@ รักวุ่นๆของนายเย็นชากับยัยหน้าจืด @

ลำดับตอนที่ #2 : พวกฉันคือ...เจ้าชายของโรงเรียน

“เฮ้ย !!! ฉันบอกให้หยุดไง ไอ้โรคจิต!!” เสียงตะโกนนั่นดังพอที่จะทำให้ใครต่อใครหันมาสนใจได้เลย นั่นก็รวมถึงฉันกับยอนอาซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในห้องสารวัตรนักเรียนตรวจรายชื่อนักเรียนอยู่

“เสียงอะไรน่ะ” ยอนอาถาม แล้วจูงมือฉันไปที่หน้าต่าง แล้วฉันก็เห็นผู้ชาย 2 คนกำลังวิ่งไล่จับกันอยู่ที่สนามในโรงเรียน

“สงสัยจะเล่นไล่จับกันอยู่มั้ง” ฉันบอก ยอนอาเลยเขกหัวฉันทีหนึ่งก่อนจะบอกเหตุผล

“เล่นไล่จับบ้าบออะไรกันเล่า นั่นซองฮาอันนะ วิ่งหน้าดำหน้าแดงอย่างนั้นเกิดเรื่องแน่เลย” ยอนอาบอก แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัวเธอก็ลากฉันออกไปที่สนามนั่นทันที

“เฮ้ๆ ยอนอา ถ้าพวกเขามีเรื่องกันจริงแล้วเธอจะไปยุ่งทำไมล่ะ”

“นี่ยัยเยยอง พวกเราเป็นสารวัตรนักเรียนนะ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูอาจารย์คนแรกที่จะโดนเล่นคือพวกเรานะ”

“โธ่~” และในที่สุดฉันก็ถูกลากลงมาที่สนามจนได้ จนกระทั่งตอนนี้แล้วซองฮาอันก็ยังตะโกนและวิ่งไล่ตามผู้ชายหน้าเหียกอีกคนอยู่อย่างไม่ลดละจนตอนนี้มีนักเรียนมากมายมามุงดูอยู่เพียบ

“อะโธ่โว้ย!! ไอ้หน้าลิง ฉันบอกให้หยุดไง!” แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าผู้ชายคนนั้นจะหยุดเลยแม้แต่น้อย ดูๆแล้วก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย แต่จะว่าไปนายซองฮาอันเนี่ยหล่อไม่เบาเลย ตัวก็สูง ผิวก็ขาว ดวงตาสีดำสนิทนั้นก็ชวนให้หลงไหล แต่ที่โดดเด่นคงจะเป็นสีผมของเขาที่เป็นสีทอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะดูเหนื่อยล้าแต่ใบหน้าก็ยังแฝงความทะเล้นอยู่ สมแล้วที่ถูกเรียกว่าเจ้าชายจอมกระล่อน

“แม่งเอ้ย!! มันเหนื่อยนะเว้ย เมื่อไหร่จะหยุดซักทีวะ” เขายังตะโกนต่อไปจนกระทั่งสายตาของเขาไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นยืนพิงต้นไม้และกำลังอ่านหนังสืออย่างขมักเขม้น เลยทำให้ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัดนักแถมเขายังอยู่ไกลมาก

“ซึงฮวอน!!! จับไอ้ลิงวอกนั่นให้ฉันที”
นายซองฮาอันตะโกนเสียงดัง คังซึงฮวอนเอียงคอมองมาที่นายฮาอันนิดนึง ก่อนจะส่ายหัวเบาๆและในขณะที่ผู้ชายหน้าเหียกคนนั้นกำลังจะวิ่งไปทางเขา ในขณะที่ซองฮาอันกำลังวิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด และในขณะที่ฉันกำลังมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น คังซึงฮวอนก็ยกศอกขึ้นตั้ง นายหน้าเหียกนั่นเห็นศอกของเขาก็จริงแต่ด้วยความเร็วขนาดนั้น....หน้าของนายหน้าเหียกก็เลยประทะกับศอกของคังซึงฮวอนเข้าเต็มๆ ล้มหงายท้องไปกองกับพื้น...สลบคาที่ เนี่ยน่ะหรอเจ้าชายน้ำแข็ง ฉันยกมือขึ้นปิดปากอย่างลืมตัว เช่นเดียวกับยอนอา แล้วในที่สุดซองฮาอันก็ไล่ตามนายหน้าเหียกทัน

“แหกๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย เล่นเอาฉันเหนื่อยแทบขาดใจ” นายซองฮาอันเอามือท้าวเข่า แล้วหอบแหกๆ อย่างเหนื่อยอ่อน ส่วนนายคังซึงฮวอนก็หันไปสนใจหนังสือของตัวเองต่อตามเดิม

“ไหนเธอบอกว่าจะมาห้ามพวกเขาไง” ฉันถามยอนอา

“ก็กำลังสนุกนี่ อีกเดี๋ยวเราค่อยออกโรงก็ได้”

“จับได้มั้ยวะฮาอัน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน เขาคือปาร์คเซโจ เจ้าชายซาตานนี่เอง หมอนี่สูงกว่าซองฮาอันซะอีก แต่ผิวคล้ำกว่า ส่วนผมก็ยาวปะบ่าสีม่วงเข้มดูลึกลับพิกล และที่เดินตามเขามาติดๆก็คือเจ้าชายอัจฉริยะ ลียองเท เขาเป็นคนผิวขาวที่สุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้ ใบหน้าหล่อเหลาซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบเหลี่ยมสีชา ผมดำสนิทนั่นทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากขึ้น ตอนนี้กลายเป็นว่าเหล่าเจ้าชายของโรงเรียนมารวมตัวกันครบแล้ว

“เกิดอะไรกันวะ เสียงดังไปถึงห้องทดลองวิทยาศาสตร์เลย” ลียองเทถาม ซองฮาอันเลยชี้ไปที่นายหน้าเหียกที่นอนสลบเมียดอยู่ที่พื้นอย่างหมดสภาพ ลียองเทมองไปตามมือของซองฮาอันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนๆของตัวเองอีกครั้ง

“ไอ้นี่มันไปทำอะไรให้พวกแกไม่พอใจงั้นหรอ” ลียองเทถาม

“เปล่า...แต่มันแสดงพฤติกรรมที่ฉันรับไม่ได้ว่ะ ฉันกับฮาอันก็เลยไล่ตามมันมา” ปาร์คเซโจตอบ

“เฮอะ...ไอ้เซโจดูเหมือนว่าฉันจะวิ่งไล่ตามมันอย่างเอาเป็นเอาตายคนเดียวนะ ส่วนแกพึ่งจะโผล่หัวมาเมื่อตอนที่ฉันกับซึงฮวอนจัดการมันเสร็จแล้วไม่ใช่รึไง”

“เฮ้ยเพื่อน อย่าเข้าใจฉันผิดซิ ฉันอุตส่าห์ไปหาหลักฐานที่มันซ่อนมานะ” ปาร์คเซโจบอกพร้อมกับชูถุงพลาสติกใสถุงนึงขึ้นมา ในนั้นเต็มไปด้วย อึ๋ย....ชุดชั้นในผู้หญิง!! ไอ้หน้าเหียกนี่เป็นโจรโรคจิตหรอเนี่ย....น่าขนลุกชะมัด และระหว่างนั้นยอนอาก็สะกิดมือฉันเบาๆ

“ถึงเวลาเราออกโรงแล้ว”ยอนอาบอกพลางจูงมือฉันเดินออกไปหาเหล่าเจ้าชายของโรงเรียนที่ใต้ต้นไม้ริมสนามนั่น

“เราคือสารวัตรนักเรียน พวกนายจะอธิบายได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” ทันทีที่ยอนอาไปถึง เธอก็ชูป้ายชื่อสารวัตรนักเรียนให้พวกนั้นดู ส่วนนายคังซึงฮวอนที่ไม่สนใจอะไรอยู่แล้วก็เดินหนีไปเฉยเลย

“เฮ้ยๆ ซึงฮวอนแกจะไปไหนน่ะ”ซองฮาอันตะโกนถาม

“ที่ที่มันเงียบกว่านี้” นายนั่นพูดสั้นๆแค่นั้น แล้วก็เดินไป

“จะว่าไง ฉันถามพวกนายอยู่นะ” ยอนอาถามอีกครั้ง สามคนนั้นมองหน้ากันก่อนจะแบมือแล้วยักไหล่อย่างเลี่ยงไม่ได้

……………………..==> ^0^