@ รักวุ่นๆของนายเย็นชากับยัยหน้าจืด @

ลำดับตอนที่ #4 : ฉันจะต้องเป็นเพื่อนกับนายให้ได้

วันต่อมาที่ห้องปี 2 ห้อง 1

"คังซึงฮวอนอยู่รึเปล่า?" ฉันเอ่ยถามทันทีที่เห็นซองฮาอัน

"เธออีกแล้วหรอ? มีธุระอะไรนักหนากับซึงฮวอนเนี่ย"

"เรื่องของฉัน นายก็แค่ตอบฉันมาว่าคังซึงฮวอนอยู่ที่นี่รึเปล่า?"

"เฮ้...ขาเธอไปโดนอะไรมา เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่นี่" เขาถามด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นว่าที่ขาของฉันมีผ้าพันอยู่

"อุบัติเหตุน่ะ ตกลงคังซึงฮวอนอยู่ที่นี่รึเปล่า"

"เปล่า คงอยู่ห้องสมุดล่ะมั้ง" ทันทีที่เขาพูดจบฉันก็รีบกระโดกกระเดกเดินไปที่ห้องสมุดทันที
ที่ห้องสมุด
ฉันเดินไปที่ชั้นหนังสือที่พบเขาเมื่อวานโดยไม่ต้องไตร่ตรองใดๆ แล้วก็เป็นไปตามคาดเขาอยู่ที่นั่นจริงๆ

"นี่นาย!!" ฉันเรียกเขา เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะมองฉันด้วยแววตารำคาญ
"ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย"

"มีอะไร?" เขาถามทั้งๆที่ยังคงอ่านหนังสืออยู่

"เรื่องเมื่อวานน่ะ ฉันจะไม่ถือสานายหรอกนะ นายคงจะไม่ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นกับฉัน และฉันก็เก็บหนังสือวางบนชั้นให้นายเรียบร้อยแล้วด้วย เพราะงั้น....ถือว่าเรื่องเมื่อวานไม่ได้เกิดขึ้นก็แล้วกันนะ" ใจกล้าหน่อยเยยองถ้าเธอไม่พูดมันก็ไม่มีทางสำเร็จแน่ ฉันบอกตัวเองในใจก่อนที่จะพูดว่า

"เอ่อ...นาย...จะว่าอะไรมั้ย? ถ้าฉันจะขอเป็นเพื่อนกับนาย" คังซึงฮวอนเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่มันก็เป็นแค่ครู่เดียวเท่านั้น

"ฉันไม่ชอบมีเพื่อนผู้หญิง" เขาพูดเสียงเรียบ ตายแล้ว....แล้วฉันจะพูดอะไรต่อดีล่ะ

"ถ้างั้นฉันเป็นผู้ชายก็ได้!!!" ทันทีที่ฉันหลุดปากพูดไปอย่างนั้น ฉันก็เอามือปิดปากตัวเองทันที เฮ้ย....นี่ฉันพูดอะไรไปเนี่ย คังซึงฮวอนมองหน้าฉันอย่างงงๆ คิ้วของเขาผูกโบว์อย่างใช้ความคิด... น่ารักจัง @_@

"เอ่อ....ฉันหมายถึงว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆนะ ถ้านายต้องการอะไรฉันก็พร้อมจะเป็นให้ได้นะ" ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆ รู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะแฮะ -_-*

"ทำไมเธอถึงอยากเป็นเพื่อนกับฉัน?" แล้วจะตอบว่ายังไงดีล่ะ เยยองคิดซิๆ ....

"ก็เอ่อ...คือ...เอ่อ...ฉันไม่มีเพื่อนน่ะ" ตอบอะไรที่มันสิ้นคิดอีกแล้วไง เฮ้อ~ฉันอยากตายจริงๆ

"ฉันมีเพื่อนอยู่แล้ว ไม่ต้องการอีก"

"มีแล้วก็มีอีกได้นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"น่าเบื่อ..." เขาพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไปจากห้องสมุด ฉันจึงมีทางเลือกเดียว ต้องตามไปขอเป็นเพื่อนกับนายนี่ให้ได้ !!!
……………………..==> ^0^

"นี่...ให้ฉันเป็นเพื่อนนายเถอะนะ" ฉันยังตามเซ้าซี้เขาต่อไป ทั้งตอนกินข้าว ตอนที่เขาอ่านหนังสือ หรือตอนที่เขากำลังเดินกลับบ้านอยู่ในขณะนี้

"..."

"ฉันสัญญาว่าฉันจะเป็นเพื่อนที่ดี ไม่ทำให้นายต้องเดือดร้อนหรอกนะ ถ้านายมีปัญหาอะไรฉันก็พร้อมจะช่วยนายทุกอย่างเลยนะ" เมื่อฉันพูดจบเขาก็หยุดเดิน แล้วหันมามองหน้าฉันอย่างน่ากลัว

"นี่" เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ

"นายยอมให้ฉันเป็นเพื่อนแล้วใช่มั้ย @0@"

"ไม่ ฉันไม่อยากมีเพื่อนน่ารำคาญอย่างเธอ" พูดจบเขาก็เดินต่อไป ฉันเลยคว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อน เขามองมือฉันที่จับแขนเขาอยู่ด้วยสายตาหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดออกอย่างเย็นชา

" เธอต้องการอะไรอะไรกันแน่ ถ้าเธอยังยุ่งวุ่นวายกับฉันไม่เลิกล่ะก็ ฉันคงต้องใช้วิธีรุนแรงกับผู้หญิงอย่างเธอแล้วล่ะ"

"นายก็ยอมให้ฉันเป็นเพื่อนนายซิ ฉันจะได้เลิกเซ้าซี้นายไง" ฉันบอกพร้อมกับยิ้มสว่างไสว นายนั่นมองฉันอย่างอึ้งๆก่อนจะหันหลังเดินต่อไปอย่างเร็วๆ ฉันเลยต้องพุ่งตัวไปจับแขนเขาไว้อีกครั้ง แต่เขากลับหันมาและผลักฉันล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ้ย!! นายทำอะไรน่ะ"

"ฉันเตือนเธอแล้วไง ไปซะก่อนฉันจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้" เขาว่าพลางเดินจากไป เขาจะรู้มั้ยนะว่าเขาทำให้ขาที่แพลงอยู่แล้วตั้งแต่เมื่อวานของฉันเจ็บขึ้นมา โอ้ย!! เจ็บจังเลย T_-

"นี่ คังซึงฮวอน ไอ้คนเย็นชา!!!" ฉันตะโกนเรียก หมอนั่นหยุดแล้วหันมามองฉัน ฮื่อๆ ไอ้บ้าคังซึงฮวอนนายทำฉันร้องไห้สองครั้งแล้วนะ คราวนี้ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด

"นายน่ะ!! ทำให้ฉันต้องร้องไห้สองครั้งแล้วนะ ทำไมนายถึงไม่คิดบ้างนะว่าพื้นนี่มันแข็งมากน่ะ เรื่องเมื่อวานนี้ฉันก็อุตส่าห์ไม่ถือสา แต่วันนี้นายยังมาทำให้ฉันต้องเจ็บตัวอีก ฉันก็แค่อยากจะเป็นเพื่อนกับนายก็เท่านั้นเอง นายมันไอ้คนบ้า บ้าที่สุดเลย" เขายืนมองฉันด้วยสายตาราบเรียบเหมือนเมื่อวาน ส่วนฉันก็ไม่ต่างไปจากเมื่อวานเลย ทำได้แค่เพียงนั่งร้องไห้เท่านั้น

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิดไปหมดแล้ว ฉันก็ยังคงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่ใช่ไม่อยากลุกไปจากตรงนี้หรอกนะ แต่มันลุกไม่ไหวนี่ มันเจ็บกว่าเมื่อวานซะอีกนะเนี่ย

"ลุกขึ้น" คังซึงฮวอนนั่งลงข้างๆฉัน เฮอะ...นึกว่าไปแล้วซะอีกไอ้มนุษย์น้ำแข็ง

"T_T เฮอะ...นายกลับบ้านไปเถอะไป"

"ลุกขึ้น"เขาบอกพลางยื่นมือให้ฉัน

"โธ่เอ้ย...ก็บอกให้กลับบ้านไปไง ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน T_T" ฉันพูดก่อนจะเมินหน้าหนี แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัวนายซึงฮวอนก็ยกตัวฉันขึ้นบนหลังของเขา แล้วลุกขึ้นเดินไปเฉยเลย

"นายทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันลงนะ T_0"

"เธออยากจะนั่งอยู่ตรงนั้นมากนักรึไง"

"..."

ที่บ้านของคังซึงฮวอน
"นี่บ้านนายหรอ?" ฉันเอ่ยถามเมื่อเขาแบกฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่อย่างกับวัง แต่นายนี่ก็ไม่ได้ตอบอะไร เฮอะ....ที่ฉันยอมทนนายขนาดนี้เพราะมีอะไรบางอย่างที่ต้องพึ่งพานายหรอกนะ ไม่งั้นล่ะก็ฉันเอาระเบิดไปปาบ้านนายตั้งนานแล้ว แล้วเมื่อเราเดินเข้าไปในตัวบ้าน

"กลับมาแล้วหรอคะคุณชาย ทำไมวันนี้กลับค่ำจังล่ะคะ" คุณป้าคนนึงท่าทางใจดี เอ่ยถามนายซึงฮวอน แต่เมื่อเธอเห็นฉันเธอก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย

"เอ๊ะ...แล้วคุณหนูคนนี้เป็นใครกันคะ"

"ป้ายุนช่วยไปเอากล่องยามาให้ทีซิ" เขาสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะวางฉันลงที่โซฟาตัวยาวสีขาวตัวหนึ่งที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้าน ป้ายุนคนนั้นหายไปสักพักก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกล่องยากล่องใหญ่

"ป้าช่วยทายาที่ขาให้ยัยนี่ที" เขาสั่งอีกครั้งพลางหยิบรีโมทกดเปิดโทรทัศน์ดูรายการสารคดี โดยไม่หันมาสนใจฉันอีก ป้ายุนมองฉันยิ้มๆ ก่อนจะหยิบยามาช่วยทาที่ขาให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"คุณหนูชื่ออะไรหรอคะ"

"เยยองค่ะ ฮันเยยอง"

"อ๋อ...คุณหนูเยยอง ไปทำอะไรมาคะ ขาถึงได้บวมเขียวขนาดนี้ คงจะเจ็บมากซินะคะ" ก็คุณชายของป้านั่นแหละค่ะ ฉันอยากจะตอบไปอย่างนั้นซะจริง แต่ก็ทำได้เพียงยิ้มแห้งไปให้ป้ายุนเท่านั้น เมื่อป้ายุนทายาให้ฉันเสร็จก็เดินออกไป จึงเหลือแค่ฉันกับนายซึงฮวอนแค่ 2 คน รู้สึกแปลกๆแฮะ

"คังซึงฮวอนตกลงนายจะไม่ยอมให้ฉันเป็นเพื่อนนายใช่มั้ย?"

"ใช่"

"เข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ตามเซ้าซี้ขอเป็นเพื่อนกับนายอีก" ฉันตอบด้วยเสียงหนักแน่น

"พึ่งจะคิดได้หรอ"

"อย่าพยายามยั่วโมโหฉันด้วยคำพูดแบบนั้นจะได้มั้ย"

"แล้วไง"

"นายควรจะหัดพูดดีๆกับคนอื่นซะบ้างนะ โดยเฉพาะกับผู้หญิง"

"หรอ"

"ฮึ้ย...นายคังซึงฮวอน ฉันจะฆ่านาย" ฉันว่าอย่างนึกโมโห ก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนลืมไปว่าตัวเองขาเจ็บอยู่ ฉันก็เลยล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง


"โอ้ย!!!" นายซึงฮวอนมองฉันแล้วส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น เมื่อกี้นี้ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดรึเปล่า แต่ฉันเห็นเขาหัวเราะ

"หิๆๆ เธอน่ะก่อนจะอวดเก่งหัดดูสภาพตัวเองซะก่อนซิ" ฉันมองหน้าเขานิ่ง จนเขาคงรู้สึกผิดสังเกตเลยถามออกมาว่า

"นี่...มองหน้าฉันทำไม"

"เจ้าชายน้ำแข็ง เมื่อกี้นาย....หัวเราะหรอ?" เมื่อฉันพูดจบเขาก็เบนหน้าหนีทันที

"ยัยปากมากกลับบ้านไปซะไป" เขาไล่ฉัน ตาบ้านี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หลังจากนั้นคังซึงฮวอนก็สั่งให้ลุงชุนคนรถที่บ้านเขาไปส่งฉันที่บ้าน เฮ้อ...ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนกับนายนี่ไม่สำเร็จ แต่เขาก็รู้จักชื่อฉันแล้วอ่ะนะ ถือว่างานคืบหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันจะเหนื่อยมากๆเลยก็เหอะ #_#