คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวยัย " โบกิ " คู่แข่งตัวสำคัญของฉัน
" พี่พิงค์ ๆ !! ขอถ่ายรูปหน่อยน้ะค่ะ "
" ได้ซิจ้ะ ^U^ " ฉันฉีกยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดให้น้องๆที่มาขอถ่ายรูป ก็แหม...ฉันป๊อปนี่ค่ะ เรื่องนี้อ่ะธรรมดา อาโฮะ โฮะ โฮะ ( เปิดเรื่องมานางเอกก็เพี้ยนเลย ==" )
สวัสดีจ้ะ ฉันสาวน้อยหน้าใส ตาโต ผิวเนียนขาว ที่ใครๆก็ต้องอิจฉา เป็นมิสเซนต์แอน ประจำ โรงเรียนสตรีเซนท์แอนที่แสนโด่งดัง แถมยังเคยถ่ายแบบลงนิตยสารวัยรุ่นชั้นนำมากมาย อาทิ ชูส, โหน๊ก โหน๊ก, ไอซ์ซี่ และ บาด ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกน้ะ เพราะฉันก็คนเดินดินธรรมดาๆเนี่ยะแหละจ้ะ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ
-- โป๊ก --
" โอ๊ย !! ใครกันฟะ...เอ่ย ค่ะ " ใครกันน้ะมาแกล้งขัดจินตนาการของฉัน
" นี่ยัยพิงค์ เลิกบ้าได้แล้วยะ "
" แพรอ่ะะะะ แงๆ เขาเจ็บตัว "
" ก็ฉันเรียกเธออยู่ตั้งนาน แต่เธอไม่หันเองนี่น่า กำลังโปรโมตตัวเองกับผู้อ่านอยู่ละซิ "
" ป่ะ..ป่าวน้ะ " ชิ เด็กศิลป์นี่มีสัมผัสที่ 6 กันหรือไงน้ะ
" ไปกินข้าวกันเถอะ "
" จ้าๆ "
ทุกเช้าฉันจะมากินข้าวกับเพื่อนสุดซี้ ยัยแพร ก็อาหารของร.ร.นี้อร่อยสุดๆเลยนี่น่า
" พี่พิงค์น่ารักทุกวันเลยเนอะ " เสียงกระสิบที่ทำให้หูฉันกางออกเป็นจานดาวเทียม พูดขึ้น
" พิงค์นี่น่า ไปดูกันว่ากินอะไร เผื่อกินแล้วจะสวยบ้างเนอะเธอ ฮิฮิ "
" พิงค์... "
พูดถึงฉันอีกซิ
" พิงค์.... "
พูดถึงฉันเยอะๆเลย!!!!!!!!!!!!!!
" พิงค์ !! "
" หะ..หา อะไรเหรอ แพร?? "
" ป้าเขาจะหลับอยู่แล้วน้ะ สั่งซะทีซิ "
" เอ๋..อือ ขอเส้นเล็ก พิเศษลูกชิ้นหมู หมูสับ ค่ะ เยนตาโฟ น้ะค่ะ "
" เธอนี่มันอะไรกันนักหนา ใกล้จะเข้าแถวแล้วน้ะ "
" งั้นรีบโซ้ยกันเถอะ "
" อืม ที่นั่น กันเถอะ "
" เอาซิ " ฉันจ่ายตังค์ให้ป้าเขาแล้วเดินไป ที่นั่น กับยัยแพร
ที่นั่น = คือที่ที่เป็นความลับระหว่างฉันกับแพร
พอถึง ที่นั่น ฉันกับแพร ก็โว้ยก๋วยเตี๋ยวแบบไม่คิดชีวิต เลยทันเข้าแถวพอดี ซึ่งวันนี้อากาศร้อนมากเลยต้องรีบปล่อยขึ้นห้องโฮมรูมไป โชคดีที่ไม่ต้องทนฟังผอ.ขึ้นมากล่าวต้อนรับเปิดเทอม
--- ห้อง 5 A --- คาบโฮมรูม
" เอานั่งที่กันได้แล้วจ้ะ " ฉันเอ่ยขึ้น ในฐานะ " ว่าที่ " หัวหน้าห้อง ก็ที่ผ่านมาฉันได้เป็นทุกปีเลย ปีนี้ตำแหน่งนี้ก็ต้องเป็นของฉันแน่นอน
" ขอบคุณมากจ้ะ พลอยชมพู "
" ค่ะ " ฉันเดินไปนั่งที่ข้างๆแพร ซึ่งข้างๆฉันเป็นที่ว่างอีกที่ หรือว่าจะมีเด็กเข้าใหม่กันน้าา
" นี่ๆ ฉันว่าน้ะ ต้องมีเด็กใหม่เข้ามาแน่เลยเนอะพิงค์ "
" ถูกต้องแล้วจ้ะแพรริน คราวหลังอย่าคุยในขณะที่ครูพูดอีกน้ะ " ครูศิรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงดุๆใส่แพร
" สม! คิกคิก " ฉันกระซิบ
" เดี๊ยวโดน รอก่อนเถอะ " ยัยแพรโต้
" วันนี้มีเพื่อนจากต่างแดนมาเพิ่มครอบครัวเซนต์แอนของเราอีกคนหนึ่ง " ต่างแดนเหรอ...ไม่ลูกครึ่งก็เต็มๆ (เต็มๆ เช่น เกาหลี 100 % , ไทย 100% เป็นต้น)
" โทโบกิ เชิญแนะนำตัวจ้ะ " หน้าตาจะเป็นอย่างไงน้าาา
สิ้นเสียงอาจารย์ สาวน้อย ซะไม่มี เพราะเธอตัวสูงปรี๊ดๆ เลยที่เดียวเชียว แต่หน้าตา..หน้าตา..!!
" สวยกว่าแกอีกวะ " ยัยแพรพูด คำที่ฉันไม่อยากที่แม้แต่จะยอบรับ
ใช่ซิ ก็ยัยเด็กใหม่ หน้ารูปไข่ ตาก็คมสวย ปากงี้ชมพูระเรื่อ หน้าก็ใส ผิวก็ขาว เชอะะะะะะะ ฉันมันตกกระป๋องสำหรับยัยแพรซะแล้ว เอ๊ะ...แล้วคนอื่นๆละ...
ฉันมองไปรอบๆ ทุกคนกำลังจ้องหน้าของยัยโทโบกิ ยิ่งกว่าที่จะตั้งใจฟังคำแนะนำตัวซะอีก ไม่ยอมมมมมมมมมมมม ToT
" ชิริเนะ โทโบกิ ค่ะ เรียกโทกิเฉยๆก็ได้ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น - ไทย - อเมริกา ค่ะ " เชอะ ไม่เอา ลาว - กัมพูชา ด้วยเลยละยะ
" ย้ายมาจากประเทศญี่ปุ่นค่ะ เพราะส่วนตัวแล้วชอบท่องเที่ยวค่ะ และจะมาพักที่หอของเซนต์แอนด้วยค่ะ " กึ๋ย..หวังว่าคงไม่ต้องมาอยู่ห้องใกล้ๆกันน้ะ
" ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย " โบกิพูดเสร็จก็โค้งตัว
" ไปนั่งข้างพิงค์น้ะจ้ะ "
---- แซ่ด ----
เอาแล้วไง เริ่มเมาธ์กันอีกแล้ว
" โห...อาจารย์เข้าใจเลือกเนอะ เอาสาวสวยประจำร.ร. กับสาวสวยลูกครึ่งที่จะเป็นคลื่นลูกใหม่มานั่งด้วยกัน " แพรพูดขึ้น ทำให้ฉันหันไปส่งสายตาอาฆาตเล็กน้อย
" เงียบไปเลย " ฉันดุ
" คุยอะไรกันอยู่เหรอ " ชิ เสียงบีบสุดฤทธิ์ของยัยโบกิดังมาข้างๆ พร้อมกับเสียงของเก้าอี่ที่ถูกนั่งทับ
" หวัดดีจ้ะ ฉัน พลอยชมพู จ้ะ เรียก พิงค์ เฉยๆก็ได้ "
" ฉันโบกิ จ้ะ " รู้แล้วยะ " คือว่า ตอนกลางวันช่วยพิทัวร์โรงเรียนหน่อยซิ "
" หา ! เออ...คงไม่ดะ.." ก่อนที่จะได้ปฎิเสธ ก็ต้องโดนขัดจังหวะ
" งั้นพลอยชมพูช่วยพาโทโบกิทัวร์รอบโรงเรียนตอนกลางวันด้วยน้ะ " ครู !!!!!!!!!!!!!!
" ได้ค่ะ " ฉันฝืนยิ้มให้อาจารย์สุดฤทธ์
ตลอดช่วงเช้า ฉันแทบไม่เป็นอันเรียน เพราะต้องคอยสอนยัยโบกิ และยังต้องมานั่งกลุ่มกับหน้าที่ทัวร์ไกด์อีก พระเจ้าาาา T^T
~~ กิง กอง กาง เกง ~~
และแล้ว...เวลาที่ไม่ได้รอคอยก็มาถึง...
" ไปพักกลางวันได้จ้ะ "
" ขอบคุณค่ะคุณครู "
" นี่ๆ ไปกันเถอะ " โบกิเร่งเร้า
" แต่ว่า... " ฉันเหลือบไปขอความช่วยเหลือจากแพร
" ไปเถอะน่า ฉันไปกับพวกนุ่นก็ได้ "
" เห็นไหม ไปกันเถอะ " โบกิลากฉันออกนอกห้องไป " ไปก่อนน้ะแพร "
" เที่ยวให้สนุกน้ะ " ยัยแพรทำหน้ายิ้มเยาะใส่ฉัน
" ฝากไว้ก่อนเถอะ " ฉันอ้าปากพะงาบๆ แต่ไม่เปล่งเสียง
" จ้า อย่านานน้ะ " ยัยแพรตอบกลับ
สรุปแล้ว วันนี้ทั้งวันฉันต้องเทคแคร์ยัยโบกิ ที่เหมือนลูกเจี๊ยบที่ฝักออกมาเห็นหน้าฉันคนแรก เลยคิดว่าเป็น แม่ แถมตอนเดินด้วยกันคนยังมองกันตรึมเลย เพิ่งจะแยกได้ก็ตอนที่ฉันขอตัวมาเข้าห้องน้ำเนี่ยะแหละ เฮ้อ! ไม่อยากออกจากห้องน้ำเลย ต้องไปส่งโบกิที่ห้องอีก เพราะโบกิดันมาอยู่หอเดียวกัน(ร.ร.นี้มีหอ 3 ตึก) แถมยังห้องข้างๆกันอีก
ขณะที่ฉันจะเปิดประตูห้องน้ำ ก็ต้องหยุดชะงัก
" นี่เธอ! วันนี้เห็นเด็กใหม่ที่มาจากญี่ปุ่นที่ชื่อ ชิริเนะ โทโบกิ รึป่าว " ชิ ชักจะดังใหญ่แล้วน้ะ
" เห็นซิ ก็เล่นเดินข้างๆ พี่พิงค์ ตลอดเลยนี่น่า "
" นั่นซิ น่ารักเหมือนกันเลย " ขอน่ารักกว่า ไม่ได้เหรอ ><
" เหรอ...แต่เราว่าน้ะ พี่โทโบกิ น่ารักกว่าอีกน้ะ สงสัยปีนี้พี่พิงค์อาจจะชวดตำแหน่งมิสเซนต์แอนก็ได้น้ะ "
" เหรอ...นั่นซิน้ะ ถึงตอนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโหวตให้ใครดี "
" นี่ก็เย็นแล้วกลับบ้านกันเถอะ "
ไม่จริงใช่ไหม ที่ฉันได้ยินเมื่อกี๊น่ะ....
ฉันยืนพิงประตูห้องน้ำได้สักพัก สติก็กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ฉันเดินออกจากห้องน้ำไป ตอนนี้โรงเรียนเงียบมากๆเลย
" พิงค์!! ไปเข้าห้องน้ำนานจังเลย " โบกิ ซึ่งยืนรอฉันอยู่ที่ประตูโรงเรียนตะโกนเรียก
" .... " ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็น
" พิงค์ ?? " ตอนนี้โบกิเริ่มรู้ถึงความผิดปกติ เธอเลยไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่เดินตามมาเงียบๆ
" ถึงแล้ว " ฉันพูด และชี้ไปที่ห้องของโบกิที่อยู่ข้างๆห้องของฉัน
" อ่ะ...ขอบคุณนะ.."
---- ปัง ----
ฉันรีบปิดประตูห้องของฉันก่อนที่โบกิจะพูดจบ ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พลางมองไปรอบๆห้องสีขาว - ชมพูของฉัน
" เฮ้อ... " วันนี้มีแต่เรื่องไม่ดีเลยแฮะ...
ฉันเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นขึ้นมาก็พบว่าภายในห้องมืดมากแล้ว
" ตายแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำเลย " ฉันเดินไปเปิดไฟก่อนจะเห็นนาฬิกา
" บ้าจริง !! 4 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ยะ " ทำไงดี ห้องอาบน้ำประจำหออาจจะปิดแล้วก็ได้
ฉันรีบคว้าอุปกรณ์อาบน้ำทั้งหลาย ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป พอไปถึงห้องอาบน้ำ มันเงียบมากๆเลย บรรยากาศวังเวง ฉันเลยรีบอาบสุดชีวิต พอแต่งตัวเสร็จ แปรงฟันเสร็จ ก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้อง
" ไม่น้ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " ฉันคร่ำครวญกับตัวเองเบาๆ เพราะรีบจัดเลยลืมกุญแจการ์ดไว้ในห้องน่ะซิ T^T ทำไงดีละเนี่ยะ จะไปแจ้งนายหอ คงโดนดุตายเลย
" จิงซิ!! " ฉันจำได้ว่าช่องแอร์มันจะเชื่อมกับทุกๆห้อง เพราะเมื่อปีที่แล้วมีปาร์ตี้ครั้งใหญ่ที่หอ แต่กลัวนายหอจับได้ทุกคนเลยต้องใช้ช่องแอร์เพื่อหลบนายหอ
ฉันคิดได้ ก็รีบวิ่งไปทางเข้าช่องแอร์
" เอาวะยัยพิงค์ จะเสี่ยงต่อฉายาผีช่องแอร์ก็วันนี้แหละ "
ฉันปีนเข้าไปช่องแอร์ จำได้ว่าแต่ก่อนมันใหญ่กว่านี้นี่น่า หรือว่า...
" ฉันอ้วนขึ้น !! " อุ๊บส์...ลืมไปเลย มีใครได้ยินไหมเนี่ยะ
ฉันรีบคลานไปตามทาง ใกล้ถึงห้องแล้ว เรานี่ก็อัจฉริยะน้ะเนี่ยะ โฮะๆๆๆ และแล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักตรงห้องของโบกิ ความคิดชั่วร้ายโผล่เข้ามาในหัว ตามที่เขาพูดว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อาจได้ผลก็ได้ ป่านนี้คงหลับไปแล้วละ เพราะห้องมันมืดมากเลย ลองลงไปดูหน่อยก็คงไม่ตาย แต่ถ้าลงไปก็ต้องไปคลานใหม่อีกรอบน่ะซิ เพราะช่องแอร์มันก็สูงจากพื้นพอสมควรเลย
" เอาไงเอากัน " ใจที่อยากชนะมันแรงกว่า
--- แก๊ก ---
---
โครม!! ---" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "
เหมือนพระเจ้าจะรับทราบ เลยถีบส่งฉัน ก็อยู่ดีๆฝามันก็หลุดออก และตกลงไปในห้องพร้อมกับฉันซึ่งนั่งอยู่บนมัน ตอนนี้ฝาช่องแอร์กระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ แต่โชคดีที่เตียงของโบกิรองรับไว้
O.O
ตะ...เตียงเหรอ อย่างนี้โบกิก็...." อู๊ยยย....เจ็บ "
" บะ..โบกิเหรอ "
" พิงค์ "
" ทำไมโบกิถึงเสียงแปลกๆละ "
" เออ...เป็นหวัดน้ะ "
ตอนนี้ตาของฉันเริ่มปรับเข้ากับความมืด รวมกับแสงโคมไฟนอกหน้าต่าง ทำให้ฉันเห็นว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนข้างๆโบกิ ซึ่งกำลัง โป๋ อยู่ !!! แต่ว่า...
" ทำไมโบกิถึงไม่มีหน้าอกละ !!!!!! "
-----------------------------------------------------------
ชอบกันหรือเปล่า ถ้าชอบก็เม้นบอกด้วยเน้อ
จะได้มีกำลังใจแต่งต่อจ้า
ความคิดเห็น