คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SPICIAL CHAPTER : * ~ HAPPY BIRTHDAY DONGHAE!! ~ *
SPICIAL CHAPTER : * ~ HAPPY BIRTHDAY DONGHAE!! ~ *
14 October 2006
บ้านของหนุ่มๆ SJ
วันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนทุกๆวันที่ทุกคนยังคงมีงานตลอด...แต่ก็มีบางคนที่เสร็จงานเร็วจึงกลับมากันก่อนแล้วเช่นกัน...ตอนนี้ภายในห้องจึงเต็มไปด้วยเหล่าลูกลิงที่ไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งดูทีวีและเล่นอะไรบ้าๆบอไปเรื่อย เป็นภาพที่ถึงกับทำให้ลีทึกปลงตกทันทีที่กลับมา...สรุปพวกนายนี่เป็นลิงกันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย...หา!!
“อ้าว...พี่ลีทึกกลับมาแล้วเหรอ...” ซองมินถามทั้งที่ยังวิ่งไล่ตีอึนฮยอกอยู่
“ก็ถ้าพี่ยังไม่กลับนายจะเห็นพี่มั้ยล่ะ แล้วจะเลิกวิ่งไล่กันได้รึยัง?” ลีทึกว่าก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างคิบอมๆแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน...
“คิบอม...นายรู้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้วันอะไร...” อยู่ๆดงแฮก็ถามขึ้นมาก่อนกระโดดขึ้นโซฟาไปกอดคอคิบอม
“พรุ่งนี้เหรอ? อืม...ก็วันที่15ไง มีอะไรเหรอ” คิบอมทำท่าคิดก่อนจะตอบดงแฮ
“เอ่อ...เปล่าๆไม่มีอะไรหรอกถามไปงั้นแหละ...” ดงแฮทำหน้าผิดหวังเล็กๆก่อนจะเดินงอนเข้าห้องไป...
“งอนไปแล้วนะนั่นน่ะ...” ลีทึกว่าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดงแฮปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว
“โธ่...พี่ก็ทำอย่างกับผมอยากทำนักล่ะ แผนใครล่ะครับ...” คิบอมโยนไปให้ฮีชอลซะงั้นน่ะ ยังดีนะว่าตอนนี้เจ้าไม่อยู่ไม่ลั้นมีหวังซี้แหงแง่
“แผนน่ะของฮีชอล แต่คนยอมทำนะ...นายต่างหาก...”
“คร้าบๆๆ ผมอยากทำเองแหละครับ...ก็แค่...อยากให้แปลกใจนิดหน่อย” ในที่สุดก็ต้องยอมรับจนได้... แต่ก็ไม่วายทำหน้าเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำผิด...
“เอาเถอะ...ว่าแต่อึนฮยอก,ซองมิน พวกนายซื้อของเรียบร้อยรึยัง?” ลีทึกหันมาถามอีกสองหน่อที่เลิกวิ่งไล่กันแล้วมานั่งจุ่มหัวอยู่หน้าจอทีวี
“เรียบร้อยทุกอย่างครับผม...รวมทั้งของที่จะใช้ในงานวันเกิด...อุ๊บ!!..” อึนฮยอกกำลังพูดแต่ก็โดนซองมินเอามืออุดปากเมื่อเห็นดงแฮกำลังเดินออกมาจากห้อง...
“นั่นพวกนายเล่นอะไรกันน่ะ?”
“เปล่าๆไม่มีอะไร...” ซองมินตอบด้วยใบหน้าตื่นๆ แต่ดงแฮก็ไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
“เกือบไป...” อึนฮยอกหายใจอย่างโล่งอก ถ้าดงแฮรู้แล้วแผนแตกไม่เป็นท่าเพราะเค้าล่ะก็ โดนเจ้าหญิงคนสวยฆ่าตายแน่ๆ
“เรียบร้อยก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ก็ทำตามแผนด้วยล่ะ...” ลีทึกว่าก่อนจะเดินเข้าห้องไป...
ยามเช้าที่น่าหดหู่ใจเป็นที่สุดของลีดงแฮได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อดงแฮตื่นมาแล้วไม่พบใครอยู่ในบ้านเลยสักคน
...หายไปไหนกันหมดนะ...
สถานที่แรกที่ดงแฮเดินไปก็คือหน้าประตูตู้เย็น และก็พบสิ่งที่ต้องการ ใบตารางงานของแต่ละคนที่ยาวเหยียดจนเจ้าตัวยังตกใจ แต่ที่ทำให้ตกใจยิ่งกว่าก็คือ มีแค่เขาคนเดียวที่ไม่มีงานวันนี้... เมื่อหันมาดูบนโต๊ะอาหารก็พบอาหารเช้าที่เตรียมไว้บนโต๊ะ พร้อมกับโน้ตแผ่นที่วางไว้ข้างจาน ดงแฮหยิบโน้ตขึ้นมาอ่าน
- - ดงแฮ...นี่อาหารเช้าของนาย...พี่รีบมากแล้วเห็นนายยังหลับอยู่เลยไม่ปลุก โทษทีนะ ทานให้อร่อยล่ะ...แล้วเจอกันตอนเย็นนะ ลีทึก - -
เมื่อดงแฮอ่านจบก็ถอนใจออกมาเบาๆ
เฮ้อ...มันน่าน้อยใจจริงๆเลย...นี่ไม่มีใครจำวันเกิดเขาได้เลยรึไงนะ...แถมยังปล่อยให้เขาอยู่บ้านคนเดียวอีกต่างหาก...
พี่ลีทึกกับฮยอกแจก็ไปจัดรายการที่สถานีวิทยุ พี่เยซองกับเรียววุคก็ไปด้วย พี่ฮีชอล,พี่ฮันกยองกับซีวอนก็ไปอัดรายการ LOVE LETTER
พี่คังอินกับพี่ชินดงก็ไปเป็นพิธีกรของรายการอะไรสักอย่างนี่แหละ(ผมจำชื่อรายการไม่ได้โทษทีครับพี่...) ซองมินกับคยูฮยอนออกไปที่บริษัท ส่วนคิบอมก็ไปถ่ายละคร ทำไมวันนี้ถึงมีแต่ผมที่ว่างล่ะ...
ดงแฮที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี...ก็เลยนั่งหงอยดูทีวีเปิดเปลี่ยนช่องไปมาทั้งที่สายตาไม่ได้มองดูภาพคนในทีวีที่เคลื่อนไหวกันอยู่เลย...แล้วยังชอบเผลอหันไปมองนาฬิกาทุกๆ 10 นาที
...คิบอมเมื่อไหร่นายจะกลับมา...
นี่นายลืมจริงๆเหรอเนี่ย...
ว่าวันนี้วันอะไรน่ะ...คอยดูนะฉันจะไม่ยกโทษให้นายเด็ดขาดเลย...ไอ้เทวดาบ้า...
คนอื่นลืมมันไม่น่าน้อยใจเท่าคนรักลืมหรอก...จริงมั้ย...
คอยดูนะจะเล่นงานให้ไม่มีวันลืมอีกเลย...คอยดูเถอะ...
ตอนแรกคิดถึงคิบอมไปมันก็เหงาอยู่หรอก แต่ไหงไปๆมาๆถึงได้กลายเป็นโกรธซะงั้นล่ะ....แม่นางฟ้าเอ้ย!!!
ดงแฮนั่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา...ดงแฮยกโทรศัพท์ขึ้นรับเป็นฮีชอลนั่นเอง...
“ครับพี่??”
“ดงแฮ...โทษทีนะ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ย...เอาหนังที่เช่ามาแล้วอยู่วางบนทีวีไปคืนที่ร้านทีสิ...”
“หา!! ตอนนี้เลยเหรอครับ???”ดงแฮว่าอย่างตกใจก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังซึ่งบอกเวลา 19.45 น.
“อืม...ใช่ เร็วหน่อยนะพี่กลัวว่ามันจะปิดซะก่อน…”
“ครับๆๆๆ เดี๋ยวผมเอาไปคืนให้เดี๋ยวนี้แหละ...” ดงแฮรีบวางโทรศัพท์ก่อนคว้าแผ่นCDวิ่งออกไปเพื่อให้ทันเวลาเพราะร้านที่ดงแฮต้องไปน่ะ มันปิด 2ทุ่มนะสิ...แล้วจากที่นี่ไปร้านมันก็เกือบ 15 นาทีแล้ว ดังนั้นเจ้าตัวจึงต้องรีบวิ่งไปอย่างสุดชีวิต...
“ขอบคุณครับ” เสียงพนักงานร้านเช่า CD กล่าว ขณะดงแฮจะเปิดประตูออกจากร้านก่อนจะค่อยๆเดินตามทางอย่างไม่รีบร้อน
สายลมเย็นยามกลางคืนปะทะแก้มขาวให้ความรู้สึกเย็นสบาย แต่สำหรับดงแฮแล้วความรู้สึกที่ได้กลับกลายเป็นลมที่หนาวเอามากๆเลยล่ะ และตลอดทางก็อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้...
~วันเกิดปีนี้คงเป็นปีที่แย่ที่สุดสำหรับเขาเลยล่ะ....ลีดงแฮเอ้ย...~
เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปก็พบว่าทั้งบ้านเต็มไปด้วยความมืดมิด ดงแฮรีบคว้านหาสวิตซ์ไฟในความมืดก่อนจะกดเพื่อเปิด ทันทีที่เปิดไฟ เสียงเพลงก็ดังขึ้น พร้อมกับอึนฮยอกที่ถือเค้กออกมา และคิบอมที่ถือดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่...
” Happy Birthday To You Happy Birthday To You Happy Birthday Happy Birthday To Donghae ~~~”
เมื่อเสียงเพลงจบลงตาของดงแฮก็คลอไปด้วยน้ำตาซะแล้ว...คิบอมเดินเข้ามาใกล้แล้วมอบดอกไม้ให้ดงแฮ...ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของดงแฮเบาๆ แต่กลับทำให้ดงแฮร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมซะอีก...
"คิบอม.. ฮึก... คิบอม นาย ... ฮึก ... นายกลับมาแล้ว...อึก...คิบอม " ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ คิบอมจึงลูบผมดงแฮเบาๆ
“นางฟ้าน้อยของผม...ร้องไห้ทำไมครับ...” เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยนและดึงดงแฮเข้ามากอดไว้แนบกาย
“ก็...อึก...ก็...ฉันคิดว่านายลืมจริงๆนี่...แล้วยังทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวอีก ฉัน...อึก...ฉันก็เลย...”
“ผมจะลืมวันเกิดของนางฟ้าที่น่ารักคนนี้ได้ยังไงล่ะครับ...” เสียงทุ้มกล่าวอีกครั้งก่อนเชยคางของนางฟ้าขึ้นมาเพื่อให้มองเห็นหน้าเขาชัดๆ
“คิบอม...ฉัน...ฉัน....ฉันรักนายที่สุดในโลกเลย...อย่าหายไปไหนอีกนะ” หลังพูดจบแล้วก็อยู่ก็มาบอกรักกันตรงๆขนาดนี้ต่อให้เป็นคิบอมก็เถอะ อายจนหน้าแดงไปถึงหูแล้ว...
“ผมก็รักนางฟ้าน้อยที่สุดเหมือนกันครับ” แล้วคิบอมก็ค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากเพื่อเช็ดน้ำตา ตามด้วยแก้มก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก แต่แล้ว...
“อะแฮ่ม...แค่กๆ...คุณๆครับถ้าจะทำอะไรมากกว่านี้ล่ะก็ เป็นในห้องจะดีกว่ามั้ย...” เสียงอึนฮยอกแกล้งแทรกขึ้นมาเพื่อหยุดภาพหวีทหวานตรงหน้า ก่อนจะต้องวิ่งหนีเพราะโดนดงแฮที่พึ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปต่อหน้าสมาชิกคนอื่น วิ่งไล่ไก่ตีแก้เขิน...
“อึนฮยอก!!~~~อย่าหนีนะ...กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลย!!” ดงแฮวิ่งไล่จะตี แต่มีหรือคนอย่างอึนฮยอกจะยอมให้โดนง่ายๆ ใครจะวิ่งเร็วเท่าเจ้าไก่นี่ล่ะ....
“ช่วยไม่ได้อยากมาจีบกันต่อหน้าฉันทำไม...5555+” อึนฮยอกวิ่งหนีไปก็หัวเราะไปทั้งที่ในใจไม่ได้มีความสุขตามเสียงหัวเราะนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
สิ่งที่พูดฟังเหมือนคำพูดล้อเล่น..แต่ถ้าลองคิดดีๆ ดงแฮจะเข้าใจว่าอึนฮยอกหมายความว่าอย่างไร...
~ใช่แล้วล่ะ...อย่ามารักกันต่อหน้าฉันเลยนะ...อย่าให้ฉันต้องทนมองภาพบาดตาอย่างนั้นเลยนะ...แค่นี้...ฉันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว...อย่าทำให้ฉันอิจฉาเค้ามากไปกว่านี้เลย...แล้วก็...อย่าทำให้ฉันเกลียดคิบอมไปมากกว่านี้...ได้โปรดเถอะ...ดงแฮ~
คืนนี้ บ้านของหนุ่มๆ SJ ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนานในบรรยากาศวันเกิดของนางฟ้าน้อยจอมโวยวายประจำวง
หลังงานเลิก....
“งั้นสรุปว่าพวกนายหลอกฉันกันใช่มั้ยเนี่ย...” ดงแฮว่าพลางทำหน้างอนๆ ใส่คิบอมทำเอาเจ้าตัวแทบแย่ คนที่คิดแผนขึ้นมาก็ไม่ใช่เค้า แค่เป็นคนทำตามเอง แล้วไหงเค้าจะต้องโดนดงแฮงอนคนเดียวด้วยเล่า...
“ใครบอกว่าพวกฉันหลอกเรื่องที่มีงานน่ะเรื่องจริง...แต่พี่ลีทึกแค่ให้เรียววุคกับเยซองไปแทนนายเท่านั้นเอง...นายจะได้ว่าง ส่วนเรื่องที่พี่ฮีชอลลืมหนังไว้ นั่นก็เรื่องจริงเหมือนกัน เพราะพี่ฮีชอลตั้งใจลืมไว้เพื่อที่นายจะต้องออกไปจากบ้านไงล่ะ...ไม่เอาน่า...ไม่งอนแล้วนะครับคนดี...นะ?” คิบอมพลางทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ แล้วมีหรือดงแฮจะไม่ใจอ่อนต่อรอยยิ้มหวานๆของเทวดาเจ้าเล่ห์นั่น...
“ก็ได้...ฉันไม่งอนก็ได้...แต่...มีข้อแม้...”
“ข้อแม้???...ข้อแม้อะไร???” คิบอมทำหน้าสงสัยสุดขีด....
“พรุ่งนี้ว่างทั้งวันใช่มั้ย....นายต้องพาฉันไปเที่ยวสวนสนุก...ตกลงมั้ย?...”
“เอ๋?... แค่นั้นเองเหรอ?”
“ก็ใช่นะสิ...แล้วตกลงจะไปไม่ไป” คิบอมยังไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบข้างหูแผ่วเบา แต่ก็ได้ยินอย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ
“เพื่อนางฟ้าน้อย ผมทำได้ทุกอย่าง...จริงๆนะ...” คิบอมว่าก่อนจะขโมยความหวานจากริมฝีปากของร่างบางตรงหน้าแล้วเดินหนีไป...ปล่อยให้ดงแฮยืนอึ้งอยู่...ปกติก็เฉยๆหรอก แต่นี่มีสายตาของคนสิบเอ็ดคน สิบเอ็ดคู่ ยี่สืบสองข้างมองอยู่ด้วยนะ...นายกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง!!!!!~ กลัวเค้าไม่รู้รึไงว่านายลามกแค่ไหน...
“คิบอม ตาบ้า!!!” ดงแฮร้องว่า ก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องไปเลย... ปล่อยให้คนสิบคนมองอย่างขำๆปนหมั่นไส้ไปตามๆกัน รักกันออกหน้าออกตาดีเหลือเกินนะ...
แต่จะมีใครรู้บ้างมั้ย ว่าคืนนี้มีใครคนหนึ่งต้องทนเก็บความรู้สึกอยู่เพียงลำพังภายในจิตใจ แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม แต่ภายในกลับมีแต่ความความเจ็บปวดรวดร้าวฝังลึก...
สิ่งที่ผมเกลียด
ผมเกลียด...เกลียดความจริงที่มันต้องเป็น....เพราะมันทำให้ผมเจ็บปวดใจ…
ผมเกลียด...เกลียดที่เห็นว่าคนที่ผมรักมีใครอยู่เคียงข้าง....
ผมเกลียด...เกลียดคนๆนั้น...คนที่เขารัก...ที่ไม่ใช่ผม...
ผมเกลียด...เกลียดพระเจ้าที่ทำให้ผมได้พบกับเขา...ได้รักเขา...แต่ไม่ทำให้เขารักผม...
ผมเกลียด...เกลียดตัวเองที่ยังมองเขาอยู่เสมอ...แต่เขาไม่มีผมในสายตา...
ผมเกลียด...เกลียดตัวเองที่ตัดใจไม่ได้สักที...และทำให้ใครอีกคนต้องเจ็บปวดเพราะผมด้วย...
และสุดท้าย….
ผมเกลียด...เกลียดตัวเอง...ที่ยังรัก...
ถึงนายจะเป็นนางฟ้าของใครก็ช่าง
แต่สำหรับฉัน...
นายคือนางฟ้าของฉันคนเดียวเท่านั้น...
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
มาต่อแล้วน้า...^^
อาจจะดูรวนๆไปหน่อยด้วยความรีบ...
โทษทีนะจ้ะ...
รักคนอ่านที่สุดเลย...^^
ความคิดเห็น