คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [Sp] : At first sight
Special Chapter : At first sight
สองปีก่อน...
ย่านอิแทวอนเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตในยงซานที่นักท่องเที่ยวทุกคนต้องมาเยือน ร้านค้าสองข้างทางเปิดขายทั้งกลางวันกลางคืนทำให้ย่านการค้านี้ คึกคักตลอด 24 ชั่วโมง มีทั้งบาร์ ผับ คลับแจ๊ส และร้านเหล้า แต่ละร้านล้วนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง แต่เหตุผลที่อิแทวอนพิเศษกว่าย่านกลางคืนอื่นๆ ก็เพราะภายในที่แห่งนี้สวมรอยทับกับการค้าในโลกมืดได้อย่างแนบเนียน เบื้องหน้าร้านสำหรับลูกค้าทั่วไป แต่จะมีด้านหลัง ชั้นใต้ดิน หรือชั้นบนไว้สำหรับลูกค้าอีกประเภท เม็ดเงินในย่านการค้านี้จึงสะพัดแทบจะเป็นอันดับหนึ่งของตระกูลปาร์ค นอกจากนี้ยังเป็นพื้นที่ที่ยูชอนมาบ่อยที่สุด ไม่ใช่เพียงเพราะมันทำเงินได้เยอะ แต่เพราะคนที่คุมเขตนี้คือ...โจคยูฮยอน
“ยินดีต้อนรับครับ นายท่าน”
เด็กหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าบานประตูกระจกของโรงแรมก้มศีรษะโค้งต้อนรับผู้เป็นนายที่เพิ่งก้าวลงจากรถด้วยความเคารพ ยูชอนเพ่งมองพิจารณาใบหน้าของผู้ต้อนรับที่ไม่คุ้นตาอย่างแปลกใจ ดูหน่วยก้านดี
“เลขาคนใหม่ของคยูฮยอนรึ?” มือเรียวจับคางตัวเองอย่างใช้ความคิด ถ้าเขาจำไม่ผิด คยูฮยอนเพิ่งเปลี่ยนเลขาคนใหม่ บางทีเด็กหนุ่มตรงหน้าอาจเป็นคนๆ นั้น
“ลีซองมินครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยแนะนำตัวเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าความเข้าใจของนายใหญ่แห่งตระกูลปาร์คนั้นถูกต้องแล้ว ก่อนจะเดินนำยูชอนเข้าไปในห้องรับรองพิเศษที่อยู่ข้างในสุด
ภายในห้องโล่งกว้างสุดหรูของโรงแรมมีเพียงชายหนุ่มอยู่คนเดียวที่นั่งรออยู่ภายในห้องพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนที่โค้งให้ยูชอนทันทีที่ประตูเปิด
“ไม่ได้เจอกันนานนะ” คยูฮยอนเอ่ยทักทาย ก่อนจะโบกมือไล่พวกลูกน้องออกไปจนเหลือเพียงตนกับนายใหญ่แห่งตระกูลปาร์คเพียงสองคน ยูชอนมองตามร่างซองมินออกไปจนลับสายตา
“เลขาใหม่ไม่เลวนี่” นัยน์ตาคมหันกลับมามองคู่สนทนาที่เริ่มปล่อยตัวตามสบายเมื่อไม่ต้องอยู่ต่อหน้าลูกน้อง สถานะที่ทุกคนรู้กันโดยทั่วไประหว่างทั้งคู่คือเจ้านายและลูกน้อง แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าคยูฮยอนคือเพื่อนสนิทของยูชอน
“สนใจหรือไง?”
“เปล่า...แต่ขี้เกียจจำหน้าเลขาคนใหม่ทุกครั้ง”
นิสัยขี้เบื่อของหัวหน้าโจแห่งเขตยงซานไม่เป็นรองใคร โดยเฉพาะตำแหน่ง ‘เลขาส่วนตัว’ ที่เปลี่ยนคนอยู่บ่อยๆ จนยูชอนลืมไปแล้วว่าลีซองมินเป็นเลขาคนที่เท่าไหร่ของคยูฮยอน
“เอาเถอะน่า บางทีคนนี้อาจจะเป็นคนสุดท้าย”
“แล้วจะรอดู ว่าแต่เรียกมานี่มีอะไร”
“...คิดถึงนายมั้ง”
“เชื่อตายล่ะ!” ยูชอนยักไหล่อย่างหมั่นไส้คนพูดเต็มที คยูฮยอนขำกับท่าทางแบบนั้นที่คนอื่นไม่เคยมีโอกาสได้เห็น ก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาลส่งให้ยูชอน
“อะไร?”
คยูฮยอนไม่ได้ตอบในทันทีแต่ส่งสายตาเป็นเชิงให้ยูชอนเปิดดู ของข้างในซองเป็นรูปถ่ายสองใบ แม้จะถูกถ่ายจากระยะไกลแต่ก็พอมองเห็นคนในรูปได้ชัดพอควร คนที่อยู่ตรงกลางของรูปคือชองยุนโฮ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นน่าสนใจเท่ากับเด็กหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งรูปร่างผอม ตัวเล็ก ผมออกสีน้ำตาล สีหน้าเฉยชา นัยน์ตาไร้ความรู้สึก อีกคนผมสีดำสนิท รูปร่างสูงกว่าคนแรกเล็กน้อย แต่ดูบอบบาง ใบหน้าสวยแม้จะเรียบเฉยแต่ไม่ไร้อารมณ์ เว้นก็แต่ดวงตาที่ดูเศร้าไปสักหน่อย แต่ประเด็นคือทั้งสองยังดูเด็กเกินกว่าจะมาทำงานให้ยุนโฮ หรือพูดให้ชัดๆ เด็กเกินกว่าที่จะอยู่ในโลกมืดนี่ด้วยซ้ำ
“...หรือว่า”
“ใช่ อย่างที่นายคิด เด็กสองคนนั่นเป็นบอดีการ์ดใหม่ของยุนโฮที่ฮันกยองส่งให้ มีหน้าที่คอยดูแลความปลอดภัยให้ตลอดเวลา คนซ้ายจุนซู คนขวาแจจุง อายุสักสิบแปดได้มั้ง เก่งทั้งคู่"
“อับจนหนทางแล้วหรือไงถึงเอาเด็กมาทำงาน”
“ถึงจะเด็ก แต่นายก็รู้คนที่ฮันกยองเลือกด้วยตัวเองน่ะไม่ธรรมดาหรอก”
“รู้ได้ยังไง” ยูชอนพูดอย่างแปลกใจ เรื่องพวกนี้ลึกเกินกว่าจะแค่ได้ข่าวมา หรือแค่มองออกจากรูปภาพ
“ก็ถ้าฉันบอกว่า...เลขาคนเมื่อกี้เป็น 'ของเหลือทิ้ง' จากตระกูลชองล่ะ”
“พูดเป็นเล่น”
“จริง บอกเยซองแล้วด้วย หมอนั่นโอเค เหลือแค่ให้นายรับรู้...ซึ่งก็บอกแล้ว” คยูฮยอนตอบด้วยสีหน้ากวนประสาทที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถึงของเหลือทิ้งจะไม่อันตราย แต่ยังไงก็เคยเป็นคนของตระกูลชองมาก่อน จะไม่ให้เป็นห่วงเลยก็คงไม่ได้ แต่ถ้าเยซองรับรอง ยูชอนก็ไม่ขัด
“ไปเก็บได้จากไหนล่ะ”
“แม่น้ำฮัน ไปเดินเล่นเจอเลยหิ้วกลับมาด้วย สภาพน่าดูชมเชียวล่ะ”
“เหลือทิ้งของแท้เลยสินะ”
ของเหลือทิ้งคือคนที่ถูกกำจัด อาจจะเป็นเพราะไม่มีประโยชน์ หรือทำผิดอะไรก็ตาม ส่วนใหญ่จะไม่ใช่คนที่มีตำแหน่งหรือความสำคัญอะไร จะโยนทิ้งหรือมีใครเก็บได้ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวล เยซองคงตรวจสอบจนแน่ใจแล้ว ถึงยอมอนุญาต
"ได้มาจากไหนรู้รึเปล่า"
“ไม่รู้ แต่เดาว่าอาจจะเป็นลูกหนี้ของตระกูล หรือไม่ก็คงมาจากชอนมุนแด นายก็รู้จะซื้อขายอะไรที่นั่นเป็นที่หนึ่ง”
ยูชอนปรายตามองรูปอีกครั้ง คนผมน้ำตาลยูชอนไม่สนเท่าไหร่ แต่คนผมดำต่างหากที่ดึงดูดเขา สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมของกุหลาบงามที่มีต่อยุนโฮนั้นไม่ปิดบังเลย
.
.
.
บอกราตรีสวัสดิ์ไปแล้ว แต่ยูชอนยังไม่หลับ ยังมีเรื่องให้ผู้นำตระกูลปาร์คคิดมากมาย จะว่าไป เสียดายที่วันนี้เลขาของคยูฮยอนไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นจะแนะนำให้รู้จักกันสักหน่อย ยังไงเด็กคนนั้นก็เคยอยู่ตระกูลชองมาก่อน อาจจะเคยพอเห็นหน้าเห็นตากันมาบ้าง
ยูชอนเคยคิดว่าสำหรับยุนโฮแล้ว กุหลาบงามแตกต่างจากคนอื่น ตอนนั้นแทนที่จะฆ่าให้จบเรื่องไป เขาถึงได้เอาตัวแจจุงกลับมาด้วย และทำแบบที่ตัวเองยังไม่คิดเลยว่าจะรุนแรงได้ขนาดนั้น ยูชอนยอมรับว่ารู้สึกผิด และต่อให้ยุนโฮไม่ส่งรูปยูฮวานมา เขาก็คิดจะปล่อยตัวไปอยู่แล้ว คนที่ทำให้ผู้นำตระกูลชองต้องยอมเสียสิ่งที่เรียกว่าไพ่ตายควรจะสำคัญมากเป็นธรรมดา
แต่หลังจากนั้นพอมีสติมาคิดทบทวน ยูชอนก็เพิ่งเข้าใจว่าอีกฝ่ายแค่ต้องการปั่นหัวเขาเท่านั้น และเขาก็เต้นไปตามที่ยุนโฮต้องการเสียด้วย ในเวลาที่กุหลาบของชองยุนโฮกลายเป็นของอันตราย วิธีกำจัดก็มีแค่ฆ่าหรือไม่ก็ปล่อย ยุนโฮอาจจะคิดว่าเขาจะใจอ่อนทำไม่ลง และเขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
แต่เกิดเขาใจแข็งพอ มันไม่ได้หมายความว่ายุนโฮจะยอมเสียเพียงเพื่อความสะใจเท่านั้นหรอกหรือ ช่างเป็นกุหลาบที่น่าสงสารจริงๆ ทั้งที่ทุ่มเทให้ขนาดนั้น แต่กลับถูกทอดทิ้งอย่างง่ายดายเพียงเพราะเรื่องเข้าใจผิดที่ยังไม่ชัดเจนด้วยซ้ำ กว่าจะถึงวันที่ยุนโฮจะรู้ตัวก็คงสายไปแล้ว
... อย่าหวังเลยว่าเขาจะคืนให้
Sakura’s Talk :: ตอนเสริมสั้นๆ เผื่อจะช่วยให้เข้าใจได้มากขึ้นค่ะ ^^
ความคิดเห็น