คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 พบกันอีกครั้ง
หลวนุนมีสีหน้าไม่พอใพลาเอ่ย “พี่ให่ พี่สาว พวท่านอย่าหัวเราะ้านะ”
หลวนเอและหลวนเหยามอหน้าันแล้วหัวเราะ ่อนหลวนเอะนั่ลในระับสายาอน้อายพลาเอ่ย “แล้วลว่าวันนี้น้อรออพวเราทำอะไรหรือ”
หลวนุนยืนัวร เอามือไพล่หลัเสมือนผู้ให่ัวน้อย “วันนี้อนเ้าอาารย์สอน้าท่อหนัสือ หลัานั้นเป็นเวลาอาหารเที่ย ่อาเวลาอาหารเที่ย้านอนหลับไปนิหนึ่หลัื่นึ้น็เริ่มัหนัสือ” หลวนุนมวิ้ว “ทั้หมมีเท่านี้ล่ะอรับ”
หลวนเหยายิ้มเอามือลูบศีรษะน้อ้วยวามเอ็นู “น้อรอเ่มา วันหน้า้อเายิ่ว่านี้”
“แน่นอนอรับ” หลวนุนยืหน้าอ้วยวามภาภูมิใ “วันหน้า้า้อเ่ายิ่ว่าพี่ให่”
“ถ้าเ่นนั้นพี่ให่ะรอ” หลวนุนล่าว้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่าในใลับหัวเราะ้วยวามเอ็นูน้อาย เ้าเ็น้อยเอ๋ยวันนี้เ้าเพิ่อายุห้าวบ แ่้าอายุมาว่าเ้าหลายปีถ้าะามวาม้าวหน้าอ้าทัน ้าะีใมาทีเียว
“ุหนูถึเวลารับประทานอาหารเย็นแล้วเ้า่ะ วันนี้ฮูหยินัโ๊ะอาหารที่เรือนอท่านเ้า่ะ” เสียอเถาฮวาทำให้สามพี่น้อที่ำลัพูุยันอย่าสนุสนานรู้สึัว
หลวนเอเผยรอยยิ้มพลาเอ่ย “ในเมื่อถึเวลาอาหารแล้วพวเรา็ไปิน้าวันเถอะ ป่านะนี้ท่านน้ารอแล้ว”
“เ้า่ะ” หลวนเหยาพยัหน้าอบรับ ่อนะับูมืออหลวนุนเ้าไปในห้ออาหาร
เมื่อเ้ามาในห้อหลวนเหยา็หยุะั นาหยุเินอย่าะทันหันทำให้นในห้อทั้หม่าหันมอ้วยวามสสัย ส่วนเหุผลที่หลวนเหยาะันั้นเพราะนาไ้เอไป๋หลาน
าิ่อนไป๋หลานายาไป่อนนาเพียไม่ี่ปี อีทั้เวลานั้นร่าายและใบหน้าอทรุโทรมลมา ไม่เหมือนเวลานี้…สรีที่นาเห็นอยู่รหน้าเวลานี้ยัามเป็นอย่ามา
ไป๋หลานแ่านเ้ามาเป็นภรรยาเอนที่สออท่านพ่ออนที่ไป๋หลานอายุสิบแป ันั้นนาับพี่ให่ึเอ่ยเรียนาว่าท่านน้า ไม่ใ่ว่าพวเราไม่ยอมรับนาเป็นแม่ใหม่ ทว่านามีานะเป็นท่านน้าอพวเราริ ๆ
ท่านแม่อไป๋หลานเป็นอนุภรรยานหนึ่อท่านา ทว่าท่านแม่อไป๋หลานายาไปั้แ่นายัเล็ ันั้นท่านยายึรับท่านน้ามาเลี้ยูั้แ่ยัเล็ พวเราเยไ้ยินท่านพ่อบอว่าท่านแม่สนิทสนมับท่านน้ามา ทว่าน่าเสียายที่ท่านแม่อายุสั้น ท่านยายลัวท่านพ่อะแ่านใหม่แล้วภรรยานใหม่รัแหลานัวเอึส่ท่านน้าให้แ่ับท่านพ่อ เมื่อทำเ่นนี้ท่านยายึะวาใเพราะยัไท่านยาย็เป็นนเลี้ยูท่านน้ามา้วยนเอ อนนั้นท่านพ่อ็ถูนในระูลบัับให้แ่านใหม่เหมือนันึอบลเพื่อัปัหา อีอย่าท่านพ่อ็รู้ัท่านน้ามาหลายปี่อน้าวาใน้อภรรยานนี้มาทีเียว
เพราะท่านน้านับถือพี่สาว ระลึถึบุุอแม่ให่ึอบล แม้ในใอนาะไม่ไ้รัท่านพ่อเลย็าม พี่ให่เยบอว่าท่านพ่อและท่านน้าอยู่้วยันในานะสามีภรรยาที่ให้เียริันและัน น่าเสียายที่เวลานี้ท่านน้า้อลายเป็นหม้ายั้แ่ยัสาวเสียแล้ว
ไป๋หลานมอหลวนเหยาพลาเอ่ย “อาเหยาทำไมมอน้าอย่านั้นล่ะ” ไม่รู้ว่ารู้สึไปเอหรือเปล่า นารู้สึเหมือนหลานสาวมอนาเหมือนพิารา ระลึถึ เสียายรวมถึเสียใ
หลวนเหยาั้สิ่อนเอ่ยอบ้วยรอยยิ้ม “มิมีอะไรเ้า่ะ ้ามิไ้เอท่านน้าหลายวันแล้วึอใะมอมิไ้”
ไป๋หลานฟัแล้วรู้สึแปล ๆ นาอิไม่ไ้ว่ามันมีมาว่านั้น แ่นา็ไม่ไ้เ้าี้หลานสาวมานั “มออะไรัน น้า็เหมือนทุวันนั่นแหละ” านั้นสีหน้าอไป๋หลาน็แสถึวามัวล “อาเหยาอาารป่วยอเ้าเป็นอย่าไรบ้า”
หลวนเหยายิ้ม “มิเป็นอะไรมาเ้า่ะ ท่านน้ามิ้อัวล ้าเพียเป็นไ้หวัเล็น้อยเท่านั้น”
ไป๋หลานเินเ้าหาหลวนเหยาแล้วเอามือทาบหน้าผาอหลวนเหยาพลาล่าว “อย่าไร็มิไ้ เ้านอนหลับไปั้หลายวัน ทุนเป็นห่วันมา แม้เวลานี้เ้ารู้สึว่าัวเอีึ้นมาแล้ว็ไว้ใมิไ้้อให้ท่านหมอมารวอาาร่อน” อนที่หลานสาวป่วยไ้นา็มาูแลเหมือนัน ทว่านาไม่ไ้อยูแลทั้วันเหมือนเถาฮวา ยัไนา็มีบุรายที่ยัเล็อยู่นหนึ่ นา้อูแลบุราย้วย
ไป๋หลานมอหลวนเอที่ยืนอยู่้านหลัหลวนเหยาแล้วเอ่ย “อาเอไ้ยินแล้วนะ วันนี้อาะมื่ำแล้วทว่าพรุ่นี้้อามท่านหมอมารวอาารให้อาเหยาั้แ่เ้า”
หลวนเอประสานมือ “้าเ้าใแล้วอรับ”
“อืม” ไป๋หลานพยัหน้าพอใับำอบ หลัานั้น็สั่ให้ทุนนั่ลรับประทานอาหารร่วมัน ระหว่านั้นไป๋หลาน็เลื่อนอาหารสำหรับนป่วยมาให้หลวนเหยาโยเพาะ “อาเหยาเพิ่หายป่วยอย่าพึ่ินอะไรที่ย่อยยาเลย น้าทำโ๊และเรื่อเียอีเล็น้อยไว้ให้แล้ว”
หลวนเหยามอโ๊ที่อยู่ในถ้วยและเรื่อเียที่ท่านน้าเรียมไว้อย่าทำใ อยอมรับว่าไม่อยาินแ่นาัในเรื่อนี้ไม่ไ้ เรื่ออื่นทุนอาะามในาทว่าเรื่อเี่ยวับอาารป่วยและร่าายไม่มีใรยินยอมามในาแน่นอน
“อบุท่านน้า”
“ีมา” ไป๋หลานยิ้มว้า
หลัานั้นไป๋หลาน็แนะนำอาหารที่นาเรียมไว้ให้หลวนเอและหลวนุน ึ่อาหารเหล่านั้น่าหน้าาีและน่าินมายิ่ว่าโ๊อนาแน่นอน
หลวนเหยาถอนหายใแล้วินโ๊ไปเียบ ๆ รอเวลาหายป่วย่อยินอาหารี ๆ ็แล้วัน แน่นอนว่าระูลหลวนอพวเราไม่ใ่นั้นสูอะไร ันั้นเวลาอาหารรับประทานึไม่มีเ์มามาย หลวนุนอยเล่าเรื่อสนุที่ไ้พบในแ่ละวันให้ทุนไ้ฟั ไป๋หลานอยสอบถามเรื่อารเรียนและเรื่ออื่น ๆ อุายทั้สอ
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเ็มไป้วยวามผ่อนลายและสนุสนาน
หลวนเหยายิ้มไปลอทั้มื้ออาหาร
หลัารับประทานอาหารเย็นร่วมันเสร็เรียบร้อย็เป็นเวลาน้ำาหลัอาหาร มาถึเวลานี้ทั้รอบรัว็ยัพูุยันอย่าสนุสนาน แม้ะมีเรื่อร้าย ๆ มารออยพวเาอยู่ ทว่าเวลานี้สิ่เหล่านั้นไม่สามารถทำร้ายพวเราไ้ันั้น้อใ้ีวิให้มีวามสุ
เ้าวันถัมาหลวนเอไปามหมอมารวน้อสาวั้แ่เ้า เมื่อท่านหมอบอว่าน้อสาวไม่เป็นอะไรแล้วหลวนเอึวาใลไ้ หลัานั้นึบอลาน้อสาว น้อายรวมทั้ท่านน้าเพื่อไปสำนัศึษา รั้นี้เาั้ใะอยู่ในสำนัศึษานว่าะถึวันหยุ เพราะถ้าไม่ทำเ่นนี้อาารย์หลายท่านนั้น้อไม่พอใเามาว่านี้แน่
หลวนเหยาและหลวนุนออมาส่พี่ายไปสำนัศึษาที่หน้าวน ทว่าไม่ิเลยะที่หลวนเหยาำลัับูมือน้อายลับเ้ามาวนะเอสรีนหนึ่ไ้
สรีที่มีใบหน้าามทว่าลับหยิ่ยโส มอผู้อื่นอย่าเหยียหยามเป็นอย่ามา น้ำเสียแฝารูถูและเย้ยหยัน พร้อมทั้แสท่าทาอผู้นะออมา้วย “นึว่าใรหลวนเหยานี่เอ หลายวัน่อน้าไ้ยินว่าเ้าป่วย หายแล้วอย่านั้นหรือ”
หลวนเหยามวิ้วเพราะนาำลันึว่าสรีรหน้านาือใร เพราะยัไวามทรำหลายอย่า็ผ่านมาหลายปีแล้ว นาำไม่หมหรอนะถ้าไม่มีนอยย้ำเือน
หลวนเียวเห็นหลวนเหยาไม่อบ็ิว่าอีนำลัยั่วโมโหนเอึัสินใเอ่ย่อไปว่า “ทำไม…หลายวัน่อนพวเรายัพูุยันอยู่เลย วันนี้อาเหยามิอยาพูุยับพี่สาวแล้วอย่านั้นหรือ”
“พี่สาว” หลวนเหยาเอ่ย้ำแฝวามไม่เ้าใ
ใบหน้าอหลวนเียวเ็มไป้วยโทสะ หลวนเหยาำลัยั่วโมโหนาอยู่ริ ๆ “ทำไมหรืออาเหยาำพี่สาวมิไ้หรือ ้าือหลวนเียวอย่าไรเล่า เมื่อหลายวัน่อนน้อสาวยัพูุยับ้าอยู่เลย แล้วทำไมึำมิไ้” หลวนเียวแสสีหน้ายียวน “หรือว่าอาเหยาป่วยไปเพียมิี่วัน็หลลืมผู้นสนิทิใล้ไปหมแล้ว”
เมื่อสรีนนั้นล่าวแนะนำัวหลวนเหยา็ำไ้ในทันที หลวนเียวบุรสาวนเียวอท่านลุ แ่่อนอีนอบมาประบนา ทว่าเวลานี้บิาอหลวนเียววบุมอำนาในระูลหลวนไ้แล้ว หลวนเียวึอบทำัวเป็นุหนูให่อระูล
และหลวนเียวนนี้เอที่เป็นู่หมั้นัวริอหวัอันู ทว่าน่าเสียายที่หลวนเียวไม่อบใที่หวัอันูยาน สุท้ายทุอย่าึใส่หัวนา นา้อแ่านับหวัอันูแทนหลวนเียว
นาำไ้อย่าร่าว ๆ ว่าุบอหลวนเียว็ไม่่อยีเท่าไหร่ อย่าแรท่านลุเลือสามีที่ร่ำรวยให้บุรสาวทว่าบุรุษนนั้นลับื่นอบสะสมสาวาม ทุวันหลวนเียว้ออยบีแย่ิับสรีในเรือนหลั อีอย่า็ือหวัอันู เายอมรับไม่ไ้ว่านเอถูปิเสธารแ่านเาึแ้นหลวนเียวและระูลหลวนเป็นอย่ามา ันั้นหลัที่เาประสบวามสำเร็ึไม่ปล่อยหลวนเียวและระูลหลวนในเวลานั้นไป ามวามรินา็ทราบร่าว ๆ เพราะมีนเล่าให้ฟัเท่านั้นแหละ
หลวนเหยาแววาเป็นประายวาววับพร้อมทั้ยยิ้มมุมปา้วยวามอบใ าินี้นาทำให้โะาอพวเาทั้สอบรรบันีไหมนะ น่าะเป็นู่ที่เหมาะสมันี
นหนึ่เย่อหยิ่ อหอ ยิ่ยโส เห็นนอื่นีว่าัวเอไม่ไ้และื่นอบวามร่ำรวย อีนหวัสู แผนารมามาย แสละรเ่และอีหลายอย่าที่นายัมอไม่ออ ทั้สอ้อเป็นู่ที่เหมาะสมันริ ๆ
หลวนเหยาไม่สนใหลวนเียว นาเินูมือหลวนุนลับเ้าวนโยไม่หันหลัลับแล้วทิ้ให้หลวนเียวโวยวายอยู่นเียว ทว่าหลวนเียว็ไม่ล้าทำอะไรมาเินไปเพราะนาไ้รับำสั่าบิาว่าอย่าเพิ่ทำอะไรพี่น้อสามนนั้น เวลานี้ยัไม่ใ่เวลาที่เหมาะสม หลวนเียวทำไ้เพียเ็บวามไม่พอใไว้เท่านั้น
แน่นอนว่าหลวนเหยาเ้าใเหุผล้อนี้ ไม่เ่นนั้นทำไมนาึล้าเินหนี่อหน้าแบบนี้
หลวนเหยาำลัิถึวิธีารัารเรื่อ่า ๆ ไม่มีเวลาสนใเรื่ออนอื่นแล้ว
้อหาวิธีเปลี่ยนแปลโะาอนเอและนสำัทุน
ความคิดเห็น