ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดเพราะ...?
“ไว้วันหลังค่อยมาสมัครใหม่แล้วกันนะ” ฮานอึนยอนประธานชมรมหนังสือพิมพ์จอมเนี๊ยบเอ่ยทั้งที่ยังง่วนอยู่กับงานบนโต๊ะ และไม่มีท่าทีสนใจคู่สนทนาของตนเลยแม้แต่น้อย
“รุ่นพี่คะ!!! แต่ฉันยื่นใบสมัครให้รุ่นพี่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะคะ!!!!” ฮันเยยองตะโกนขึ้นอย่างเหลืออดเมื่อได้ฟังประโยคอันเย็นชาเมื่อครู่ ฮานอึนยอนจึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
“ครั้งแรกตอนปีหนึ่งเทอมแรกรุ่นพี่บอกว่ายังไม่รับสมาชิกใหม่ในช่วงนี้ ให้ฉันมาสมัครใหม่ตอนเทอมสอง พอเทอมสองฉันมาสมัครใหม่อีกครั้ง รุ่นพี่ก็บอกว่าฉันยังเด็กเกินไปให้มาสมัครใหม่ตอนอยู่ปีสอง แล้วตอนนี้ฉันอยู่ปีสองแล้ว รุ่นพี่ก็ยังจะบอกให้ฉันมาสมัครใหม่วันหลังอีกหรอคะ!!!” เยยองตะโกนระบายความอัดอั้นของตัวเองอย่างสุดจะทน
“ฉันชอบชมรมนี้มากจริงๆนะคะ ใฝ่ฝันมานานแล้วว่าสักวันจะต้องเข้าชมรมนี้ให้ได้ ได้โปรดเถอะค่ะ รับฉันเถอะนะคะ T0T” เยยองอ้อนวอนทั้งน้ำตา
“งั้น...ลองบอกเหตุผลที่ฉันต้องรับเธอหน่อยซิ”
“ก็...ฉันเป็นคนตั้งใจทำงานค่ะ...ขอเพียงรุ่นพี่สั่งไม่ว่าจะลำบากยากเย็นสักแค่ไหน ฉันก็พร้อมจะทำให้ค่ะ”
“ดี...ฮันเยยองฉันยอมแพ้ความตั้งใจของเธอแล้ว ฉันรับเธอก็ได้”
“จะ...จริงหรอคะ...รุ่นพี่ไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ยคะ?”
“แต่...สมาชิกของชมรมหนังสือพิมพ์ทุกคนต้องทำงานเพื่อพิสูจน์ตัวเองซะก่อน ถ้าเธอทำงานนี้สำเร็จฉันจะถือว่าเธอเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมเราทันที”
“งานอะไรคะ...ฉันทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ” ฮานอึนยอนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างสมใจ...มันคืองานอะไรกันน้า~~
……………………..==> ^0^
“บ้า!! บ้าไปแล้ว!! ยัยรุ่นพี่นั้นบ้าแน่ๆเลย แต่เธอ...ฮันเยยองเธอยิ่งบ้ากว่ายัยนั่นเป็นร้อยเท่าเลยรู้ตัวบ้างรึเปล่า!!” โมยอนอาเพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุดกำลังตะโกนใส่ฉันอย่างบ้าคลั่ง...
‘ยัยบ้านี่หูฉันจะแตกตายอยู่แล้วนะ’ แต่ฉันก็ทำได้เพียงพูดคำนั้นอยู่ภายในใจเท่านั้นแหละ ก็เพราะว่ายอนอาน่ะน่ากลัวจะตาย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยกล้าเถียงเธอสักครั้งแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนใจดีมากเลยนะ เธอดูกล้าหาญและกล้าแสดงออก แถมเธอยังเป็นดาวของโรงเรียนเราซะด้วย หิๆๆ เพื่อนฉันเองแหละ a_a แต่ฉันกลับตรงกันข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิงก็ฉันน่ะสวยก็ไม่สวย ผมที่ยาวถึงกางหลังก็มักจะถูกมัดไว้อย่างลวกๆเสมอแถมยังใส่แว่นตาหนากรอบกลมอันใหญ่เหมือนปลาทอง ฉันไม่ใช่คนกล้าแสดงออก แถมยังขี้กลัวอีกด้วย แต่ฉันก็ยังมีข้อดีอยู่บ้างนะ ฉันเป็นหน่วยข่าวกรองชั้นเยี่ยมของเพื่อนๆเลยล่ะ หิๆๆ เพราะงั้นนักหนังสือพิมพ์จึงเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ฉันภูมิใจเสมอมา
“ก็ฉันไม่มีทางเลือก เธอก็รู้ฉันอยากเข้าชมรมหนังสือพิมพ์มากแค่ไหน” ฉันก้มหน้าพูดเสียงอ่อย
“เฮ้อ...ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ฉันจะไม่ห่วงเธอเลย แต่นี่มัน คังซึงฮวอน คังซึงฮวอนเชียวนะ”
“อืม...ก็คังซึงฮวอนน่ะซิ”
“นี่เยยองถ้าเธอเปลี่ยนใจตอนนี้อาจจะยังทันก็ได้นะ เธอทำไม่ได้หรอกน่า เวลา 3 เดือนน่ะมันแป๊บเดียวเองนะ”
“แต่ว่าฉันตอบตกลงกับรุ่นพี่ไปแล้วนี่”
“ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะฮันเยยองเธอไม่มีทางจะถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของคังซึงฮวอนมาลงหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนภายในเวลา 3 เดือนได้หรอก หมอนั้นน่ะคือเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนนะ เดินสวนกับเขาเธอยังไม่เคยเลย แล้วจะไปถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของเขามาได้ไง” ยอนอาพยายามพูดโน้มน้าวฉัน
ใช่แล้ว...งานของฉันก็คือต้องไปถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของนายคังซึงฮวอนเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนเอามาลงหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนให้ได้ภายในเวลา 3 เดือน ความจริงงานนี้มันก็ไม่ยากเกินความสามารถของฉันซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ที่ยากก็เพราะคนที่ฉันต้องไปถ่ายคือนายคังซึงฮวอนนี่ซิ Y_Y หมอนี่เป็นหนึ่งในกลุ่มหนุ่มฮ็อตของโรงเรียนที่ทุกคนเรียกว่า เจ้าชาย ซึ่งประกอบไปด้วย
คังซึงฮวอน --> เจ้าชายน้ำแข็ง
ซองฮาอัน --> เจ้าชายจอมกระล่อน
ปาร์คเซโจ --> เจ้าชายซาตาน
และ ลียองเท --> เจ้าชายอัจฉริยะ
ถ้าพูดถึงคังซึงฮวอนแล้ว เขาหน้าตาหล่อเหลากว่าพระเอกหนังบางคนเสียอีก แถมฐานะที่บ้านก็เข้าขั้นเศรษฐี หัวสมองก็ระดับอัจฉริยะ เสียอย่างเดียวนายนี่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ไม่ค่อยพูดค่อยจา วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ แถมยังหยิ่งสุดๆ จากฉายาเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนก็คงพอจะเดาออกนะว่านายนี่เป็นคนยังไง แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นก็เถอะ....
“แต่ยังไงก็ตามฉันจะต้องเข้าชมรมหนังสือพิมพ์ให้ได้ ขอโทษนะยอนอา” ฉันบอกอย่างหนักแน่นยอนอามองฉันและหายหัวเบาๆอย่างอ่อนใจ
“เข้าใจแล้ว เธอตัดสินใจแล้วนี่ งั้นฉันไปตรวจโรงเรียนก่อนนะ” ยอนอาบอกพลางลุกขึ้นและเดินไป ลืมบอกไปว่านอกจากยอนอาจะเป็นดาวของโรงเรียนแล้ว เธอก็ยังเป็นสารวัตรนักเรียนด้วย ฉันเองก็เหมือนกัน
……………………..==> ^0^
“รุ่นพี่คะ!!! แต่ฉันยื่นใบสมัครให้รุ่นพี่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะคะ!!!!” ฮันเยยองตะโกนขึ้นอย่างเหลืออดเมื่อได้ฟังประโยคอันเย็นชาเมื่อครู่ ฮานอึนยอนจึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
“ครั้งแรกตอนปีหนึ่งเทอมแรกรุ่นพี่บอกว่ายังไม่รับสมาชิกใหม่ในช่วงนี้ ให้ฉันมาสมัครใหม่ตอนเทอมสอง พอเทอมสองฉันมาสมัครใหม่อีกครั้ง รุ่นพี่ก็บอกว่าฉันยังเด็กเกินไปให้มาสมัครใหม่ตอนอยู่ปีสอง แล้วตอนนี้ฉันอยู่ปีสองแล้ว รุ่นพี่ก็ยังจะบอกให้ฉันมาสมัครใหม่วันหลังอีกหรอคะ!!!” เยยองตะโกนระบายความอัดอั้นของตัวเองอย่างสุดจะทน
“ฉันชอบชมรมนี้มากจริงๆนะคะ ใฝ่ฝันมานานแล้วว่าสักวันจะต้องเข้าชมรมนี้ให้ได้ ได้โปรดเถอะค่ะ รับฉันเถอะนะคะ T0T” เยยองอ้อนวอนทั้งน้ำตา
“งั้น...ลองบอกเหตุผลที่ฉันต้องรับเธอหน่อยซิ”
“ก็...ฉันเป็นคนตั้งใจทำงานค่ะ...ขอเพียงรุ่นพี่สั่งไม่ว่าจะลำบากยากเย็นสักแค่ไหน ฉันก็พร้อมจะทำให้ค่ะ”
“ดี...ฮันเยยองฉันยอมแพ้ความตั้งใจของเธอแล้ว ฉันรับเธอก็ได้”
“จะ...จริงหรอคะ...รุ่นพี่ไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ยคะ?”
“แต่...สมาชิกของชมรมหนังสือพิมพ์ทุกคนต้องทำงานเพื่อพิสูจน์ตัวเองซะก่อน ถ้าเธอทำงานนี้สำเร็จฉันจะถือว่าเธอเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมเราทันที”
“งานอะไรคะ...ฉันทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ” ฮานอึนยอนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างสมใจ...มันคืองานอะไรกันน้า~~
……………………..==> ^0^
“บ้า!! บ้าไปแล้ว!! ยัยรุ่นพี่นั้นบ้าแน่ๆเลย แต่เธอ...ฮันเยยองเธอยิ่งบ้ากว่ายัยนั่นเป็นร้อยเท่าเลยรู้ตัวบ้างรึเปล่า!!” โมยอนอาเพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุดกำลังตะโกนใส่ฉันอย่างบ้าคลั่ง...
‘ยัยบ้านี่หูฉันจะแตกตายอยู่แล้วนะ’ แต่ฉันก็ทำได้เพียงพูดคำนั้นอยู่ภายในใจเท่านั้นแหละ ก็เพราะว่ายอนอาน่ะน่ากลัวจะตาย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยกล้าเถียงเธอสักครั้งแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนใจดีมากเลยนะ เธอดูกล้าหาญและกล้าแสดงออก แถมเธอยังเป็นดาวของโรงเรียนเราซะด้วย หิๆๆ เพื่อนฉันเองแหละ a_a แต่ฉันกลับตรงกันข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิงก็ฉันน่ะสวยก็ไม่สวย ผมที่ยาวถึงกางหลังก็มักจะถูกมัดไว้อย่างลวกๆเสมอแถมยังใส่แว่นตาหนากรอบกลมอันใหญ่เหมือนปลาทอง ฉันไม่ใช่คนกล้าแสดงออก แถมยังขี้กลัวอีกด้วย แต่ฉันก็ยังมีข้อดีอยู่บ้างนะ ฉันเป็นหน่วยข่าวกรองชั้นเยี่ยมของเพื่อนๆเลยล่ะ หิๆๆ เพราะงั้นนักหนังสือพิมพ์จึงเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ฉันภูมิใจเสมอมา
“ก็ฉันไม่มีทางเลือก เธอก็รู้ฉันอยากเข้าชมรมหนังสือพิมพ์มากแค่ไหน” ฉันก้มหน้าพูดเสียงอ่อย
“เฮ้อ...ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ฉันจะไม่ห่วงเธอเลย แต่นี่มัน คังซึงฮวอน คังซึงฮวอนเชียวนะ”
“อืม...ก็คังซึงฮวอนน่ะซิ”
“นี่เยยองถ้าเธอเปลี่ยนใจตอนนี้อาจจะยังทันก็ได้นะ เธอทำไม่ได้หรอกน่า เวลา 3 เดือนน่ะมันแป๊บเดียวเองนะ”
“แต่ว่าฉันตอบตกลงกับรุ่นพี่ไปแล้วนี่”
“ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะฮันเยยองเธอไม่มีทางจะถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของคังซึงฮวอนมาลงหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนภายในเวลา 3 เดือนได้หรอก หมอนั้นน่ะคือเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนนะ เดินสวนกับเขาเธอยังไม่เคยเลย แล้วจะไปถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของเขามาได้ไง” ยอนอาพยายามพูดโน้มน้าวฉัน
ใช่แล้ว...งานของฉันก็คือต้องไปถ่ายรูปรอยสักที่หน้าอกของนายคังซึงฮวอนเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนเอามาลงหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนให้ได้ภายในเวลา 3 เดือน ความจริงงานนี้มันก็ไม่ยากเกินความสามารถของฉันซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ที่ยากก็เพราะคนที่ฉันต้องไปถ่ายคือนายคังซึงฮวอนนี่ซิ Y_Y หมอนี่เป็นหนึ่งในกลุ่มหนุ่มฮ็อตของโรงเรียนที่ทุกคนเรียกว่า เจ้าชาย ซึ่งประกอบไปด้วย
คังซึงฮวอน --> เจ้าชายน้ำแข็ง
ซองฮาอัน --> เจ้าชายจอมกระล่อน
ปาร์คเซโจ --> เจ้าชายซาตาน
และ ลียองเท --> เจ้าชายอัจฉริยะ
ถ้าพูดถึงคังซึงฮวอนแล้ว เขาหน้าตาหล่อเหลากว่าพระเอกหนังบางคนเสียอีก แถมฐานะที่บ้านก็เข้าขั้นเศรษฐี หัวสมองก็ระดับอัจฉริยะ เสียอย่างเดียวนายนี่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ไม่ค่อยพูดค่อยจา วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ แถมยังหยิ่งสุดๆ จากฉายาเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนก็คงพอจะเดาออกนะว่านายนี่เป็นคนยังไง แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นก็เถอะ....
“แต่ยังไงก็ตามฉันจะต้องเข้าชมรมหนังสือพิมพ์ให้ได้ ขอโทษนะยอนอา” ฉันบอกอย่างหนักแน่นยอนอามองฉันและหายหัวเบาๆอย่างอ่อนใจ
“เข้าใจแล้ว เธอตัดสินใจแล้วนี่ งั้นฉันไปตรวจโรงเรียนก่อนนะ” ยอนอาบอกพลางลุกขึ้นและเดินไป ลืมบอกไปว่านอกจากยอนอาจะเป็นดาวของโรงเรียนแล้ว เธอก็ยังเป็นสารวัตรนักเรียนด้วย ฉันเองก็เหมือนกัน
……………………..==> ^0^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น