The Maze of love (Fic Super Junior : Yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER SIX : It’s is Misunderstand

CHAPTER SIX : It's is Misunderstand

พอถึงเวลางานหนุ่มๆก็นั่งรถไปถึงที่จัดงานและในตอนนี้ก็อยู่ที่ห้องแต่งตัวกันแล้ว...สมาชิกคนอื่นเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ายกเว้นลีทึก,คังอิน และชินดงที่ต้องไปทำความเข้าใจสคริปของตนเองกับผู้จัดงานซะก่อนที่การแสดงจะเริ่มขึ้น…

"ฮีชอล...ฝากไอ้พวกลูกลิงสักพักนะ...."

ท่านหัวหน้าวงฝากให้เจ้าหญิงคนสวยดูแล เนื่องจากว่าเขาน่ะต้องไปดูสคริปกับคังอินและชินดงทำให้ไม่มีใครดูแลสมาชิกที่เหลือ ตามปกติแล้ว...ผู้จัดการจะเป็นคนคอยควบคุมดูแลพวกเขา แต่วันนี้ผู้จัดการต้องเข้าไปที่บริษัทเสร็จแล้วจึงจะตามมาทีหลัง...

เมื่อไม่มีใครคอยดู...ลีทึกแทบไม่ต้องคิดเลย...ว่ามันจะวุ่นวายมากขนาดไหน... จึงได้แต่ฝากความหวังไว้กับฮีชอล...แต่ดูท่าทางคุณเธอไม่ค่อยอยากจะตกลงสักเท่าไหร่เลย...

"อือๆ...ก็ได้...อย่าให้มันนานนักล่ะ...เดี๋ยวฉันจะปวดหัวตายซะก่อน..." เจ้าหญิงคนสวยพูดก่อนจะเดินเข้าห้องแต่งตัวไป

"คร้าบๆ...แล้วผมจะรีบกลับมาครับ...เจ้าหญิง..." ลีทึกตอบรับเจ้าหญิงคนสวยแบบประชดเล็กๆ พลางคิดในใจ

~ชักจะสงสัยตัวเองเหมือนกันแฮะว่า...ตกลงเขาเป็นหัวหน้าวงจริงหรือเปล่าเนี่ย...เฮ้อ~~~ ช่างมันเถอะ....~

ก่อนจะเดินตามคังอินกับชินดงที่เดินไปก่อนแล้ว...

หลังจากพูดคุยในรายละเอียดจนเป็นที่เข้าใจตรงกันแล้ว ทั้ง 3 คน จึงกลับมาที่ห้องแต่งตัว...แล้วเปิดประตูเข้าไปพบกับคนอื่นๆที่กำลังทำผมแต่งตัว และจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่อยู่...

"...มาแล้วเหรอ? ช้าจังนะ...." เสียงเจ้าหญิงคนสวยที่กำลังบรรจงหวีผมตัวเองไปมาอยู่อย่างสบายใจ...

"ถ้าไม่มาแล้วจะเห็นมั้ยล่ะ ถามอะไรแปลกๆ..." ลีทึกแกล้งตอบกวนๆกลับไป...

"เอ่อๆ ฉันผิดเองแหละที่ถามน่ะ" ฮีชอลวางหวีลงบนโต๊ะ พร้อมด้วยใบหน้าที่ตอนนี้คิ้วของคนสวยเริ่มเริ่มขมวดเข้าหากันซะแล้ว...

"ไม่เอาน่าฮีชอล ฉันแค่ล้อเล่นนิดหน่อยอย่างอนสิ...เอาเวลาจะมานั่งงอนฉันไปทะเลาะกับเจ้าชายสิงโตของนายเถอะนะ...อืม...ว่าแต่ซีวอนหายไปไหนเนี่ย...?"

และด้วยคำพูดของลีทึก ทำเอาเจ้าหญิงคนสวยหันมามองตาเขียวโดยไม่ตอบคำถาม...และท่านหัวหน้าวงก็ดูเหมือนจะรู้ตัวดีจึงรีบเดินหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ววันนี้เขาอาจจะทำงานไม่ได้เพราะโดนเจ้าหญิงสั่งประหารซะก่อน...

"ลีทึก...นายเล่นอะไรน่ะ...เกือบตายคาที่ไม่รู้ตัวแล้วมั้ยล่ะ..." เยซองที่นั่งให้ช่างทำผมอยู่หันมาแซว

"เออน่ะ...ช่างฉันเถอะ...ว่าแต่ตกลงซีวอนหายไปไหนล่ะ..."

ลีทึกยังคงมองไปรอบๆห้องเพื่อเช็คสมาชิกอยู่แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ซีวอนคนเดียวด้วยที่ไม่อยู่ในห้อง...แต่พอจะเอ่ยปากถามอีกครั้งก็มีคนช่วยตอบให้ซะก่อนแล้ว...

"หมอนั่นไปเข้าห้องน้ำกับดงแฮฮะ..." คิบอมที่กำลังทำผมอยู่เช่นเดียวกับเยซองเป็นคนตอบให้... พร้อมกับนึกในใจ

~ถ้าไม่ติดว่ากำลังทำผมอยู่ละก็...จะไม่ปล่อยให้ไปกับซีวอนเด็ดขาดเลย...คนเค้าหวงนี่...~

"งั้นเหรอ..." ลีทึกตอบรับแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...

- - ก๊อกๆๆๆ....- -

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏร่างๆหนึ่งเดินเข้ามา...ผู้จัดการของพวกเขานั่นเอง...

"ไง...มาถึงกันนานรึยัง"

"ก็สักพักแล้วครับ...จนแต่งตัวกันจะเสร็จหมดแล้ว" ฮีชอลที่อยู่ใกล้ที่สุดตอบก่อนจะกลับไปนั่งคุยกับคังอิน...

"งั้นเหรอ...ดีมากแล้วลีทึกล่ะ..." ผู้จัดการพูดพลางมองหาลีทึก...อาจจะเป็นเพราะจำนวนสมาชิกที่กระจายอยู่เต็มห้องไปหมดละมั้ง ผู้จัดการถึงหาเขาไม่เจอเนี่ย...

"ผมอยู่นี่ครับ...มีอะไรเหรอครับ? " ลีทึกที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าอยู่ส่งเสียงตอบขึ้นมา...

"อ๋อ...เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก...แค่มองไม่เห็นนายน่ะ...เอาล่ะ...ใครแต่งตัวเสร็จแล้วออกไปรอที่เวทีก่อนเลยนะ..."

ในตอนนี้ทุกคนนั้นก็แต่งตัวกันเกือบเสร็จหมดแล้ว จึงค่อยๆทยอยกันออกจากห้องไป...จนเหลืออยู่แค่ผู้จัดการ,ลีทึก,คังอินและช่างทำผมอีก 2 คน...

 "ลีทึก...ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย..." ผู้จัดการถามหลังจากที่สมาชิกคนอื่นออกไปหมดแล้ว... เนื่องจากว่าวันนี้ผู้จัดการมีงานที่บริษัทจึงไม่ได้ดูแลพวกเขา แต่ผู้จัดการเองก็ไว้ใจลีทึกจึงได้ปล่อยให้เขาดูแล แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี...

"ครับ??...ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ" ลีทึกตอบไปแบบนั้น...ทั้งที่ใจจริงน่ะไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นออกไปเลย

~โกหกไปซะแล้ว...จริงๆไม่อยากจะทำหรอกนะ...แต่เพราะฮีชอลขอร้องไว้ว่าอย่าบอกผู้จัดการ...ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าถ้าบอกไปแล้วผลจะเป็นยังไง...คงหนีไม่พ้นห้ามออกไปข้างนอก นอกเหนือจากเวลางานหรือไม่ก็อะไรทำนองนี้แหละ...เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกเช่นกัน...แต่ทำแบบนี้มันก็รู้สึกผิดนี่นา...~

"งั้นเหรอ...ก็ดีแล้ว...แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วก็ไปซ้อมซะ...เร็วๆด้วย...ฉันจะรออยู่ข้างเวทีกับเจ้าพวกนั้นนะ... อย่าชักช้าล่ะ..."

"ครับผม" แล้วผู้จัดการก็เดินออกไปจากห้อง

- - แกร๊ก.... - -

เสียงปิดประตูของ 2 ช่างทำผม...

"....."

"โกหกไปแล้วสินะ..." คังอินที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นมา หลังจากไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว

"ใครบอก...ฉันแค่พูดความจริงไม่หมดเท่านั้นเอง..." เป็นคำแก้ตัวที่ไหลลื่นดีมาก....ท่านหัวหน้า~~

"แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ..." เจ้าหมีถามกลับมาอีกรอบ ทำเอาลีทึกอยากจะมือตบกะโหลกให้สัก 2 – 3 ที เพราะไม่รู้ว่าตกลงเจ้าหมีนี่แกล้งโง่...หรือไม่รู้จริงๆกันแน่...

"ไม่รู้สิ..." แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากตอบมาอย่างจนปัญญาเช่นกัน

และแล้วคำตอบที่ออกมาจากปากท่านหัวหน้าวง ก็ทำให้คังอินถอนหายเฮือกใหญ่ออกมา...พอลีทึกเห็นอย่างนั้นก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา...

"อะไรกันเล่า...ก็ฮีชอลเขาขอร้องไว้นี่นา นายจะให้ฉันทำยั..ง...ไ..." ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดมมือเจ้าหมียักษ์ยกมือมาปิดไว้ซะก่อน...

"เงียบก่อนสิ แล้วจะปล่อย..." คังอินพูดเพื่อไม่ให้ลีทึกดิ้นไปมากกว่านี้...ทั้งที่มือนั้นยังเอาปิดปากไว้อยู...พอลีทึกหยุดพูดนั่นแหละ เจ้าตัวถึงได้เอาออก...

"ทำอะไรของนายน่ะ...ไอ้หมีบ้า..." ลีทึกหันมาต่อว่าพลางหน้าบึ้งใส่คังอิน...

"เดี๋ยวซิ...ก็ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย...แค่จะบอกว่ามันรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้สิที่โกหกไปแบบนั้นน่ะ..."

"ใครว่าเป็นแต่นายเล่า...ฉันก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละน่า...ช่างเถอะ...ไปกันได้แล้วมั้ง...ป่านนี้ผู้จัดการรอแย่แล้ว...เดี๋ยวฉันจะถูกเฉ่งซะก่อน"

"คร้าบๆ...ก็ไปซิ..." แล้วคังอินก็ลุกจากเอี้เดินตามลีทึก...

แต่พอลีทึกเดินไปเท่านั้นแหละ...ก็ดันสะดุดเข้ากับขาเก้าอี้...คังอินเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือจะไปรับไว้แต่ก็ดันสะดุดกับกระเป๋าของซองมินที่วางไว้ข้างๆเข้าซะก่อน...เลยกลายเป็นว่าล้มลงไปกันทั้ง 2 คนในท่าที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เลย...เพราะว่าตอนนี้ลีทึกล้มลงไปบนตัวคังอินพอดี...

"ตกใจหมดเลย..." ลีทึกพูดขึ้นมาเบาๆ...แต่ก็ไม่ได้เบาจนคังอินไม่ได้ยิน

"อืม...แต่ก่อนอื่นนายช่วยลุกจากตัวฉันก่อนได้มั้ยมันหนักนะ...นายอ้วนขึ้นรึเปล่าเนี่ย...??"

~ทั้งที่พูดไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้วคังอินกลับคิดว่าลีทึกผอมลงซะมากกว่า...เพราะน้ำหนักที่ทับอยู่บนตัวเขาน่ะเบาขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก...~

"ไอ้หมีบ้า..."

"อะไรเนี่ย..อุตส่าห์ช่วยยังโดนว่าอีก..." คังอินทำหน้าแหย่ๆ

แต่พอลีทึกลุกขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนปิดประตู...แต่พอหันไปก็ไม่เห็นใคร จึงไม่ได้สนใจอะไร...

"นี่มากันซะที...ทำไมช้ากันจังล่ะ...นี่ถ้าคยูฮยอนไม่ไปตามคงจะยังไม่มาใช่มั้ยเนี่ย...แล้วคยูฮยอนล่ะ?" ผู้จัดการที่รออยู่กับสมาชิกที่เหลือพูดเมื่อเห็นพวกเขาเดินมาแล้วไม่เห็นเจ้าตัวเล็กตามาด้วย

"เอ๋!!!...ผมยังไม่เห็นคยูฮยอนเลยนะครับ..." ลีทึกพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ให้คยูฮยอนไปตามเนี่ยนะ...คงจะไม่ใช่ว่า....

"นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี..." ฮีชอลบอกเมื่อเห็นคยูฮยอนเดินมา

"อ้าว...พี่ลีทึกมาแล้วเหรอครับ...ผมไปที่ห้องไม่เห็นเลย..." เมื่อเห็นหน้าท่านหัวหน้าวง...คยูฮยอนก็พูดขึ้นมาก่อน แต่สิ่งผิดปกติที่ลีทึกรู้สึกได้ก็คือ....เจ้าตัวเล็กมองเค้าด้วยสายตาแปลกๆ...เป็นอะไรไปเนี่ย...ลีทึกได้แต่คิดอยู่ในใจ

"อาจจะสวนกันละมั้ง...ไม่เป็นไรหรอก..." ผู้จัดการพูดขึ้นมาก่อนจะบอกให้พวกเขาเตรียมตัวไปแสดงได้แล้ว...

"คยู...จ้า~~~" คังอินเรียกเจ้าตัวเล็กด้วยน้ำเสียงออดอ้อน...แต่หารู่ไม่เลย...ว่าคยูฮยอนน่ะ กำลังรู้สึกยังไง...

"อย่ามายุ่งกับฉัน…" ทุกคนต่างตกใจกับท่าทางและคำพูดของคยูฮยอนที่กล่าวกับคังอิน

~ถึงจะงอนหรือโมโหกันขนาดไหน...ก็ไม่เคยเห็นคยูฮยอนตวาดใส่คังอินอย่างนี้มาก่อนเลย....~

"...ขอโทษ…" ร่างเล็กกล่าวออกมาแผ่วเบาก่อนจะเดินผ่านลีทึกพร้อมกับมองหน้าด้วยแววตาที่ลีทึกดูไม่ออกเลย...ว่าคยูฮยอนรู้สึกอย่างไรก่อนจะไปยืนอยู่ข้างๆซองมิน...

~คนอื่นต่างตกใจและสงสัยว่าเพราะอะไรคยูฮยอนถึงมีท่าทีแบบนี้...

ผิดกับลีทึก....

ที่ไม่ต้องบอกก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไม...

เสียงปิดประตูที่ได้ยินตอนนั้น....คยูฮยอนแน่ๆ

เสียก็แต่ไอ้หมีตัวใหญ่นี่สิ...ที่ดูท่าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย....

คังอินเอ้ย...นายเป็นหมีที่โชคร้ายที่สุดในโลกเลยจริงๆ...~

ลีทึกได้แต่ถอนหายใจกับความโชคร้ายของเพื่อน

"...."
คังอินได้แต่อึ้งกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคยูฮยอนแต่พอจะเดินเข้าไปเพื่อถามเหตุผล แต่ก็ถูกเรียกซะก่อน

"คังอิน,ลีทึก,ชินดงไปได้แล้วเร็วเข้า..." เสียงผู้จัดการเรียกให้พวกเขาขึ้นไปบนเวที คังอินได้แต่มองไปที่คยูฮยอนก่อนจะตัดใจเดินขึ้นเวทีไป...

บนเวทีคังอินเหม่อตลอดเวลา...จนลีทึกกับชินดงต้องคอยเรียกอยู่เสมอ...ทำเอาท่านหัวหน้าวงใจหายใจคว่ำซะหลายที วันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีมั้ยเนี่ย...

เมื่อการแสดง LIVE ของพวกเขาเริ่มขึ้นทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี...จะมีก็แต่คยูฮยอนที่อาจจะเหม่อๆไปบ้าง และคังอินที่ชอบหันไปมอง แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนจบการแสดง

พองานเลิกเท่านั้นแหละ คังอินรีบเดินไปที่ห้องแต่งตัวอย่างเร่งรีบ...เพราะว่าสมาชิกคนอื่นนั้นเมื่อแสดงเสร็จก็กลับก่อนได้เลย แต่ว่าคนที่เป็นพิธีกรอย่างเขาต้องอยู่จนงานเลิก...เขาจึงได้แต่หวังว่าคนตัวเล็กนั่นจะไม่กลับไปก่อน ...

"คังอินนายจะไปไหน..." เสียงลีทึกที่วิ่งตามมาเรียกเอาไว้

"ถามมาได้ ฉันก็จะรีบไปหา...." คังอินพูดโดยยังไม่ยอมหยุดเดินแต่ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกขัดขึ้นมาซะก่อน

"แล้วนายไม่อยากรู้เหรอว่าที่เค้าเป็นแบบนั้นมันเพราะอะไร..." เพราะคำถามของลีทึกคังอินถึงยอมหยุดเดินแล้วหันมาคุย...

"นายรู้รึไง..."

"ถ้าไม่รู้ฉันจะเรียกนายไว้ทำไมเล่า..." ลีทึกมองหน้าคังอินก่อนถอนหายใจ

"..." เมื่อคังอินเงียบไป...ลีทึกจึงพูดต่อ

"นายจำตอนที่ฉันสะดุดล้มในห้องแต่งตัวได้ใช่มั้ย..."

"อือ... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับห้องแต่งตัวล่ะ..".พอมองหน้าซื่อๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยของคังอิน ลีทึกก็อยากจะเอามือตบหน้าผากตัวเองไปทีหนึ่ง

~กรรม...เค้าอยากจะบ้าตายกับความเซ่อ..ซื่อบื้อของเจ้าหมีนี่จริงๆเลย...~  ถอนหายใจไปอีกสักทีก่อนจะพูดต่อ...

"แล้วจำตอนที่ได้ยินเสียงประตูปิดได้มั้ย..."

"..." เงียบเพราะตอนนี้สมองหมีกำลังทำความเข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน....

~ซวย....คำแรกที่แวบขึ้นมาในสมอง เมื่อเข้าใจเรื่องทั้งหมด...คังอินเอ้ย...วันนี้เป็นวันซวยของนายจริงๆ...~

"คราวนี้รู้เหตุผลแล้วก็รีบไปซิ..."

"งั้น...ฉันไปก่อนนะ..." พูดจบก็เดินไปทันทีปล่อยให้ลีทึกยืนอยู่กับชินดงที่เดินตามมาทีหลัง

"หมอนั่นเป็นอะไรของเขาน่ะเดินไปซะเร็วเลย...." ชินดงถามด้วยความสงสัยแต่ลีทึกก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่ายหน้าแล้วเดินตามคังอินที่ล่วงหน้าไปนานแล้ว...

"อะไรของเค้าหว่า..." แล้วชินดงผู้ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่งงกับท่าทีแปลกของทั้ง 2 คน

To Be Con…

มาต่อแล้วน้า....

เม้นต์กันหน่อยนะ อยากรู้ว่าเป็นยังไงจะได้เอาไปปรับปรุง

แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า...

BYE BYE
- - + + R z.