คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : Iron Man For You 100%
SF :: Iron Man For You
“คิบอม พาฉันไปดูนะ...นะนะ” ดงเฮกำลังออดอ้อนแฟนหนุ่มให้พาตัวเองหนังเรื่องโปรดที่มีติดต่อกันมาถึง3ภาค!
คนทั้งโลกเขาก็ไปดูกัน ดงเฮจะพลาดได้ยังไง
“โอเค แต่ขอผมเคลียร์งานแปปนึงนะ ดงเฮไปนั่งรอก่อนนะ”
“คิบอมสัญญาแล้วนะ”
ฟอดด
หลังคิบอมรับปากร่างบางก็ให้รางวัลคนรักโดยการหอมแก้มอูมไปหนึ่งฟอดใหญ่ทันที ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาภายในห้องทำงานของคิบอม
ลั้นลา อ่านหนังสือรอดีกว่า
ร่างบางคิดอย่างอารมณ์ดีพลางหยิบนิตยสารแฟชั่นที่คิบอมสั่งให้เลขานำมาไว้ภายในห้องเผื่อว่าเวลาที่เขามาออกมาอ่าน รอยยิ้มเล็กๆปรากฎที่ใบหน้าหวานๆชวนให้มองเสียเหลือเกิน แต่ไม่ใช่กับคิมคิบอมในตอนนี้
ท่านรองประธานกรรมการบริษัทส่งออกขนาดใหญ่ของเกาหลีกำลังยุ่งอยู่กับเอกสารตรงหน้า งานเขาเยอะมากมาแต่ไหนแต่ไรซึ่งเรื่องนี้ดงเฮคนรักของเขาก็เข้าใจดี หากแต่วันนี้มางอแงที่บริษัทก็เพราะอยากไปดูภาพยนตร์ยอดฮิตที่เขาก็พอได้ยินชื่อมาบ้าง หลังจากที่รับปากกับคนรักว่าจะพาไปดูภาพยนตร์ คิมคิบอมก็เร่งเคลียร์งานด้วยความเร็วสปีดราวกับรถสปอร์ตเครื่องเยี่ยม แต่นั่นก็กินเวลาไปไม่น้อย แต่เพียงแค่เงยหน้าไปเห็นคนรักยังคงนั่งอ่านนิตยสารอยู่ก็ทำให้เขาใจเย็นลงและเร่งเคลียร์งานต่อไป
เวลาผ่านไปราวห้าชั่วโมง คิบอมที่เพิ่งจะเคลียร์งานไปได้เกือบเสร็จก็ลุกขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสาย คิดไว้ว่างานที่เหลือจะหอบกลับไปทำที่คอนโด ร่างแกร่งมองยังโซฟารับแขกที่ตอนนี้มีคนรักกำลังนอนหลับอยู่ ดงเฮนั่งรอเขาราวชั่วโมงกว่าๆก็ผล็อยหลับไป เห็นดังนั้นเขาจึงลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อไปนำหมอนใบเล็กและผ้าห่มมาให้คนรักได้นอนสบายก่อนจะทำงานต่อ
“ดงเฮ...ดงเฮครับ”
“อ่า คิบอม งานเสร็จแล้วเหรอ”
“ใกล้แล้ว ที่เหลือไว้ไปทำต่อที่คอนโด ตื่นได้แล้วนะจะได้ไปทานข้าวกัน”
“อ่า...นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย”
“ทุ่มกว่าแล้วครับ ไปล้างหน้าล้างตานะ ผมเก็บงานก่อน”
เมื่อปลุกคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้วคิบอมก็เดินเมื่อปลุกคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้วคิบอมก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเก็บแฟ้มงานที่เหลือ ร่างสูงกดอินเตอร์คอมบอกเลขาหน้าห้องให้มาช่วยนำงานที่เหลือทั้งหมดไปเก็บไว้ที่รถ ส่วนดงเฮที่หายไปในห้องน้ำสักพักก็ออกมาด้วยสีหน้าสดชื่น รอยยิ้มสวยหวานถูกส่งมาให้คนที่คอยตามใจตัวเองทันที
“คิบอมอ่า ไปกันรึยัง ฉันหิวจัง”
“ไปสิ อยากทานอะไรครับ”
“อืม...สปาเก็ตตี้ ไปทานสปาเก็ตตี้กัน ร้านเดิมเนอะ”
“ได้เลยครับ”
หลังจากตกลงกันได้เรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องทำงานตรงไปยังลานจอดรถชั้นผู้บริหารทันที รถยนตร์คันหรูแล่นด้วยความเร็วไปยังร้านอาหารอิตาลีกลางเมือง ร้านโปรดของดงเฮ รถยนตร์คันหรูที่แล่นมาจอดเทียบหน้าร้านเรียกสายตาผู้คนแถวนั้นได้ดี ยิ่งคนขับหน้าตาหล่อเหลาเดินเคียงคู่มากับตุ๊กตาหน้ารถสุดหวานยิ่งเรียกสายตาได้มากขึ้นไปอีก
มื้ออาหารผ่านไปด้วยความรวดเร็วอาจเพราะหิวทั้งคู่ สปาเก็ตตี้ซอสเนื้อกับสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าจึงหายเข้าไปในท้องของทั้งสองคนราวกับใช้เวทมนต์ เวลาที่ใช้ไปกับร้านอาหารจึงไม่มากอย่างที่คาด สถานที่เป้าหมายต่อไปก็เป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
“คิบอมเร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปดูไม่ทันหรอก”
“ครับๆ”
ดงเฮที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อไปให้ถึงส่วนของโรงภาพยนตร์อย่างรวดเร็วไม่วายหันมาเร่งคนรักที่เดินด้วยท่าทางสบายๆไม่ได้มีอาการรีบเหมือนตน ท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนเด็กๆของคนรักทำเอาคิบอมยิ้มขำแต่ก็รับคำคนรักพลางเดินให้เร็วขึ้นอีก ด้วยช่วงความยาวของขาที่ต่างกันทำให้ดงเฮต้องเปลี่ยนจากกึ่งวิ่งกึ่งเดินเป็นวิ่งเหยาะๆเลยทีเดียว
“Iron Man3 2ที่ฮะ”
“ขออภัยค่ะคุณลูกค้า ตอนนี้Iron Man3มียอดจองเต็มทุกที่นั่งแล้วค่ะ”
“ทะ ทุกรอบเลยเหรอฮะ”
“ค่ะ ขออภัยคุณลูกค้าจริงๆค่ะ คุณลูกค้าสามารถจองที่นั่งสำหรับวันถัดไปไว้ได้นะคะ สนใจไหมคะ”
“ไม่เป็นไรฮะ ขอบคุณฮะ”
หลังจากการสอบถามพนักงานขายตั๋วเรียบร้อย ร่างบางก็เดินคอตกมาหาคนรักที่นั่งรอที่โซฟารับแขกทันที สีหน้าเหมือนลูกแมวหงอยบอกสิ่งที่เกิดขึ้นได้ดี ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นั่งข้างๆเขาก่อนหัวกลมจะซบลงมาที่ไหล่ลาด เสียงใสลอดออกมาจากริมฝีปากบางที่ขยับเพียงเล็กน้อยออกมาเป็นเสียงเบาฟังดูงุ้งงิ้ง
เหมือนลูกแมวกำลังร้องขอกำลังใจ
“คิบอม ที่นั่งมันเต็มหมดแล้วอ่ะ...แต่ฉันอยากดูจัง”
“ฉันขอโทษนะ...ที่พามาช้า”
“ฉันไม่โทษคิบอมหรอก...วันนี้ทุกคนก็คงอยากมาดูเรื่องนี้เหมือนกัน คนก็เลยเยอะไปหน่อยเนอะ”
เมื่อเห็นคนรักโทษตัวเองว่าเป็นเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้ดูภาพยนตร์อย่างที่ตั้งใจดงเฮก็ปลอบใจโดยการยกเหตุผลต่างๆมาพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆไปให้ทันที ในใจเขาเองก็ไม่เคยคิดว่าคนรักเป็นสาเหตุด้วย เขาเข้าใจดีเพราะงานของคิบอมค่อนข้างเยอะและยุ่งอยู่ตลอด การที่เขาไปอ้อนในวันนี้ก็ทำให้คนรักรีบทำงานกว่าทุกวัน
คิบอมต้องเหนื่อยกับงานแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับดงเฮอีกใช่ไหม
“กลับกันเถอะคิบอม ฉันอยากพักแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรนะดงเฮ...”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ไว้เราซื้อดีวีดีมาดูด้วยกันก็ได้เนอะ”
คำตอบของดงเฮทำให้คิบอมยกยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ เพราะดงเฮน่ารักแบบนี้เขาถึงไปไหนไม่รอด ส่วนด้านดงเฮเองก็พยายามปลอบใจตัวเอง ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงบอกคิบอมไปว่ารอซื้อดีวีดีมาดู นั่นก็เพราะว่าเขาไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของคิบอมอีก แค่วันนี้มันก็มากพอแล้ว รอยยิ้มหวานๆส่งให้คิบอมก่อนมือเรียวขาวจะจับเข้ากับมือแกร่งของอีกฝ่ายแล้วดึงให้คนรักเดินออกไปด้วยกัน
ใช้เวลาเพียงไม่นานทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงคอนโดหรูย่านชานเมือง ร่างบางช่วยคนรักถือแฟ้มงานเล็กน้อยก่อนจะกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้น29 ห้องของเขาและคิบอม
ห้องพักหรูที่กินพื้นที่กว่าครึ่งของชั้น29แบ่งออกเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ห้องนอนขนาดใหญ่2ห้องห้องครัว ห้องน้ำ รวมไปถึงห้องทำงานของคิบอมอีกด้วย สไตล์การแต่งห้องก็เป็นไปตามบุคลิกของเจ้าของห้อง สีดำตัดกับสีครีมดูเรียบหรู เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแต่ครบครัน
“คิบอมมาอาบน้ำได้แล้ว ฉันเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”
เสียงใสดังออกมาจากห้องน้ำภายในห้องนอนใหญ่เรียกให้ร่างสูงเข้าไปชำระร่างกาย คิบอมยืนพิงอยู่ที่กรอบประตูเพื่อดูคนรักที่กำลังจัดการนู่นนี่ในห้องน้ำให้เขา ส่วนดงเฮที่กำลังเรียงข้าวของหน้าเคาท์เตอร์เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เจอกับเงาสะท้อนของคิบอมที่กำลังยืนมองตนด้วยสายตาอ่อนโยน
“มายืนจ้องฉันทำไม ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ”
ยังไม่ทันที่ดงเฮจะได้เดินออกจากห้องน้ำอย่างที่ต้องการ คิบอมก็เข้ามารวบเอวเล็กไว้ก่อนใบหน้าคมๆที่ทำให้ใครต่อใครหลงใหลมากมายค่อยๆก้มลงมาใกล้ใบหน้าสวยหวาน หน้าผากของทั้งสองคนที่ค่อยๆแนบเข้าด้วยกันบ่งบอกถึงความใกล้ชิดของร่างกายในส่วนอื่นๆ
“เดี๋ยวสิครับ... ที่รักอาบกับผมไม่ได้เหรอ”
“……….”
“นะที่รัก... อาบน้ำด้วยกันนะครับ”
“คะ คิบอม” เสียงใสเอ่ยชื่อคนรักอย่างไม่แน่ใจกับการตัดสินใจ ใบหน้าสวยหวานของดงเฮตอนนี้ขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ามอง แววตาใสๆที่คิบอมชอบมองกำลังหลบหลีกดวงตาคู่คมที่จ้องมา มือเรียวบางกำที่เสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายแน่น
ฟอด
“นะครับที่รัก” คิบอมถือโอกาสผละใบหน้าคมออกเพียงเล็กน้อยก่อนจะหอมแก้มคนรักไปเสียฟอดใหญ่
“กะ ก็ได้” เสียงหวานเอ่ยตอบเสียงเบาทำเอาคิบอมยิ้มกว้าง
ก็คิบอมเล่นอ้อนขนาดนี้ ดงเฮจะขัดใจคนรักได้ยังไงกันเล่า
“อ๊ะ คะ คิบอมทำ อะ อะไร”
“ก็ถอดเสื้อให้ที่รักไงครับ...จะได้ไม่เสียเวลาเนอะ”
“อ๊า คะ คิบอม นั่นไม่ใช่กระดุมสักหน่อย... อ๊ะ อย่าจะ จับแบบนั้นสิ อื้อ...”
เสียงครวญครางหวานๆดังออกมาจากห้องน้ำหรูเป็นระยะ ท่าทางคืนนี้ของทั้งคู่จะไม่จบลงง่ายๆซะแล้ว
ต่อค่ะ
3วันหลังจากนั้น
ช่วงบ่ายของวัน ขณะที่ดงเฮนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในโถงที่เป็นห้องนั่งเล่นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ร่างบางลดหนังสือลงก่อนจะหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
“ว่าไงคิบอม”
“เย็นนี้ฉันจะส่งคนไปรับนะ ไปดินเนอร์กัน”
“เอ๋...ไปที่ไหนเหรอ บอกได้รึเปล่า”
“โรงแรมxxxน่ะ แล้วเจอกันครับ”
คิบอมวางสายไปแล้ว ร่างบางที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟายังคงมีสีหน้าสงสัยไม่คลาย
เย็นนี้คิบอมว่างเหรอ...ได้ไปทานข้าวนอกบ้านก็ดีเหมือนกันเนอะ
18นาฬิกาโดยประมาน
ดงเฮอยู่ในชุดเตรียมพร้อมออกไปดินเนอร์ในวันนี้ ร่างบางในเสื้อกล้ามสีขาว ทับด้วยเสื้อไหมพรมแขนยาวกับกางเกงขายาวสีครีมพอดีตัว หากแต่เสื้อไหมพรมเป็นแบบถักห่างๆจึงดูคล้ายกับซีทรูเสริมความบอบบางและดูเซ็กซี่ให้คนหน้าหวานมากยิ่งขึ้น
คนรถที่คิบอมส่งมารับได้ยืนรอร่างบางที่หน้าห้องคอนโดหรูเรียบร้อยแล้ว ดงเฮตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนจะคว้ากระเป๋าใบเล็กติดตัวออกไปด้วยความรวดเร็ว
“ขอโทษที่ให้รอนะฮะ”
“เป็นหน้าที่ของผมครับคุณดงเฮ”
ดงเฮกล่าวขอโทษยงกุก คนขับรถที่คิบอมส่งมาด้วยความจริงใจ เขาปล่อยให้ยงกุกรออยู่นานสองนาน การกระทำที่ไม่ถือตัวของคนรักของเจ้านายทำให้เหล่าคนงานของตระกูลคิมให้ความเคารพร่างบางด้วยความเต็มใจและจริงใจ
ใช้เวลาเพียงไม่นานดงเฮก็มาถึงหน้าโรงแรมหรูริมแม่น้ำฮันที่นัดกันไว้กับคนรัก ร่างบางได้รับการต้อนรับจากพนักงานอย่างดีสมกับฐานะคนรักของหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรม ตัวเลขในลิฟท์ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ชั้นบนสุด ประตูลิฟต์ที่เปิดออกเผยให้เห็นห้องโถงขนาดใหญ่ โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ริมกระจกใสมีร่างสูงของคิบอมนั่งรออยู่แล้ว
“รอนานไหมฮะ” ดงเฮเดินเข้าไปกอดคิบอมจากด้านหลังเสียงใสเอ่ยถามคนรักด้วยความเป็นห่วง
“ไม่นานครับ...หืม ทำไมใส่เสื้อแบบนี้” เมื่อคิบอมเห็นเสื้อที่คนรักใส่ในวันนี้ก็อดจะทำเสียงดุไม่ได้ เพราะว่ามันไม่ได้โป๊มากมาย แค่วับๆแวมๆเล็กน้อยๆ
นั่นยิ่งทำให้ร่างบางที่น่ามองเป็นทุนเดิมทวีความน่ารัก น่าทะนุถนอมยิ่งกว่าเดิมซะอีก
“อ่า คิบอมไม่ชอบเหรอ”
“ชอบ...แต่ฉันไม่อยากให้ใครมอง...ยงกุกเป็นคนไปรับใช่ไหม”
“อื้ม ยงกุกไม่ได้มองอะไรทั้งนั้นแหละ เลิกทำเสียงดุได้แล้วนะ”
ดงเฮยิ้มหวานพลางบอกคนรักให้สบายใจ มือเรียวๆเอื้อมไปจับแก้มอูมของคนรักก่อนจะบีบนิดๆอย่างขี้เล่น ถ้าเป็นคนงานทุกคนในตระกูลคิมแล้วล่ะก็ จะรู้ดีว่าเจ้านายของตนหวงว่าที่นายหญิงคนนี้แค่ไหน ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของนายใหญ่อยู่แล้ว
“คิบอมหิวรึยัง ทานข้าวกันนะ”
“อืม”
มื้ออาหารที่แสนอร่อยผ่านไปช้าๆ นอกจากอาหารรสเสิศจากเชฟอันดับหนึ่งแล้วบรรยากาศตรงหน้าก็มีส่วนให้การดินเนอร์ของทั้งสองในครั้งนี้อบอวลไปด้วยความอบอุ่น เสียงเจื้อยแจ้วของดงเฮเรียกรอยยิ้มของคิบอมได้เป็นอย่างดี
คิบอมสังเกตเห็นว่าวันนี้ร่างบางอารมณ์ดีอย่างเช่นทุกวัน หากแต่เขายังจำเรื่องราวเมื่อ3วันก่อนได้ดี เรื่องที่เขาและดงเฮไม่ได้ดูภาพยนตร์ด้วยกัน สีหน้าของคนตัวเล็กในวันนั้นทำให้เขาอยากขอโอกาสแก้ตัว ถ้าพูดกันตามจริงแล้วเขาก็มีอำนาจและเงินทองมากพอที่จะเหมาโรงภาพยนตร์ไว้ทั้งโรงแล้วพาคนรักไปดูให้สมใจ หากแต่ถ้าดงเฮรู้คงไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเขาที่จะกระทบคนอีกหลายคน คิบอมจึงเลือกที่จะแก้ตัวโดยวิธีอื่น
“ไม่มีของหวานเหรอคิบอม”
หลังจากอาหารจานหลักที่เป็นของคาวผ่านพ้นไปแล้ว คิบอมก็ชวนเขากลับคอนโดทั้งที่ของหวานยังไม่มีเสิร์ฟด้วยซ้ำไป เสียงใสเอ่ยถามอย่างงุนงง
“ไว้ไปทานที่ห้องนะ”
“อ่ะ...งั้นเหรอ”
คำตอบของคิบอมไม่ได้คลายข้อสงสัยในใจดงเฮเลยสักนิด แต่ถ้าคนรักว่ายังไงดงเฮก็ว่าแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ
ยงกุกยังคงทำหน้าที่ขับรถให้เจ้านายทั้งสองเหมือนเดิม หากแต่แววตาของเจ้านายใหญ่ทำเอายงกุกร้อนๆหนาวๆอยู่เหมือนกัน คุณคิบอมหวงคุณทงเฮซะยิ่งกว่าจงอางหวงไข่เรื่องนี้คนงานของตระกูลคิมรู้กันทั้งนั้น ถึงแม้ว่าคุณทงเฮจะเป็นผู้ชายแต่กลับสวยหวานราวกับผู้หญิง เหมือนกับดอกไม้แสนสวยที่มักจะเป็นที่ต้องตาของภมรหนุ่ม แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเขา คุณทงเฮเป็นคนรักของเจ้านายและเป็นคนที่เขาจะให้การเคารพตลอดไป
“ว่าแต่คิบอม...ทำไมต้องกลับไปกินของหวานที่ห้องด้วยล่ะ”
“……….”
“คิบอมอ่า...จะไม่บอกฉันจริงๆเหรอ”
“ไว้ไปถึงห้องก็รู้เอง”
เวลาที่ผ่านไปในขณะเดินทาง ในหัวของดงเฮก็ยังมีแต่คำถามเกี่ยวกับสิ่งที่คิบอมบอก
หวังว่าคิบอมคงไม่ได้จะกิน...เราหรอกนะ ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อยามสิ่งที่ตนคิดกำลังลอยเป็นภาพเข้ามาในหัว
“เอ๋ ทำไมห้องมืดแบบนี้ล่ะ ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ปิดไฟก่อนออกไปนี่นา”
เมื่อถึงคอนโดหรูทั้งสองร่างก็ขึ้นมายังห้องพักตามปกติ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปภายในหห้องแล้วร่างบางเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นห้องทั้งห้องมืดสนิท ทั้งๆที่ก่อนจะออกไปดินเนอร์กับคนรักเขาก็เปิดไฟไว้แท้ๆ
“เอ๊ะ! นะ นั่นมัน…”
ดงเฮร้องเสียงหลงหลังจากเดินไปที่โถงห้องนั่งเล่นเพื่อกดเปิดสวิตส์ไฟกลางห้องก็พบเข้ากับไฟเล็กๆรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหนึ่งคู่ ต่ำลงมาเพียงนิดเป็นดวงไฟสีขาวรูปวงกลม
พรึ่บ
ไฟห้องที่สว่างขึ้นเผยให้เห็นหุ่นยนต์สีทองสลับลายแดงขนาดใหญ่ตั้งอยู่เบื้องหน้า แขนใหญ่ๆของมันค่อยๆยกขึ้นเผยให้เห็นไฟรูปวงกลมที่ฝ่ามือ ดงเฮอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะกระโดดด้วยความดีใจ ร่างเล็กวิ่งกลับมาเกาะแขนคนรักที่ยืนมองตนอยู่ด้านหลัง
“คะ คิบอม คิบอม นะ นั่นมันไอรอนแมนนี่ คิบอม นั่นคุณโทนี่เหรอ”
“ชอบไหม”
“ชอบ ชอบที่สุดเลย…ถึงไม่ได้ดูหนังแต่มีคุณโทนี่อยู่ในห้องแบบนี้ฉันก็มีความสุขที่สุดเลย”
“ใครบอกกันล่ะ ว่าไม่มีหนังให้ดู”
“มะ หมายความว่า...”
“ไปนั่งรอที่โซฟาได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปหยิบป็อบคอนมาให้”
“ฮึก คิบอม... ฉะ ฉัน...ขอบคุณนะ ฮึก ฮือ”
ดงเฮที่พูดอะไรไม่ออกก็โผเข้ากอดคิบอมแน่นเมื่อรู้ถึงสิ่งที่คนรักเตรียมไว้ให้ เพราะแบบนี้ละมั้งคิบอมถึงบอกให้เขามากินของหวานที่ห้องของเรา คิบอมที่เห็นคนรักกอดเอวเขาแน่นใบหน้าสวยหวานที่เขาชอบมองกำลังแดงก่ำและชื้นไปด้วยน้ำตา มือแกร่งค่อยๆดันคนรักที่ซบลงที่อกตนเองให้เงยขึ้น นิ้วเรียวบรรจงปาดน้ำตาให้พ้นจากใบหน้าของคนรัก รอยยิ้มที่อบอุ่นของคิบอมส่งให้คนตัวเล็กข้างหน้า
“ฉันขอแก้ตัว ที่พาไปดูไม่ทัน...ช้าไปสองสามวัน ไม่โกรธกันใช่ไหม”
หลังจากวันที่เขากับดงเฮไม่ได้ดูภาพยนตร์ตามที่คิดไว้ เช้าวันถัดมาเขาก็สั่งให้เลขาจัดการขอซื้อลิขสิทธิ์ภาพยนตร์เรื่องนั้นทันที ทั้งยังสั่งเจ้าหุ่นยนตร์ตัวใหญ่ที่เป็นตัวเอกของเรื่องมาอีกด้วย ระยะเวลาการติดต่อจึงกินเวลาไปหลายวัน ไหนจะเรื่องการขนส่งเจ้าหุ่นเหล็กตัวใหญ่นั่นมาที่บ้านอีกล่ะ
“ฮึก โกรธอะไรกัน ฮึก แค่คิบอมพาฉันไป ถึงไม่ได้ดูฉันก็ดีใจแล้วนะ ฮึก”
“ไม่เอา ไม่ร้องแล้ว ไปนั่งรอนะ ฉันไปหยิบขนมแปปเดียว”
“อื้ม... ดะ เดี๋ยวสิคิบอม”
ดงเฮที่คลายอ้อมกอดในตอนแรกกลับยื้อแขนล่ำของคนรักไว้อีกครั้งก่อนที่คิบอมจะเดินไปหยิบป็อบคอร์นที่ให้คนเตรียมไว้ คนตัวเล็กยกมือเรียวสองข้างขึ้นจับแก้มอูมของคนรักไว้ก่อนจะค่อยๆเขย่งปลายเท้าเพื่อให้ริมฝีปากสีสดบางๆแตะเข้ากับส่วนเดียวกันของอีกฝ่าย รอยประทับที่บางเบาแต่แสนอ่อนหวานทำเอาทั้งผู้ให้และผู้รับใจเต้นไม่ต่างกัน ดงเฮที่ถึงจะอายแสนอายแต่ถ้าหากต้องแสดงออกให้อีกฝ่ายรู้ถึงความรักที่มีให้แล้วเขาก็ยินดี สายตาหวานๆสบเข้ากับตาคมอย่างมีความหมาย
คิบอมมองคนตัวเล็กอย่างแสนรักก่อนจะก้มลงสานต่อสิ่งที่ดงเฮเป็นผู้เริ่ม ดูท่าทางว่าการดูภาพยนตร์ในค่ำคืนนี้อาจจะต้องเลื่อนเวลาออกไปสักหน่อย หากแต่ความคิดของดงเฮคงเป็นจริง...เรื่องกินของหวานที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ยังไงล่ะ
...................................................................................
100% ก่อนนะคะ ^^
โปรแกรมเวิร์ดในเครื่องฮารุไม่ยอมตรวจคำผิดภาษาไทยเลยค่ะ ถ้ามีคำผิดรบกวนบอกฮารุหน่อยนะคะ จะได้แก้ให้ถูกต้อง หรือรีดเดอร์คนไหนรู้วิธีแก้ที่ตัวโปรแกรมก็บอกฮารุหน่อยนะคะ ถือว่าช่วยฮารุผู้ไม่ประสากับเทคโนโลยีหน่อยเนอะ TT
ช็อตฟิคครั้งแรกของฮารุเลยค่ะ ชอบหรือไม่ชอบเอ่ย บอกกล่าวให้ฮารุได้รู้กันหน่อยนะคะ ไว้เจอกันเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณค่า ^^
ความคิดเห็น