คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER ONE : Sweet Dream.....???
CHAPTER ONE : Sweet Dream.....???
เช้าวันหนึ่ง ณ อพาร์ทเม้นต์ของวง Super Junior
ภายในห้องสีขาวนวลตา ผ้าม่านสีฟ้าขาวลายสก๊อต ทุกอย่างภายในห้องถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นชั้นหนังสือหรือตู้เสื้อผ้า
.........
................
" นี่ฮันกยอง นายว่าฉันน่ารักรึเปล่า? " คนสวยของวงถามขึ้นพร้อมกับท่าทางที่แสดงออกถึงความกระตือรือร้นที่อยากจะฟังคำตอบอย่างเต็มที่
" อืม...น่ารักสิ...น่ารักมากๆด้วย " ชายหนุ่มหันมายิ้มตอบ
" จริงเหรอ? " ร่างบางเอียงคอถามท่าทางน่ารัก
" จริงสิ " ฮันกยองตอบกลับมาอีกครั้ง
" แล้วนายรักฉันรึเปล่าล่ะ? " ฮีชอลรบเร้าให้ฮันกยองตอบไวๆ แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะยังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ขณะที่ร่างบางกำลังรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่ออยู่นั่นเอง.....
...........................................................................................
...........................................................................................
" เจ้าหญิงครับ...เจ้าหญิงของผม...ตื่นเถอะครับ...ไม่งั้นเจ้าชายจะจูบอรุณสวัสดิ์แล้วน้า~ "
เสียงสิงโตบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ดันมาขัดจังหวะซะได้....ฮีชอลสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนสุขเมื่อกี้อย่างอารมณ์เสีย
" ใครเป็นเจ้าหญิงของนายกันหา!! " ฮีชอลแว้ดใส่ทันที พลางคิดในใจว่า...ถ้าซีวอนไม่มากวนละก็ ป่านนี้เขาคงได้ฟังคำตอบจากฮันกยองแล้วล่ะ(ในฝันนะ^^)
แล้วพอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายสิงโตตัวดี ที่ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แถมยังมาทำลอยหน้าลอยตากวนโอ้ยอยู่ข้างๆอีกด้วยนี่สิ
โอ้ย...ชักจะโมโหขึ้นมาตะหงิดๆแล้วนะ!!~
" ไม่เอาน่า....เจ้าหญิงอย่าอารมณ์เสียสิครับ...เดี๋ยวไม่น่ารักนะ "
ซีวอนหันมายิ้มหวานให้พร้อมพยายามทำให้เจ้าหญิงคนสวยอารมณ์ดีขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้อารมณ์เสียขึ้นมากกว่า... เพราะดันทำให้เขานึกถึงความฝันเมื่อกี้ขึ้นมา
" ฉันจะน่ารักหรือไม่น่ารักก็เรื่องของฉันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ!! "
เจ้าหญิงเข้าโหมดโหดแล้วน้า~ ว่าแล้วก็ตั้งท่าเตรียมเขมือบสิงโตเต็มที่
" เกี่ยวสิก็ผมรักคุณนี่นา "
น้ำเสียงและใบหน้าบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้พูดเล่นๆ และคำพูดที่ออกมานั้น ก็ทำให้ร่างบางต้องหยุดชะงักไปทันที พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตา...
ซีวอนเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มๆที่ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น
" ไม่ไล่ตีผมแล้วเหรอครับ?... เจ้าหญิง...แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวอย่าโกรธเลยนะครับ "
"...." ร่างบางยังคงนิ่งเงียบ โดยไม่ทันได้ตอบอะไร ก็โดนคนเจ้าเล่ห์...ขโมยหอมแก้มหนึ่งทีก่อนจะวิ่งหนีไปที่ประตู ทำเอาฮีชอลตกใจจนยกมือขึ้นมาจับแก้มขาวเนียนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอมชมพูไว้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
" แล้วรีบไปกินข้าวเช้านะครับ คนสวย " หันมายิ้มหวานให้อีกทีก่อนจากไป...ปล่อยให้เจ้าหญิงคนสวยโวยวายอยู่คนเดียว
" ซีวอนกลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!! สิงโตบ้ากาม!!! "
แต่ก็ช้าไปแล้วเพราะเจ้าตัววิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้ว จึงได้แต่มองตามไปจนลับสายตา....
เมื่ออยู่คนเดียว ฮีชอลก็ถอนหายใจออกมาด้วยความลำบากใจ ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ....
" ถ้าฮันกยองรักฉัน...อย่างที่นายรักล่ะก็...คงจะดีไม่น้อยเลยนะ "
ใช่......ถ้าฮันกยองรักเขาอย่างที่ซีวอนรักเขาล่ะก็ เขาคงจะมีความสุขไม่น้อยเลย หรือถ้าเขาจะเปลี่ยนใจกลับไปรักซีวอนได้ ผลที่ตามมาคงจะมีแต่ความสุขไม่ต่างกัน แต่เจ้าตัวก็รู้ดีว่าในความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น...
เมื่อในความเป็นจริง...คนที่คิมฮีชอลรักจนหมดหัวใจคือ ฮันกยอง คนเดียวเท่านั้น
แต่เขาก็รู้ดีว่าซีวอนเองก็รักเขามากแค่ไหน...แม้เจ้าตัวจะยังไม่เคยเปิดอกพูดแบบจริงๆจังๆสักที แต่ท่าทางที่แสดงออกมาก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ถึงปากเจ้าตัวจะชอบบอกว่าล้อเล่นแต่น้ำเสียงและแววตาที่แสดงออกมาให้เห็นไม่ได้ล้อเล่นอย่างที่ปากพูดสักนิด....
เขารู้ดีว่าซีวอนจริงจังและรักเขามากแค่ไหน
อาจจะมากกว่าที่เขารักฮันกยองด้วยซ้ำ...แต่ก็นั่นแหละ...เขาไม่อาจทำใจให้รักซีวอนได้....ในเมื่อเขามีฮันกยองอยู่เต็มหัวใจ การที่ใครสักคนจะมาแทนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ...
ถึงแม้ว่ามันอาจจะดูโหดร้ายสำหรับซีวอน... แต่นี่ก็เป็นหัวใจของเขา การที่เขาจะตัดสินใจรักใครสักคนมันก็เป็นสิทธิของเขาไม่ใช่หรือ?
มันผิดด้วยหรือที่รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา ผิดด้วยหรือที่ไม่ได้รักคนที่เขารักเรา สำหรับเขามันเป็นคำถามที่ยากเกินไปสำหรับการตอบในเวลานี้ แต่เจ้าตัวก็มั่นใจว่าสักวันคำตอบจะต้องออกมา แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่คำตอบที่เจ้าตัวต้องการเลยก็ตาม
~คิดมากแล้วชักปวดหัวแฮะ ช่างมันเถอะรีบแต่งตัวแล้วไปกินข้าวดีกว่า ก่อนที่พ่อเจ้าชายสิงโตตัวดีจะกลับมากวนโมโหเขาอีกครั้ง~
ทางด้านซีวอนเองหลังจากที่ไปปลุกฮีชอลแล้วก็เดินไปนั่งทานอาหารเช้ากับคนอื่นๆ...
" ไง...เจ้าหญิงของนายตื่นแล้วเหรอ? " เสียงจากคังอินที่กำลังแย่งอาหารเช้ากับชินดงและอึนฮยอกกันอย่างเมามัน ถามขึ้นเมื่อเห็นซีวอนเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วนั่งลงตรงกลางระหว่างลีทึกกับคิบอม
" อือ..." แต่เสียงที่ตอบออกมาฟังดูเอื่อยๆไป
" มีอะไรเหรอ? " ลีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
" ก็ฮีชอลนะสิ... เล่นโมโหแต่เช้าเลย...ไม่รู้ไปโกรธใครมา " พูดพลางถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ
" แล้วนายไปปลุกเขาอีท่าไหนล่ะ...คุณเธอถึงได้โมโหขนาดนั้นน่ะ " คราวนี้เจ้าหมีคังอินถามบ้าง เพราะเค้าคิดว่าคนอย่างฮีชอลน่ะ...ยังไงก็ไม่น่าจะโมโหใครอย่างไม่มีเหตุผลนี่นา แต่ยกเว้นเจ้าชายสิงโตนี่ไว้สักคนละกัน เพราะถ้าเป็นหมอนี่ล่ะก็ ทำให้เจ้าหญิงกลายเป็นแม่มดได้ภายในพริบตาเดียว...
" เปล่าน้า~~ก็ฉันปลุกยังไงก็ไม่ตื่นนี่นา...เลยว่าจะลองปลุกแบบเจ้าชายปลุกเจ้าหญิงนิทราสักหน่อย เพื่อจะได้ผล " ตอบพลางรับชามคอนเฟล็กมาจากลีทึก
" แล้วเป็นไงล่ะ ได้ผลดีมั้ยล่ะ " อึนฮยอกเงยหน้าจากชามขึ้นมาถาม แต่ก็ยังไม่วายเอื้อมมือไปหยิบถุงคอนเฟล็กมาเพิ่ม
" ถ้าได้ผลดี ฉันจะมานั่งเซ็งอย่างนี้หรือไงเล่า " หันมาตอบพลางเขี่ยคอนเฟล็กในชามไปมา ถึงจะเป็นความคิดที่แย่สำหรับซีวอน แต่ดูเหมือนจะน่าสนใจสำหรับคิบอม
"…น่าสนใจดีแฮะ ดงแฮนายอยากลองเป็นเจ้าหญิงนิทราบ้างมั้ย? "
หนุ่มน้อยคิบอมสนใจอยากให้ดงแฮเป็นเจ้าหญิงซะแล้ว แต่ดูเหมือนคนถูกทาบทามให้เป็นเจ้าหญิงจะไม่ต้องการ...
" บ้า!! " คำตอบคำเดียวแต่พาเอาคนถามหน้าหงอลงด้วยความน้อยใจ แต่พอมองหน้าคนพูดเมื่อกี้ก็ทำเอายิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ก็เพราะคนที่ว่าเขาบ้าเมื่อกี้กำลังนั่งบิดไปมาด้วยความเขินอายอยู่นั่นเอง แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขายิ้มได้ยังไง...
" เห็นมั้ยเล่า ฉันบอกแล้วว่าวิธีนี้ไม่ได้ผลหรอก " ซีวอนพูดออกมาโดยที่ไม่ได้หันไปมองทั้งคู่...แต่ถ้าเจ้าตัวเห็นหน้าแดงระเรื่อของดงแฮ...กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคิบอมตอนนี้ละก็....คงจะไม่พูดอย่างนี้เป็นแน่
" นี่แค่พูดนะ...ถ้าทำจริงมีหวังโดนฆ่าตั้งแต่ยังไม่ทันได้ออกจากห้องแน่ๆ " ว่าแล้วสิงโตก็ยังบ่นไม่หยุด....
" อ้าว!งั้นก็แสดงว่านายยังไม่ได้ทำงั้นเหรอ? " ดงแฮหันมาถามด้วยท่าทางงงๆ เพราะเขาคิดว่าซีวอนทำไปแล้ว
~ก็ไม่ใช่เพราะไปปลุกอย่างนั้นเหรอ?...ฮีชอลถึงได้โมโหน่ะ~
" ก็ใช่นะสิ...ถ้าฉันทำจริงป่านนี้ไม่มานั่งคุยอยู่กับนายตรงนี้หรอก คงโดนเขมือบไปเรียบร้อยแล้วล่ะ "
" นี่ฮีชอลไม่ใช่แม่มดนะจะได้เขมือบสิงโตหัวฟูได้ทั้งตัวน่ะ " เสียงเหน็บแนมจากหมีคังอินที่ตอนนี้ยังกินไม่เลิก...แต่ซีวอนก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งสายตาดุๆไปให้
" ในเมื่อนายยังไม่ได้ทำ...แล้วไหง...ฮีชอลถึงได้โมโหล่ะ " ดงแฮยังคงสงสัยไม่เลิก.... แต่ผู้ที่ตอบคำถามนี้กลับไม่ใช่ซีวอนแต่เป็น......
" แล้วถ้านายกำลังฝันดีอยู่ แล้วจู่ๆก็มีคนไปปลุกแบบพิเรนๆอย่างนั้นมันน่าโมโหมั้ยเล่า? " เสียงเจ้าหญิงคนสวยที่พึ่งจะแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาได้ยินบทสนทนาเมื่อกี้พอดิบพอดี
" แล้วนายจะหนีไปไหนฮะ...ซีวอน รู้สึกว่าเมื่อกี้นี้ เราจะยังคุยกันไม่จบนะ "
ฮีชอลเรียกซีวอนที่กำลังตั้งท่าเตรียมหนี ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเพราะถูกรู้ทัน....
" คุย..คุยเรื่องอะไรกันเหรอ? " หันมาทำหน้าใสซื่อ หวังให้ร่างบางใจอ่อน แต่ดูท่าจะไม่มีหวัง
" เอ...เรื่องอะไรน้า..." ฮีชอลทำท่าคิด และแล้วซีวอนก็ไม่ยอมพลาดโอกาสรีบวิ่งไปจากโต๊ะอาหารทันที... แต่ฮีชอลเองก็รู้ดีว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ จึงเตรียมวิ่งดักหน้าไว้อยู่แล้ว
~บ้านมันก็มีอยู่แค่นี้จะหนีไปไหนพ้นฮะ พ่อตัวดี...วันนี้อย่าหวังเลยว่าจะรอด~
และแล้ว... รอบๆบ้านก็กลายเป็นที่วิ่งไล่จับของเจ้าชายกับเจ้าหญิงซะแล้ว.... เหตุการณ์อย่างนี้ถือว่าเป็นปกติของทุกๆวันที่ฮีชอลจะต้องไล่ตีซีวอนที่มาคอยกวนหรือแกล้งเขาเสมอ....
ในสายตาคนอื่นนี่อาจเป็นความซวยของซีวอน แต่สำหรับซีวอนแล้ว...นี่เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่เขาสามารถเก็บเกี่ยวได้ทุกวัน...ถึงอาจจะต้องเจ็บตัวไปบ้างแต่นี่ก็เป็นความสุขของเขา ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ ได้เล่น ได้พูดคุย ได้คอยดูแล แค่นี้....เขาก็....พอใจแล้ว..
.
แต่สำหรับใครอีกคนหนึ่ง...สิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันนี้ ก็เป็นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำๆทุกวัน...ทุกวันเช่นกัน ต้องคอยมองภาพที่คน 2 คนวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน และมีสมาชิกคนอื่นคอยเชียร์บ้าง ขัดขวางบ้าง หัวเราะบ้าง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเสมอๆในเช้าของทุกๆวัน
เมื่อก่อนเขาก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น ที่คอยหัวเราะให้กับการเล่นกันของทั้ง 2 แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาคิดกับ คนๆนั้นมากกว่าคำว่าเพื่อน...
และนั่นก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความเจ็บปวด....
อย่างไม่มี....ที่สิ้นสุด…..
" หลบมาอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ " ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องนอนของร่างบาง ก็พบเจ้าตัวกำลังนั่งเหม่อมองออกไปมองนอกหน้าต่างอยู่
"..." ร่างบางไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน ก่อนจะก้มหน้าแล้วหันออกไปทางนอกหน้าต่างอีกครั้ง ร่างสูงจึงเดินมานั่งข้างๆ
" ...ก็อยู่ตรงนั้นมันเหมือนส่วนเกินนี่นา...อีกอย่างฉันจะอยู่หรือไม่อยู่มันก็ไม่จำเป็นสำหรับเขาไม่ใช่เหรอ? " ร่างบางพูดโดยที่ไม่ได้มองร่างสูงเลยแม้แต่น้อย....
~ ถึงสายตาจะทอดมองออกไปข้างนอก แต่ภาพคนๆนั้นภายในหัวใจ กลับชัดเจนราวกับว่าไม่มีวันจะลบเลือนออกไปจากใจได้...ทรมาน...
ใช่......เขาทรมานกับสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้มาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้มาก ไปกว่าการเฝ้าดูอย่างเงียบๆเท่านั้นเอง....~
======================================
ก่อนอื่นก็ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านกัน
แต่ตอนนี้อาจจะสั้นไปสักนิด ขอโทษทีนะค่ะ (พอดีช่วงนี้สอบเก็บคะแนนบ่อยมากเลยไม่ค่อยมีเวลาเล่นเท่าไหร่เลย...)
ปล.คืออยากให้ลองเสนอ คนที่เหลืออะค่ะว่าใครจะคู่ใครดีเพราะเราจับคู่ไม่ถูกแล้วอ่ะ
ออกแนวสับสน...คู่นู้นก็ดี...คู่นี้ก็ใช่...เลือกไม่ถูก
+
+
kitty
angle
ความคิดเห็น