คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ความสูญเสีย
ท่ามลาสายฝนที่โปรยปรายาท้อฟ้ายาม่ำืน ทุอย่าเียบสบมีเพียเสียสายฝนเท่านั้นทุบ้านปิไฟหม ถนนแถวนี้ึูวัเวมีแ่วามมืยาม้ำืนห้อมล้อม ลาถนนที่เียบสบมีเาอนลุ่มหนึ่อยู่ ประมาสอถึสามน ท่ามลาถนนที่เียบสบ
รหน้าอนลุ่มนั้นมีายนหนึ่ปราัวึ้นามุมมือถนน ายปริศนาสนทนาบาอย่าับลุ่มนรหน้า แ่ท่าทีที่แสออมานั้นไม่น่าเป็นมิรแน่นอน ายปริศนาเริ่มพูประโยหนึ่ึ้นมาท่ามลาสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าะหยุ
"ผมอรับไปละนะ อสำัอุนะ"
นในลุ่มเริ่มมีปิิริยา่อำพูนั้น เาเ้าหาายปริศนาและล๊อัวไว้พร้อมพูำๆหนึ่้วยสีหน้าหวาลัว
"หนีไปเร็ว เร็วเท่าที่ะทำไ้ อย่าให้มันับัวไ้" ายปริศนามอนที่ล๊อเาไว้้วยหาา
"เธอหนีผมไม่พ้นหลอรับ"
"ผัวะ" ายปริศนาระแทศีรษะไป้าหลัทำให้นที่ล็ออยู่เอนล้มไปอับพื้น
ในอนนี้มีอยู่ สามน้วยัน นแรวิ่หนีไปามำบอ นที่สอายปริศนาที่ำลัเินามอย่าไม่รีบไม่ร้อน นที่สาม ล้มออยู่ับพื้น
"เสียใ้วยนะรับแุ่หยุผมไม่ไ้หลอ เธอเป็นอผมแล้ว แมุ้ะพยายาม็ไม่มีวามหมาย" ายปริศนาเอ่ย
"แ้อารอะไรันแน่"
"เรื่อนั้นุไม่ำเป็น้อรู้" ายปริศนาเินเ้าไปในรออยที่มืสนิ ไม่นานหลัานั้นมีเสียรีร้อัึ้น
"รี๊"
บุลที่ล้มอยู่ับพื้นบันี้รีบวิ่ไปามเสียร้อทันที
ภาพที่เาเห็นอยู่รหน้าทำให้เาใสุี เาส่เสียออมาอย่าแผ่วเบาและ่อยๆัึ้น
"อร้อละ หยุที่เถอะอย่าทำอะไรเธอเลย ้อร้อละ"
"ไม่ไ้หลอรับ ็เธอเป็นอผมนีนา"ายปริศนาอบพร้อมับระาแนเ้าอเสียรีร้อาออาลำัว
"ปึ" แน้า้ายอเธอล้วหล่นสู่พื้น แหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนาหลุออ
"เป็นแหวนที่สวยีนะรับแ่ไม่ำเป็นแล้ว" ายปริศนาเยียบแหวนนั่นเบาและ่อยน้ำหนัลนแหวนแ
"หยุะทีทททททททททททท" เาะโนและวิ่เ้ามาเพื่อะหยุารระทำนั้น
"ูม" ่วท้ออเาถูายปริศนา่อยเ้าอย่าแรนระเ็นออมานอนอับพื้น
"่วยหยุารระทำที่ไร้ประโยน์ไ้ไหมรับ ุเล"ายปริศนาเอ่ยื่ออบุลที่นอนอับพื้น
"อ...ร้อละ..อย่าทำอะไรภรรยา.....ันเลย..อร้อละ" เลที่อนนี้ลุไม่ไหวพยายามลานเ้ามา
รอยยิ้มที่ั่วร้ายปราึ้นบนใบหน้าอายปริศนา
บันี้ร่าอหิสาวถูีออเป็นิ้นๆอย่า่ายายราวับระาษ เรือนร่าอเธอระายออยู่ับพื้น
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ภาพที่เห็นมัน่าโหร้ายริๆ
บันี้เลเหมือนถูทำให้ายทั้เป็น ใบหน้าไม่มีวามรู้สึใๆ น้ำาไหลออมาปะปนับสายฝนที่อย่าหนั
"ีใไว้เถิเธอะเป็นุแสำัสู่อนา้าหน้านี้ หวัว่าเราะไ้พบันอี ุอัริยะ้านีวะภาพ
เล แม็ ไล" พูบายปริศนาเินหายไปในวามมือท่ามลาสายฝนที่โปรยปราย ปล่อยให้เลอยู่อย่านั้นโยไม่มีารหันลับมามอ
ป.ล นี่เป็นานแรสุที่ผมเยเียนนะรับ อาะไปบ้าับำอธิบายหรือสรรพนาม
แ่็่วยวิาร์้วยเนอ อีอย่าผมมีเวลามาลแ่วัน อัารับวัน พุธ (ออนเอ็ม้วย)
อให้สนุนะราบ
ความคิดเห็น