คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER TEN : TONIGHT...I LOVE YOU...
CHAPTER TEN : Tonight....I Love You…
ก่อนนอนคืนนั้น
ห้องคยูฮยอน & คังอิน
อืม....ว่าจะเข้าไปในห้อง...ก็เกรงใจ....เพราะว่า…หมีกำลังหื่นได้ที่...อย่าได้เข้าไปยุ่งเด็ดขาด....555+
ห้องลีทึก & ฮีชอล
"โธ่เอ้ย...เสียเงินจนได้ เซ็งจริงๆเลย...คังอินนะคังอิน..." ฮีชอลที่พึ่งจะเดินกลับมาจากห้อง 3 หนุ่มกระโดดนอนลงบนเตียงอย่างอารมณ์เสีย
"ก็ถึงบอกไม่ให้เล่นไง...เป็นไงล่ะ" ลีทึกที่เดินตามเข้ามาเตือน...
"ไม่ต้องเลยนะ...ไม่ช่วยก็ไม่ต้องมาซ้ำเติม..." ฮีชอลว่าพลางทำหน้างอนๆ แต่ลีทึกก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะแพ้ทีไร ฮีชอลก็เป็นแบบนี้ทุกที
...เพราะอย่างนี้เขาถึงไม่ค่อยอยากให้เล่นกันสักเท่าไหร่ไง...คนอื่นนะไม่เท่าไหร่แต่เจ้าหญิงคนสวยนี่สิ...ชนะน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่แพ้ทีไรเป็นเรื่องทุกที...
อย่างเดือนที่แล้วก็เหมือนกัน...เล่นกันแล้วฮีชอลแพ้ วันต่อไปเป็นเวรทำอาหารของเจ้าตัวพอดี...เช้าวันนั้นอดกินข้าวกันทุกคน...เพราะคุณเธอประท้วงไม่ยอมทำ...แล้วยังไงน่ะเหรอ?...
ผมก็ต้องถูกปลุกมาทำแทนนะสิครับ...ไม่งั้นก็ไม่มีใครยอมทำ...เป็นหัวหน้านี่มันลำบากจริงๆเลย~ ใครว่าเป็นหัวหน้าสบายมาเป็นผมสิครับ แล้วจะรู้ว่าไม่ได้สบายอย่างที่คิด...
"แต่เค้าคืนดีกันได้นายก็น่าจะดีใจไม่ใช่รึไง..." ลีทึกว่าเพราะจริงๆฮีชอลเองก็เป็นคนวางแผนให้ 2 คนนั้นคืนดีกันถึงแม้ว่าตอนหลังจะเป็นความคิดซองมินก็ตาม...
"ดีใจมันก็ดีใจแต่เรื่องเงินมันคนละเรื่องกันนี่..."
"อะไรของนายเนี่ย..." ลีทึกว่าพลางส่ายหน้าอย่างปวดประสาท ก่อนตัดสินใจเดินไปอาบน้ำปล่อยให้ฮีชอลนั่งบ่นกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
ห้องดงแฮ
"นี่...ดงแฮจะหลับแล้วเหรอ..." คิบอมกระโดดขึ้นเตียงไปอยู่ข้างๆดงแฮที่นอนรออยู่แล้ว...
"อือ...วันนี้เหนื่อยมากเลย...อยากนอนแล้วอ่ะ...แล้วนายไม่เหนื่อยเหรอ..." เสียงหวานตอบรับงัวเงียแสดงให้รู้ว่าเจ้าตัวน่ะง่วงเต็มทนแล้ว...
"ไม่หรอก...ดงแฮก่อนจะนอนช่วยฟังฉันพูดอะไรหน่อยได้มั้ย..." คิบอมพลางขยับตัวลงนอนให้พอดีกับร่างบางที่นอนอยู่ก่อน...
"อืม...ว่ามาสิ..." ถึงจะงัวเงียยังไง แต่ก็ยังฝืนตัวเองไม่ให้หลับเพื่อจะฟังที่คิบอมพูด
"ฉันรักนายนะ...รักที่สุดเลย นางฟ้าของฉัน…"
"คิบอม...คนบ้า " ถึงจะพูดไปอย่างนั้น...แต่มือก็โอบกอดอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างแล้วหลับตา...เพราะความอ่อนเพลีย
"นอนเถอะ...หลับฝันดีนะครับ...ที่รัก..." คิบอมกระซิบเบาๆก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา...
"นายก็เหมือนกันฝันถึงแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นนะ ห้ามฝันถึงคนอื่นเด็ดขาด" คำพูดเอาแต่ใจที่แสนจะน่ารัก ที่เจ้าตัวพูดเบาๆก่อนจะหลับตาเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา...
กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆที่คุ้นเคยจากร่างบางลอยจางๆในอากาศ...ชวนให้หลงใหล...นางฟ้าที่แสนน่ารักของคิมคิบอม...นางฟ้าที่เป็นดั่งลมหายใจ...นางฟ้าที่ทำให้เขาฝันดีตลอดคืน...ราตีสวัสดิ์ครับนางฟ้าจอมโวยวาย...
ห้องเยซอง & เรียววุค
เยซองที่ดินกลับมาที่ห้องหลังจากพึ่งไปอาบน้ำมา...และพอเจ้าตัวมาถึงก็พบว่าเรียววุคนั้นหลับไปแล้ว
"นี่! เรียววุค...หลับแล้วเหรอ..." ลองถามดูเพื่อความแน่ใจ แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับจากร่างเล็กมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
"นายนี่...ยังหลับง่ายเหมือนเดิมเลยนะ...ขอโทษนะที่พี่ไม่ยอมปลุกนายเมื่อเช้า...พี่แค่ไม่อยากปลุกตอนนายกำลังนอนสบายๆ แต่ดูเหมือนนายจะคิดเป็นอย่างอื่นไปนะ..." เยซองเดินเข้าไปใกล้...ก่อนจะประทับรอยจูบบนแก้มเนียนขาวอย่างอ่อนโยน…
"ราตรีสวัสดิ์นะ...เรียววุค..." แล้วเยซองก็กลับไปนอนที่เตียงของตัวเอง...
คำว่ารักสำหรับเขา ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกให้รู้ บางทีการกระทำก็ทำให้สัมผัสและรู้สึกได้มากกว่าคำพูด แต่บางครั้งการกระทำก็ทำให้เข้าใจผิดไปได้เช่นกัน...
และสิ่งที่เยซองไม่รู้อย่างหนึ่งก็คือ...เรียววุคยังไม่ได้หลับ...เพียงแต่ไม่อยากให้รู้จึงแกล้งหลับต่อไป...แก้มขาวแดงเรื่ออย่างไม่รู้ตัว...พลางนึกถึงคำพูดและสัมผัสเมื่อกี้
...อบอุ่น...
คืนนี้คงจะเป็นคืนหนึ่งที่เค้านอนหลับอย่างมีความสุขที่สุดเลยล่ะ...
"ราตรีสวัสดิ์ครับ...พี่เยซอง..." เสียงแผ่วเบากล่าวกับตัวเอง...
ห้องอึนฮยอก & ซองมิน
ห้องนี้ดูเหมือนจะวุ่นวายเล็กน้อย...ทำไมน่ะเหรอ....ลองดูสิ...
หลังจากที่อึนฮยอกไปจัดการเรื่องสำคัญ(เงิน)ที่ห้อง 3 หนุ่มเรียบร้อยแล้ว ก็โดนซองมินลากกลับมาที่ห้อง...
"ซองมิน...มีอะไรเหรอ" เสียงอึนฮยอกถามอย่างงงงวย...ก็ตั้งแต่เดินกลับมาเนี่ย เจ้ากระต่ายน้อยยังไม่พูดอะไรด้วยสักคำ แถมยังตรงเข้าไปนั่งรื้อข้าวของที่ซื้อมาวันนี้อยู่นาน...
"เดี๋ยวก่อนสิ...ก็ฉันหาไม่เจอนี่นา..." ซองมินตอบทั้งที่ไม่หันมามอง อึนฮยอกเลยได้แต่นั่งรอต่อไป ผ่านไปสักพักดูเหมือนว่าซองมินจะเจอของที่ต้องการแล้ว...
"อึนฮยอก...หลับตาก่อนสิ..."
"อะไรของนายน่ะ..."
"บอกให้หลับก็หลับสิ..." เสียงดุเบาๆจากเจ้ากระตายน้อยนี่ ฟังดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวอีกนะ อึนฮยอกคิดพลางยิ้มให้ก่อนจะหลับตาลง...
สักพักก็รู้สึกถึงความเย็นและหนักจากของบางอย่างที่ถูกสวมบนคอ...พร้อมกับน้ำเสียงใสของซองมิน "ลืมตาสิ..."
อึนฮยอกลืมตาก่อนก้มหน้ามองพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะรอบคอ...สิ่งที่เห็นเป็นสร้อยสีเงิน ส่วนจี้เป็นแท่งสี่เหลี่ยม ถ้าดูอย่างผิวเผินมันคงเป็นสร้อยธรรมดาๆ แต่สร้อยเส้นนี้มีอะไรมากกว่านั้น... มันเป็นสร้อยอย่างที่เค้าเคยบอกซองมินว่าอยากได้แต่ไม่เคยหาซื้อได้สักที...
"ซองมิน..." เรียกชื่อเป็นเชิงถามหน้างงๆ ทั้งที่ในใจน่ะ แทบจะกระโดดออกมาอยู่แล้ว...
"ไถ่โทษที่ไปเที่ยวกับคนอื่นไง..." ยิ้มพร้อมใบหน้าแดงเรื่อที่พยายามก้มเพราะเขิน จนจะไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว...
"ขอบใจนะ^^..." ว่าก่อนจะกอดซองมินล้มลงไปนอนบนเตียงนอนพร้อมกัน...
"โอ้ย...อึนฮยอกนายน่ะตัวหนักจะตาย จะขึ้นมาทำไมเนี่ย..." เสียงใสแจ๋วว่าทั้งที่ก็รู้ดีอยู่หรอกว่า...อะไรกำลังจะเกิดขึ้น
"ก็นายอยากน่ารักทำไมล่ะ...ช่วยไม่ได้..." พูดอย่างไม่อายปากแต่คนฟังน่ะ เขินจนไม่กล้าจะมองหน้าคนพูดแล้วล่ะ...
"ไก่บ้า!!" เสียงใสว่าเพื่อกลบเกลื่อนความอาย... ถึงจะโดนว่าแต่อึนฮยอกกลับเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบเบาๆข้างหูกระต่าย
"ถึงจะบ้า...แต่กระต่ายก็ชอบใช่มั้ยล่ะ..."
"อ๊า...นายนิ!" ซองมินพูดไม่ออก เพราะไม่รู้จะว่าอะไรดี...เถียงก็ไม่ได้...ว่าก็ไม่ได้...พูดอะไรก็กลายเป็นว่าเข้าตัวหมด และดูเหมือนว่าจะมีแต่เค้านี่แหละที่มัวเขินบ้าๆบอๆ ให้เจ้าไก่นี่แกล้งอยู่ได้...
โอ้ยยยยยย.....ให้ตายเถอะลีซองมิน...ทำไมนายถึงแพ้เสียงกระซิบเบาๆของเจ้าไก่บ้านี่ได้ทุกทีเลยนะ!!!~
ห้องฮันกยอง & ซีวอน & ชินดง
"รวยเละเลยนะ......" ซีวอนแซวคนบนเตียงที่นั่งนับเงินอย่างสบายอกสบายใจราว " เจ้าพ่อมาเฟียจีน " ก็ไม่ปาน ถ้าสวมแว่นตาดำ...คาบบุหรี่อีกนิดล่ะก็...ใช่เลย...ซีวอนคิดในใจ
"นายก็ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง..." ฮันกยองหันมาตอบบ้าง...ไม่ใช่เค้าคนเดียวสักหน่อยที่ได้...
"ก็ไม่เท่าพี่ละกัน..."
.....ทำไมพวกผม 2 คนถึงมานั่งคุยกันเรื่องเงินน่ะเหรอครับ...ก็เมื่อกี้พวกผมพึ่งจะมานั่งแบ่งกันตามผลแพ้ชนะ...สรุปคนแพ้อย่างฮีชอลและดงแฮก็ต้องเสียไปตามระเบียบ ส่วนคนได้อย่างพวกผมก็มานั่งเฮฮากันอยู่ แล้วก็ไม่ต้องกังวลใจว่าพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรกิน เพราะเวรทำอาหารพรุ่งนี้ไม่ใช่ของฮีชอลแต่เป็นของเจ้าพ่อมาเฟียที่นั่งนับเงินอยู่นี่...ดังนั้นสบายใจได้ครับไม่อดตายแน่นอน 555+
"แล้วนี่ ชินดงยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกเหรอ...?ปกติเร็วจะตาย" ซีวอนว่าเพราะคิวอาบน้ำของเขาอยู่ต่อจากชินดง...
"สงสัยหาอะไรกินอยู่มากกว่ามั้ง...ลองไปดูสิ..." ฮันกยองว่าพลางเก็บเงินเข้ากระเป๋า
"ไปก็ได้..." ว่าแล้วก็จัดแจงคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปห้องน้ำ...
พอเดินออกมาก็ตามที่คาดไว้...เจ้าหมูน้อย(แต่ตัวใหญ่) กำลังนั่งทานบะหมี่ชามโตอยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงผู้เดียวโดยไม่ได้สนใจผู้ที่พึ่งเดินมาเลย...
"พี่ชินดง...พี่มานั่งกินบะหมี่อยู่อย่างนี้ แล้วทำไมไม่ให้ผมอาบน้ำก่อนล่ะ..." ซีวอนว่าอย่างหัวเสีย...ให้นั่งรออยู่ในห้องตั้งนาน...
"ก็ตอนฉันออกมา...คิบอมยังอาบน้ำไม่เสร็จนี่...แล้วท้องมันร้องฉันก็เลย..."
"พี่ก็เลยมานั่งหาอะไรกินรอว่างั้นเถอะ..." ซีวอนแทรกขึ้นมาก่อนที่ชินดงจะพูดจบ
"ใช่..." ซีวอนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเต็มที...นี่ถ้าเค้าไม่ออกมาสงสัยอีกนานเลยล่ะมั้งกว่าจะได้อาบเนี่ย...
"งั้น...ตอนนี้ผมไปอาบก่อนได้ใช่มั้ย..." จริงๆแล้วถึงไม่ถามก็รู้ว่าได้อยู่แล้ว...แต่ถามเป็นพิธีไปอย่างนั้นแหละ...จะไม่ได้ได้ยังไงในเมื่อเจ้าตัวยังนั่งทานบะหมี่ต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะไปอาบน้ำสักนิด...
"เชิญตามสบาย..." ชินดงว่าก่อนจะจัดการบะหมี่ชามโตนั้นต่อไป....
เมื่อซีวอนเข้าห้องน้ำไปได้สักพัก ฮันกยองก็เดินออกมาพบกับชินดงที่กำลังเริ่มต้มบะหมี่ชามใหม่...
"ชินดง...ชามที่เท่าไหร่แล้วนั่นน่ะ"
"3..." คำตอบสั้นๆที่เจ้าตัวพูด ก่อนจะยกชามบะหมี่มาวางที่โต๊ะแล้วตั้งหน้าตั้งตากินแต่คนฟังนี่สิ...เมื่อกี้พึ่งไปกินข้าวด้วยกันมาหยกๆแล้วนี่ยังไม่อิ่มอีกเหรอเนี่ย... อยากรู้จริงๆเลยกระเพาะเจ้าหมูนี่ทำด้วยอะไร...ถ้าค่าอาหารเดือนนี้ขึ้นนี่โทษเจ้าหมูนี่คนเดียวเลย...
คิดแล้วก็ส่ายหน้าไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆชินดงเพื่อรอเข้าห้องน้ำ...
"ฮันกยอง...ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ..." เสียงลีทึกที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ หันมาถามฮันกยองที่นั่งรอพร้อมกับดูชินดงกินบะหมี่ไปด้วย
"อือ...รอซีวอนเสร็จน่ะ..."
ลีทึกก็ทำท่าคิดสักพักก่อนจะถามฮันกยองว่า "มาต่อนี่มั้ยล่ะ...ฉันอาบเสร็จแล้ว..."
"แล้วคนอื่นล่ะ..." ฮันกยองทำหน้างง...ก็คนต่อลีทึกมีอีกตั้ง 2-3 คนแล้วจะให้เค้าไปแทรกก่อนนี่มีหวังโดนไอ้พวกนั้นรุมกระทืบตายพอดี...
ก็เรื่องสำคัญในวงมันจะมีอยู่สักกี่เรื่องกันเชียว...อันดับแรก...ไม่ต้องสงสัยเรื่องกินนี่มาเป็นอันดับหนึ่งไม่เคยเปลี่ยน...
อันดับสองก็นี่เลย...เรื่องอาบน้ำนี่แหละ...ก็ห้องน้ำมันมีอยู่แค่ 2 ห้องนี่น่ะ แล้วก็จัดเป็นคิวไว้แล้วซะด้วย...กลับจากทำงานมาเหนื่อยๆใครก็อยากอาบน้ำกันทั้งนั้นแหละ ถ้าลองไปแทรกดูสิ...พรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะต้องแวะไปโรงพยาบาลก่อนไปบริษัทแน่ๆ...
"ไม่เป็นไรหรอก...เพราะคนที่ต่อฉันเป็นคังอินกับคยูฮยอนแล้วก็อึนฮยอก...คิดว่า คืนนี้คงไม่อาบกันแล้วแหละ 3 คนนั้นน่ะ...นายอาบเลยเถอะ..." ลีทึกว่าก่อนจะเดินเข้าห้องไปแต่งตัว...
"อ่ะ...จริงด้วยสิ...ขอบคุณคร้าบ^^" ว่าแล้วฮันกยองก็เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายอารมณ์...
ทำไม 3 คนนั้นถึงไม่อาบน่ะเหรอครับ?
อย่าถามอะไรแบบนั้นสิ...ก็รู้กันอยู่ว่า 3 คนนั้น...อืม...ไม่สิต้องรวมซองมินด้วยสิเนอะ...เป็น 4 คนกำลังต้องการความเป็นส่วนตัวอย่างมากถึงมากที่สุด...อย่าพึ่งถามผมเลยครับว่าส่วนตัวยังไง...ไว้ผมมีประสบการณ์เมื่อไหร่จะมาเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะครับ...ตอนนี่ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...555+
เมื่อฮันกยองอาบน้ำเสร็จและเดินกลับไปที่ห้องก็พบว่าเจ้าชายสิงโตกำลังปัดฝุ่นก่อนจะล้มตัวลงนอน
"พี่ฮันกยอง ผมขอนอนก่อนนะ...ราตรีสวัสดิ์..." พูดก่อนจะหลับตาลงพร้อมเสียงกรนเบาๆ
"ซีวอน...หลับแล้วเหรอ..." เพื่อความแน่ใจฮันกยองเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆและก็ปรากฏว่าซีวอนนั้นหลับไปเรียบร้อยแล้ว...
"นายนี่มันหลับง่ายจริงๆเลย..." ฮันกยองบ่นเบาๆถึงเจ้าชายสิงโตนี่ ที่ดูเหมือนหัวถึงหมอนปั๊บก็หลับได้ปุ๊บเลย พอคิดถึงตัวเองว่าจะไปนอนบ้าง ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่ แล้วก็ยังไม่ง่วงด้วย เล่นคอมก่อนแล้วค่อยนอนคงไม่เป็นไรมั้ง...เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วก็เปิดประตูเพื่ออกมาเล่นคอมข้างนอก ก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือเพื่อไม่ให้คนข้างในตื่น...จริงๆต่อให้ปิดแรงๆก็ไม่ตื่นหรอก แต่เอาน่าเพื่อไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย ออกมาข้างนอกก็พบว่าลีทึกนั้นกำลังยืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอก...
"นายยังไม่นอนอีกเหรอ?..." ฮันกยองถามร่างบางที่กำลังเหม่อมองไปบนท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย
"แล้วนายล่ะ...ออกมาทำอะไร..." ลีทึกไม่ยอมตอบแต่กลับหันมาถามเขาแทน
"ฉันยังไม่ง่วงก็เลยว่าจะมานั่งเล่นคอมซะหน่อย...นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ"
"ไม่มีอะไรก็แค่ยังไม่อยากนอนเท่านั้น..." เสียงตอบกลับธรรมดาทั้งที่สายตายังคงจ้องมองไปยังดวงดาวบนท้องฟ้ายามกลางคืน
"แล้วไม่หนาวรึไง? มายืนตากลมตอนกลางคืนแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก...ตัวนายเย็นหมดแล้ว เข้าไปข้างในไม่ดีกว่าเหรอ..." ฮันกยองว่าก่อนจะถอดเสื้อนอกของตัวเองออกแล้วนำไปคลุมตัวร่างบางไว้... ลีทึกพยายามที่จะเอาเสื้อคลุมออกแต่ฮันกยองกลับยกมือขึ้นโอบไหล่ลีทึกเพื่อไม่ให้เขาเอาเสื้อออกได้อีก
"ไม่เป็นไรหรอกน่า..." ถึงลีทึกจะพูดแบบนั้นแต่ฮันกยองก็ไม่ยอมอยู่ดี
"ไม่เป็นไรได้ยังไง...เอาเถอะ...ถ้านายยังอยากอยู่ตรงนี้ล่ะก็ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน"
"ได้ไง! เกิดนายเป็นหวัดขึ้นมา...ฮันกยอง!!!..." เมื่อได้ยินลีทึกรีบหันมาต่อว่าแต่พูดยังไม่ทันจบ...ก็โดนแขนทั้งสองข้างของฮันกยองรวบทั้งตัวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด...
"ฮันกยอง ปล่อยฉันนะ..." ลีทึกโวยวายและพยายามดันร่างสูงออก แต่ดันเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล...แถมยังดูเหมือนจะถูกกอดแน่นขึ้นไปอีก...
"ไม่รู้ล่ะ...ถ้านายไม่ไป ฉันก็ไม่ไป..." เพราะฮันกยองดึงดันไม่ยอมไป ทำให้ลีทึกต้องยอมแพ้ ก่อนที่จะเผลอใจให้อยู่ในความอบอุ่นนี้มากเกินไป...
"ก็ได้ๆ...ฉันยอมแพ้..." เสียงลีทึกว่าอย่างขัดใจก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดและเดินเข้าไปในห้อง...
"ยอมตั้งแต่แรกซะก็หมดเรื่อง..." ฮันกยองพึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้ามาข้างในแล้วปิดประตูระเบียง...
"ฮันกยอง...ซีวอนนอนแล้วเหรอ?" คำถามที่ไม่อยากจะได้ยินจากคนตรงหน้าทำเอาเจ้าตัวรู้สึกน้อยใจเล็กๆ ก่อนจะตอบออกไป
"อือ..."
"งั้นเหรอ...ฉันไปนอนแล้วนะ...ราตรีสวัสดิ์...ฮันกยอง อย่าตื่นสายล่ะ" เสียงหวานเอ่ยเบาๆแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ฮันกยองยืนอยู่กับความเงียบเพียงผู้เดียว
"อืม...ราตรีสวัสดิ์" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆกับตัวเอง...
เขา...รู้ดีเสมอว่าตัวเองเป็นได้แค่ไหน...
เขา...รู้ตัวดีว่าอยู่ในฐานะอะไร...
ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่อยู่ในหัวใจ...
ถึงแม้จะทำได้แค่เฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ
แต่ขอให้รู้ไว้..
หากวันใดที่รู้สึกเหงาใจ...
ต้องการใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง...
...ฉันคนนี้จะอยู่เคียงข้างนายเสมอ...
จะไม่ปล่อยให้นายต้องเจ็บปวดอยู่คนเดียว...
ฉันสัญญา...
TO BE CON…
กลับมาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย...
ก็อ่านกันต่อเลยจ้า....ส่วนเรื่องเรทไว้ตอนหน้าล่ะกัน...ช่วงนี้หัวไม่แล่น
แค่ฉากสวีทของ 2 คนข้างบนนี่ก็จะแย่แล้ว~~ 555+
รักคนเม้นต์จ้าาาา....
บ๊าย บาย- - + + R z.
ความคิดเห็น