@ รักวุ่นๆของนายเย็นชากับยัยหน้าจืด @

ลำดับตอนที่ #3 : ขั้นแรกต้อง...ตีซี้

ที่บ้าน
หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาฉันจึงเริ่มวางแผน และผลสรุปออกมาก็คือ...ฉันจะต้องตีซี้กับหมอนั่นให้ได้ซะก่อน!!!!! แต่พอนึกถึงคำพูดของยอนอา และก็เหตุการณ์น่ากตื่นเต้นวันนี้แล้วก็นึกหวาดๆเหมือนกันนะเนี่ย นายคังซึงฮวอนเนี่ยดูยังไงๆ ก็เป็นคนเข้าถึงยากชะมัด
เฮ้อ.........เฮ้อ..........เฮ้ออออออออออออออออออออออ
ปัง ปัง ปัง!!!
“ยัยผีเน่า ไปกินข้าวได้แล้ว” ฮันยองจุนไอ้น้องชายเฮงซวยของฉัน เคาะประตูห้องฉันซะแทบหลุดเป็นชิ้นๆ แล้วเมื่อไหร่มันจะเลิกเรียกฉันอย่างนี้สักทีนะ ฉันเลยลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตู แล้ว

โป้ก!!!
“ไอ้โลงผุยองจุน!! เคาะเบาๆไม่เป็นรึไง” ฉันว่าพลางตีหัวนายนั่นด้วยหนังสือ 1 ที

“มันเจ็บนะยัยผีเน่า !!”

“เมื่อไหร่นายจะโตซักที่นะยองจุน ทำตัวเป็นเด็กไปได้ นายอยู่มัธยมแล้วนะ”

“โตแล้วๆ อย่ามาว่าฉันเป็นเด็กนะ” นายยองจุนว่า แล้วเตะเข่าฉันเบาๆก่อนจะวิ่งหนีไป ไอ้น้องบ้านี่ไม่รู้รึไงว่าพี่สาวกำลังเครียดแค่ไหน และคืนนี้กว่าฉันจะข่มตานอนหลับลงก็แทบแย่แน่ะ...ก็คนมันกลัวนี่....ฉันจะตีซี้กับหมอนั่นยังไงดีนะ

วันต่อมาที่ห้องปี 2 ห้อง 1
ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างในห้องอย่างหวาดๆ โอ้โห....มีคนเต็มห้องเลยอ่ะ ชักจะกลัวๆขึ้นมาแล้วซิ และระหว่างนั้นก็มีหน้าของผู้ชายคนนึงแว้บมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดี ฉันตกใจเลยผงะถอยหลังหงายท้องล้มตึงไปกองกับพื้น ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาปัดกระโปรงอย่างอายๆ ซองฮาอันมองฉันแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอก่อนจะพูดออกมา

“เธอมาด่อมๆมองๆอะไรในห้องฉันฮะ....ยัยแว่น” ซองฮาอันถามด้วยใบหน้ากวนๆ ยัยแว่นงั้นหรอ?...ไอ้บ้านี่แต่ฉันก็ทำได้แค่เพียงด่าหมอนั้นอยู่ในใจเท่านั้น ก็ใครจะไปกล้าล่ะ

“เอ่อ...คือ...เอ่อ…”

“จะเอ่ออ่าอีกนานมั้ย รีบๆตอบมาซักทีซิ”

“เอ่อ...ฉันมาหาคน”

“หาคน? ใคร? เผื่อฉันจะช่วยเรียกให้ได้นะยัยแว่น” เขาถามกลับพลางยักคิ้วกวนๆ

“งั้นนายช่วยเรียกคังซึงฮวอนให้หน่อย” เขามองหน้าฉันอย่างอึ้งๆก่อนจะตอบกลับมาว่า

“เสียใจด้วยยัยแว่น ซึงฮวอนไม่ได้อยู่ในห้อง”

“อ้าว...แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ”

“ก็หาเอาเองซิ ไม่ยักรู้นะว่ายัยแว่นอย่างเธอก็ตกหลุมรักหมอนั้นกับเค้าเหมือนกัน”

“ไม่ใช่น่ะ!! ฉันไม่ได้ชอบนายนั้น ฉันแค่มีธุระจะคุยกับนายนั่นเฉยๆ ถ้านายไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ฉันขอตัวล่ะ” ฉันบอกก่อนจะหันหลังเดินกลับ

“เดี๋ยวซิ...ฮันเยยอง” เขาเรียกชื่อฉัน ฉันจึงหยุดแล้วหันมามองอย่างแปลกใจ

“ซึงฮวอนอยู่ที่ห้องสมุดน่ะ ที่บอกเนี่ยสงสารหรอกนะยัยแว่น บ๊าย บาย” เขาบอกก่อนจะหายเข้าไปในห้อง ฉันมองการกระทำของเขาอย่างงงๆ ซองฮาอัน นายนี่มันมนุษย์แปลกประหลาดจริงๆ แล้วนายไปรู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย

ที่ห้องสมุด
ห้องสมุดเป็นสถานที่เดียวของโรงเรียนที่แทบจะไม่ค่อยมีคนอยู่เพราะโรงเรียนมัธยมเปียงซูของเราเป็นโรงเรียนกีฬาและกิจกรรม เพราะงั้นชมรมหลายชมรมของโรงเรียนเราจึงชื่อดังมาก โดยเฉพาะชมรมหนังสือพิมพ์ และที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ก็เหตุผลนี้เหมือนกัน เพราะงั้นห้องสมุดที่แสนจะใหญ่โตแห่งนี้จึงไม่ค่อยจะมีคนสนใจเข้ามานัก หลังๆนี้มันเลยเหมือนอาคารร้างเข้าไปทุกที ฉันเดินวนจนแทบจะทั่วห้องสมุดอยู่แล้วแต่ก็ไม่เจอคังซึงฮวอนซักที เอ๊ะ...รึว่านายซองฮาอันอะไรนั่นแกล้งฉันกันแน่นะ และฉันก็ยังเดินหาต่อไปจนกระทั่งเห็นเงาดำๆ ของใครคนนึงอยู่ตรงซอกระหว่างชั้นหนังสือขนาดใหญ่ เขาเป็นชายร่างสูงมีผมสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อสีขาวภายใต้สูทนักเรียนสีดำสนิทของโรงเรียนยืนพิงชั้นหนังสือและไขว้ขาเล็กน้อย ในมือถือหนังสือเล่มใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาจดจ่ออยู่ที่หนังสือ เขาคือคนที่ฉันตามหา ใช่แล้วเขาคือ....คังซึงฮวอน
ด้วยความตกใจที่อยู่ๆก็เห็นเขา ฉันเลยผงะถอยหลังโดยไม่รู้ตัวจนชนเข้ากับชั้นหนังสือที่อยู่ข้างๆ แล้วหนังสือหล่นมาทับตัวฉันจนเจ็บไปหมด

“นี่ฉันทำบ้าอะไรเนี่ย” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆและพบว่าตัวเองจมอยู่ในกองหนังสือมหึมา ฉันเงยหน้ามองคังซึงฮวอนที่อยู่ใกล้ๆ ฉันว่าเขาต้องขำในความซุ่มซ่ามของฉันแน่เลย แต่มันกลับผิดคาด เขาเงยหน้าจากหนังสือแล้วเอียงคอมองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะก้มหน้าลงไปสนใจหนังสือของตัวเองต่ออีกครั้งโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด สมแล้วที่ใครๆก็เรียกนายว่าเจ้าชายน้ำแข็ง
ฉันมองเขาอย่างผิดหวังก่อนจะพยายามลุกขึ้นจากกองหนังสือบ้าพวกนี้

“โอ้ย!! ขาฉัน” ฉันร้องออกมาหลังจากพยุงตัวให้ยืนขึ้นแต่กลับรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าจนล้มไปกองกับพื้นเหมือนพวกหนังสือที่กองอยู่ข้างๆอีกครั้ง สงสัยขาฉันจะแพลงนะเนี่ย ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายน้ำแข็งแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา ฮื่อๆๆ T_0 ฉันจะร้องไห้อยู่แล้วนะไอ้คนแล้งน้ำใจ

ฉันกุมข้อเท้าตัวเองด้วยความเจ็บ ก่อนจะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ผลก็ออกมาเป็นเหมือนเดิม น้ำตาค่อยๆรินไหลอาบทั่วทั้งสองแก้มของฉัน แต่ฉันก็ยังเห็นเท้าของคังซึงฮวอนยังอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ในที่สุดฉันก็ทำได้เพียงนั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ทำไมฉันถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ Y_Y

“นี่ ” เสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นอยู่เหนือหัวของฉัน ฉันเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้นทั้งน้ำตา...คังซึงฮวอน

“....”

“เธอทำหนังสือชั้นที่ฉันชอบตกทั้งชั้นรู้ตัวบ้างรึเปล่า?”

“ฮะ?”


“เก็บหนังสือวางบนชั้นให้เรียบร้อยก่อนฉันจะอารมณ์เสีย” เขาพูดอย่างเย็นชา ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ ก่อนจะปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสอง

“แต่ฉัน...ขาเจ็บอยู่นะ”

“ช่วยไม่ได้นี่ ใครใช้ให้เธอซุ่มซ่ามเองล่ะ” เมื่อพูดจบเขาก็เดินหายไปโดยไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมยอนอาถึงย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่ายุ่งกับหมอนี่ ฉันเฝ้ามองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆหายไปจากสายตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มอีกครั้ง...เจ็บใจนัก...ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอกนะคังซึงฮวอน
……………………..==> ^0^