++~~ไดค่ายสังคมจ๊า~~++

ลำดับตอนที่ #8 : ~B@ngKoK tOuR+++เรื่องโก๊ะของคนอื่น มะช่ายเรา หุหุ~

ขากลับนี่ก็เหมือนขามานั่นแหละ แตกต่างกันที่ว่าขามานี่จะรีบเดินไปหน่อยและก็ไม่มีเรื่องให้หัวเราะที่ยากจะลืมเลือนเหมือนขากลับ เราก็นั่ง



MBS กลับเหมือนเดิม สักพักเค้าก็ประกาศว่า “สถานีต่อไป ลุมพินี ขอให้ท่านผู้โดยสารที่จะลงสถานีนี้ก้าวลงด้วยความระมัดระวังด้วยค่ะ”



เราก็หันไปคุยกับพวกในกลุ่มว่า เดี๋ยวพวกเราลงสถานีสีลมใช่มะ ไม่ใช่ที่นี่เนอะ แต่พอประตูเปิดพวกครูโอห์ม ก็เดินออกไปซะงั้น เราว่าเราจำ



ไมผิดนะ พวกนั้นเดินออกไปหมดเหลือพวกเราแค่ 6 คน เราก็เลย(ตะโกน)เรียกครูเค้าเข้ามา พอพวกนั้นเค้ารู้ตัวว่าลงผิดสถานีก็กรี๊ดแล้ววิ่งกรู



กันเข้ามา แล้วคนในโบกี้นั้นเค้าก็หัวเราะใหญ่เลย อายมาก ดีนะที่ประตูไม่ปิดซะก่อน ไม่งั้นต้องดังแน่ๆเลย หนังสือพิมพ์อาจพาดหัวข้อข่าว



ว่า “ครูบ้านนอกพาลูกศิษย์ชมกรุงถูกรถไฟฟ้าใต้ดินหนีบตาย” เป็นต้น หลังจากนั้นเราก็มาลงที่สถานีสีลมจนได้ และพวกเราก็เป็นอันต้องรีบ



เดินกันอีกเพราะตอนนั้นมันสามทุ่มแล้ว เราเหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก็เดินๆไป ขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อจะเดินไปทางเชื่อมกับ BTS



สถานีอโศก แต่แล้วพอถึงบันไดเลื่อนขั้นบนสุด ตาลเล็กก็พูดขึ้นมาว่า







“อธิฐษ์ล่ะ อธิฐษ์หายไปไหน?”





ตอนแรกเราก็นึกว่า มันพูดเล่น พอเหลียวหลังไปดู เออ หายไปจริงๆด้วยแหะ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ เราเลยบอกให้ปองกะมิวไปตามดู พวกที่



เหลือก็ยืนรออยู่ตรงบันไดเลื่อน รอไปสักพัก ไม่มีวี่แววว่า 3 หนุ่มนั่นจะกลับมาเลย ตรงบันไดเลื่อนคนก็โล่งไปทุกทีๆ เราก็เริ่มใจไม่ดี สมองก็



คิดไปต่างๆนานาว่า อธิฐษ์อาจจะลงสถานีผิด หรือ เดินไปผิดทาง





แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย ด้วยความที่ร้อนใจก็เลยเอามือถือโทรหาปอง โชคดีที่ยังมีคลื่นอยู่



“ฮัลโลปอง เจออธิฐษ์รึยัง?”



“อือ เจอแล้ว” แต่เอ ท่าทางน้ำเสียงมันไม่ได้ตื่นเต้นหรือตกใจอะไรเลยแหะ



“เหรอ ที่ไหนล่ะ?” เราก็ถามต่อไปด้วยความตื่นเต้น



“อธิฐษ์มันหยอดเหรียญแล้วที่กั้นมันไม่เปิด มันเลยผ่านมาไม่ได้”





ห๊ะ...? อุ๊บส์ 55555555555555555555555555555555555+





จากนั้นเราก็เริ่มหัวเราะจนท้องแข็ง ตลกจิงๆ หัวเราะจนน้ำตาไหล ต้องปล่อยให้พวกเกรทกะตาลเล็กที่รอฟังคำตอบยืนรอไปก่อน เพราะพูด



อะไรไม่ได้จิงๆ พวกนั้นก็ยืนงง รอให้เราบอก ตั้งนานแหน่ะกว่าจะหยุดหัวเราะได้ พอนึกภาพอธิฐษ์โดนขังอยู่ มองพวกเราเดินจากไปแล้วมัน



อดขำไม่ได้ง่ะ แม้แต่ตอนนี้ที่นั่งพิมพ์อยู่(17/10/48 01.00 น.)ก็ยังนั่งหัวเราะอยู่เลย อธิฐษ์นี่ก็แปลก เป็นเรานะจะรีบเรียกเพื่อนให้มาช่วย



หรือไม่ก็โวยวายอะไรก็ได้ ปล่อยให้พวกเราเดินต่อไปซะงั้น นี่ถ้าไปรู้ตัวกันตอนถึงที่พักว่าอธิฐษ์หายไปจะทำยังไงเนี่ย เรื่องเนี้ยอธิฐษ์ต้องไป



ขอบใจตาลเล็กนะเนี่ย ถ้าไม่ได้มันท้วงป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก้อไม่รู้ สุดท้ายเพื่อนของเราก็ผ่านที่กั้นมาได้โดยขอเดินผ่านช่องที่แลกเหรียญ



เหอๆ ตลกจิงๆ











พอกลับมาถึงที่สุรศักดิ์พวกเราก็แวะ 7-11 เหมือนเดิม ระหว่างทางเราก็โดน Mr.Shrimp แขวะไปตลอดทาง (แต่ที่เราว่ากลับนั่นไม่นับนะ) ที่



หน้า 7-11 ก็มีแก๊งกะเทยกลุ่มใหญ่อยู่ เห็นแล้วยังอายเลย ใส่กางเกงซะสั้นถึงโคนขา มีคนนึงเป็นกะเทยเด็กที่เห็นแล้วต้องตกใจ สูงประมาณ



ไหล่เรานี่เองอ่ะ แต่งตัวแบบ... ไปคิดกันเอาเอง แต่งหน้า ทำสีผมด้วย ดีนะที่คู่เกย์ของกลุ่มเราไม่โดน...ง่ะ และที่แถวหน้าร.ร.ก็มีคนเอาโต๊ะ



มาตั้ง จัดซุ้มบูชาพระ...ต่างๆของพราหมณ์-ฮินดู  ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรบ้าง แต่เห็นมีการแจกธูปขอพร รดน้ำมนต์อะไรก็ไม่รู้ แล้วก็



มีป้าคนนึงทำท่าเหมือนร่างทรงเลย มีการตีกลอง เล่นเครื่องดนตรีประกอบ คนเยอะมากเลย ดีจังที่ได้มาช่วงเทศกาลพอดี ได้เห็นอะไรที่ไม่



เคยเห็น นับเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากเลยทีเดียว...