คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER FOUR : นางฟ้า...เทวดา...และ...ผม...
CHAPTER FOUR :
นางฟ้า...เทวดา...และ...ผม...
หลังจากการถ่ายละครสิ้นสุดลงซึ่งวันนี้ถือว่าเร็วกว่าเวลาที่คาดการเอาไว้มาก คิบอมกับ ฮีชอลจึงมีเวลาว่าง ก่อนงานแสดง LIVE ที่พวกเขาต้องไปแสดงเย็นวันนี้ซึ่งเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม แต่ยังไงพวกเค้าก็ต้องไปเตรียมตัวก่อนการแสดงประมาณชั่วโมงนึง กว่าจะถึงเวลานั้นก็อีกประมาณ 3 -4 ชั่วโมง คิบอมกับฮีชอลจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านกันก่อน....
จริงๆแล้วพวกเค้าจะเอาเวลานี้ไปพักผ่อนเที่ยวเล่นตามสบายก็ได้เพราะยังไม่ถึงเวลาทำงาน แต่ที่พวกเขาทั้ง 2 คนตัดสินใจกลับนั่นก็เพราะว่า.... หนุ่มน้อยคิบอม นั้นอยากกลับไปหานางฟ้าน้อยผู้น่ารักของเขาเร็วๆ ผิดกับ ฮีชอลที่อยากกลับไปพักผ่อนซะมากกว่า....
แต่ถึงเหตุผลจะต่างกัน....สุดท้ายที่ที่ต้องการจะไปก็ที่เดียวกันอยู่ดี....
"เหนื่อยชะมัดเลย" เสียงบ่นๆจากเจ้าหญิงคนสวยที่ตอนนี้เดินขึ้นไปนั่งเบาะหน้าของรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เอาน่าเดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว...." หนุ่มน้อยคิบอมซึ่งเดินตามมานั่งเบาะหลังว่าคนสวย ก่อนจะเปิดกระเป๋าเพื่อค้นหาโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาสุดที่รักของเขา
"เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ? จะโทรทำไมล่ะ??" เจ้าหญิงกลับมาย้อนเข้าให้
~ทีเขาบ่นนิดหน่อย ทำเป็นพูดว่าเดี๋ยวก็ถึง ทีตัวเองล่ะ จะโทรหาคนรักทั้งที่อีกแค่เดี๋ยวเดียวก็จะได้เจอกันอยู่แล้วเนี่ยนะ....โอ๊ย...หมั่นไส้จริง!!!!~
"เรื่องของฉันนี่...แล้วทำไมซีวอนไม่โทรหาเลยอารมณ์เสียรึไง?" คิบอมหันมาทำหน้าเบ้ใส่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"คิบอม!!! ~" เสียงเจ้าหญิงเรียกเขาอย่างโหดๆ แถมด้วยสายตาที่แสดงออกเป็นคำพูดประมาณว่า...
~นายจะหยุดพูดมั้ย..? ไม่หยุด.....ตาย!!!!~~
"ครับ..คร้าบ..ไม่พูดก็ได้ครับ..." คิบอมเองก็พอจะดูสายตาของเจ้าหญิงคนสวยออก เลยต้องรีบหยุดพูดก่อนที่จะต้องไปโรงพยาบาลแทนบ้าน
คิบอมคิดจะโทรศัพท์ต่อจึงหยิบขึ้นมา.... แต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้โทรไปหานางฟ้าตัวน้อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน....เป็นนางฟ้าของเขานั่นเองที่โทรมา
== Yeoboseyo?" ==
* * * * * คิบอม!!...นายอยู่ที่ไหน...แล้วทำไมพึ่งรับสาย...รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน!!!! ตาบ้า.....* * * * *
ทันทีที่รับสาย เสียงของดงแฮก็ตะโกนใส่คิบอมทางโทรศัพท์ดังซะ ขนาดฮีชอลที่นั่งอยู่เบาะหน้ายังได้ยินอย่างชัดเจน.....
* * * * * แล้วตกลงตอนนี้นายอยู่ที่ไหน...จะกลับมาหรือยัง...แล้วมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า.....ว่าไงล่ะอย่าเอาแต่เงียบซิ * * * * *
ดงแฮยังคงส่งถามมาเป็นชุดเล่นเอาคนฟัง...ทั้งงงทั้งมึนไปหมดแล้ว....นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย....
== เอ่อ...ดงแฮใจเย็นๆก่อนนะ...นายจะให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนล่ะ....คือฉันตอบไม่ทันน่ะ ==
คิบอมพูดด้วยน้ำเสียง...งงๆ
~นางฟ้าสุดที่รักของเขาเป็นอะไรเนี่ย...~
* * * * * ทำไมโทรไปแล้วนายไม่รับ... * * * * *
== ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าน่ะ... ==
คิบอมบอกเหตุผลแต่ดูเหมือนว่าเป็นเหตุผลที่ไม่ถูกใจนางฟ้าของเขาเอาซะเลย.......
* * * * * ฉันเคยบอกให้นายเอาโทรศัพท์พกติดตัวไว้ตลอดไม่ใช่เหรอ? แล้วอย่างนี้นายจะมีโทรศัพท์เอาไว้ทำไม... * * * * *
== ขอโทษทีครับ ผมผิดไปแล้ว....~~~~ ==
นี่ถือว่าเป็นความผิดของเขาจริงๆ ดังนั้นคิบอมจึงยอมรับผิดอย่างไม่มีข้อแก้ตัว
* * * * * แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหน... * * * * *
== เอ่อก็....กำลังจะกลับไปที่บ้านนี่ไง... ==
* * * * * ก็ดีแล้ว...รีบกลับมาเร็วๆด้วยเข้าใจมั้ย!!! * * * * *
== ครับๆ เดี๋ยวนี้เลยครับ ==
พอพูดจบดงแฮก็วางสายลงไปโดยทันที ไม่ปล่อยให้คิบอมได้ถามอะไรเลย...
คิบอมจึงได้แต่หันมาทำหน้างงกับฮีชอล เหมือนจะขอความเห็นแต่สิ่งที่เจ้าหญิงตอบดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นเลย~~
"ไง...ที่รักนายเสียงดังฟังชัดดีนะ"
"..."
พอคิบอมได้ยิน ถึงกับทำหน้าไร้อารมณ์...ฮีชอลเห็นแล้วก็หัวเราะให้กับท่าทางอย่างนั้นของคิบอม....แต่ท่าทางคนโดนหัวเราะจะไม่ขำด้วย...
"มันไม่ใช่เรื่องน่าขำนะ....." คิบอมพูดพร้อมใบหน้าที่ตอนนี้เปลี่ยนจากไร้อารมณ์เป็นบึ้งตึงซะแล้ว....
"ฮ่ะๆๆ...โทษทีๆ ก็นายทำหน้าตลกทำไมล่ะ..." ฮีชอลยังคงหัวเราะคิบอมไม่หยุด
"ดงแฮไม่เคยตะโกนใส่ฉันอย่างนี้เลยนะ..." คิบอมยังคงทำหน้ายุ่งไม่เลิก
"ไม่เอาน่า...เขาก็คงเป็นห่วงนั่นแหละ..." ฮีชอลที่ตอนนี้เลิกหัวเราะแล้วหันมาพูดดีๆกับคิบอมที่
ดูเหมือนว่าตอนนี้ พ่อหนุ่มน้อยจะเริ่มน้อยใจทั้งเขาทั้งนางฟ้าตัวน้อยนั่นด้วย
"จริงเหรอ?" หันมาทำหน้าซื่อๆ ถามฮีชอลเพื่อย้ำความมั่นใจ....และด้วยท่าทางของคิบอมตอนนี้ก็ทำให้เจ้าหญิงคนสวยยิ้มออกมาอีกครั้ง....
~นายนี่มันน่ารักจริงๆ...ถึงจะปากเสียไปนิดในบางครั้งก็เถอะ~
"ถ้าไม่รักก็คงไม่ห่วงหรอก...ใช่มั้ยล่ะ...แต่ว่า....คงไม่ใช่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ..." ฮีชอลพูดปลอบพลางยิ้มให้กับความน่ารักของพ่อหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างหลัง แต่ประโยคสุดท้ายนั่นดูเหมือนว่าจะพูดกับตัวเองซะมากกว่า...
"นายหมายถึงที่มีคนเดินตามนายวันนี้น่ะเหรอ...?"
"ไม่รู้สิ......ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้...ช่างมันเถอะ...อ่ะถึงแล้ว...รีบลงไปหานางฟ้าสุดที่รักของนายซะเถอะไป....."
"งั้นฉันไปก่อนนะ..." คิบอมรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว....ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป...
"เร็วเชียวนะ..." ว่าแล้วก็เดินลงจากรถเตรียมเข้าบ้าน แต่ก็รู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ จนต้องหันไปมองหน้ามองหลังให้แน่ใจสายตา
"คิดไปเองมั้ง..." ฮีชอลเลิกสนใจก่อนจะเดินตามคิบอมเข้าบ้านไป...พลางนึกบ่นในใจ
~สงสัยเพราะวิธีปลุกแบบบ้าๆของหมอนั่นแน่ๆเลย...วันนี้เขาถึงรู้สึกระแวงอะไรไปซะหมด...~
ย้อนกลับมาทางด้านดงแฮที่พึ่งจะวางสายไป... (ขอย้อนหน่อยน้า...
"ดงแฮ...นายไม่ควรตะโกนอย่างนั้นเลยนะ ป่านนี้หมอนั่นคงหงอยแย่แล้วมั้ง?" คังอินพูดพลางเดินเข้ามานั่งใกล้ๆคยูฮยอนบนโซฟา
"ใช่...ขนาดฉันอยู่บนห้องยังได้ยินเสียงนายเลย..." อึนฮยอกที่พึ่งจะเดินออกมาจากห้องพูด ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
"ก็โทรไปตั้งหลายรอบ...อยากไม่รับเองนี่ช่วยไม่ได้..." พอโดนว่าเจ้าตัวก็ทำหน้าหงอยๆไป...
จริงๆแล้วที่ตะโกนใส่ไปแบบนั้นก็เพราะห่วงนั้นแหละ.... อย่างน้อยได้รู้ว่าปลอดภัย แล้วกำลังจะมาถึงก็ค่อยยังชั่วหน่อย
~รีบๆกลับมาน่ะ ฉันเป็นห่วง ~
ดงแฮคิดก่อนจะเดินไปนั่งข้างชินดงที่โซฟา....แต่ไม่รู้ทำไมชินดงมองหน้าดงแฮแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"นี่ทำไมมองหน้าฉันแล้วต้องถอนหายใจด้วยล่ะ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง" ดงแฮทำหน้างง เมื่อเห็นท่าทางอย่างนั้นของชินดง...
"เปล่าหรอก...ก็แค่คิดว่า เมื่อไหร่จะมีคนเป็นห่วงฉันแบบนี้บ้างก็แค่นั้นเอง" ว่าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเองปล่อยให้ดงแฮนั่งเอ๋อ...อยู่อย่างนั้น...เพราะเจ้าตัวไม่ได้เข้าใจความคิดของชินดงเลย...
"เป็นอะไรของเขาหว่า...? พิลึกคน"
แต่ดงแฮคงจะไม่รู้หรอกว่าประโยคที่ชินดงพูดออกมานั้นจะตรงกับใจของคนหลายคนที่นั่งฟังอยู่...ไม่ว่าจะเป็นฮันกยอง...ซีวอน...รวมทั้ง..อึนฮยอกด้วย....
~ฉันอยากให้นายห่วงฉันแบบนี้บ้าง...แต่คงเป็นไปไม่ได้ซินะ... ~
= = = = = = = = = =
รู้มั้ย...ว่าก่อนที่เขาจะคบกับซองมิน...
เขาเคยรักดงแฮมาก...มากซะจนไม่คิดว่าจะเปลี่ยนใจไปได้...
แต่แล้ววันหนึ่ง....ก็เหมือนโดนมีดนับสิบเล่มแทงลงตรงกลางหัวใจ
ในวันที่ดงแฮบอกเขา....เรื่องที่เจ้าตัวกับกับคิบอมใจตรงกัน...ทั้งสีหน้าและท่าทางในตอนนั้นของดงแฮดูมีความสุขมาก...
จนผมไม่อาจจะพูดอะไรที่จะเป็นการทำร้ายจิตใจคนตรงหน้านี้ได้เลย.......
ผมได้แต่ยิ้มแสดงความยินดีให้เค้าทั้งที่ในใจอยากจะตะโกนออกมาดังๆ...
อยากจะบอกว่าผมน่ะรักดงแฮก่อนคิบอมอีก...
แล้วทำไมผมถึงไม่ได้เขามาล่ะ........
หลังจากนั้นไม่นานเขากับซองมินก็เริ่มคบกัน...
ซองมินทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบมีแต่ความสุข...
มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...
เขายอมรับว่าตอนนี้เขารักซองมินมาก.....
แต่ว่าเขายังไม่อาจพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขารักซองมินยิ่งกว่าใคร...
นั่นก็เป็นเพราะว่าเขายังไม่ลืมความรักที่เคยมีต่อดงแฮ...
ไม่เคยเลยที่เขาจะไม่เผลอแอบไปมอง....
เมื่อไรที่นั่งเหม่อลอยพอรู้สึกตัวขึ้นมา...สายตาเขาก็หยุดอยู่ที่ดงแฮทุกที.......
ถึงจะรู้ดีว่าแบบนี้มันผิดต่อซองมิน แต่เขาก็อดไม่ได้ แต่ก็รู้ดีว่าเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำ และเขาควรตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้...
แต่นั้นก็เป็นได้เพียงคำพูด จนตอนนี้แล้วเขาก็ยังละสายตาจากดงแฮไม่ได้เลย...
ทั้งๆที่รู้ดีว่า... นางฟ้าคนนี้น่ะมีเทวดาคอยดูแลอยู่แล้ว ไม่จำเป็นเลยที่เขาจะต้องใส่ใจอะไรอีก...
~ขอโทษนะ...ซองมิน...แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายต้องเสียใจเด็ดขาด อีกไม่นานฉันจะต้องลบความรู้สึกที่เคยมีออกไปให้หมด...อีกไม่นานหรอก...ขอเวลาให้ฉันสักนิดนะ...~
= = = = = = = = = =
อึนฮยอกถอนสายตาจากการมอง... แล้วลุกขึ้นเดินจากโต๊ะอาหารไปหาซองมินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาข้างๆ คยูฮยอน....
"นี่ทำไมต้องมานั่งเบียดกันด้วยล่ะ..." เจ้าหมีคังอินโวยซะงั้นน่ะ...
~ไม่ใช่อะไรหรอก... เพราะที่ที่เขานั่งอยู่น่ะ มันอยู่ระหว่างซองมินกับคยูฮยอนพอดี...ก็รู้กันอยู่นะว่าบ้านมันก็ใหญ่ได้แค่เนี๊ยะ...แล้วจะให้เขาไปนั่งที่ไหนล่ะ...รู้อยู่หรอกน่า...ว่าหมีน่ะขี้หวง....แต่ก็ไม่รู้จะไปนั่งตรงไหนนี่นา...แต่จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะนั่งตรงนี้แกล้งเจ้าหมีนี่โดยเฉพาะ~
"ก็ฉันอยากนั่งตรงนี้นี่...จะเป็นไรไปล่ะ" พยายามเถียงอย่างข้างๆคูๆ พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงประมาณว่า
~ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเป็นคนเดินมาเอง...แต่จะฉันนั่งตรงนี้นิ...นายจะทำไม...~
เจ้าหมีคังอินกำลังจะเถียงแต่ก็ดูเหมือนจะมีเสียงสวรรค์มาช่วยผมได้พอดี
"งั้น...คังอินก็ไปนั่งที่อื่นสิจะได้ไม่เบียด...นายน่ะตัวใหญ่จะตาย..."
พอเป็นเจ้าตัวเล็กเท่านั้นแหละ.... คังอินจึงพูดอะไรไม่ได้...ได้แต่ทำตามที่เจ้าตัวเล็กบอกเท่านั้นเอง...
"ไปก็ได้..."
คังอินพูดอย่างงอนๆพร้อมทั้งตีแก้มป่องให้เจ้าตัวเล็กรู้ว่า...เขาน่ะงอนแล้วนะ...แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้ใส่ใจยังคงนั่งฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้ใส่ใจกับเขามากนัก...
~คังอินเลยทำอะไรไม่ได้นอกจาก...จ้องเขม็งมาที่ผมก็เท่านั้นเอง... ผมก็เลยส่งยิ้มให้ทีหนึ่ง แต่รู้สึกสายตาจะเขม็งมากว่าเดิมอีกนะเนี่ย...ไม่เอาแล้ว...ไม่มองดีกว่า...
เชื่อมั้ย...ผมรู้สึกดีใจเป็นครั้งแรกเลยนะ...ที่สองคนนี้ยังงอนกันอยู่ ผมจะได้นั่งข้างเจ้ากระต่ายน้อยสักที
แต่ก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆกับสายตาคู่นั่นอยู่เหมือนกันนะ...ท่าทางวันนี้คงต้องอยู่ใกล้ๆคยูฮยอนไว้ล่ะมั้งเนี่ย...เอ....ว่าแต่เจ้ากระต่ายน้อยของผมจะสนใจหนังสือในมือมากกว่าผมอีกนะ...~
สักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงรถ... สงสัยพวกฮีชอลจะกลับกันมาแล้วล่ะ....
"คังอินไปเปิดประตูทีสิ" ลีทึกที่เพิ่งเดินมาพร้อมทั้งฮันกยอง...สั่งเจ้าหมีตัวใหญ่ที่นั่งทำหน้าเซ็งพร้อมกับส่งสายตาเขม่นไปที่อึนฮยอกอยู่...
"ทำไมต้องเป็น ฉันด้วยล่ะ...." เพราะคนสั่งที่อยู่ๆก็โผล่มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว...ทำเอาคังอินหันมาทำหน้าแหย่ๆให้
~เมื่อเช้าก็เพิ่งจะโดนใช้ไป...นี่ยังไม่ทันข้ามวันเลย....เอาอีกแล้วเหรอ !~
"ก็นายนั่งว่างนี่...ทำไมไม่ไปล่ะ..." ด้วยสิทธิพิเศษของหัวหน้าวง นั่งลงและสั่งอย่างเดียว....
~ที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะคังอินว่างหรอก แต่ทุกคนแค่อยากแกล้งคังอินตอนโดนเจ้าตัวเล็กงอนอยู่ก็แค่นั้นเอง...
ที่อึนฮยอกไปนั่งข้างคยูฮยอนนั่นก็เหมือนกัน...แต่เพราะอะไรรู้มั้ย?...
เพราะคังอินจะเถียงไม่ออก...แล้วก็ไม่กล้าแกล้งพวกเขาคืนต่อหน้าคยูฮยอนนะสิ...
เพราะฉะนั้นมีโอกาสต้องรีบฉวยเอาไว้...พวกเขานะโดนมาเยอะแล้วกับเจ้าหมีขี้แกล้งเนี่ย...
ขอเอาคืนหน่อยล่ะ.... (ความคิดท่านหัวหน้าเรา..ท่าทางจะเก็บกดมานาน...)~
คังอินจึงได้แต่บ่นอยู่ในใจ...
~นี่ถ้าไม่เห็นว่าเจ็บมืออยู่นะ...จะไล่ฟัดให้ดู....เดี๋ยวก่อนเถอะนายหายเมื่อไร...เสร็จฉันแน่~
"จ้าๆ..ไปก็ได้..." สมยอมรับหน้าที่ไปโดยปริยาย
~ทำไมวันนี้ เขาต้องโดนใช้ทั้งวันด้วยนะ...ตกลงเขาเป็นคนรับใช้ของวงรึเปล่าเนี่ย..???~
To be Con...
หวัดดีค่าาา....
ช่วงนี้จะช้านิดนึงนะค่ะเพราะว่ามีสอบจนถึงวันศุกร์อ่ะค่ะ...แล้วก็มีเรื่องอยากขอความเห็นนิดหนึ่ง....ข้อแรกก็ อยากให้ดงแฮคู่ใครดี...(ปรึกษานิดหน่อยเพื่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศ)
สองนี่...อยากให้ชินดงมีคู่มั้ยง..ถ้ามีอยากให้เป็นใครเอ่ย...???
รู้สึกว่าวันนี้พูดมากจัง...ช่างเถอะๆ...(อย่าสนใจๆ)
Bye Bye
kitty
angle
ความคิดเห็น