คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
梅花
ใต้กลีบดอกเหมย
……………………………………………..
บทที่๑
แสงดวงตะวันดวงใหญ่สะท้อนลงมากระทบกับใบหน้าเนียนของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ กลิ่นหอมเจือจางจากดอกเหมยลอยเข้ามาตลบอบอวลภายในห้องอันโอ่อ่าและหรูหรา ชายหน่มผู้ครอบครองดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายดั่งตากวางค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อปรับแสงตาให้เข้ากับแสงในห้อง
เมื่อร่างสูงค่อยๆลุกออกมาจากเตียงไม้สักอันหรูหราและกว้างใหญ่แล้ว นางในที่ใส่ชุดจีนโบราณสีแดงสดก็เดินเข้ามาทำตามหน้าที่ของตนตามปกติ พวงนางค่อยๆจัดเครื่องทรงและน้ำสรงตามปกติ โดยไม่ลืมที่จะทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายโดยให้ใช้น้ำอุ่นพอประมาณและให้ลอยกลีบดอกไม้สามชนิดลงไปด้วย ได้แก่ ดอกเหมย ดอกโบตั๋น และดอกบัว โดยทั้งสามดอกเป็นตัวแทนของแต่ละฤดูกาล โดย ดอกเหมยนั้นแสดงถึงฤดูเหมันต์อันหนาวเหน็บ ดอกโบตั๋นแสดงถึงความสดใสของวสันตฤดู และดอกบัวแสดงถึงความบริสุทธิ์ของฤดูร้อน
ชายหนุ่มค่อยๆเปลือยกายออกทีละชิ้นๆ แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้มีกล้ามเนื้อเรียงตัวกันอยู่บนหน้าท้องเป็นมัดๆ และลอยสักรูปมังกรห้านิ้วกลางพระปฤศฎางค์ ก่อนที่จะเดินลงไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่ที่มีไอน้ำอันเบาบางลอยอยู่ พร้อมกับกลิ่นหอมที่มาจากดอกไม้3ชนิดที่ลอยลงบนน้ำใสนั้น ร่างสูงค่อยๆลงไปนั่งแช่อย่างสบายใจ เมื่อเขาได้อาบจนพอใจแล้วก็ออกมาพร้อมกับทรงชุดตามปกติ
ร่างสูงเดินออกมาตามตำหนักทรงแปดเหลี่ยมตามปกติ ตามทางที่เดินนั้นเต็มไปด้วยกลีบดอกเหมยมากมายเนื่องจากปัจจุบันเป็นเหมันต์ฤดู เป็นฤดูที่ดอกชนิดนี้ผลิบานได้ดีที่สุด ท้องฟ้ายามอรุณรุ่งทอแสงสีเหลืองอ่อนประกายฟ้า สายลมอ่อนๆพัดผ่านหน้าชายหนุ่มเบา กิ่งไม้จากไม้นานาพันธุ์เคลื่อนไหวไปมา
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินหินอ่อนก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ตำหนักเสวย ซึ่งเป็นตำหนักทรงสี่เหลี่ยมสำหรับเสวยและพบปะกันของพระบรมวงศานุวงศ์ทั้งหลายในราชวงศ์ที่ปกครองอาณาจักรจีนมาเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมากกว่าสามร้อยปี และในตำหนักนี้ยังมีห้องสำหรับผ่อนคลายอารมณ์ต่างๆอีกด้วย
ร่างสูงเดินเข้าไปในตำหนักตามปกติ โต๊ะไม้ปักมุขอันหรูหราเด่นสง่าอยู่กลางห้องสำหรับเสวยอาหารต่างๆ และพระญาติต่างๆก็อยู่ในห้องนั้นเกือบจะครบแล้ว เขาจึงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่มีที่สำหรับวางพระหัตถ์เป็นรูปแกะสลักมังกรคาบลูกแก้วอยู่ หลังจากนั้น ทุกๆคนในห้องยกเว้นสองชายหญิงที่นั่งอยู่บนหัวโต๊กก็เอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ถวายบังคมองค์รัชทายาท” ทุกๆคนในห้องนั้นไม่เว้นแม้แต่พระสนมต่างๆกล่าวกันอย่างพร้อมเพรียง ในขณะที่ชายหนุ่มนั้นก็ทำท่ารับบังคมและยิ้มแห้งๆให้คนทั้งห้อง ก่อนที่ทุกคนจะลงมือเสวยมื้ออาหารเช้า
ปัง!
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นเสียงดัง ก่อนที่จะเผยให้เห็นถึงองค์ชายอีกคนหนึ่งเดินกระแทกเท้าเข้ามาอย่างไร้มารยาท ก่อนที่จะกระโดดลงไปนั่งในที่นั่งของตน
“เซฮุน! เสียมารยาท” ชายแก่หัวโต๊ะ หรือที่เรียกกันว่า‘ฮ่องเต้’พูดขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นถึงความไร้มารยาทของพระโอรสอีกพระองค์ของตน
“ท่านพ่อควรจะชินได้แล้วนะ ข้าก็ทำอย่างนี้แทบจะทุกวัน จริงป้ะท่านพี่” องค์ชายเซฮุนเถียงขึ้นมาอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ก่อนที่จะไปหาแนวร่วมอย่าง องค์ชายลู่หาน ผู้เป็นองค์รัชทายาท ทันที
“เกี่ยวอะไรกับพี่ ทำเองแก้เองแล้วกัน” ว่าแล้วก็เสวยอาหารโดยไม่สนใจผู้เป็นน้อง ดวงตากวางจ้องไปทั่วๆห้อง ก่อนที่จะพบความผิดปกติ
“ท่านพ่อ แล้วยุนอาหายไปในหล่ะ ธรรมดาน้องควรจะอยู่ตลอดไม่ใช่หรอ”ชายหนุ่มไม่รอช้าในความผิดปกติของห้อง เขาถามถามอย่างสงสัย ก่อนที่จะ…
ปัง!~
เสียงพังประตูรอบที่สองของวันดังขึ้นก่อนที่ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวจอมแก่น อย่าง ‘อิม ยุนอา’ น้องสาวร่วมพระอุทรขององค์ชายลู่หานและองค์ชายเซฮุนก็เดินเข้ามาอย่างมาดแมนและแฮนด์ซั่ม นางเดินเข้ามากระแทกตูดลงที่นั้นประจำของตัวเองอย่างแก่นเซี้ยว ดวงตากวางที่เหมือนกับดวงตาของพระเชษฐาคนโตจ้องตาแป๋วไปยังผู้ที่นั่งหัวโต๊ะ
“ไอ้ลูกคนนี้นิ~ ทั้งคนกลางคนสุดท้อง มันจะอยู่อย่างสงบสักวันได้มั้ยว้ะ ประตูห้องเสวยพังเป็นรอบที่69ของเดือนแล้วนะเฮ้ยย ถ้าพ่อต้องซ่อมมันรอบที่70 พ่อจะให้พี่ของพวกเอ็งลงโทษษ” ฮ่องเต้ผู้สุขุมกลับโวยวายออกมาเป็นรอบที่สองของวัน เมื่อลูกสาวตัวดีมาพังประตูที่มันใกล้จะพังจากฝีมือขององค์ชายเซฮุน ทำให้พังลงไปอีก
“ท่านพ่อออ~ สงสารลูกสาวเล็กหน่อยดิ้~ วันนี้ต้องไปดูตงดูตัวอะไรที่ท่านแม่สั่งอีกเนี่ยย วัยโจ๋มันเซ็นนะ เดี๋ยว ท่านพ่ออย่าเพิ่งเถียง บ่นมากแก่เร็วนะ ระวังรอยย่นบนหน้าด้วยล้ะอย่าให้มันเพิ่มขึ้น แค่นี้มันก็มากพอแร้วว” ลูกสาวจอมแก่นกระโดด เถียงขึ้นมาอย่างเมามัน ทำให้ฮ่องเต้แก่ถึงกับกุมขมับขึ้นมา
“ย่า~ ยัยยุน เข้าใจแม่หน่อยเซ่~ แม่อยากให้มีคนมาดูแลเอ็งได้แล้ว เอ็งอยู่อย่างนี้แล้วข้าปวดกบาลอ่ะพูดตรงๆนะ”พระมเหสีผู้ทรงศักดาเอ่ยขึ้นมาทันควันเมื่อลูกสาวตัวดีพาดพิงถึงตนเมื่อพูดถึงการดูตัวที่จะจัดให้ในวันนี้
“ท่านแม่ก็เข้าใจวัยรุ่นหน่อยดิ วัยทองอย่างแม่ไม่เข้าใจหรอกน่า คนมันอยากโสดบ้างไรบ้างอ่ะเข้าใจป่าวว~”
“ยุนอา หยุดได้แล้ว ไม่งั้นพี่จะจับน้องไปให้จงอินลงโทษนะ—“ เมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนไม่ยอมหยุดก็ต้องขู่ด้วยองครักษ์ประจำกายของตนที่เป็นคู่อริกับยุนอา เมื่ออยู่ด้วยกันต้องทะเลาะกันทุกครั้งง
“นี่! เซฮุนด้วย วันนี้ไปกับแม่ ห้ามหยุด ห้ามขาด ห้ามป่วย ห้ามลา ไม่งั้นชั้นจะตัดเวลาไม่ให้แกออกไปข้างนอกในสามเดือนนี้”
“โหหห ท่านแม่TT ผมยังมีนัดกับน้องซุนอีสุดสวยวันนี้นะ เปลี่ยนวันได้ไหมมม” ไม่เหลือเค้าโครงขององค์ชายเซฮุน ผู้ที่เป็นเสือผู้หญิงที่แพรวพราวและไม่กลัวใคร ไม่เหลือแล้วว
“ไม่ได้ แม่ให้เลือกระหว่างน้องซุนอีสุดสวยของแก กับอิสระในสามเดือนนี้ แกจะเอาอะไร”
“คิดไรมากอ่ะท่านแม่ ก็ต้องอิสระอยู่แล้วสิ” องค์ชายร่างโปร่งพูดขึ้นอย่างซึมเศร้าไปสามเดือน (แน่ใจ?)
“อย่าคิดว่าแม่จะไม่รู้ทันแก แม้จะส่งคนไปตามดูเอ็งทุกฝีก้าว ระวังไว้ให้ดี”
“โหแม่ ไม่ต้องมีคนมาดูผมหรอกก ผมดูแลตัวเองได้~”
“แม่ไม่เชื่อเอ็งหรอกนะ ลู่ฮาน ช่วยดูน้องด้วยนะลูก~” พระมเหสีผู้สง่างามแว้ดขึ้นก่อนที่จะหันไปหาความช่วยเหลือกับลูกชายคนโต
“ได้สิครับ” ยิ้มชั่วร้ายได้ออกมาจากปากของลู่หาน องค์รัชทายาทผู้เย็นชาดังน้ำแข็งขั้วโลก และใบหน้าที่เดาใจไม่ถูก
……………………………………………………………………………………………………
Talk With Writer:
ขอโทษรีดทุกคนที่มาต่อให้ช้าจร้า 555 พอดีช่วงนี้ไรสอบอ้ะเลยโดนสั่งห้ามจับโน้ตบุ้คง่า จะสอบอาทิตย์หน้าแล้วอ่ะ น่าจะมาอัพได้ประมาณวันศุกร์นะครัชช เดี๋ยวมายต่อให้แบบจัดหนักจัดเต็มแน่นอนและนอนแน่555 อยากจะบอกไว้เดี๋ยวเผื่อรีดจะงง เรื่องนี้จะเป็นแนวคอมเมดี้ดราม่านะค้ะ ซึ่งอีไรเตอร์ก็ไม่ค่อยรู้ธรรมเนียมในวังจีนเท่าไหร่อ่ะ พอดีอยากจะทำให้เรื่องนี้มันสนุกขึ้นมาไม่ให้มันน่าเบื่อแล้วก็เครียดเกินไป เลยทำให้มันสนุกโดยเพิ่มสีสันให้ตัวละครแต่ละตัวให้มันฮาขึ้น เพราะอาจจะเป็นการพรรณนาของไรต์ที่มันไม่ค่อยจะสละสลวยและใช้ภาษาไม่ถูก ซึ่งไม่เหมือนไรเตอร์คนอื่นที่สามารถดำเนินเรื่องอย่างไม่น่าเบื่อและน่าติดตาม บอกเลยนะว่าไรชอบอ่านนิยายแนวนี้มากแต่มันไม่มีคนแต่งเลยย ไรก็เลยแต่งขึ้นมาเองซะเลย บอกไว้ก่อนว่าไรแต่งเพราะอยากแต่งนะ ดังนั้นเข้าใจไรเตอร์หน่อยนะ แล้วก็ต้องขอบคุณรีดทุกๆคนด้วยที่เข้ามาอ่านและเม้นให้ไร ต้องขอบคุณจริงๆนะที่เข้ามาอ่านและเม้นให้ไร ขอบคุณมากจริงๆที่เม้นเหล่านี้เป็นกำลังใจให้ไรต์แต่งต่อ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ไรต์มันแต่งเรื่องออกมาได้ไม่ดีเลย ไรต์รู้ แต่ไรต์ก็ยังจะกระแดะต้องต่อไปเพื่อสนองคว่ามต้องการของตัวเอง ไรต์รู้ ว่าคงไม่มีใครที่จะสนใจเรื่องนี้มากเท่าไหร่ แล้วก็ต้องขอบคุณรีด ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนิยายที่กากๆเหมือนกับขยะที่ไม่มีใครอยากดู ขอบคุณจริงๆ ที่เม้นให้ไรต์ ขอบคุณมากๆ
++
ความคิดเห็น