++~~ไดค่ายสังคมจ๊า~~++

ลำดับตอนที่ #5 : ~B@ngKoK tOur++วนๆๆๆ วนรอบเมือง~

หลังจากถ่ายรูปหมู่กันเสร็จเราก็เดินไปที่ ม.ศิลปากร พอไปถึงเจ๊แหม่มก็บอกให้ไปถ่ายรูปปืนใหญ่ที่หน้ากระทรวงกลาโหม ก็ไม่ได้คิดอะไร



ก้อเดินไป แต่พอออกรั้ว ม.ศิลปากร ไป โห...อ้าปากค้างเลยทีนี้ เพราะมันต้องข้ามถนนไปฝั่งสนามหลวง แล้วก็เดินตัดเศษเสี้ยวหนึ่ง(ที่



เหมือนจะใกล้ แต่ไม่ใกล้)ของสนามหลวงไปข้ามถนนใหญ่เพื่อที่จะไปฝั่งกำแพงวัดพระแก้ว แล้วถึงจะข้ามถนนไปฝั่งกลาโหมได้ แค่ฟังก็



เหนื่อยแล้ว แล้วเดินจะขนาดไหนเนี่ย





หลังจากที่เราไปทำภารกิจที่ 5 เสร็จแล้ว เราก็เดินกลับด้วยความเหนื่อย พอถึงที่เจ๊แหม่มนั่งเราก็พูดด้วยความดีใจว่า”เย้ ถึงสักที”แล้วก็นั่งพัก



ตอนนั้นเพื่อนที่เชียงใหม่โทรมาชวนไปเที่ยว พอคุยๆไปสักพัก เจ๊แหม่มซึ่งนั่งเช็คเอกสารอยู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ภารกิจที่ 4 มีไหน? นี่มีภารกิจที่3



ก็ข้ามไป 5 เลย ได้ไปหาครูปราโมที่เสาหลักเมืองมารึยัง” “ยังเลยค่ะ ต้องไปด้วยเหรอค่ะ?” เราถามกลับไปด้วยความงงอย่างที่สุด ครูบอกว่า



ต้องไปเพราะเราทำภารกิจข้ามฐาน  เอื๊อก...OoO;; หมายฟามว่าเราต้องเดินกลับไปอีกรอบเหรอเนี่ย ไกลชิป แต่ก็ไม่มีทางเลือกอ่ะ เอาวะ



ไปก้อไป และระหว่างการเดินทาง(ที่แสนยาวไกล) เราก็เลยต้องหาเพลงมาร้องเพื่อปรับสภาพอารมณ์ให้คึกครื้นอยู่เสมอ ไม่งั้นถ้ามัวแต่บ่น



ไม่entertainเพื่อน เดี๋ยวบรรยากาศในกลุ่มก็จะไม่ดี และเพลงปลุกใจที่จะร้องนั้นนึกขึ้นได้เพราะพึ่งดู MV มา เพลง Bounce ของ Golf &



Mike อ่ะ



“~เข้ามาคุย เข้ามาทัก say  What’s up Girl…~”



และแน่นอนว่าเราร้องได้แค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละ วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ก็เลยไม่รู้ว่าไอ่ที่ร้องไปนี่มันช่วยให้เพื่อนหายเหนื่อยหรือทำให้



เพื่อนรำคาญมากขึ้นกันแน่







หลังจากที่ต้องเผชิญกับรถรามากมายก็ข้ามมาถึงฝั่งเสาหลักเมือง เราก็เดินอ้อมไปเข้าประตูด้วยความเหน็ดเหนื่อย พอเข้าประตูไปก็เห็นเค้า



กำลังเล่นลิเกกันอยู่ สายตาก็สอดส่องหาครูปราโมท มีการสั่งให้เพื่อนแยกย้ายกันหาด้วยนะ เพราะเราหายังไงก้อหาไม่เจอ พวกเราก็เลยมา



ยืนรวมกันที่ประตูข้างกลาโหมโทรหาเจ๊แหม่ม เราเป็นคนคุย



”ฮัลโล ครูแหม่มมมม ทำไมไม่เห็นครูปราโมทเลยล่ะ เดินจนทั่วแล้วเนี่ย -*-”



“เออ ครูก็ว่าจะโทรบอกพวกเราพอดีเลยว่า ครูปราโมทเค้าเพิ่งสวนมาเมื่อกี้”





อ่าว เวร ตอนนั้นพอฟังนี่แทบเข่าอ่อนเลย อยากร้องไห้มากๆ งั้นที่เดินมาก็สูญเปล่าน่ะสิ เฮ้อ ก็ต้องเดินกลับไปด้วยความเซ็ง วันนี้มันวันอะไร



ฟะเนี่ย? ซวยจริงๆ







เมื่อเช้าที่วัดพระแก้วก็ทีละ เดินกันขาลากเลย ดีนะที่ไปถึงครูแหม่มเลี้ยงโค๊ก ตอนแรกเราบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ ครูเค้าบอกว่า



มันก็เป็นความผิดของครูด้วยที่บอกให้พวกเราไป ...โห ซึ้งเลยค่ะ ความจิงมันก็เป็นความโก๊ะของเราแท้ๆ คือว่า ในใบภารกิจน่ะ เค้าบอกว่า



ออกจากวัดพระแก้วแล้วให้เลี้ยวขวาไปเสาหลักเมือง ไอ่เราก็ดันเลี่ยมเลี้ยวซ้าย ไม่ได้อ่านเพราะใบมันเยอะเหลือเกิน ก็เพิ่งมาได้อ่านก็ตอน



เดินไป ม.ธรรมศาสตร์ เพื่อเข้าเส้นชัยเนี่ยแหละ และภารกิจสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัยก็คือ เราต้องซื้อของที่ดังๆของท่าพระจันทร์ไปฝากครู



(ทางผ่านเดินไป ม.ธรรมศาสตร์) ตอนแรกก็กะว่าจะซื้อพวกขนม แต่ตอนหลังพอเดินไปเดินมาก็เห็น 2 ข้างทางมีแต่พระเครื่องขาย ก็แบบ



ปรึกษากะเพื่อนว่า ซื้อพระดีมั้ย? สุดท้ายก็เป็นเอกฉันท์เราซื้อหลวงปู่ทวดในราคา 20 บาท แต่ความจริงเราว่าแพงไปนะ เพราะตอนแรกที่เดิน



เราเห็นเค้าตั้งป้ายขาย 10 บาท แต่ขี้เกียจเดินกลับไปก็เลยซื้อมันร้านนี้แหละ มารู้เอาทีหลังว่า ของฝากที่แต่ละกลุ่มเอาไปฝากครูเนี่ยแหละ



คือรางวัลของกลุ่มที่ชนะการเดินมหาโหดครั้งนี้(คิดชื่อเอาเอง...แหะๆ ก็มันจิงนี่ ใช่มะ?) ไม่รู้ว่าป่านนี้ใครจะได้หลวงปู่ทวดของกลุ่มเราไป



ครอง อิอิ ^^