คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ 2 ] : Depend On...
Chapter Two : Depend On...
แสงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้าในห้อง ผนังสีครีมรับกับแสงขับให้ห้องสว่างขึ้นในทันใด เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆเพื่อรับกับยามเช้า ยูชอนยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง บิดกายไล่ความปวดเมื่อย มือใหญ่คว้าเอามวนบุหรี่มาจุดไฟ ควันสีหม่นล่องลอยในอากาศจากส่วนปลายที่กำลังเผาไหม้
นัยน์ตาคมเบนสายตาไปมองร่างบางที่ยังหลับสนิท ใบหน้าหวานซีดขาวราวกับกระดาษ ริมฝีปากสีสดกลับซีดจางทั้งยังมีร่องรอยแตกอยู่ประปราย ผิวขาวที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาซึ่งคลุมปิดช่วงล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ปรากฏร่องรอยช้ำเป็นจุดๆไปทั่วตัว แม้แต่ข้อมือขาวที่ถูกกุญแจมือพันธนาการไว้ก็ยังปรากฏเป็นรอยแดงช้ำจนแทบจะกลายเป็นสีม่วง บางจุดมีรอยถลอกของผิวหนัง
ยิ่งบอกให้รู้ว่าเมื่อคืนนั้นเจ้าตัวพยายามดิ้นรนขัดขืนมากเพียงใด ถึงยูชอนจะคิดว่าลงมือกับอีกฝ่ายรุนแรงมากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ได้สงสาร ความสะใจที่ได้ขยี้ดวงใจของผู้เป็นศัตรูมีมากเกินกว่าจะรับรู้ความรู้สึกที่ร้าวรานจนแทบแตกสลายของแจจุง
และภาพตรงหน้าก็ชวนให้นายใหญ่ตระกูลปาร์คนึกสนุก ยูชอนเอื้อมไปหยิบเอามือถือมาถ่ายรูปร่างบางก่อนจะกดส่งไปให้ใครบางคนด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
เสียงเคาะประตูอย่างมีมารยาทดังขึ้น ก่อนร่างโปร่งบางจะแทรกตัวเข้ามา เป็นชางมินที่เข้ามาปลุกผู้เป็นนายเหมือนทุกวัน และไม่แปลกเท่าไหร่ที่ยูชอนตื่นรออยู่ก่อนแล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับ นายท่าน” ชางมินก้มตัวโค้งลงทำความเคารพผู้เป็นนาย ยูชอนเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน อ่านดูเอกสารที่ชางมินส่งให้อย่างคร่าวๆ เกี่ยวกับการประชุมเลือกหัวหน้าเขตย่อยคนใหม่สำหรับพื้นที่เขตอิแทวอนตอนหัวค่ำที่นายใหญ่แห่งตระกูลปาร์คจะต้องไปร่วมประชุมด้วย
“นอกจากประชุมตอนเย็น มีงานอะไรอีกไหม”
“ไม่มีครับ”
“ดี... ฉันจะได้ไปดูงานที่โรงแรมใหญ่สักหน่อย” โรงแรมใหญ่หมายถึงโรงแรมเก่าแก่สาขาแรกที่สำคัญและทรงคุณค่าที่สุดของตระกูลปาร์ค แทบจะเรียกได้ว่าเป็นบ้านหลังที่สองของชายหนุ่มเลยก็ว่าได้ จากการที่เจ้าตัวพักอยู่โรงแรมบ่อยกว่าที่คฤหาสน์เสียอีก
“ผมจะจัดการให้ครับ” ชางมินขานรับพลางจดกำหนดการใหม่ลงสมุดบันทึกอย่างจดจ่อ ก่อนจะชะงักไปนิดเพราะนึกถึงแจจุงขึ้นมา
“แล้วเขาละครับ”
“ฉันจะเอาตัวไปด้วย” ยูชอนเหลือบมองร่างที่บนเตียงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะดับบุหรี่ที่จวนเจียนจะหมดมวนลงกับที่เขี่ยบนโต๊ะ “ฝากจัดการด้วยนะ”
“ทราบแล้วครับ” ชางมินโค้งรับคำสั่งผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่างแจ้งกำหนดการของผู้นำตระกูลปาร์คให้หัวหน้าบอดี้การ์ดซีวอนรับทราบ หลังจากแจกแจงงานเสร็จก็เป็นเวลาเดียวกับที่ยูชอนลงมาพอดี ชายหนุ่มพยักหน้าอนุญาตให้ชางมินไปทำงานตามที่สั่งได้แล้ว
.
.
.
ชางมินกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของผู้เป็นนายโดยไม่คิดจะเคาะประตูก่อนเข้าไป และนั่นก็ทำให้เขาเห็นอะไรดีๆ ความดื้อรั้นของกุหลาบแห่งเขตใต้ที่ยูชอนเปรยๆให้เขาได้ยินตอนก่อนจะขึ้นมา
“อย่าพยายามเลยครับ โซ่นั่นไม่หลุดง่ายๆหรอก” ชางมินวางของทั้งหมดลงบนเตียงฝั่งที่ว่าง ก่อนจะก้าวเข้าไปหาแจจุงที่หยุดชะงักไปเพราะถูกจับได้ เมื่อครู่ร่างบางกำลังใช้การเสียดสีระหว่างโซ่กุญแจมือกับเสาหัวเตียงทำลายสิ่งที่พันธนาการเขาไว้
นัยน์ตาสีนิลคู่สวยจ้องมองเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งอย่างหวาดระแวง ชางมินไขกุญแจมือปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ
“นายท่านจะพาคุณไปด้วย คุณควรจะรีบแต่งตัวนะครับ” ชางมินพูดไปพลางเริ่มค้นหาของที่ต้องใช้ในกล่องยาที่ถือมา จังหวะที่เด็กหนุ่มเอาแต่จดจ่อกับสิ่งนั้น แจจุงก็คิดฉวยโอกาสหนี มือเรียวยกขึ้นในระดับเหนือลำคอเด็กหนุ่มเพียงเล็กน้อยก่อนจะฟาดลงไปเต็มแรง
“อ่ะ...โอ๊ย!”
ทว่าฝ่ายที่โดนจัดการกลับเป็นตัวเขาเอง ชางมินหันมาคว้าข้อมือเรียวได้ทันก่อนที่จะถึงตัว แจจุงไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาจำได้ว่าเลขาคนสำคัญของตระกูลปาร์คไม่ได้มีความสามารถด้านการต่อสู้เลยสักนิด
บางที...แจจุงคงลืมไปว่าตัวเองไม่สบาย ไหนจะยังการถูกกระทำเกือบทั้งคืนนั่นอีกเล่า ไม่อาการหนักจนต้องนอนซมกับเตียงก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“สมกับเป็นกุหลาบของชองยุนโฮจริงๆ ประมาทไม่ได้เลย” ชางมินว่าด้วยสีหน้าราบเรียบ สิ่งที่แจจุงทำอยู่ในความคิดเขาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนแรกก็แอบใจอ่อนสงสารอยู่บ้างหรอกนะ แต่ดูเหมือนสำหรับกุหลาบเขตใต้แล้ว สิ่งเหล่านั้นไม่จำเป็น
“ปล่อย!”
“รีบไปแต่งตัวเถอะครับ นายท่านเกลียดคนไม่ตรงเวลา” เด็กหนุ่มไม่เพียงไม่ปล่อยข้อมือบางแต่ยังดึงให้ตามเข้าไปในห้องน้ำอีกด้วย
“อาบเองไหวไหมครับ?” แจจุงพยักหน้าขณะที่สายตามองลงกับพื้น ถึงคนตอบจะบอกว่าไหว แต่ในสายตาคนถามแล้ว มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย เพียงแค่การยืนเฉยๆก็ยังต้องใช้มือยันไว้กับอ่างล่างหน้าคอยประคองตัวเอง นัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นมองสภาพร่างบางอย่างเวทนา
“ไม่ต้องแล้วครับ ผมช่วยคุณเองดีกว่า” ชางมินถอนหายใจก่อนจะดึงแจจุงให้ไปนั่งตรงขอบที่ยื่นออกมาของอ่างอาบน้ำ แล้วเริ่มจัดการทุกอย่างเองตามอำเภอใจ ถึงคนถูกบังคับให้เป็นตุ๊กตาจะไม่ยอมง่ายๆ แต่สภาพแบบนั้นจะขัดขืนได้สักเท่าไหร่กัน
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ชางมินก็เริ่มทำแผลที่ข้อมือ สภาพถลอกปอกเปิกและบวมช้ำทำให้เด็กหนุ่มทำแผลอย่างเบามือกว่าปกติ แต่ร่างบางไม่ได้รับรู้ความใจดีนี้เลย แจจุงเกลียดสายตาที่ชางมินใช้มองเขา สายตาที่มองเหมือนจะสงสารนั้น มีแต่จะทำให้แจจุงสมเพสตัวเองซะมากกว่า
“เรียบร้อยแล้ว ลงไปเถอะครับ นายท่านรออยู่” ชางมินส่งมือให้แจจุงใช้เป็นฐานประคอง แต่ร่างบางปฏิเสธมือที่ยื่นให้อย่างไม่ใยดี เขาฝืนตัวเองให้เดินเป็นปกติทั้งๆ ที่ขาสั่นจนก้าวแทบไม่ออก เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงแบบนั้น ร่างที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้านั้น บอบช้ำกว่าที่เห็นจากภายนอกไม่ใช่น้อย โดนเข้าไปขนาดนั้นต่อให้เป็นกุหลาบเขตใต้ก็เถอะ แค่ยืนอยู่ได้นี่ก็เก่งมากแล้ว
“ขออภัยที่ช้าครับ นายท่าน” ชางมินโค้งให้ผู้เป็นนายที่รออยู่ในห้องอาหาร โดยมีแจจุงเดินตามมาอยู่ด้านหลัง สายตาที่เหล่าลูกน้องของตระกูลปาร์คมองมาทำให้แจจุงต้องจับปกคอเสื้อที่เปิดกว้างเพราะขนาดที่ไม่พอดีตัวด้วยความไม่มั่นใจ
“นั่งสิ”
“อะไร” แจจุงถามเสียงแข็งไม่ได้มีท่าทีจะอ้อนน้อมต่อนายใหญ่แห่งตระกูลปาร์คเลยสักนิด
“อาหารเช้า”
“ผมไม่หิว”
“ถ้างั้นก็ไปกันเลย” ว่าแล้วยูชอนก็ลุกจากโต๊ะ คว้าข้อมือเรียวข้างหนึ่งลากให้เดินตามไปขึ้นรถยนต์ส่วนตัวตรงตรงเบาะหลัง ร่างสูงผลักให้แจจุงขึ้นรถ ก่อนจะตามไปนั่งข้างๆ โดยที่เบาะหน้ามีชางมินนั่งคู่อยู่กับคนขับรถ เพียงครู่เดียวพาหนะสี่ล้อก็ขับเคลื่อนตัวออกไปโดยที่ร่างบางยังไม่ทันได้ทำอะไรทั้งนั้น
“คุณจะพาผมไปไหน!?”
“ฉันไม่ได้มีหน้าที่ต้องตอบคำถามนาย” ยูชอนเขยิบตัวเข้าไปใกล้ร่างบาง เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายก็ขยับหนีเสียจนชิดประตู ถ้าฝังตัวเองกับประตูรถได้แจจุงคงทำไปแล้ว มือใหญ่จับคางเรียวให้หันหน้ามาหาเขา นัยน์ตาคู่งามยังคงเปี่ยมไปด้วยความถือดีเช่นเดียวกับทุกครั้ง หากสิ่งที่เพิ่มเข้ามาคงเป็นความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
แจจุงพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบสายตา เขาไม่อยากให้ยูชอนรู้สึกได้ว่าเขากำลังกลัวชายหนุ่ม แม้ว่าสุดท้ายแล้วร่างกายของแจจุงจะแสดงมันออกมาเต็มที่เลยก็ตาม
“นายท่านครับ” ชางมินส่งเสียงเตือนยูชอนเมื่อรถใกล้จะเคลื่อนตัวออกจากประตูรั้วคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค เส้นทางต่อจากนี้เป็นทางลับที่มีแต่คนของตระกูลปาร์คเท่านั้นที่รู้ เป็นเส้นทางที่ไม่ควรให้บุคคลภายนอกอย่างแจจุงล่วงรู้โดยเด็ดขาด เด็กหนุ่มส่งผ้าสีดำเส้นหนาที่เตรียมมาให้ผู้เป็นนายอย่างรู้งาน
“อะ...อะไร!?” นัยน์ตาคู่งามมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยความไม่ไว้ใจ แต่ยูชอนไม่สนใจจะตอบ เขาเอาผ้านั้นปิดตาแจจุงพร้อมกับมัดอย่างแน่นหนาไม่ให้แกะออกได้ง่ายๆ
“อย่าเอาออกจนกว่าฉันจะอนุญาต” ยูชอนสั่งเสียงเข้มพร้อมตอกย้ำด้วยการคว้าข้อมือบางมาวางตักตัวเองราวกับเป็นการเตือน ยิ่งมองไม่เห็นแจจุงก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อต้องยอมทำตามที่ยูชอนสั่ง โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของนายใหญ่แห่งตระกูลปาร์คนั้นจ้องมองตนเองอยู่แทบจะตลอดการเดินทาง...
.
.
.
ภายในคฤหาสน์ตระกูลชอง เหตุการณ์เมื่อวานแม้นายใหญ่แห่งเขตใต้จะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่มันก็แสดงให้เห็นถึงความหละหลวมของการรักษาความปลอดภัยของคนในตระกูลชองเอง และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือการหายตัวไปของกุหลาบงามคนสำคัญ...ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่มีใครเข้าหน้ายุนโฮติดเลยสักคน
ก๊อก...ก๊อก
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคังอิน หัวหน้าบอดี้การ์ดประจำตระกูลชองที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของนายใหญ่แห่งเขตใต้
“นะ...นายใหญ่ครับ ปาร์คยูชอนส่งข้อความมาครับ” คังอินส่งมือถือให้ผู้เป็นนายด้วยความหวาดหวั่น พร้อมกับรีบพาตัวเองไปหลบอยู่ข้างลูกน้องคนอื่นๆ แค่ต้องทนรองรับอารมณ์เกรี้ยวกราดเมื่อคืนก็แทบแย่แล้ว คังอินแทบไม่อยากจินตนาการเลยว่าสิ่งที่อีกฝ่ายส่งมานั้นจะทำให้เขาถูกลงโทษเช่นไร
ยุนโฮรับมาแล้วเปิดข้อความนั้นดูอย่างรวดเร็ว ภาพที่ปรากฏแก่สายตาเลวร้ายแค่ไหนไม่มีใครสามารถล่วงรู้ แต่หากดูจากใบหน้าที่มึนตึงและมือทีกำมือถือแน่นขึ้นเรื่อยๆราวกับจะขย้ำให้แหลกคามือนั้น การันตีได้ดีว่ากระตุ้นอารมณ์ของนายใหญ่แห่งเขตใต้ได้มากแค่ไหน
ยุนโฮพยายามสงบสติอารมณ์และพิมพ์ข้อความหนึ่งส่งกลับไป รอไม่ทันไร ข้อความก็ถูกส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว ทว่า...มันกลับทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่งยิ่งกว่าเดิม เจ้ามือถือโชคร้ายถูกขว้างไปกระแทกผนังจนแยกออกเป็นสองส่วนทันที
“ออกไป! ออกไปให้หมด!” สิ้นเสียงสั่งพวกลูกน้องก็รีบเร่งแยกย้ายกันไปทำงาน ก่อนผู้เป็นนายจะโมโหไปมากกว่านี้ ในห้องจึงเหลือเพียงตุ๊กตาไร้หัวใจที่อยู่ข้างๆ
“คุณยุนโฮครับ” จุนซูอยากจะถามถึงสิ่งที่ทำให้นายใหญ่แห่งเขตใต้โมโหใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าจะถามออกไป แค่ยังอยู่ข้างๆได้โดยไม่โดนไล่ออกไปเหมือนลูกน้องคนอื่นเพราะตำแหน่งบอดี้การ์ดส่วนตัวนี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“แจจุงอยู่กับพวกมัน...” นัยน์ตาคมวาวโรจน์มองมือถือหมดสภาพใช้งานนอนที่แอ้งแม้งอยู่ที่พื้น ข้อความที่ยูชอนตอบกลับมายังติดตา
‘ไว้ถ้าฉันพอใจเมื่อไหร่...จะส่งคืนให้ก็แล้วกันนะ’
To Be Con...
Sakura_JJ's Talk : หายไปนาน แถมมาต่อแบบงงๆ อันนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้า 555 คือ...พลอยติดโรคเขียนตอนนึงเกือบสิบหน้ามาจาก revenge มากไปหน่อย ตอนนี้เลยพยายามลดๆอยู่ อีกสักพักคงจะเข้าที่ดี เจอกันตอนหน้า [ 3 ] : Tearless (NC-17) ถ้าพลอยบ้าจี้พอ...อาจจะลงพรุ่งนี้ แต่ถ้าบ้าไม่พอ เจอกันวันเสาร์หน้านะคะ ^^
-b g--s b- + + ไม้กาง เขน B G
ความคิดเห็น