@ รักวุ่นๆของนายเย็นชากับยัยหน้าจืด @

ลำดับตอนที่ #5 : เฮอะ...ยังมีตั้งหลายวิธีที่จะทำให้ฉันเข้าใกล้นายได้

หน้าโรงเรียน
ต้องขอบใจยาของป้ายุนเมื่อวานจริงๆ ขาฉันก็เลยหายบวมแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่อีกนิดหน่อยอ่ะนะ วันนี้ฉันต้องมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อมาเฝ้าการเข้าออกของนักเรียนที่ประตูโรงเรียน นี่ก็เป็นหน้าที่หนึ่งของสารวัตรนักเรียนอย่างฉัน

ป้าบ!!
“ยัยเยยอง เมื่อวานหายหัวไปไหนมาทั้งวันเลยหะ” ยอนอาตีที่ไหล่ฉันอย่างจัง เจ็บน้า...Y_T

“แหะๆ ยอนอามาตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ?”

“ฉันถามเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาย้อนถามฉัน” ดูท่าคุณนายโมยอนอาจะโกรธไม่ใช่น้อย ก็เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้แยแสเธอเลย

“แหะๆๆ ขอโทษจ้ะ”

“เอาเถอะ...ฉันรู้น่าว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็แล้วแต่ต้องปรึกษาฉันก่อนเข้าใจมั้ย”

“อื้อ...สัญญาจ้ะ” และระหว่างนั้น

“ไงยัยแว่น” ซองฮาอันนั่นเองเขามาพร้อมกับเพื่อนอีก2 คนซึ่งฉันกับยอนอารู้จักดี ปาร์คเซโจ กับลียองเท นั่นเอง


“นี่เคารพกันหน่อยนะ ตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นสารวัตรนักเรียนอยู่”

“โอเค...อรุณสวัสดิ์ครับสารวัตรนักเรียนฮันเยยอง” นายนั่นพูดพลางยิ้มกวนๆ นายกระล่อน

“หวัดดีโมยอนอา เจอกันแต่เช้าเลยนะ” ปาร์คเซโจ ทักยอนอา แต่ยอนอากลับเมินหน้าหนี ฉันลืมไปเลยว่ายอนอาไม่ค่อยชอบนายนี่ซักเท่าไหร่ เพราะเรื่องเมื่อวานนี้นายนี่พูดจากวนประสาทจนยอนอาเดือดหน้าแดงเลย ส่วนลียองเทก็พยักหน้าทักทายให้เราสองคนอย่างสุภาพ

“เยยองฉันขออู้แป๊บนึงนะ ฉันไม่อยากอยู่หายใจร่วมกับคนบางคน” ยอนอาบอกก่อนจะสะบัดหน้าหนีเดินออกไป

“คนสวยเนี่ย ปากดีอย่างนี้ทุกคนรึเปล่านะ” นายเซโจพูดพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามยอนอาไป

“เฮ้...ยัยแว่นเพื่อนฉันเขาอยากได้แฟนเป็นดาวโรงเรียนน่ะ โชคดีจังเลยนะที่โมยอนอาเป็นเพื่อนเธอจะได้เจรจากันง่ายๆหน่อย”


“ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยอยู่แล้ว ยอนอาเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสินใจ”

“งั้นก็ดี” พูดจบเขาก็มองไปที่ขาของฉันด้วยสายตาห่วงใย

“ขาเธอยังไม่หายอีกหรอ”

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” ขณะที่ฉันกำลังคุยอยู่กับนายฮาอันอยู่นั้น

“ฮาอัน” ลียองเทสะกิดที่ไหล่นายฮาอันเบาๆก่อนจะมองไปที่ประตูโรงเรียน ฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองตามไป คังซึงฮวอนนี่เอง นายนั่นลงมาจากรถเก๋งคันงามที่ฉันพึ่งขึ้นเมื่อวานนี้เอง ส่วนนายฮาอันกวักมือเรียกอย่างสนิทสนม แน่ล่ะก็พวกเขาเป็นเพื่อนกันนี่

“ไงซึงฮวอนแกมาสายกว่าพวกเรานะวันนี้” นายฮาอันพูดพลางเอามือพาดที่ไหล่ของคังซึงฮวอน

“เมื่อวานฉันเจอแต่เรื่องวุ่นวายน่ะ ก็เลยเพลียๆ” เขาพูดพลางมองมาที่ฉัน โธ่เอ้ย...ฉันเองก็เหนื่อยไม่แพ้นายเหมือนกันแหละ
……………………..==> ^0^

ในเมื่อเป็นเพื่อนกับนายไม่ได้ ฉันก็ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะตีซี้กับนาย ฉันน่ะสืบประวัติของนายมาหมดแล้ว หิๆๆ
“เป็นอะไรเยยองนั่งยิ้มอยู่ได้” ยอนอาถาม ขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

“ฉันคิดแผนต่อไปได้แล้วล่ะ ว่าจะตีซี้นายคังซึงฮวอนได้ยังไง” ฉันตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม

ที่ห้องสมุด
“เธอมาทำอะไรที่นี่อีก ไหนเธอบอกว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉันแล้วไง” เขาถามทันทีเมื่อเห็นฉัน

“ใช่...ฉันบอกว่าจะไม่มาเซ้าซี้ให้นายเป็นเพื่อนกับฉันอีก เพื่อนอย่างนายน่ะฉันก็ไม่อยากมีนักหรอก ^.^”

“ถ้างั้น...แล้วเธอมาทำไม” ฉันยิ้มอย่างเหนือกว่าก่อนจะเอาไม้กวาด ไม้ปัดฝุ่น และอุปกรณ์ทำความสะอาดต่างๆที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมา หน้านายนั่นเลยเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายสงสัยทันที

“อะไรของเธอ”

“นี่ยังไม่รู้อีกหรอ ฉันมาทำความสะอาดที่นี่”

“โรงเรียนไม่มีภารโรงแล้วรึไง เธอถึงต้องมาทำเอง”

“ฉันก็ไม่อยากจะมาทำนักหรอกน่า แต่ฉันถูกลงโทษต่างหาก เสียใจด้วยนะ นายจะต้องทนเห็นหน้าฉันอย่างน้อย 1สัปดาห์เต็มๆ” ฉันยิ้มเยาะให้เขาอีกครั้งก่อนจะคว้าไม้ปัดฝุ่นมาปัดตามชั้นหนังสือ โดยพยายามเล็งให้ฝุ่นลงที่หัวนายนั่นให้มากที่สุด นี่แน่ะๆ หมั่นไส้นัก

“นี่เธอเห็นคนบ้างมั้ยเนี่ย” เขาพูดพลางปัดฝุ่นผงออกจากหนังสือและตัว

“ฉันกำลังทำความสะอาดอยู่ นายก็ไปอ่านที่อื่นซิ” นายซึงฮวอนมองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินออกไป แต่ว่าฉันน่าจะคิดอะไรที่ดีกว่านี้นะเนี่ยห้องสมุดเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลย กว่าจะทำความสะอาดเสร็จเหนื่อยแทบตายนี่ฉันยอมอุตส่าห์แกล้งหลับในห้องเรียนเพื่อให้ถูกลงโทษมาทำความสะอาดห้องสมุดที่แสนจะใหญ่โตเนี่ยนะ นี่ฉันคิดไปได้ยังไงเนี่ย แถมนายซึงฮวอนก็หายไปเลย บ้าชะมัด #_U