Chat lover แค่พรหมลิขิตร้าย แต่รักนายเกินลิมิต จริงๆนะ!!

ลำดับตอนที่ #1 : คู่หมั้นที่(ไม่)ต้องการ

          โอ้!!!มายเฟซบุ๊คที่รัก โลกอินเตอร์เน็ตช่างหอมหวานเสียนี่กระไร!^--^ 'กีวี่'คนนี้รักจัง เป็นเหตุให้ฉันได้เจอกับ 'สกาย'ซึ่งเขาเป็นคนที่ฉันรู้จักทางอินเตอร์เน็ต แต่ไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง เราคุยกันถูกคอ ลั้ลลา~~^O^ นั้นเป็นช่วงเดียวกับที่เดดดี้สุดที่รักของฉัน เลือกคู่หมั้นหรือว่าที่สามีในอนาคตให้ แน่นอนว่าหนูไม่ปลื้มเด็ดขาด>^< และคู่หมั้นของฉันดันเป็นคนเดียวกันคนที่คุยถูกคอพอดิบพอดี โอ๊ย!!!ฟ้าใจร้าย กลั่นแกล้งคุณหนูคนสวยได้ไง แง่งแง~ToT แถมเดดดี้ยังชวนให้หมอนั่นมาอยู่ที่บ้านฉันนโรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีก  เวรกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย!!!

บทนำ

'เรารู้จักกันรึเปล่า'

'เปล่า...แต่อยากรู้จัก'

'อืม งั้นเริ่มต้นที่...นายชื่ออะไร?'

'สกาย กฤษติน อักขระเมธร แล้วเธอล่ะ'

'กีวี่ สุธาพร สาวนิพัทธ์'

          "กีวี่หรอ ชื่อดูน่ากินจังนะ" ผมพูดคนเดียว และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ คนนี้น่ะหรอที่จะเป็นคู่หมั้นของผม ทุกคำพูดของเธอ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครบอกว่า เธอคือคู่หมั่นของผม ผมคลิกเม้าส์ไปดูรูปภาพประจำตัวของเธอ ตาผมค้างตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรูปของเธอ ดวงตาสีดำเป็นประกายน่าค้นหาเข้ากับผมสีน้ำอ่อนที่ถูกดัดลอนโตปล่อยสยายลงมา สันจมูกโด่ง ปากสีชมพูฉีกยิ้มบางๆ ผิมสีขาวอมชมพู

'เธอมีแฟนรึยัง?' ผมถาม

'ยังหรอก'  เธอยังไม่มีแฟน!!                                        

'คนสวยอย่างเธอ ทำไมไม่มี'

'ก็ผู้ชายน่ะ เจ้าชู้ นิสัยแย่ ไร้จริยธรรม เผด็จการ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ บลาๆๆๆ'

ที่เธอพูดมาทั้งหมดนั้นนิสัยผมทั้งเพเลย แต่มีข้อดีอยู่คร้าบบบ...ผมหล่อ พ่อรวย

'แต่ถ้าหล่อ สนใจรึเปล่าละ'

'ไม่อะ ไม่สน' อะไรกัน!ไม่สนแม้ผู้ชายจะหล่อ น่ารัก น่าหลง อย่างผมเนี่ยนะ

'555 ผู้หญิงอย่างนี้มีด้วยหรอเนี่ย'

'แน่ๆนอนๆเลยว่ามือค่ะ'

'คร้าบผม'   จริงๆแล้ว ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าเคยมีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในโลกนี้เลยนะ ปกติผมขอใครเป็นแฟน ทุกคนเซย์เยสหมด สงสัยผมต้องปลุกปล้ำกับเธออีกนานแน่ๆเลย(ใช้ศัพท์ซะ...!!)

หึๆ!! คราวนี้ละเธอจะต้องตกเป็นทาสรักของผมเป็นแน่นอน คิดแล้วสุขใจจริงๆ

บทที่1 คู่หมั้นที่(ไม่)ต้องการ!!!

           เช้าของวันหนึ่ง ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ราวราชวัง หลังคาสีน้ำตาล ตัวอาคารถูกดีไซน์เป็นแบบตะวันตก คฤหาสน์ถูกล้อมไปด้วยสวนดอกไม้หลากพันธุ์         

           "ฮ้าวววววววววววว!!!" เสียงหาวยาวๆของฉันดังขึ้น พร้อมเสียงครืดคราดของรองเท้าฉันที่กำลังเสียดสีกับพื้นไม้เพื่อเดินมาห้องโถงเล็กซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของฉัน ทำให้แม้แต่เจ้าแมวน้อยของฉันยังหันมามองเลย ที่ฉันหาวก็เพราะ เมื่อคืนเล่นเฟซบุ๊คดึกไปหน่อย คุยกับนายสกาย อะไรนั่น คุยกันถูกคอจนไม่ได้ดูเวลาเลยว่ากี่โมงแล้ว จะว่าไปในรูปประจำตัวของนายสกาย เขาดูเป็นคนรูปหล่อ พ่อรวยอะไรประมาณนั้น ตาสีฟ้าดูน่าหลงใหล ผมสีบอลน์ ยุ่งนิดๆ จมูกโด่งเหมือนลูกครึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนขี้เล่น นายสกายนั่นต้องเป็นลูกครึ่งแน่นอน แต่ฉันไม่รู้ว่าลูกครึ่งอะไร  แต่แน่นอน กีวี่คนนี้ไม่สนใจหรอกค่ะ อย่างที่บอกฉันเกลียดผู้ชายนิสัยแย่ๆ เกลียดๆๆๆๆๆที่สุดในโลก(เกลียดสิ่งใดได้สิ่งนั้นนะจ๊ะ:ปรารถนาดีจากบุฟเฟ่ต์)

           'ตึก ตักๆๆๆ' เสียงแม่บ้านคนสนิทของฉัน กำลังเดินมาในห้องนั่งเล่น ซึ่งฉันกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ แม่บ้านของฉันชื่อ ลิลลี่ เธอเป็นคนที่เลี้ยงฉันตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้เธอก็อายุประมาณหกสิบปีได้แล้ว หน้าตาเหี่ยวย่นตามวัย อยู่ในชุดผ้าถุงสีเขียวลายไทย เสื้อลูกไม้สีฟ้า โอ้ อนุรักษ์วัฒนธรรมไทยซะไม่มี เธอกำลังส่งยิ้มบางๆให้ฉันพร้อมพูดว่า...

           " คุณหนูค่ะ คุณท่านให้ไปหาที่ห้องโถงใหญ่ค่ะ" เธอพูดขึ้น

          "บอกเดดดี้นะ เดี๋ยวฉันไป ขอกินข้าวก่อน หิวจะแย่อยู่แล้วค่า T^T" ความจริงฉันก็อยากรู้นะว่าทำไมเดดดี้ของฉันเรียกไป แต่ยังไงขอกินข้าวก่อนนะ      

           "ได้ค่ะ คุณหนู"เธอพูดและยิ้มให้อย่างอบอุ่นก่อนเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น

           หลังจากที่ฉันกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ก็เดินไปห้องโถงใหญ่

           "เดดดี้ขา~~" ฉันพูดขึ้นพร้อมเข้าไปกอดคุณพ่อสุดที่รักของฉัน วันนี้ท่าไม่ทำงาน จึงแต่งกายสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นสีเนื้อ ท่านทำงานธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมซึ่งใหญ่ที่สุดในเอเชีย ปกติถ้าท่านอยู่ในชุดสูท จะทำให้ท่านดู ดุดัน เฉียบขาดและน่ากลัว แต่ใครจะไปรู้ว่าคนที่เฉียบขาดอย่างนั้นจะเป็นคนที่ใจดีที่สุด

          "เดดดี้ เรียกหนูมาทำไมอ่าค่ะ?" ฉันถามพลางนั่งลงไปบนโซฟาสีเนื้อลายดอกกุหลาบ             

          " พ่อมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นจะบอกหนูจ๊ะ" เสียงเข้มที่บางคนอาจะฟังดูโหดแต่สำหรับฉัน ฟังดูแล้วอบอุ่นใจเหลือเกินดังขึ้น

          "อย่าบอกนะว่า พี่โดมจะมาบ้านเรา!!" ฉัน

          "ไม่ใช่จ๊ะ"พ่อ

          "หรือว่า...พ่อจะให้ค่าขนมพิเศษค่ะ!!" ฉัน

          "นั้นก็ไม่ใช่จ๊ะ" พ่อ

        "แล้วอะไรละค่ะ" ตอบจนไม่มีอะไรจะตอบแล้วน้า

         "พ่อหาคู่หมั้นให้ลูกได้แล้ว!!!" พ่อพูดมาอย่างดีใจว่า ลูกสาวจะได้มีหลักยึดสักที แต่ผิดกับฉันที่ อ้าปางค้าง ตาโตยิ่งกว่าไข่หมีแพนด้า(หมีแพนด้ามีไข่ด้วยหรอวะ)ซะอีก พระพยอม ช่วยหนูด้วย !!!

          " ฮ่าๆๆ เดดดี้นี้ตลกจังเลยนะค่ะ เข้าใจเล่นมุกนะค่ะเนี่ย ฮ่าๆ" ฉันพูดเผื่อฟังอะไรผิด หรือเดดดี้กำลังเล่นมุกที่(ไม่)ฮาอยู่

          "พ่อไม่ได้เล่นมุกหรอกจ๊ะลูกรัก ลูกมีคู่หมั้นแล้ว" เดดดี้พูดขึ้นพลางยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม แต่ไม่ได้ดูลูกสาวตัวเองเลยว่ารู้สึกเหมือนอยู่นรกชั้นไหน!! ที่รู้อย่างเดียวในตอนนี้คือ กีวี่อยากตายToT ลาล่ะโลก~

         "เดดดี้ค่ะ หนูไม่ได้ขอให้เดดดี้ช่วยหาคู่ชู้ชื่นให้เลยนะค่ะ"ฉันพูดขึ้นพร้อมทำท่างทางไม่พอใจสุดๆ

         "พ่อไม่อยากเห็นหนูขึ้นคานทองนะจ๊ะ" เดดดี้ส่งสายตาเป็นห่วงระคนออดอ้อน

อร้าาย!! พ่อค่ะหนูยังเด็กไม่ได้แก่ใกล้ตายทีนะค่ะ เดดดี้ขา

        "โถ่~ เดดดี้ค่ะ หนูอยู่คนเดียวจะไม่ดีกว่าหรอค่ะ ได้ดูแลเดดดี้ด้วย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหวานและจับมือทั้งสองข้างของเดดดี้ไว้

        "แต่พ่ออยากได้หลานมากกว่า!!" พ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง และหันมามองฉัน

        "แต่..." ฉันกำลังจะเถียงต่อ แต่เดดดี้ก็พูดตัดบท

        "ไม่มีแต่นะจ๊ะ คนดีของพ่อ พรุ่งนี้คู่หมั้นของลูกจะมาบ้านเรา วันนี้ลูกต้องไปเสริมสวยที่สปานะจ๊ะ เตรียมตัวเจอคู่หมั้นของลูก"พ่อพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวพร้อมความรู้สึกหมดอาลัยตายยาก โฮๆ ชีวิตไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆอะไรอย่างนี้มาก่อน

          " รอคนจะมาๆมองตา รอใครจะมาๆดูแล~~" เสียงเพลงรับสายดังขึ้นมา ในบีบีของฉัน

         "ฮัลโหล จ้า จัสมิน" หน้าจอโทรศัพท์เขียนชื่อจัสมินเพื่อนสนิทของฉัน

หล่อนเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส รักสวยรักงามมากถึงขั้นโอเว่อร์ สงสัยน่าจะชวนฉันไปห้างไม่ก็ร้านเสริมสวยเป็นแน่

          (กีวี่ นี่แกอยู่บ้านใช่ไหม?) อ้อ...อีกอย่างน้ำเสียงของหล่อนจะดูดัจริตนิดนึง

          "อื้อ" ฉันซึ่งไม่มีอะไรจะพูด และพูดได้แค่นี้

         (ได้ยินจากพ่อแกว่า แกมีคู่หมั้นอะไรนั้นแล้วใช่ไหม) จัสมินพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ

         " เฮ้ย!! แกรู้ได้ไง เดดดี้บอกหรอ" ฉันตกใจ ไม่คิดว่าเดดดี้จะเห่อจนกระทั้งไปบอกเพื่อนสนิทของฉัน-O-

          (ใช่และฉันจะมารับแกไปสปาด้วย แล้วก็พาไปดูชุด นัดช่างแต่งหน้า และวันนี้ฉันจะนอนบ้านแกด้วย แกต้องไปด้วยไม่ไปไม่ได้เด็ดขาด เข้าใจ) จัสมินพูดเป็นประโยคยาวๆเป็นรถไฟ ถ้าเป็นรถไฟจริงๆนะ ป่านนี้ไปถึงสุไหงโกลกแล้ว -_-" แถมเล่นออกเป็นประโยคยาวๆอย่างนี้ฉันเถียงไม่ออกเลย แต่ใครจะไปล่ะ ฮิฮิ ฉันเลยกดปุ่มจบการสนทนา ใครจะไปให้โง่ละ นอนตีพุงอยู่บ้านนี้แหละ ไม่ไป วุฮ่าๆๆ^^

          'ตึกๆๆๆๆๆๆ' เสียงรองเท้าเส้นสูงดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจะให้เดาต้องเป็นของยัยจัสมินแน่นอน ฮ่าๆต่อให้มาดึงฉันไปก็ไม่ไปหรอก ฉันมีวิชาตัวหนักเว้ย ฮี่ๆ

         "จับเธอไว้!!!" จัสมินเดินมาถึงห้องพร้อมชายชุดดำบึกบึนสองคนซึ่งเป็นบอดี้การด์ของฉัน หล่อนชี้มาที่ฉันเพื่อให้สองบอดี้การด์สุดถึกมาจับตัวฉันไว้ หล่อนยิ้มมาที่ฉันอย่างมีชัย

          "เห้ย ปล่อยช้านนนนน้า ช้านเป็นเจ้านายพวกแกน้า" ฉันร้องโวยวายลั่นบ้านแต่ไม่เป็นผลเลย อีสองบอดี้การด์นี่ดึงขาฉันร่างกายส่วนบนฉันลากกับพื้น ส่วนขาไอพวกถึกนั้นลากไป ช่างเป็นการลากที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเลย พวกถึกนี่ไม่มีสมองเลยรึไงเนี่ย พวกนี้ลากฉันไปขึ้นรถเฟอร์รารี่สีชมพูแปร๊ดของจัสมิน หล่อนเดินไปนั่งเก้าอี้คนขับ และ นั่งรอฉันนั่งเก้าอี้ให้เรียบร้อย        
         "เป็นไงเก่งไม๊ เปลืองแรงสักนิด" ยัยจัสมินหันมามองฉันและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากที่ฉันนั่งลงบนรถเรียบร้อยจากการที่ไอบอดี้การ์ดอกตัญญูผลักฉันขึ้นรถ หน็อย!!!ถ้ากลับมาเมื่อไหร่ แม่จะไล่ออกให้หมด

         "เชอะ!!!" ฉันสะบัดผมใส่จัสมินและหันไปออกหน้าต่าง