คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER EIGHT : I'm Not Well For You
CHAPTER EIGHT : I'm Not Well For You
"คยูฮยอน!! ซองมิน!!" เสียงอึนฮยอกพูดอย่างตกใจ ทำให้ทุกคนเดินตามมา และภาพที่เห็นก็ทำเอาทุกคนตะลึง...
"นี่นายไปโดนอะไรมาเนี่ย..." อึนฮยอกถามด้วยความงุนงง แต่คยูฮยอนยิ้มตอบแหย่ๆ ก็ตัวของคยูฮยอนนะเปียกโชกไปหมดเลยนี่นา...ตกลงไปเที่ยวไหนกันมาเนี่ย...
แต่สิ่งที่อึนฮยอกตกใจน่ะไม่ใช่แค่สภาพของคยูฮยอนคนเดียวหรอก แต่เป็นผ้าพันแผลที่อยู่บนหัวซองมินต่างหาก
"ซองมินนายไปทำอะไรมา...ถึงมีแผลอย่างเนี่ย? แล้วเจ็บมากรึเปล่า..." อึนฮยอกโผเข้าหาซองมินอย่างรวดเร็ว...
"โอ้ย...เบาๆสิ...มันเจ็บนะ..." ซองมินร้องออกมาเมื่ออึนฮยอกกระโจนเข้าใส่...ทำเอาล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยกันทั้งคู่
"555+....."
"นายก็ไม่ต้องหัวเราะเลย...คยูฮยอน..." ซองมินทำหน้างอนใส่คยูฮยอนที่ยังคงหัวเราะไม่เลิก ทำให้คนอื่นแปลกใจกับท่าทางร่าเริงของคยูฮยอน...
"ก็มันตลกนี่ฮะ" แล้วเสียงหัวเราะของคยูฮยอนทำให้ซองมินหน้าแดง แต่ไม่ใช่เพราะเสียงหัวเราะของเจ้าตัวเล็กหรอกแต่เป็นเรื่องที่ทำให้เขามีแผลนี่ต่างหากล่ะ
"แล้วตกลงนายไปโดนอะไรมา...ซองมิน..." อึนฮยอกที่ยังคงอยู่บนตัวซองมินที่ล้มลงไปเงยหน้าถามขึ้นมา
"นายก็ลุกขึ้นไปก่อนสิ" แล้วซองมินก็พยายามดันตัวอึนฮยอกที่ล้มทับอยู่ขึ้นแต่ดูเหมือนว่าจะสู้แรงของคนข้างบนไม่ได้จึงต้องยอมอยู่ท่านั้นต่อไป...
"อึนฮยอก... ฉันว่านายลุกขึ้นมาดีกว่านะ" ดงแฮว่าเพราะมองไปทางซองมินแล้วท่าทางคนที่โดนทับน่ะอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่หรอก...
"พอดีตอนที่...." คยูฮยอนกำลังจะเปิดปากเล่า แต่ก็โดนซองมินมองตาเขียวซะก่อน...
"ไม่เอาหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ...ห้ามเล่าเด็ดขาด....นายน่ะไปเลย ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ..."
"ครับๆ ไปก็ได้ครับ..." คยูฮยอนทำหน้าทะเล้นตอบ ก่อนจะเดินไปที่ห้อง แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อ...
"คยูฮยอน" คังอินตัดสินใจจับข้อมือเจ้าตัวเล็กไว้ตอนที่เดินผ่านเขาไป....แต่เมื่อคยูฮยอนหันมามองหน้าเค้าแล้ว... สิ่งที่จะพูดออกมามันก็จุกอยู่ในคอเสียหมด...
เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะสายตาที่มองมาทางเขาอยู่นั่น เป็นสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าอย่างที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อนจากดวงตากลมใสคู่นั้น...และมันก็ทำให้เขาอึ้งจนขยับตัวไม่ได้...
แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อกี้นี้มันหายไปไหนหมดนะ....เพราะตัวเขางั้นเหรอ...คยูฮยอนถึงได้มีสายตาแบบนี้...เป็นเพราะเขาอย่างนั้นเหรอ...
"ปล่อย!!" เพียงแค่คำคำเดียวเรียบๆแต่เด็ดขาดของคยูฮยอน คังอินก็ทำตามโดยไม่สามารถจะพูดอะไรได้เลย ก่อนจะปล่อยให้คยูฮยอนเดินไป
แต่คนตัวเล็กนั่นจะรู้มั้ยว่าสายตาแสนเศร้าของเจ้าตัวน่ะมันทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน...และก็แค่คำพูดคำเดียวนี้แหละที่ทำให้บรรยากาศเย็นวาบลงทันที ความเงียบอันน่าอึดอัดใจแผ่ปกคลุมไปทั่วห้อง...ไม่มีใครกล้าพูดอะไรขึ้นมาแม้แต่คำเดียว
คังอินยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งฮีชอลเดินมาตบหลังเบาๆให้กำลังใจ
"ไม่เอาน่า....ขอเวลาให้เขาสักพักเถอะ...เอ่อใช่ว่าแต่ซองมิน...นายบอกพี่มาซะดีๆดีกว่าว่าไปทำอะไรกันมา...คยูฮยอนถึงได้เปียกโชก...แล้วนายถึงได้มีแผลมาอย่างนี้...ว่าไง..."
"ผมไม่เล่าไม่ได้เหรอ?" ซองมินพูดพลางทำหน้าแหย่ๆ แต่ก็นั่นแหละใครจะกล้ากับเจ้าหญิงอย่างฮีชอลล่ะ
"อ่า...ครับเล่าก็ได้ แต่ผมเล่าแล้วพวกพี่ห้ามหัวเราะนะ..." ซองมินบอกก่อนจะมุดซ่อนหน้าแดงๆลงกับแผ่นหลังอึนฮยอก
"เรื่องก็ประมาณว่า... ผมกับคยูฮยอนน่ะไปเที่ยวกันที่มยองดงกัน ขาไปน่ะไม่มีอะไรหรอก แต่ระหว่างเที่ยวนี่สิฮะปัญหา
ตอนที่ผมกับคยูฮยอนกำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ จู่ๆก็มีกระถางต้นไม้จากที่ไหนก็ไม่รู้หล่นลงมาใส่หัวผมพอดีเลย... แล้วคุณป้าที่ทำกระถางร่วงก็วิ่งลงมาจากอพาทร์เม้นต์แล้วลากผมไปโรงพยาบาลเฉยเลย ทั้งที่ผมก็ป้าเขาปฏิเสธไปแล้วนะว่าผมไม่เป็นไรสักหน่อย...
แต่ก็โดนลากไปอยู่ดีแถมพอไปแล้วหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่หัวโนนิดหน่อย แต่คุณป้าแกก็บังคับขู่เข็ญหมอ จนได้ไอ้ที่อยู่บนหัวตอนนี้มานี่ไงฮะ "
"อืม...พี่เข้าใจ...แล้วที่คยูฮยอนเปียกล่ะพี่ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย" ฮีชอลทำหน้างงๆก็พอเข้าใจอยู่หรอกนะว่าทำไมถึงมาช้า
"ก็ตอนขากลับนี่ไงล่ะฮะ...พี่ฮีชอลจำบ้านหลังใหญ่ๆที่หน้าถนนได้ใช่มั้ยฮะ..."
"ใช่บ้านที่เลี้ยงไอ้หมาแก่ 2ตัวนั่นรึเปล่า..."
"โธ่...พี่ฮีชอลก็ ซูชิ กับ โชยุ ไม่ใช่หมาแก่นะฮะ แต่มันแค่หน้าย่นเท่านั้นเอง ออกจะน่ารัก ทำไมพี่ไม่ชอบก็ไม่รู้" ดงแฮช่วยแก้คำพูดของฮีชอลก่อนจะบ่นงุบงิบกับตัวเอง
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ" ฮีชอลหันควับมาทางดงแฮทันที
"อ่ะ เปล่าๆฮะ ผมไม่ได้พูดอะไรเลยฮะ" ดงแฮรีบเอามือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว
"เล่าต่อสิ" ฮีชอลเลิกสนใจก่อนจะพยักหน้าให้ซองมินเริ่มเล่าต่อไป
"ก็บ้านหลังนั้นแหละครับ เค้าจ้างสาวใช้คนใหม่มา แล้วเธอก็ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นพอมารดน้ำต้นก็เลยโดนไอ้ 2 ตัวนั่นแกล้งแล้วสายยางก็เลยหลุดมือ แล้วผลก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละฮะ...ส่วนถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่เปียกก็เพราะผมเดินตามหลังคยูฮยอนก็เลยไม่เปียกไงครับ จบข่าวครับผม..."
"นั่นไง...ฉันว่าแล้ว ไอ้ 2 ตัวนั้นไม่เคยทำอะไรดีสักทีหรอก..."
"ผมก็ยังไม่เคยเห็นพี่ว่าหมาดีกว่าแมวสักครั้งเลย..."
"ดงแฮ!!!!"
"ขอโทษคร้าบบบบ..."
อึนฮยอกก็ส่งคำถามแบบไม่ให้มีเสียงมาให้ตอบ ที่แปลได้ประมาณว่า...
~นายกะจะให้บ้านแตกรึไง~
ดงแฮก็เลยส่งกลับไปว่า...
~ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ มันพลั้งไปแล้วนี่ ให้ทำไงเล่า...~
....เป็นที่รู้กันดีว่าพี่ฮีชอลหรือเจ้าหญิงคนสวยประจำวงของพวกผมน่ะ ไม่ชอบหมาเอามากๆทั้งที่พวกเราทั้งวงชอบกัน เพราะเมื่อก่อนพี่ฮีชอลเลี้ยงแมวแล้วแมวของพี่เค้าก็โดนหมาไล่กัดจนหนีหายไปเลย....
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพี่เค้าเลยตั้งแง่ร้ายๆกับหมาอื่นทุกๆตัว ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะเกลียดอะไรนักหนา ยิ่งเป็นเจ้าซูชิกับโชยุเมื่อกี้ยิ่งไม่เข้าตาใหญ่ เพราะพี่ฮีชอลเคยโดนเจ้าสองตัวเนี่ยกระโจนใส่พร้อมกับเลียหน้าด้วยความรักมาแล้ว
ส่วนที่พี่เค้าว่าเป็นหมาแก่ก็เพราะเจ้าสองตัวเนี่ยเป็นเซนเบอร์นาร์ด แต่โดยส่วนตัวนะ ผมชอบเจ้าสองตัวเนี่ยมากๆเลย แถมคุณตาคุณยายเจ้าของบ้านยังใจดีให้ผมไปนั่งเล่นในบ้านได้อีกต่างหาก... เพราะฉะนั้นวันไหนเลิกงานเร็ว ผมก็จะแว่บไปนั่งเล่นกับเจ้าสองตัวนี้แหละ....
"เฮ้อ~~~" เสียงถอนหายใจของเจ้าหญิงคนสวยดังขึ้นทำ เอาคนอื่นรู้สึกโล่งใจไปตามๆกันที่วันนี้คนสวยไม่วีนบ้านแตก...
"แล้วสรุปว่าเมื่อคืนเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ฮะ...ผมถามคยูฮยอนแล้ว...แต่เค้าก็ไม่ยอมบอกอะไรผมเลย..." ซองมินเอ่ยถามพลางมองไปยังคังอินที่ยังคงนั่งเงียบไม่พูดไม่จา...
"โอเคๆ...พี่เล่าให้นายฟังเอง..." ลีทึกรับอาสาเล่าเอง เพราะดูท่าคังอินตอนนี้แล้วคงไม่มีอารมณ์จะพูดหรอก...แล้วท่านหัวหน้าวงก็สาธยายไปตามระเบียบ
"งั้นสรุปว่าคยูฮยอนนะเข้าใจผิดไปเองใช่มั้ยฮะ..." เสียงใสแจ๋วของซองมินดังขึ้นหลังจากฟังจบ
"ก็ประมาณนั้นแหละ..." ลีทึกถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง...
~เขาไม่น่าสะดุดเลย...ไม่อย่างนั้นคังอินก็คงไม่ต้องทะเลาะกับคยูฮยอนหรอก จะว่าไปนี่มันเป็นความผิดเขาเต็มๆเลยนี่นา...~
"แล้วจะทำไงต่อล่ะ..." ลีทึกหันมาถามเจ้าแม่จอมวางแผนอย่างฮีชอลแต่ก็ได้รับเพียงความเงียบเพราะตัวฮีชอลเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง...
"ทำไมไม่ลองให้คนอื่นไปคุยดูก่อนละครับ...ในเมื่อตอนนี้ถ้าเป็นพี่คังอิน คยูฮยอนคงไม่ยอมคุยด้วยหรอก..."
"แล้วคยูฮยอนจะยอมฟังเหรอ...รั้นไม่ใช่เล่นเลยนะ " ดงแฮช่วยออกความเห็น...ก็เมื่อวานพี่ฮีชอลเพิ่งจะบอกเองว่ามีแต่คังอินนั่นแหละที่ต้องไปพูดเอง...
"ก็ถ้าเป็นพี่ลีทึกคงจะยอมอยู่ละมั้งครับ" ซองมินตอบคนที่เค้าคิดไว้ขึ้นมาทันที
"ฮะ? ฉันเนี่ยนะ..." ลีทึกร้องอย่างตกใจ ....ไหงกลายเป็นเขาล่ะ
"ทำไมไม่ลองดูละฮะ..." เรียววุคว่าตามความคิดของซองมิน...
"มันอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้นะ..." เยซองที่นั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้นมาพลางมองหน้าลีทึกไปด้วย...
"ฉันเห็นด้วยนะ ถ้าเป็นนายเค้าอาจจะยอมฟังก็ได้มั้ง" ฮีชอล เจ้าแม่จอมวางแผนเห็นด้วยซะแล้วพลางนึกในใจว่าทำไมเมื่อคืนเขาถึงไม่นึกถึงข้อนี้ขึ้นมานะ... คนอื่นอาจไม่ฟังแต่ถ้าเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องอีกคนละก็อาจจะเป็นไปได้นี่นา...
"หรืออาจจะไม่ฟังอะไรเลยก็ได้ด้วย..." ฮันกยองช่วยเสริมต่อท้าย
"และถ้าเป็นอย่างหลังละก็..." อึนฮยอกช่วยคิดต่อจากฮันกยอง ตามด้วยซีวอนที่หันมองหน้าลีทึกก่อนจะพูดต่อ
"บอกได้คำเดียว...."
"ซวย!!!" สมาชิกทั้ง 10 คนช่วยกันประสานเสียง ลีทึกเลยทำหน้านิ่วใส่
อะไรกันเนี่ย...สรุปว่า เค้าต้องเป็นคนพูดใช่มั้ย...
"ซองมิน...นายเสนอทำไมไม่ลองพูดเองล่ะ..." ลีทึกพยายามจะโยนให้คนต้นคิดที่กำลังนั่งสบายใจเฉิบข้างๆอึนฮยอกนั่น
"ไม่เอาหรอกฮะ...ก็ถ้าเกิดเขาไม่ยอมฟังขึ้นมา...เขาก็ไม่คุยกับผมนะสิ..."
น่าน...หาข้อแก้ต่างไว้เรียบร้อย...
"เอาจริงเหรอ..." ลีทึกหันมองหน้าทุกคนอย่างมีความหวังว่าที่พูดๆกันอยู่เมื่อกี้ แค่พูดเล่นกัน...
"จริง!!" แทบจะทันทีที่ได้ยินคำถามทุกคนก็ตอบออกมาโดยไม่ต้องคิด...
"เออ...ก็ได้ๆ ฉันพูดเองก็ได้...แต่ผลเป็นไงฉันไม่รับรองนะ..."
ในที่สุดก็ต้องยอมจนได้...ไม่น่าใจอ่อนเลยจริงๆ...ลีทึกเอ้ย...
ณ ห้องซองมิน & อึนฮยอก...
- - ก๊อกๆๆๆ - -
"คยูฮยอน...พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย..."
"เชิญฮะ ประตูไม่ได้ล๊อก..."
"พี่ว่า นายคงรู้ใช่มั้ยว่าพี่จะพูดเรื่องอะไร..."
"ก็พอรู้ฮะ"
"อืม...ถ้างั้นพี่จะไม่อ้อมค้อมเลยนะ...เมื่อวานที่นายเห็นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ยังไงมันก็เป็นความผิดของพี่เองเพราะฉะนั้นนายจะยกโทษให้เจ้าหมีนั่นได้มั้ย..."
"..." ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากเจ้าตัวเล็กเลยแม้แต่คำเดียว
"คยูฮยอน...." ลีทึกไม่รู้จะทำยังไงเมื่อคยูฮยอนยังคงเงียบก้มหน้าไม่มองเค้า และไม่ยอมตอบคำถามเค้าเลยแม้แต่น้อย...
"เอาเถอะ ถ้าตอนนี้นายไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร" ลีทึกพูดก่อนจะตัดสินใจลุกออกไป แต่แล้วก็ถูกคยูฮยอนเรียกไว้ซะก่อน...
"พี่ลีทึก..."
"..." ลีทึกไม่ได้ตอบเพียงแต่หันหน้ามาตามเสียงเรียก...
"ทำไมพี่ถึงเลิกกับคังอินล่ะฮะ พี่สองคนเคยรักกันมาก่อนใช่มั้ยล่ะฮะ" คยูฮยอนถามทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่
"คยูฮยอน...นี่นาย...รู้ได้ยังไง..." ลีทึกหันมองหน้าคยูฮยอนถามด้วยความตกใจ เพราะมันเป็นคำถามที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากคยูฮยอนแน่ๆ
~นี่เค้าอุตส่าห์กำชับทุกคนไว้แล้วนะว่าอย่าหลุดปากเรื่องนี้ขึ้นมาเด็ดขาด... ใครกันนะปากมากให้ได้เรื่องขนาดนี้ อยากรู้จริงๆเลย~
"ผมได้ยินจากพี่อึนฮยอกและก็พวกสต๊าฟคนอื่นๆด้วย" ~อ้อ...ไอ้ไก่ปากมากนี่เอง...เดี๋ยวมีเคลียร์~
"คยูฮยอนฟังพี่ให้ดีนะ...พี่ยอมรับว่าพี่กับคังอินเคยคบกันเป็นความจริงแต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
แล้ว... ระหว่างพี่กับคังอินมันเป็นแค่เรื่องที่จบไปแล้ว"
"แล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกผมเรื่องนี้เลยละฮะ ทำไมผมถึงเป็นคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย..."
"พี่เองแหละ เพราะพี่ไม่อยากให้นายคิดว่าเป็นเพราะตัวเองพี่กับคังอินถึงได้เลิกกัน เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยบอกกับทุกคนไว้ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับนายเด็ดขาด แต่ดูเหมือนว่าพี่จะคิดผิดไปนะ...บางทีการให้นายรู้ตั้งแต่แรกอาจจะดีกว่ามารู้ทีหลังอย่างนี้ก็ได้...พี่ขอโทษ..."
"ถ้าอย่างงั้นทำไมพี่ถึงได้เลิกกันล่ะฮะ" คำถามที่แสนจะบาดใจเมื่อต้องตอบสำหรับลีทึก คำถามที่ง่ายในการคำตอบ แต่ยากในการเข้าใจ
"พี่ผิดเอง... พี่ไม่ดีพอสำหรับเขา" ลีทึกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างที่คยูฮยอนไม่เคยได้ยินจากปากคนตรงหน้ามาก่อน...แต่แล้วเจ้าตัวก็ปรับน้ำเสียงเป็นปกติก่อนจะพูดต่อไป
"คยูฮยอน พี่ไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่หรอกนะ แต่ถ้านายไม่พูดเจ้าหมอนั่นก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก...พี่คงช่วยได้แค่นี่ละนะ แล้วก็อีก 10 นาที ไปเจอกันที่ห้องนั่งเล่นด้วยนะได้เวลาแล้วล่ะ..." ลีทึกว่าทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องปล่อยให้คนอีกคนนั่งบนเตียงนึกทบทวนเรื่องต่างๆ
~ถ้าขนาดพี่ยังดีไม่พอ แล้วผมจะดีพออย่างนั้นเหรอครับ~
ปล่อยตัวเองให้ขบคิดต่อไปเพียงลำพังกับเรื่องวุ่นวายที่มารบกวนหัวใจตัวเองก่อนจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามไปสมทบกับทุกๆคน
รักคนอ่านจ้า
บายน้าาา..^^
- - + + R z.
ความคิดเห็น