คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER FIFTEEN : IT's HEAVY DAY
CHAPTER FIFTEEN : IT's HEAVY DAY
ชายหนุ่มร่างสูงเดินออกจากร้านอาหารอย่างเร่งรีบก่อนจะเดินไปตามร้านค้าที่อยู่รอบๆบริษัท ฮันกยองเดินไปเรื่อยๆจนมาสิ้นสุดร้านที่พวกเรียววุคอยู่ซึ่งก็มีแค่เรียววุค,ซองมินและคยูฮยอนสามคนเท่านั้นเอง เมื่อรู้ว่าคนตาสวยไม่ได้อยู่แถวนี้ เขาคิดได้อย่างเดียว จึงรีบวิ่งไปที่บริษัท หวังให้สิ่งที่ตัวเองคิดจะไม่ใช่...
แต่...เคยได้ยินมั้ย...ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า...
ดูเหมือนว่า...มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆซะด้วย...
เพราะความรีบนี่ล่ะ ฮันกยองถึงไม่ได้สังเกตว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้าเขาพอดี เขาจึงวิ่งชนเธอเข้าไปเต็มๆจนเธอล้มลง พร้อมกับเอกสารในมือที่กระจัดกระจายเต็มพื้น...
"โอ๊ย!!"
"ขะ...ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรมากมั้ยครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับ"
ฮันกยองรีบขอโทษขอโพยอย่างรีบร้อน ก่อนช่วยพยุงหญิงสาวลุกขึ้น และรวบรวมเองสารของหญิงสาวที่ตกให้เป็นกองเดียวกัน แล้วยื่นคืนให้เธอ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่เขาคิด นั่นก็พอทำให้เขาโล่งใจไปได้บ้าง อาจจะเป็นเพราะความห่วงร่างบางที่อยู่ในบริษัทมีมากกว่าละมั้ง...
"คุณกำลังรีบไม่ใช่เหรอค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เชิญตามสบายเถอะ" เสียงหวานของหญิงสาวกล่าวอย่างไม่ถือโทษโกรธอะไร...
"ขอบคุณมากครับ" ฮันกยองก้มหัวลงเป็นการขอโทษอีกครั้งก่อนจะรีบเดินไปโดยไม่หันกลับมาสนใจหญิงสาวอีกเลย...ทั้งที่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า...เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังรีบ...ช่างเถอะ คงเป็นเพราะเธอเห็นเขาวิ่งมาจนชนเธอเข้าละมั้ง...
ลับหลังฮันกยอง หญิงสาวยังคงยืนอยู่ตรงนั้นและมองฮันกยองที่วิ่งจากไปอย่างไม่ละสายตาก่อนจะพึมพำกับตนเองแผ่วเบา
"ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่พวกคุณเป็นแน่ๆ ระวังตัวกันไว้นะค่ะ" หญิงสาวยิ้มบางที่มุมปาก แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจริงๆ
…ปัง…
"อยู่ที่ไหนของเขากันนะ?" ฮันกยองพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลองเดินไปที่ห้องประชุมดู
ภายในห้องประชุมสีขาว ร่างบางในห้องนั่งอยู่เพียงลำพัง พลางจ้องหน้าจอโทรทัศน์อย่างใจจดใจจ่อ จนไม่อาจรู้สึกตัวได้ว่าใครคนหนึ่งกำลังเข้ามาใกล้...
ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่ลีทึกไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาในห้อง แถมยังนั่งจ้องภาพในโทรทัศน์อย่างไม่สนใจอะไรเลยอีกต่างหาก ทำเอาเจ้าตัวเริ่มรู้สึกแปลกใจจนลืมจุดประสงค์เดิมของตัวเองที่รีบมาอย่างหมดสิ้น...
"ทำอะไรอยู่?" ฮันกยองถาม ก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่ร่างบางกลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินมา...
"ฮันกยอง!!" ลีทึกร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ พลางรีบกดปิดโทรทัศน์อย่างร้อนรน แต่ก็ยังช้ากว่าฮันกยองนัก...
สิ่งที่เห็นก็ทำเอาฮันกยองถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน ภาพนั้นจริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก... นอกจากจะเป็นภาพแอบถ่ายตัวพวกเค้าเองระหว่างการแสดงในรายการต่างๆ...
แต่ที่มันมากกว่านั้นก็คือ ความผิดพลาดต่างๆที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจไม่ว่าจะเป็นการเต้นผิดบ้าง ไม่พร้อมกันบ้างหรืออะไรต่างๆอีกมากมายที่แสดงให้เห็นว่าพวกเค้ายังคงแสดงได้อย่างไม่สมบูรณ์นัก แม้จะเป็นเพียงจุดเล็กจุกน้อยแต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนสังเกตเห็นและส่งมาให้พวกเค้าดูแบบนี้...
"นี่ใช่มั้ย? สาเหตุที่ทำให้นายอารมณ์ไม่ดี" ฮันกยองถามแต่ลีทึกยังคงเงียบไม่ยอมตอบ...เขาจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วถามต่อไป "ก็แล้วทำไมไม่บอกพวกนั้นไปตรงๆเล่า..."
"ห้ามบอกนะ!!!" เสียงร้องห้ามอย่างตกใจของลีทึกดังขึ้นมา ทำเอาฮันกยองเลิกคิ้วอย่างแปลกใจอีกครั้ง...
"แต่ว่า..."
"ขอร้องเถอะนะ...ฉันไม่อยากให้พวกนั้นเป็นกังวล แค่นี้ฉันเองก็จะแย่อยู่แล้ว อย่าให้คนอื่นต้องเป็นไปด้วยเลยเถอะนะ..." ฮันกยองทำท่าจะไม่ยอมแต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนแกมขอร้องจากคนตรงหน้าก็อดใจอ่อนไม่ได้...
"แล้วนายจะทำยังไงต่อไป" ฮันกยองว่าอย่างอ่อนใจ
"ก็อย่างที่พึ่งทำไปนั่นแหละ..."
"หา!!!" เสียงตอบกลับแบบเรียบๆแต่จริงจังจากลีทึกทำเอาฮันกยองร้องเสียงหลง
...ไอ้ที่พึ่งทำไปมันก็ซ้อมแบบบ้าเลือดจบเพลงปุ๊บเปิดใหม่ปั๊บให้เต้นไม่หยุดนั่นน่ะนะ...
"ไม่ต้องตกใจหรอกน่า...แล้วเจอกันที่ห้องซ้อมนะฮันกยอง..." เสียงหวานจากคนตาสวยว่าอย่างน่ารัก แต่คนฟังกลับรู้สึกหวิวๆยังไงชักกล...
นี่เขา...คิดดีแล้วรึเปล่าเนี่ย...ถึงได้ยอมอะไรๆไปแบบเนี๊ยะ...
ในขณะที่ฮันกยองกำลังเดินออกจากห้องประชุมเพื่อไปห้องซ้อม พลางคิดอะไรไปเรื่อยๆก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้เจ้าตัวจึงหันไปมอง... ก็เจอกับซีวอนพร้อมด้วยบรรดาสมาชิกคนอื่นๆ
"พี่ฮันกยอง!!!!~~~~" เสียงเรียกพ่อหนุ่มมังกรจากเจ้าชายสิงโตผู้วิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้าใส่ฮันกยองจนล้มลงไปทั้งคู่...
"อะไรของนายเนี่ย? ฮะ?"
"จะมาอะไรล่ะ ก็พี่นะจะกลับมาก่อนทำไมเอากระเป๋าตังค์ไปด้วยล่ะ พวกผมเกือบต้องล้างจานจ่ายค่าอาหารแล้วรู้มั้ยเนี่ย..."
"อ้าวเหรอ? โทษทีๆแล้วทำไมไม่ล้างซะเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องมาซ้อม" ฮันกยองไม่เดือดร้อนแถมยังเห็นเป็นเรื่องสนุกซะอีก...ให้เจ้าชายแห่งวง Super Junior ไปล้างจานใช้หนี้ ท่าจะสนุกดี...
"โธ่...พี่ก็ อย่าพูดแบบนี้สิ"
"55+ เอาน่า...ฉันขอโทษ แล้วตกลง พวกนายกลับมาโดยไม่ต้องล้างจานได้ยังไงล่ะ"
"พี่ฮีชอลเดินผ่านไปพอดี...ก็เลยจ่ายให้ฮะ..." คนที่ตอบกลับเป็นดงแฮที่เดินมาพร้อมกันซะนี่...
"แต่ผมว่าตอนนี้เรารีบไปที่ห้องซ้อมก่อนไม่ดีกว่าเหรอฮะ...มันบ่ายโมงกว่าแล้วนะ...เดี๋ยวไปช้าพี่ลีทึกโวยขึ้นมาท่าจะแย่..." คิบอมว่าก่อนจะจูงมือดงแฮวิ่งไปก่อนใครเพื่อน...
ตอนนี้ทุกคนก็พร้อมกันอยู่ที่ห้องซ้อมแล้ว... แต่การซ้อมรอบบ่ายนี้กลับแย่กว่าที่ทุกคนคิดไว้มาก... เมื่อตอนเช้านั้นพวกเค้าแค่ซ้อมเต้นอย่างเดียว แต่ตอนนี้ต้องเต้นไปพร้อมกับร้องไปด้วย ...นี่มันยากกว่าเมื่อเช้าอีกนะ....
"แฮ่ก...แฮ่ก..." เสียงหายใจหอบถี่ปนความเหนื่อยดังทั่วห้องซ้อม...
"ซีวอน,ฮันกยองนายสองคนไปฝึกร้องให้ดีกว่านี้ เวลาร้องเสียงจะได้ไม่สั่น... อึนฮยอก,คังอิน,ดงแฮ พวกนายไปซ้อมร้องท่อนที่ตัวเองแทนให้ดี...ไม่ใช่ว่าไม่ใช่ท่อนของตัวเองแล้วจะร้องยังไงก็ได้นะ..." ลีทึกว่าก่อนหันไปมองดูนาฬิกาสีขาวเรือนเดิมบนผนังที่บอกเวลาบ่ายสองโมงครึ่งแล้ว
"เอาล่ะ...ซีวอน...นายไปเตรียบตัวไปอัดรายการได้แล้ว...คังอิน,เยซอง พวกนาย 2 คนด้วย..." ลีทึกเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ ท่ามกลางการรอคอยของบรรดาสมาชิกคนอื่นๆที่ตั้งใจฟังอย่างตื่นเต้น..."ส่วนคนอื่น...ซ้อมต่อไป"
"หา!!!" เสียงทุกคนที่รอฟังร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา... อึนฮยอกทำหน้าเหมือนถูกใช้ให้ล้างห้องน้ำอีกสักหนึ่งปี...
งานนี้พวกที่รอดตัวไม่ต้องซ้อมก็รีบเผ่นกันอย่างรวดเร็ว ถึงจะอยากพาคนที่ต้องซ้อมไปด้วยก็ตาม...
คังอินมองมาหาคยูฮยอน แต่ก็โดนเจ้าตัวเล็กไล่ด้วยสายตาให้รีบไปได้แล้ว หมีหน้าหงอยจึงจำใจจากไปทำงาน... ในขณะที่เยซองเองก็ยิ้มให้เรียววุคน้อยๆ...ส่วนซีวอน...รายนี้...ไปตั้งแต่ลีทึกบอกให้ไปเตรียมตัวแล้ว...สิงโตบ้าอะไรก็ไม่รู้...วิ่งเร็วชะมัด...
หลังจากนั้น พอได้เวลาลีทึกก็ให้คิบอม,ดงแฮ,ซองมิน และ ฮันกยองไปถ่ายแบบได้ส่วนพวกที่เหลือเขาก็ปล่อยให้พักตามสบาย…
"อึนฮยอกเจอกันที่สถานีตอนสองทุ่มนะ...ฉันจะไปธุระก่อน เดี๋ยวตามไป..." หัวหน้าวงว่าก่อนจะเดินจากไป......ทุกคนนั่งลงอย่างหมดแรง...การซ้อมวันนี้เรียกได้ว่ามากกว่าปกติหลายเท่าตัวทีเดียว...เล่นเอาเหนื่อยแทบขาดใจ จนแอบอิจฉาพวกที่โดดไปก่อนไม่ได้...
"แล้วจะไปไหนกันต่อล่ะ" อึนฮยอกถามขึ้นมา หลังจากที่นั่งเงียบมาได้สักพักแล้ว...
"ฉันจะกลับบ้าน อยากพัก... ใครจะไปไหนก็ตามสบายเถอะ" เสียงพูดอย่างเนือยๆจากคนสวย แสดงให้รู้ว่าเจ้าตัวเหนื่อยเต็มทีแล้ว ซึ่งก็เหมือนกันกับทุกคน ดังนั้นสถานที่ที่ทั้งหมดจะไปก็คือบ้านนั่นเอง...
อารมณ์ของท่านหัวหน้าวันนี้ทำเอาพวกเขาปั่นป่วนไปหมด หลังจากกลับจากบริษัทมาแทบจะไม่มีใครพูดอะไรกันเลย ถึงบ้านปั๊บก็ตรงเข้าห้องนอนปุ๊บ เพื่อเป็นการพักเอาแรงเผื่อว่าพรุ่งนี้อาจจะหนักกว่านี้...
555+ รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่เลยแฮะ...
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอัพอีก 2 - 3 ตอน (ถ้าพิมพ์เสร็จน้า~)
ช้าหน่อยก็ขอโทษด้วยค่า... ว่าแต่สีชมพูนี่หวานบาดตาไปมั้ย??? 555+
บายน้า...
ความคิดเห็น