++~~ไดค่ายสังคมจ๊า~~++

ลำดับตอนที่ #6 : ~B@ngKoK tOuR+++ไปเปน ส.ส. กานเถอะ~

หลังจากที่เข้าเส้นชัยแล้วพอดูนาฬิกา เอ๊ะ!!! O+O? นี่เพิ่งจะเที่ยงเองเหรอ รู้สึกอย่างกะ 4 โมงเย็นแหน่ะ คงเป็นเพราะเราเหนื่อยกับการเดิน



มาก แล้วตอนนั้นก็มืดฟ้ามัวฝนด้วย ส่วนข้าวเที่ยงน่ะเหรอ? ไม่ต้องถามไม่มีใครได้กินข้าวเป็นจานหรอก บางคนก็ซื้อมาม่ามากิน บางคนก็ซื้อ



ขนมปังมากินบ้าง ส่วนเรากินแฮมเบอร์เกอร์กุ้งของ 7-11 กะนม นั่งกินได้สักพักเค้าเรียกขึ้นรถ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกอยากจะขึ้นเร็วๆด้วย



ซ้ำจะได้ไปรัฐสภา วันนี้เราภาวนาให้กิจกรรมทั้งหมดเสร็จไวๆ เราหมายมั่นปั้นมือไว้ว่าจะไปงานนิทรรศการหนังสือให้ได้เพราะวันนี้เป็นโอกาส



สุดท้ายแล้ว แต่ดูจากรูปการท่าจะแห้ว เพราะก่อนหน้านี้ได้ลองไปเกริ่นกะพวกครูไว้แต่ทุกคนก้อหัวเราะแล้วส่ายหน้า พร้อมกับบอกว่า มัน



ไกล พอมาคิดๆดูมันก็ไกลจิงๆนะ แบบว่าคนละซีกโลกเลยอ่า แต่นึกเหรอว่าพวกเราจะยอม ก็คุยกันว่า ถ้าครูไม่ให้ก้อจะแอบไปกันเอง แหะๆ









พอเดินทางมาถึงรัฐสภารู้สึกเพลียมาก แต่เชื่อแล้วว่ารถกรุงเทพเนี่ยติดได้ทุกเวลาจิงๆ เพราะเราต้องนั่งรอรถอีกคนนึงที่ยังมาไม่ถึงเพราะรถ



ติด ขนาดตอนบ่ายโมงกว่านะ แล้วถ้าเป็นสัก 5 โมงจะขนาดไหนกันนะ? ระหว่างนั่งรอก็นั่งมองรถไปด้วย เห็นรถหรูๆเงาๆมันๆทั้งนั้นเข้าไปใน



รัฐสภา พอรถอีกคันมาถึงเราก็เดินเข้าไปข้างใน ตอนแรกเค้าให้เข้าไปในพิพิธภัณฑ์รัฐสภา ไปนั่งฟังความเป็นมาของรัฐสภา ได้ความรู้เยอะ



มากเลย พี่วิทยากรเค้าพูดเก่งมากเลยล่ะ จำได้ยังไงกันนะ พอเห็นอย่างนี้แล้วเราก้อเริ่มคิดว่าพี่เค้าต้องเรียนอะไรมานะ ถึงจะเป็นอย่างนี้ได้



เริ่มชักสนใจแล้วสิ ตอนที่อยู่วัดพระแก้วก็เหมือนกันเห็น Guide ก็อยากจะเป็นมัคคุเทศก์กะเค้ามั่ง มันน่าสนุกไม่ใช่เหรอที่เราได้ไปอธิบาย



แนะนำสถานที่ต่างๆให้นักท่องเที่ยวได้ฟัง ไอ่เราก็ชอบพวกประวัติศาสตร์อะไรนี่อยู่แล้วด้วย แต่พอเมื่อวานกลับมาบอกแม่ว่า “ตาลได้อาชีพ



ที่น่าสนใจมาอีก 2 อย่างแล้วนะ” พอบอกแม่ว่าเป็น มัคคุเทศน์กะวิทยากรประจำรัฐสภา 2คำที่แม่พูดออกมาคือ



“ไส้แห้ง” และ “หางานยาก”



...อืม มันก็จิงนะ เลิกๆๆ...





พอเดินดูพิพิธภัณฑ์ได้สักพัก คุยกะพี่วิทยากรนิดหน่อย เค้าก็ให้เดินไปห้องประชุมเล็กดูพรีวิวเรื่องต้นกำเนิดประชาธิปไตยในไทย พอดูเสร็จ



ความรู้สึกที่ได้ก็คือ นับถือ  นับถือร.7มากที่ยอมสละอำนาจให้กับคนไทย อาจเป็นเพราะพระองค์ก็ทรงเห็นด้วยกับการเปลี่ยนรูปแบบการ



ปกครองอยู่แล้ว แต่จากที่ดูมันรู้สึกว่าช่วงนั้นคนไทยหัวรุนแรงไปหน่อย ทำให้ต้องเสียเลือดเสียเนื้อไปมากมาย แต่ลองมาคิดดูนะว่าการที่เรา



มีอำนาจที่จะสั่งเป็นสั่งตาย สั่งได้ทุกอย่าง แต่กลับยอมเสียสละอำนาจนี้ เราว่ามันเป็นการกระทำที่ยิ่งใหญ่นะ หลังจากที่ดูเสร็จพี่เค้าก็เอา



กล้องวงจรปิดส่องแล้วฉายภาพที่โปรเจ็คเตอร์ ตอนแรกเค้าก็ขู่ว่า ถ้าใครหลับเค้าจะให้กล้องจับภาพ แต่คิดดูนะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน พอได้มา



นั่งในห้องแอร์เย็นๆ เบาะนุ่มๆ ใครบ้างจะไม่เคลิ้ม อย่างน้อยเราก็เห็นจุ๊บแจงคนหนึ่งล่ะ ที่เอนหลังนอน และผู้โชคดีคนแรกที่กล้องจับภาพก็



คือ ครูปราโมทนั่นเอง  ตอนแรกพี่แกกำลังนั่งเอามือเท้าคางเคลิ้มอยู่เชียว ต่อมากล้องก็จับมาที่พวกผู้ชาย ก็ไม่มีอะไร(แล้วจะเล่าทำไม?)



หลังจากนั้นพี่เค้าก็ให้เดินเข้าไปนั่งดู ส.ส ประชุมกัน แต่ส.สน้อยมากๆในสภาอ่ะ นับคนได้เลย ซึ่งในเรื่องนี้เราก็เตรียมใจมาแล้วเพราะตอนที่



คุยกะพี่วิทยากรเค้าก็บอกมาว่าส.ส.ส่วนใหญ่จะพักตามห้องรับรองรอบสภา แต่ขอบอกว่าในที่ประชุมน่ะ ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกศักดิ์สิทธิมาก เรา



นะนั่งหลังตรงเด๊ะเลยล่ะ จะเกาหัวยังไม่ได้เลย แทบจะไม่ได้กระดุกกระดิกเลย จะว่าไปมาครั้งนี้เป็นอะไรที่คุ้มมากเลยนะ และคิดว่าใน



อนาคตเราก็คงไม่มีโอกาสได้มาเหยียบที่นี่อีกเป็นแน่