คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 สอบถาม
“พี่สาวพวเราเินมาโยมิไ้บอลาพี่เียวเ่นนั้นมันะีหรืออรับ” หลวนุนเยหน้าถามพี่สาวที่ำลัับมือเาไปเรือนอท่านแม่
หลวนเหยาหยุเิน ้มหน้าลมอน้อายอย่าสสัย “ทำไมหรือ”
“พี่ให่เยบอว่าพวเรา้อมีมารยาท แ่ารที่พวเราเินหนีพี่เียวเ่นนั้นมันมิใ่มารยาทสมวรระทำ” หลวนุนล่าวอธิบาย้วยใบหน้าริัและแฝวามสสัย
หลวนเหยายิ้ม่อนะนั่ลในระับสายาอน้อาย “ถู้อแล้ว พี่ยอมรับว่าารระทำอพี่่อน้าะไร้มารยาท แ่น้อายทราบหรือไม่ว่ามารยาทนั้นสมวรใ้ับนที่มารยาทับเราหรือใ้ามสถานาร์ที่เหมาะสม น้อาย้อำไว้นะ ส่วนเรื่อหลวนเียว…นาำลัหาเรื่อพูาทำร้ายิใพวเราอยู่ันั้นพวเรามิ้อรัษามารยาทับนาหรอ” หลวนเหยามอน้อาย้วยวามื่นม “ุนเอ๋อร์เ่มาเลย อายุเพียห้าหนาวแ่รู้ัารมีมารยาทแล้ว นเราน่ะ้อรู้ัมารยาทรู้ไหม แ่็อย่าที่พี่บอไปพวเราสมวรมีมารยาทับนที่มารยาทับเรา”
แ่เรื่อที่หลวนเียวโวยวายนั่นนาไม่อแสวามิเห็นน่ะ
หลวนุนยืออย่าภาภูมิใ “แน่นอนอรับ ้าำไ้ท่านแม่ับพี่ให่สอนมาีอรับ แ่อนนี้พี่สาว็สอน้าเหมือนัน”
หลวนเหยาหัวเราะอย่าอบใ่อนลุึ้นยืนอีรั้พลาล่าว “เอาล่ะ อนนี้ถึเวลาที่พวเรา้อารวะท่านน้าันแล้ว”
“อรับ”
านั้นสอพี่น้อ็เินับูมือันเินไปเรือนอไป๋หลาน โยมีเถาฮวาอยเินามหลัมาลอทา แน่นอนว่านาเป็นสาวใ้ นาึไม่ไ้ปริปาพูมานัทว่านาามุหนูไปทุที่นะ
ไม่นานหลัานั้นสอพี่น้อ็เินทามาถึเรือนอไป๋หลาน แน่นอนว่าเรือนนี้ไม่ใ่เรือนให่อระูลหลวน อนแรเป็นเพราะท่านพ่อไม่ยินยอมให้สรีใเ้าไปอยู่ในเรือนที่เาับท่านแม่เยอยู่้วยัน ทว่าอนนี้เรือนให่ถูรอบรอโยพี่ให่ เนื่อาพี่ให่ไม่ยินยอมให้ท่านลุเ้าไปรอบรอแน่นอน ส่วนเหุผลที่สำันั้นเป็นเพราะเรือนให่เ็บสิ่อที่สำัไว้มามาย นี้เป็นอีเหุผลหนึ่ที่ท่านลุโรธเลียพี่ให่
หลวนเหยาับมือน้อายให้แน่นึ้นอีเล็น้อย “ไปันเถิ”
หลัาเ้าไปในเรือนสอพี่น้อ็พูุยับสาวใ้ประำัวอไป๋หลานเล็น้อย ่อนะเ้าไปในห้อที่ไป๋หลานอยู่ ในห้อนอามีไป๋หลานและแม่นมอหลวนุนแล้วยัมีบุรุษวัยลานนหนึ่้วย
หลวนเหยาและหลวนุนเินเ้าไปารวะไป๋หลานอย่าถู้อามธรรมเนียม แม้ะูเ้ ๆ ั ๆ ไปบ้าในสายานอื่น นั่นเพราะหลวนเหยาไม่ไ้ทำอะไรที่ถู้อามธรรมเนียมมานานแล้วึไม่่อยิน ส่วนหลานุนอายุยัน้อยเินไปยััารับารเลื่อนไหวร่าายไ้ไม่เ็มที่
สิ่สำัแม้พวเราแม้ะบุรอพ่อ้าแ่เรื่อธรรมเนียม่า ๆ นั้นถูสั่สอนมาอย่าี ท่านพ่อเสาะหาอาารย์มาสอนเรื่อนี้โยเพาะ ทว่าน่าเสียายหลัาที่ท่านลุวบุมระูลหลวนไ้อย่าสมบูร์พวเราะไม่ไ้เรียนแล้ว
“ท่านน้า”
“ท่านแม่”
ไป๋หลานยิ้มแย้มอย่าอารม์ี “อาเหยาับุเอ๋อร์มาันแล้ว รีบเ้ามาเร็ว แล้วทั้สอนรับประทานอาหารเ้าันหรือยั”
เมื่อืนหลวนุนอไปนอนับหลวนเอที่เรือน แน่นอนว่าไป๋หลานเห็นี้วย พี่น้อสนิทสนมลมเลียวันะไ้ี ระูล้าวหน้าเ้มแ็ นาสนับสนุนให้พี่น้อมีวามใล้ิัน
“เรียบร้อยแล้วอรับ” หลวนุนล่าวพลาผศีรษะยอมรับ “่อนพี่ให่ลับไปสำนัศึษาพวเรา็ิน้าวเรียบร้อยแล้ว หลัาิน้าวเ้าเรียบร้อยพวเรา็ออไปส่พี่ให่ไปสำนัศึษาที่หน้าวน”
ไป๋หลานยิ้ม ลูบศีรษะบุราย้วยวามเอ็นู “ีแล้ว” านั้นไป๋หลาน็หันไปสั่ารสาวใ้ “ไปนำอว่าที่้าเรียมไว้มาใหุ้หนูับุาย”
หลวนุนโบมือปิเสธ “ไม่อรับ ไม่!! ้า้อไปเรียนแล้ว ้าินอว่ามิไ้อรับ”
ไป๋หลานหัวเราะ “ินมิไ้แ่เอาไป้วยไ้มิใ่หรือ อนทีุ่เอ๋อร์ไปเรียน็นำอว่าไป้วย นำไปฝาอาารย์ อีอย่าที่เรือนแม่ยัมีพี่สาวอยู่มิใ่หรือ พี่สาวินอว่าไ้”
หลวนุนะพริบาปริบ ๆ นึทบทวนำพูอมารา่อนะพยัหน้าเห็น้วย “นั่นสิอรับ”
รอไม่นานสาวใ้็ลับมาพร้อมับอว่าที่ัเรียมไว้อย่าเรียบร้อย อว่าที่หนึ่เ็บใส่ห่อเพื่อให้หลวนุนนำไป้วย อีที่หนึ่พร้อมรับประทาน
“ไปเรียนเถิ แม่ะให้นไปส่เ้า”
หลวนุนพยัหน้า ลุึ้นยืนพลาประสานมือเหมือนผู้ให่ัวน้อย “เ่นนั้นท่านแม่ พี่สาว้าอลาอรับ” หลวนุนเห็นพี่สาวไม่อบึเอียหน้ามออย่าสสัย “พี่สาว!!”
หลวนเหยาสะุ้ื่นาภวั์เพราะเสียเรียอน้อาย หลวนเหยาหันมอน้อาย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “มีอะไรหรือ”
เนื่อานาเอาแ่มอบุรุษวัยลานอยู่ในห้อ นาำลันึว่าเาือใร นารู้สึุ้นเยับเาอยู่บ้าึอยาทราบว่าอีนือใร
“้าำลัะไปเรียนแล้ว” หลวนุนล่าวย้ำ
หลวนเหยายิ้ม “ถ้าเ่นนั้นอให้น้อายร่ำเรียนอย่ามีวามสุ”
หลวนุนมวิ้ว เรียนอย่ามีวามสุมี้วยหรือ อาะมีระมั “ท่านแม่ พี่สาว ้าไป่อนอรับ”
ไป๋หลานและหลวนเหยาพยัหน้าพร้อมัน หลัาหลวนุนออไปนลับสายาไป๋หลาน็ถอนหายใเล็น้อย “อาุนอายุห้าหนาวแล้ว สมวรให้เามีบ่าวรับใ้ประำัว”
“ท่านน้าอย่อนเ้า่ะ อย่าพึ่หาบ่าวรับใ้ประำัวน้อายเลย” หลวนเหยาเห็นทุนหันมอนา นาึรีบอธิบาย “อนนี้ท่านลุำลัมีอำนาในระูล บ่าวรับใ้ที่พวเราิว่าหาีแล้วอาะเป็นสายลับอท่านลุ็ไ้”
าิ่อน็เป็นเหมือนัน พวเราอุส่าห์ิว่าบ่าวรับใ้ประำัวอหลวนุนนั้นเสาะหามาอย่าีแล้ว ทว่าสุท้ายลับลายเป็นนอท่านลุ
แน่นอนเมื่อทุนในห้อไ้ยินำพูอหลวนเหยา่าแสสีหน้าหม่นหมอ หลัาที่มีนอื่นมาวบุมอำนาในระูลีวิอพวเรา็ไม่เยเหมือนเิมอีเลย อีอย่ามัน็ูแย่ลไปเรื่อย ๆ ้วย
หลวนเหยาเห็นทุนมีสีหน้าหม่นหมอึเม้มปา นาพูอะไรผิไปแล้วระมั ไป๋หลานเห็นหลานสาวที่ลายมาเป็นบุรสาวมีสีหน้าระอัระอ่วน นาึเอื้อมมือไปับมืออหลวนเหยาแล้วล่าวปลอบใอย่าอ่อนโยน
“สิ่ที่อาเหยาล่าวออมานั้นเป็นวามริ น่าเสียายที่พวเรายัยอมรับมิไ้ทุนึไ้แสสีหน้าหม่นหมอออมา อาเหยามิ้อิมา”
หลวนเหยาพยัหน้า “้าเ้าใเ้า่ะ” สำหรับนอื่นท่านลุเพิ่ยึอำนาไ้เพียไม่ี่ปีะยอมรับวามริไม่ไ้็ไม่แปล แ่นาไม่ใ่เพราะนาเยยอมรับเรื่อนี้ไ้เมื่อนานมาแล้ว สิ่สำัือนาเิใหม่นาึยิ่ยอมรับเรื่อนี้ไ้และอยาหาวิธีแ้ไปัหาอย่ารวเร็ว
หลวนเหยามอไป๋หลานและบุรุษวัยลานสลับันไปมา่อนะล่าวว่า “ท่านน้าับท่านลุหลวนำลัพูุยอะไรันหรือเ้าะ”
นา้อนึั้นานว่าบุรุษวัยลานือใร เาือหลวนไห่ บ่าวรับใ้นสนิทอท่านพ่อ รอบรัวอหลวนไห่ทำานอยู่ในระูลหลวนมาหลายรุ่นแล้ว เป็นผู้มีวามรัภัี่อระูลหลวนอพวเราอย่าแท้ริ อนที่พี่ให่หลวนเอายาไป็เป็นท่านลุหลวนที่พยายามทำทุอย่าปป้อพวเราแม้อนนั้นนเ่าแ่ในระูละหายไปหมแล้ว หลัาที่นาแ่านับหวัอันูและพยายามเริ่มทำาร้าเพื่อเลี้ยูสามี็เป็นท่านลุหลวนที่อยให้วาม่วยเหลือและสอนนาทำาร้า
ทุนอาะิว่าทำไมนาึำท่านลุหลวนผู้มีวามสำัไม่ไ้ นั่นไม่เป็นวามริเลย นาำท่านลุหลวนไ้แ่นาำไ้เพียแ่รูปลัษที่แ่ราแล้วเท่านั้น ส่วนรูปลัษ์ที่เป็นบุรุษวัยลานอท่านลุหลวนนี่นาำไ้ไม่ัเน
หลวนไห่ประสานมือพลาเอ่ย “ุหนู พวเราำลัพูุยเรื่อ่าใ้่ายประำเือนอรับ”
สำหรับทุน หลวนเหยาเป็นุหนูผู้เป็นที่รัอทุน โยเพาะนายท่านบิาอุหนูและุายให่นั้นรัใร่บุรสาวและน้อสาวนนี้มา ันั้นทุนึิว่าุหนูสามารถรู้เรื่อที่นา้อารทราบไ้ นอาเรื่อสำัที่ไม่เหมาะสมเท่านั้นทุนึะพร้อมใันปิบั
หลวนเหยานั่ัวรเรียมัวสอบถามหลายเรื่อที่นา้อาระทราบ ่อนะเปลี่ยนโะาอใรหรือทำอะไรนา้อทราบเรื่อ่า ๆ เสีย่อนไม่ใ่หรือ นาไม่ใ่นไร้สมอที่ะเินหน้าเ้าไปเปลี่ยนโะาอใรโยไม่รู้เรื่ออะไรเลย
“หรือว่าท่านลุมิยินยอมมอบเินประำเือนให้หรือเ้าะ” หลวนเหยาเอ่ยถามอย่าสสัย่อนถอนหายใ พวเราที่ผู้สืบทอในระูลอย่าถู้อ้อยินยอมให้นนอเอาเปรียบเสียไ้ น่าละอายเินไปแล้ว
หลวนไห่มอุหนูแล้วส่ายหน้า “มิใ่เ่นนั้นอรับ ท่านผู้นั้นยัยินยอมมอบเินให้ประำเือนให้ทว่าาระ่ายเินแ่ละรั้ล้วนมีเหุผลที่้อเลื่อนาร่ายเินออไปอรับ”
ไป๋หลานถอนหายใพลาเอ่ย่อ “าร่ายเินประำเือนให้พวเราแ่ละรั้ล่า้ามา”
“แล้วพวเราเอาเินาที่ไหนมาใ้่ายหรือเ้าะ” หลวนเหยาเอ่ยถามพลามวิ้ว
ไป๋หลานส่สมุบัีให้หลวนเหยาูแล้วเอ่ยอธิบาย “พวเรายัเหลือหมู่บ้านและร้าน้าอีหลายแห่ที่เ็บ่าเ่าไ้ พวเราเอาเินารนี้แหละ”
“ทว่าหมู่บ้านและร้าน้าเหล่านั้นเหลือไม่หนึ่ในสิบส่วนเลยอรับ” หลวนไห่ล่าวพลาส่ายหน้า
หลวนเหยามวิ้ว “ถ้าเ่นนั้น็หมายวามว่าท่านลุุมอำนาในระูลเือบหมแล้วริ ๆ ”
“ถู้ออรับ” หลวนไห่เอ่ยอบ เาิว่าเรื่อพวนี้ไม่สมวรปิบัเอาไว้ ไม่ว่าะเป็นุายให่หรือุหนูสมวรทราบเรื่อนี้ วันหน้าะไ้เ้าใ ทำใหรือหาหนทาแ้ปัหาไ้ ถ้าเ้านายไม่ทราบเรื่ออะไรเลยนั่นะแย่มาว่า
“้าเ้าใ” หลวนเหยามวิ้วรุ่นิอยู่หนึ่ึเอ่ยถามว่า “อนนี้ท่านลุหลวนเล่าถึเหุาร์ทั้หมในระูลให้้าทราบไ้หรือไม่”
หลวนไห่าเบิว้า ปาอ้าออเล็น้อย เาเห็นแววาที่เ็มไป้วยริัและมั่นใอุหนู อีทั้ในั่วพริบาเายัมอเห็นแววาแห่ารัสินใ้วย เาอยอมรับว่าภูมิใมาเมื่อเห็นว่าวันนีุ้หนูัสินใะทำอะไรบาอย่าแล้ว แม้เาะแปลใที่ว่าทำไมุหนูถึเปลี่ยนไปทว่าที่มาว่านั้นเายินีทีุ่หนูเปลี่ยนไปมาว่า
้านไป๋หลาน็แปลใและสสัยเ่นเียวัน นาไม่เ้าใว่าหลานสาวึไ้ถามเรื่อพวนี้ทั้ที่ลอเวลาที่ผ่านมาอาเหยาไม่เยสนใเรื่อนี้พวนี้มานั อย่ามา็บ่นสอสามประโยเพราะไม่พอใเท่านั้น ทว่านาไม่พูอะไรออมาเพราะหลวนเหยามีสิทธิ์อย่าแท้ริ
“ุหนู้อารทราบเรื่อใบาอรับ”
“ทุเรื่อ!” หลวนเหยาเอ่ยอบอย่าริั “ไม่ว่าะเป็นเรื่ออำนาในระูล นที่ยัอยู่้าพวเรา เินที่เหลือ ทรัพย์สินที่มีหรือเรื่ออื่น ๆ ที่สำัทุอย่า ท่านลุหลวนพูออให้หมเลย”
หลวนไห่ยิ้ม “บ่าวเ็มใอรับ” เาีใแทนนายท่าน ุาย ุหนูล้วนีเยี่ยม
หลัานั้นหลวนไห่็เล่าถึเหุาร์ในระูลใหุ้หนูรับฟั เาไม่ิถึเหุผลทีุ่หนูเป็นเพียสรี เพราะเาิเพียแ่ว่ายัไุหนู็ือบุรสาวอนายท่าน
มีบารั้หลวนเหยาะเอ่ยถามสิ่ที่ไม่เ้าใ ้านหลวนไห่็่อย ๆ อธิบาย สุท้ายหลวนเหยาใ้เวลาไปมาว่ารึ่วันึเ้าใเรื่อราวในระูลเวลานี้ไ้อย่าัเน
ความคิดเห็น