ไม่มีอะไรมากหรอกครับก็แค่โดนบอกเลิกเอง จบป่ะ???...........ไม่จบ โอเคงั้นเล่าต่อ เมื่อวานประมาณสี่ทุ่มผมก็ผมโดนบอกเลิกจากแฟนสาวที่คบกันมาสามปีด้วยเหตุผลที่ว่า...ผมเตี้ยเกินไป...เตี้ยตรงไหน170เนี่ย เตี้ยตรงไหนครับ? จริงๆแล้วผมว่าเธอไปเจอหนุ่มคนใหม่มากกว่าเห็นว่าเป็นนักบาสคงจะค่อนข้างสูงล่ะมั้งเลยเอาเหตุผลนี้มาอ้าง เอาเถอะ ไม่รักกันเลิกกันก็ดีแล้วล่ะครับ ถามว่าเสียใจมั๊ย ก็เสียใจนะ แต่ไม่ถึงกับร้องไห้อ่ะ มันก็แค่ซึมๆลงไปบ้างเท่านั้น ไม่รู้สิคงเพราะผมคบเธอแบบเพื่อนล่ะมั้ง ตอนนี้คงถึงเวลาเปิดโอกาสให้คนอื่นๆเข้ามาในชีวิตบ้าง โดยเฉพาะวันเปิดเทอมวันแรกของการเป็นเฟรชชี่ สาวๆน่ารักๆเพียบเลย ผมตั้งใจจะคว้ามาเดินควงให้ได้ซักคนล่ะ


    อะแฮ่ม ขอแนะนำตัวเองหน่อยล่ะกันนะครับ ผมนายเพชรภูมิ หรือ พอร์ชอายุ18ปีเต็มเมื่อไม่นานมานี้ เป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิดและสอบติดมหาลัยในกรุงเทพนี่แหล่ะ สูง170หนัก50 โดยประมาณ หน้าตาหรอ....ก็หล่อ....มั้ง ผมคิดว่างั้นนะ ผมผิวขาวนะแต่ไม่ขาวมากหรอกครับ ตอนนี้ก็กำลังจะไปก๊งกับเพื่อนใหม่ซะหน่อย เจอกันวันนี้เนี่ยแหล่ะเพื่อนในคณะน่ะครับ สนิทกันเร็วจนหน้าตกใจ ฮ่าๆ แล้วชายล้วน5คนจะเที่ยวไหนได้นอกจากร้านเหล้า ไอ้คนโทรชวนเมื่อกี้มันให้เหตุผลว่ากระชับมิตรจะได้สนิทกันเร็วๆ แต่ผมว่าแค่วันนี้ก็สนิทเหมือนรู้จักกันมาสิบปีแล้วล่ะ เจอกันวันเดียวด่าพ่อล่อแม่กันซะแล้ว เหอๆ


......ผั๊วะ.....


“ช้านะมึงไอ้พอร์ชพวกกูมากันตั้งนานละ”พอผมโผล่หัวเข้าไปในร้านยังไม่ทันได้นั่งไอ้เซนก็โบกหัวผมก่อนเลย เห็นมั๊ยบอกแล้วว่าสนิทกัน นี่ขนาดวันเดียวนะเนี่ยยังตบหัว ผมว่าถ้าเรียนจบเอาตีนเขี่ยปากกันชัวร์


.....ผั๊วะ.....


“เชี่ย ก็หอกูมันไกลกว่าพวกมึงนี่”แน่นอนครับผมไม่ยอมให้ใครตบหัวฟรีๆ ผมก็โบกหัวไอ้เซนเบาๆแต่เสียงดังชัดเจน ฮ่าๆ


“เฮ้ย พวกมึงหยุดตีกันดิ๊ สัด เฮี้ยพอร์ช มึงมานั่งข้างกูเลย”เป็นไอ้โฟมครับที่เบรกพวกผมเพราะผลัดกันโบกกันไปโบกกันมาแล้วก็สั่งให้ผมไปนั่งข้างมัน


“ทำไมมาร้านนี้วะ ใครแนะนำ”เป็นผมเองที่ถาม ก็มันค่อนข้างห่างจากมหาลัยพอสมควรแต่บรรยากาศโอเคนะครับ ชิวๆมีคนไม่เยอะเท่าไหร่


“พี่ชายกูเอง มันบอกว่าไม่แพง”ไอ้โฟมเป็นคนตอบ พี่มันเรียนจบไปนานแล้วล่ะมันบอกว่างั้น จริงๆแก๊งผมมีห้าคนครับรวมผมด้วย ก็มีผม มีไอ้เซนเป็นผู้ชายปากมาก ตัวสูงหน้าตาปกติก็ดูเฉยๆแต่พอยิ้มล่ะกวนตีนชิบหายหล่อน้อยกว่าผม ฮ่าๆ ผมกับมันเกรียนใส่กันอยู่บ่อยๆตั้งกะวันแรกที่เจอกันนี่แหล่ะ ไอ้โฟมเป็นคุณชายตัวเล็กหน้าขาวไร้สิวอยากจะถามมันอยู่ว่า165ถึงรึป่าววะ แต่ไม่อยากไปตอกย้ำเท่าไหร่เหอๆ มันบ้านรวยเพราะหม่อมแม่มันซื้อบ้านหลังใหม่ข้างๆมอทันทีที่มันสอบติด ไม่ใหญ่มากหรอกครับแต่ก็หลายล้านล่ะ อิจฉาเบาๆ ไอ้นี่ถึงจะตัวเล็กแต่มันแมนโคตรอ่ะ อย่าได้ฝันว่าจะมีหนุ่มน้อยน่ารักๆหลงมาอยู่ในแก๊งนี้ ต่อไปไอ้เชื่อต่อ เชี่ยนี่หน้ากวนตีนตั้งแต่แรกเจอแต่เสือกปอดแหกสัดๆ ผมกับมันหวิดมีเรื่องตั้งแต่ห้านาทีแรกที่เหยียบเข้าหอประชุมเพราะมันเสือกเหยียบเท้าผมแล้วทำหน้ากวนตีน แต่พอผมชี้หน้าเอาเรื่องมันเท่านั้นล่ะยกมือไว้ขอโทษขอโพยใหญ่ เหอๆ ผมเลยไปคว้ามันมานั่งข้างๆได้เพื่อนคนแรกไปเลย ฮ่าๆๆ สุดท้ายไอ้นิว ไอ้นี่พูดน้อยต่อยหนักเป็นคุณพ่อประจำแก๊งเพราะแม่งจัดระเบียบและห้ามลูกๆอย่างผมไม่ให้เกรียนใส่กันจนมากเกินไป ฮ่าๆ มันตัวหนาๆหน่อยเพราะชอบเล่นกีฬาไม่สูงมากไปกว่าผมเท่าไหร่ แต่เสียงพี่แกช่างมีอำนาจจริงๆคาดว่าคงถูกทาบทามไปเป็นพี่ว๊ากชัวร์


“เฮ้ยพวกมึง พี่ปีสูงบอกว่าปี1ที่ยังไม่ได้รับรุ่นห้ามตั้งวงแดกเหล้าไม่ใช่หรอวะ ถ้าปี3มาเห็นซวยแน่อ่ะ”พอนั่งชนกันไปซักพักไอ้ต่อมันก็พูดขึ้นมา ผมลืมไปสนิทเลยนะเนี่ย


“เออว่ะ ชิบหายละกลับเหอะ”ไอ้นิวทำหน้านึกขึ้นได้ พวกผมก็หันไปมองรอบๆร้าน เห็นอีกสองโต๊ะนั่งข้างนอกห้อง คือพวกผมนั่งในสุดเป็นห้องแอร์แต่ในนี้ไม่มีคน แต่นอกร้านตอนผมเดินเข้ามาไม่มีคนนะก็ตอนนั้นพึ่งสองทุ่มเอง


“มึงว่าหน้าร้านนั่นรุ่นพี่คณะเราป่ะวะ เหี้ยเอ๊ย ถ้าใช่นะ ซวยแน่”ไอ้ต่อคิดเหมือนผมและดูเหมือนพวกผมทุกคนคิดเหมือนกันเพราะทุกสายตาจับจ้องไปหน้าร้านแล้วก็เพ่งมองกันใหญ่คือมันมืดแล้วอ่ะครับมองไม่ค่อยเห็น อีกอย่างก็จำหน้ารุ่นพี่ไม่ค่อยได้ด้วยพึ่งเปิดมาวันแรกเอง จริงๆมีปฐมนิเทศน์คณะเบาๆไปตอนเช้าแค่บอกกฎนิดหน่อยรวมถึงเรื่องห้ามตั้งวงกินเหล้านี่ด้วย ผมลืมได้ไงเนี่ย ยิ่งไม่อยากมีเรื่องกับรุ่นพี่อยู่ด้วย คณะผมผู้ชายเยอะอ่ะครับคงไม่ดีถ้ามีเรื่องกับรุ่นพี่ตั้งแต่วันแรกๆ


“กูว่าเก็บตังค์แล้วออกหลังร้านเหอะ”ไอ้เซนเสนอ ผมเห็นด้วยอย่างแรง แต่พอเรียกเก็บตังค์เสร็จเท่านั้นแหล่ะ


“จะไปแล้วหรอครับปี1”เวรแล้วไง มีผู้ชายยืนกอดอกถามอยู่ที่ประตูหลังร้านตอนพวกผมกำลังย่องหนีกลับ


“อะ เอ่อ สะ สวัสดีครับ แหะๆ”พวกผมยกมือไหว้กันสั่นๆ ซวย ซวยแน่ๆ ผมได้แต่สบถในใจ


“รู้ด้วยหรอครับว่าพวกผมเป็นใคร”มีพี่อีกสามคนเดินออกมาจากข้างหลัง เหี้ย มันจะมีกี่คนวะเนี่ย ถ้าคนเดียวยังพอรอดแต่สี่คนแบบนี้จบเห่ จะหนียังไงล่ะคร๊าบ


“พ พี่ครับคือว่าพวกผม...แหะๆ”ทั้งๆที่ปกติไอ้เซนมันพูดน้ำไหลไฟดับ แต่ตอนนี้เสือกพูดไม่ออกซะงั้น ไอ้เลวววว กู้สถานการณ์ด่วนๆเลยมึง


“ใครเป็นพี่พวกคุณ”พี่คนเดิมถามเสียงนิ่งๆ คือว่าคณะผมเค้ายังไม่รับปีหนึ่งเป็นรุ่นน้องครับต้องผ่านกิจกรรมก่อน ซึ่งผมยังไม่รู้มันคืออะไร แต่เห็นเค้าว่ากันว่าอีกประมาณเดือนนึงก็จะรู้เอง


“เอ่อ คือว่า....”


“เมื่อเช้าก็เข้าปฐมนิเทศน์กันนี่ผมจำหน้าพวกคุณได้ พวกคุณไม่ตั้งใจฟังหรือพวกผมชี้แจงไม่ชัดเจนครับทำไมพวกคุณถึงมากินเหล้ากัน เอ๊ะ หรืออยากลองดีกับพวกผม”พี่อีกคนพูดแทรกไอ้เซนที่อ้ำๆอึ้งๆไปไม่ถูก เอาซะพวกผมซีดแล้วซีดอีก จะให้กูตอบมึงว่าอะไรดีครับ ก็คนมันลืมอ่ะ แล้วถ้าตอบว่าลืมจะโดนอะไรบ้างวะเนี่ย


“ใครให้คำตอบผมได้บ้าง”พี่คนเมื่อกี้ถามย้ำอีก เชี่ยจะตอบไงดีวะกู ถ้าเงียบอยู่อย่างนี้ก็โดนกดดันอยู่อย่างนี้แน่ๆไม่ต้องกลับหอกัน


“เงียบกันทำไมครับ”ยัง ยังไม่หยุดกดดัน เชี่ยเอ๊ย กูลืม เข้าใจมั๊ยว่าลืมอ่ะ


“คุณ...ขมวดคิ้วมีอะไรไม่พอใจรึเปล่า”


“เปล่าครับ”ชิบหายเผลอขมวดคิ้วหรอวะกู


“ถ้าไม่สงสัยอะไรก็ตอบผมมาหน่อยซิว่าทำไมพวกคุณมากินเหล้าที่นี่”เชี่ย มาถามกูทำไม๊ กูไม่รู้กูเมา กูไม่มีคำต๊อบ


“ขมวดคิ้วอีกแล้วนะครับ ไม่พอใจอะไรรึเปล่า”สาดดดดดดด ก็บอกว่าเปล่า ไม่มีอะไร ถามกูอยู่นั่นแหล่ะ


“เปล่าครับ”ผมก็ตอบได้แค่นี้แหล่ะ ไอ้ที่คิดด่าในใจเมื่อกี้ถ้าตอบออกไปคงไม่มีชีวิตรอดเอาเกียรตินิยมไปฝากแม่(เอาให้ไม่ติดเอฟก่อนเหอะกู อย่าฝันไกล- -)


“งั้นก็ตอบมาซะทีทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กัน”พี่คนเดิมก็ยังไม่หยุดกดดันผมซะที เสียงพี่แกนี่ก็โหดได้ใจจริงๆ

“ลืมครับ..”ก็ผมกลัวพี่เค้า เอ้ย กลัวมีเรื่องตะหาก แหมก็บอกแล้วว่าไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันแรก

“ลืม........อืมมมม ทั้งๆที่บอกไปเมื่อเช้าเนี่ยนะ อย่างนี้ต้องฝึกสมองกันซักหน่อย”ซวย ซวยแน่นอนครับ ฟันธงครับ วันนี้ไม่รอดแน่นอนครับ


“พรุ่งนี้เช้าตีห้า เจอกันใต้ตึกคณะ เตรียมชุดวอร์มมาด้วย มาวิ่งรอบมหาลัยฝึกสมองให้ปลอดโปร่งซักหน่อย ความจำจะได้ดีขึ้น”วันนี้รอดครับแต่พรุ่งนี้......เชี่ยยยยยยยยยยย วิ่งรอบมหาลัยมันฝึกสมองตรงไหนนนน ใครก็ได้บอกที๊


“มาสายเพิ่มรอบนะครับ อ้อ ผมจำหน้าพวกคุณได้ทุกคนนะ”พี่โหดขู่เสร็จก็จากไปพร้อมพวกพ้อง ไอ้พี่คนแรกไม่วายหันกลับมาแสยะยิ้ม สะใจล่ะซี้ ได้แกล้งรุ่นน้องน่ะ ผมก็สะใจเหมือนกันนะ สะใจซะจนน้ำตาแทบไหล เรียกตีห้าแสดงว่าผมต้องตื่นตีสี่แล้วออกจากบ้านตีสี่ครึ่งรีบบึ่งมอไซด์ โอ้ มันน่าสนุกจริงจริ๊ง


“เชี่ยพอร์ช มึงเพราะมึงคนเดียวเลยไปกวนตีนพี่เค้าทำไมวะไอ้@#$!%$!$&&(@#”คล้อยหลังพวกพี่โหดเท่านั้นแหล่ะ ไอ้เซนพ่นคำด่าไม่หยุดเลย ทีเมื่อกี๊ทำเป็นพูดไม่ออกนะไอ้สาดดด ว่าแต่ขมวดคิ้วนี่กวนตีนหรอครับ?


“สัด แล้วทำไมมึงไม่ช่วยกูเล่า ยืนเงียบรอแม่มึงมาตอบหรอ เชี่ย”


“เล่นแม่กูเลยหรอ เชี่ยพ่อตาย”


“ไอ้……”


“โว้ย หยู๊ดดดดดดด ทะเลาะกันทำแมวไรวะ กลับ กลับหอใครหอมันพรุ่งนี้ไงๆก็ต้องแหกขี้ตาตื่น รีบกลับไปนอนด่วนๆ”ไอ้ต่อทนไม่ไหวแยกผมกับไอ้เซนที่กำลังจะโดดใส่กันออกแล้วลากมันกลับ พอดีมันอยู่หอเดียวกันน่ะ


“เฮ้อ กลับๆๆๆๆ”ไอ้นิวถอนหายใจหนักๆแล้วก็โอบคอผมกับไอ้โฟมตามไอ้สองคนนั้นไป วันนี้ทำไมซวยงี้วะ กลับไปต้องโทรไปอ้อนแฟ.......ชิบ เลิกไปแล้วนี่หว่า โว้ย กูเซ็ง-*- เซ็งโว้ย

TBC
........................................................................................

Talk with Haru

เดี๋ยวมาคุยโฟ่ด้วยนะคะ รอเนตหายเต่าก่อน แฮ่ๆ