คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพราะฉันผิดเอง
“เมฆา!!”
ฉันปั่นจักรยานมาจนถึงโรงเรียนแล้วกว่าจะถึงก็เกือบทุ่มเลยแหละแล้วตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วยเพราะเป็นหน้าหนาว
“เมฆาพี่มารับแล้วนะ”
“...........”
ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างในเดินเข้าไปจนถึงสวนเด็กเล่นฉันเห็นมีคนอยู่แต่ดูจากรูปร่างไม่หน้าจะใช่น้องฉันเพราะเขาดูสูงและก็หุ่นดีมากๆแต่เด็กที่อยู่กับเขาน่ะฉันว่านั่นมัน!!
“เมฆา!!”
ฉันตะโกนออกไปอย่างดังทำให้ทั้งคู่หันมามอง
“เธอสินะพี่ของเมฆาทำไมถึงปล่อยให้น้องรออยู่คนเดียวที่นี่รู้มั้ยว่ามันทั้งหนาวทั้งมืดแล้วก็อันตรายด้วยเธอเป็นพี่ภาษาอะไรเนี่ย!!”
โอะ!!อะไรของอีตานี่นิหน้าตาก็ยังไม่เห็นด่ามาแต่ไกลเลยฉันเดินเข้าไปหาน้องรักของฉันเขามีท่าทีโกรธเล็กน้อยแต่พอฉันนั่งลงและอ้าแขนออกเขาก็วิ่งมากอดฉันซะแน่นเลย
“ทำไมพี่มารับผมช้าจังเลยฮะ”
“อ่า พี่ขอโทษนะพอดีพี่มีธุระนิดหน่อยเรากลับบ้านกันนะ”
“ฮะ”
ฉันหันหลังจูงมือของน้องรักฉันออกมาแต่ก็ดันโดนหยุดไว้ด้วยเสียงที่กวนบาทาสุดๆ
“นิยัยเตี้ยเธอไม่คิดจะขอบคุณฉันเลยเหรอที่มาอยู่เป็นเพื่อนน้องเธอน่ะ”
“อะไรนะเตี้ยเหรอ”
“ก็ใช่อ่ะดิ”
“นิวันนี้มันอะไรว่ะเนี่ยมีแต่คนเรียกว่ายัยเตี้ย!”
“อ่อเหรอ”
แล้วอยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็ลุกเดินออกมาในที่ที่พอมีแสงที่จะเห็นหน้าของเขา 0_๐
“นาย!!”
“ว่าไง!!”
นั่นมันไอคนที่ฉันเตะกาคอไปเมื่อเย็น ตายล่ะหว่า!! โลกกลมจังเลยอ่ะ T^T
“นายมา..”
“จะถามว่ามาทำไมใช่มั้ยล่ะก็ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจมาหรอกแต่พอดีบ้านฉันต้องขับรถผ่านทางนี้แต่พอถึงก็ดันหันไปเห็นน้องของเธอนั่งเหงาอยู่คนเดียวเลยเลี้ยวรถมานั่งเป็นเพื่อนฉันถามอะไรก็ไม่ยอมตอบตอบอย่างเดียวว่ารอพี่สาวน้องเธอน่ะเข้มแข็งมากเลยนะเป็นเด็กคนอื่นแหกปากลั่นไปหมดแล้วส่วนเธอน่ะไปทำอะไรอยู่ถึงมารับเอาป่านนี้นี่ถ้าน้องเธอไม่มาเจอฉันจะว่ายังไงถ้าน้องเธอเจอคนร้ายจะทำยังไงเป็นพี่ภาษาอะไรแค่นี้ก็ดูแลน้องไม่ได้!!”
เถียงไม่ออกเลยอ่ะมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น T^T รู้สึกผิดจังแต่ทำไมนายนี่ต้องตะคอกเสียงดังด้วยล่ะ
“พอได้แล้วพี่ชายไม่มีสิทธ์มาว่าพี่ผมนะฮะ”
“ก็ที่พี่พูดมันเรื่องจริง”
“ไม่ใช่...ไม่ใช่สักนิดพี่ผมน่ะรักผมจะตายที่เขามารับผมช้าเพราะเขาต้องหางานอยู่แน่ๆพี่เขาทำเพื่อผมต่อให้ผมรอข้ามวันข้ามคืนผมก็รอได้เพราะอย่างนี้พี่ไม่มีสิทธ์มาว่าพี่ผมเด็จขาดห้ามว่าพี่สาวผมเด็จขาด!!”
“เมฆา”
ฉันมองน้องตัวเองที่กำลังยืนเถียงกับนายฟิมล์อยู่เขายืนกางแขนออกกันฉันเอาไว้แล้วตะโกนด้วยน้ำตา
“แต่พี่สาวเธอน่ะทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวแบบนี้หลายชั่วโมงเลยนะ”
“ผมไม่สนต่อให้พี่หายไปนานแค่ไหนผมก็จะรอเพราะผมเชื่อว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งผมไม่มีวันแน่นอน ”
ได้ยินคำนี้ฉันถึงกับน้ำตาไหลออกมาฉันนั่งลงกับพื้นแล้วเอื้อมมือไปดึงเขามากอดเอาไว้เขาเองก็กอดตอบฉันเหมือนกัน
“พี่ขอโทษนะเมฆาพี่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรนะฮะผมไม่โกรธพี่หรอก”
“พี่สัญญาต่อไปพี่จะไม่มารับเธอช้าแบบนี้อีก”
“ฮะ”
“พี่ขอโทษจริงๆนะพี่ผิดเอง”
“ฮะ”
น้องชายของฉันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันเขายิ้มร่าเริงพลอยให้ฉันยิ้มตามไปด้วย ^ ^
“งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่านะเดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กิน”
“ฮะ”
“ขอบคุณนายล่ะกันที่อยู่เป็นเพื่อนน้องฉัน...อ้าว”
“อ้าว..พี่ชายคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะฮะ”
“พี่ก็ไม่รู้ชั่งเถอะเรากลับบ้านกันดีกว่า”
“ฮะ”
ฉันกับน้องเดินออกมาจากตรงนั้นถึงฉันจะรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร
[ฟิมล์]
ผมเดินออกมาจากหลังต้นไม่ที่แอบอยู่ที่มาแอบไม่ใช่อะไรหรอกผมไม่ชอบภาพความรักแบบนั้นมันทำให้ผมเจ็บปวด
“ยัยเตี้ยเธอเนี่ยน่าสนใจขึ้นมาที่ละนิดๆเลยนะ”
ผมมองดูเธอกับน้องจนหลับสายตาภาพของเด็กผู้ชายคนนั้นยังติดตาผมอยู่เลยภาพที่มีใบหน้าเศร้าๆเหงาๆนั่งรอใครสักคนมารับผมเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นดีผมถึงได้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนไม่คิดเลยว่าจะเป็นน้องของยัยเตี้ยนั่นรู้สึกจะรักยัยนั่นมากซะด้วยสิผมไม่เคยเห็นเด็กคนไหนเหมือนเด็กคนนี้มาก่อนเลยน่าสนใจทั้งพี่ทั้งน้องเลยแหะ
“ฮัลโหลกราฟ”
[ครับคุณหนู]
“ฉันบอกนายกี่ทีแล้วว่ะว่าอย่าเรียกฉันว่าคุณหนูมันทุเรศ!!!”
[ขอโทษครับ]
“เออๆเอาเถอะฉันมีงานให้ทำ”
[งานอะไรครับ]
“เดี๋ยวก็รู้!! หึๆ”
[หัวเราะแบบนี้มันจะใช่งานที่ดีมั้ยเนี่ย]
“เดี๋ยวก็รู้ไง”
ความคิดเห็น