ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มิตรภาพครั้งแรก
เมริชได้แต่เศร้าโสกเสียใจ จนไม่รู้ตอนนี้เขาถูกลากมายังเทือกเขาแรงค์เกอร์เรียนร้อยแล้ว
แม้บนเทือนเขาจะหนาวเหน็บเพราะอยู่ในฤดูหนาวแต่เมริชไม่รู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“หนาวมั้ย”เฟเบิลหันมาถามเมริชที่ยังคงเหม่อลอยอยู่ เมริชไม่ตอบและยังคงนั่งนิ่งต่อไป
“เมริช”เฟเบิลเขย่าปลุกเมริชให้ตื่นจากภวังค์ “คะ..คะ..ครับ ครับ” เมริชตอบ
“เอาละ ตื่นได้แล้ว เธอต้องเริ่มผจญภัย เพื่อจะได้ทดสอบเธอ” เฟเบิลชี้แจง
“เฟเบิลครับช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังที” เมริชเอ่ยขึ้น
“ก็ได้”เฟเบิลตอบ เมริชยิ้มแป้น “แต่ฉันคงบอกเธอได้ไม่มาก” เฟเบิลพูด รอยยิ้มของเมริชจางหายไป แล้วยิ้มอีกครั้ง
“ก็ได้ครับเฟเบิลช่วยเล่าให้ฟังทีครับ” เขาพูดด้วยสีหน้าอยากรู้เหลือทน พร้อมทั้งลงจากลงนั่งลงบนฟางข้างทางแล้วหยิบราสเบอร์รี่ทาน
“เอ่อ คือ เธอคือบุตรแห่งเอมอส นครแห่งเวทย์มนต์ เธอมีเวทย์มนต์”เขาบอก
“อะไรน่ะ ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ผมคือเมริชบุตรของนางแอนนาเซีย เวเทอร์”เมริชตอบจริงจังมาก
“จริงๆ เพราะ แอนนาเซียคือพระราชินีของเราชาวเอมอส ส่วนฉันเฟเบิล อาราเมียร์ เฟเบิล 1 ใน 12 ผู้วิเศษแห่งเอมอส”เฟเบิลบอกกับเขา เมริชถึงกับอึ้ง แล้วอ้าปากค้างจนทำอะไรไม่ถูก
“ส่วนลูกไฟที่ทำลายมอนทาน่านั้นคือ พลังของอสูรกอริเคริส ที่พยายามจะยึดโลกรวมทั้งเป้าหมายหลักของมันคือ ซาดิเนเวียร์” เฟเบิลเล่าอย่างถี่ถ้วนขณะที่เขาเองกำลังทานลูกราสเบอร์รี่เช่นกัน(เขาบ่นพึมพำว่ารสชาติแปลกๆพิกล)
“อะไรคือซาดิเนเวียร์\" เมริชถามอย่างสงสัย(แน่นอนถ้าไม่สงสัยก็คงไม่ถาม)
\"โลกของเวทย์มนต์ ที่ที่เอมอสตั้งอยู่ เหมือนกับมอนทาน่าที่ตั้งอยู่บนโลก”เฟเบิลบอก
เฟเบิลจึงกล่าวต่อไปว่า\"เธออย่าพึ่งรู้อะไรมากเอาไว้ผ่านการทดสอบได้เธอจะเรียนรู้เอง
เมริชพยักหน้าแล้วถามต่อไปอีกว่า “คุณจะทดสอบอะไรผม”
“ก็แค่ทดสอบเล็กๆน้อยๆ เธอคงผ่านได้สบาย” “ยังไงล่ะครับ”เมริชถาม
“ฟังน่ะ เธอจงเดินขึ้นเหนืออีก 6 ไมล์ แล้วเจ้าจะพบทางแยกให้สังเกตที่แยกนั้นจะมีต้นสนยักษ์อยู่ที่กลางแยก หากใช่ ก็จงเลี้ยวทางตะวันออกแล้วตรงไป 4.2 ไมล์ เจ้าจะพบเมืองเทียร์ เพื่อนข้าจะรอเจ้าที่นั่น หวังว่าเจ้าจะฝ่าอุปสรรค์ไปได้ด้วยดี” เฟเบิลอวยพร [สาธุ!]
“เดี๋ยวครับอุปสรรคเหรอ”เมริชทำหน้าท่าทีฉงน “ก็เหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่หรือไม่ก็ปิศาจที่เจ้าจะพบระหว่างทาง”
เมริชงงเล็กน้อยก่อนจะหันมาหยิบลูกราสเบอร์รี่กิน แล้วหันไปแล้วถามเฟเบิล “เฟ..หายไปแล้ว”เฟเบิลไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“ตายละ เอาเถอะยังไงก็ต้องทำแล้วนี่”เมริชบ่นกับตัวเอง แล้วเขาก็เริ่มออกเดินทาง
“โอ้ยเหนื่อยจริงๆ” มริชพูดพลางนั่งลงบนพื้นก่อนที่ขาจะดูว่ามีอะไรกินได้บ้าง เพราะเขาเหน็ดเหนื่อยมากเนื่องจากเดินมาเกือบ 5 ไมล์แล้ว
“เอ๊ะ นั่นอะไรน่ะ คงไม่มีอันตรายหรอก” เขาจึงหยิบผลไม้สีแดงที่ผลคล้ายแคนตาลูปแต่เล็กกว่า
ควับ
ลูกธนูลูกหนึ่งผ่านหน้าเขาอย่างรวดเร็วและฉุดผลไม้ของเมริชไปชนกับต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้น่ะ” เขาพูดพร้อมกับตั้งท่าเตรียมสู้(แม้จะไม่มีอาวุธเลยก็ตาม)
[ต้องเป็นพวกของกอริเคริสแน่]เขาคิดในใจ “ใครน่ะ ออกมาซะดีๆ” เขาพูดด้วยเสียงหวาดกลัว ใครจะไปรู้เขาอาจถูกฆ่าตายก็ได้
เมริชนึกแล้วสะดุ้งเพราะเสียงเสียงหนึ่ง เป็นเสียงของผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขา
“เจ้าไม่ควรกินผลไม้นั่น มันคือแสกนเดล ผลไม้มีพิษ เจ้าจะแสบร้อนตัวไป 2- 3 ชั่วโมง แล้วมันจะหมดฤทธิ์”เขาตอบ พร้อมกับโผล่ออกมาจากพุ่มไม้เผยให้เห็นชายร่างสูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า เขาดูหล่อพอๆกับเมริชทีเดียว
“เจ้าเป็นใคร แล้วช่วยข้าทำไม” เมริชถามอย่างสงสัย
“ข้าชื่อทรอฟ เป็นคนแถวนี้ แล้วก็แค่หวังดีน่ะเลยช่วยไว้ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรพร้อมยื่นมือมา
“ข้าเมริช ยินดีที่ได้รู้จัก ข้ากำลังจะไปเมืองเทียร์” เมริชประชาสัมพันธ์
“ข้าไปด้วยสิ เอ่อ เมริช” ทรอฟอ้อนวอน “แล้วพ่อแม่เจ้าไม่ด่าเหรอ เดี๋ยวน่ะแล้วบ้านเจ้าอยู่ไหน” เมริชถาม
ทรอฟหน้าเศร้าแล้วตัดสินใจตอบว่า “แม่กับพ่อข้าตอยหมดแล้ว” เมริชตาค้าง
“วันนั้น ข้าไปเก็บผลไม้ป่า พอกลับมาข้าก็เจอลูกไฟจำนวนหลายสิบลูกถล่มที่หมู่บ้านของข้า มันอยู่ตรงนั้น”ทรอฟชี้ไปทางด้านซ้ายมือ
เมริชรู้ทันทีว่าเคยมีหมู่บ้านอยู่ เพราะมีซากหลงเหลืออยู่
แต่สิ่งที่ทำให้เมริชตะลึงไม่ใช่หมู่บ้านของทรอฟแต่มันคือ การที่หมู่บ้านของเขาถูกทำลายด้วยวิธีเดียวกัน
“หมู่บ้านข้าก็เป็นเหมือนเจ้า เฟเบิลพาข้ามาแล้วให้ข้าเดินทางไปเมืองเทียร์ งั้นเจ้ายินดีที่จะร่วมทางไหม” เมริชถามทรอฟ
“ตกลง”ทรอฟตอบ แล้วยิ้มให้เมริช เมริชยอ้มกับ แล้วทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
ขวับ บึ้ม
***********************************************************************To be continue>>>
แม้บนเทือนเขาจะหนาวเหน็บเพราะอยู่ในฤดูหนาวแต่เมริชไม่รู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“หนาวมั้ย”เฟเบิลหันมาถามเมริชที่ยังคงเหม่อลอยอยู่ เมริชไม่ตอบและยังคงนั่งนิ่งต่อไป
“เมริช”เฟเบิลเขย่าปลุกเมริชให้ตื่นจากภวังค์ “คะ..คะ..ครับ ครับ” เมริชตอบ
“เอาละ ตื่นได้แล้ว เธอต้องเริ่มผจญภัย เพื่อจะได้ทดสอบเธอ” เฟเบิลชี้แจง
“เฟเบิลครับช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังที” เมริชเอ่ยขึ้น
“ก็ได้”เฟเบิลตอบ เมริชยิ้มแป้น “แต่ฉันคงบอกเธอได้ไม่มาก” เฟเบิลพูด รอยยิ้มของเมริชจางหายไป แล้วยิ้มอีกครั้ง
“ก็ได้ครับเฟเบิลช่วยเล่าให้ฟังทีครับ” เขาพูดด้วยสีหน้าอยากรู้เหลือทน พร้อมทั้งลงจากลงนั่งลงบนฟางข้างทางแล้วหยิบราสเบอร์รี่ทาน
“เอ่อ คือ เธอคือบุตรแห่งเอมอส นครแห่งเวทย์มนต์ เธอมีเวทย์มนต์”เขาบอก
“อะไรน่ะ ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ผมคือเมริชบุตรของนางแอนนาเซีย เวเทอร์”เมริชตอบจริงจังมาก
“จริงๆ เพราะ แอนนาเซียคือพระราชินีของเราชาวเอมอส ส่วนฉันเฟเบิล อาราเมียร์ เฟเบิล 1 ใน 12 ผู้วิเศษแห่งเอมอส”เฟเบิลบอกกับเขา เมริชถึงกับอึ้ง แล้วอ้าปากค้างจนทำอะไรไม่ถูก
“ส่วนลูกไฟที่ทำลายมอนทาน่านั้นคือ พลังของอสูรกอริเคริส ที่พยายามจะยึดโลกรวมทั้งเป้าหมายหลักของมันคือ ซาดิเนเวียร์” เฟเบิลเล่าอย่างถี่ถ้วนขณะที่เขาเองกำลังทานลูกราสเบอร์รี่เช่นกัน(เขาบ่นพึมพำว่ารสชาติแปลกๆพิกล)
“อะไรคือซาดิเนเวียร์\" เมริชถามอย่างสงสัย(แน่นอนถ้าไม่สงสัยก็คงไม่ถาม)
\"โลกของเวทย์มนต์ ที่ที่เอมอสตั้งอยู่ เหมือนกับมอนทาน่าที่ตั้งอยู่บนโลก”เฟเบิลบอก
เฟเบิลจึงกล่าวต่อไปว่า\"เธออย่าพึ่งรู้อะไรมากเอาไว้ผ่านการทดสอบได้เธอจะเรียนรู้เอง
เมริชพยักหน้าแล้วถามต่อไปอีกว่า “คุณจะทดสอบอะไรผม”
“ก็แค่ทดสอบเล็กๆน้อยๆ เธอคงผ่านได้สบาย” “ยังไงล่ะครับ”เมริชถาม
“ฟังน่ะ เธอจงเดินขึ้นเหนืออีก 6 ไมล์ แล้วเจ้าจะพบทางแยกให้สังเกตที่แยกนั้นจะมีต้นสนยักษ์อยู่ที่กลางแยก หากใช่ ก็จงเลี้ยวทางตะวันออกแล้วตรงไป 4.2 ไมล์ เจ้าจะพบเมืองเทียร์ เพื่อนข้าจะรอเจ้าที่นั่น หวังว่าเจ้าจะฝ่าอุปสรรค์ไปได้ด้วยดี” เฟเบิลอวยพร [สาธุ!]
“เดี๋ยวครับอุปสรรคเหรอ”เมริชทำหน้าท่าทีฉงน “ก็เหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่หรือไม่ก็ปิศาจที่เจ้าจะพบระหว่างทาง”
เมริชงงเล็กน้อยก่อนจะหันมาหยิบลูกราสเบอร์รี่กิน แล้วหันไปแล้วถามเฟเบิล “เฟ..หายไปแล้ว”เฟเบิลไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“ตายละ เอาเถอะยังไงก็ต้องทำแล้วนี่”เมริชบ่นกับตัวเอง แล้วเขาก็เริ่มออกเดินทาง
“โอ้ยเหนื่อยจริงๆ” มริชพูดพลางนั่งลงบนพื้นก่อนที่ขาจะดูว่ามีอะไรกินได้บ้าง เพราะเขาเหน็ดเหนื่อยมากเนื่องจากเดินมาเกือบ 5 ไมล์แล้ว
“เอ๊ะ นั่นอะไรน่ะ คงไม่มีอันตรายหรอก” เขาจึงหยิบผลไม้สีแดงที่ผลคล้ายแคนตาลูปแต่เล็กกว่า
ควับ
ลูกธนูลูกหนึ่งผ่านหน้าเขาอย่างรวดเร็วและฉุดผลไม้ของเมริชไปชนกับต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้น่ะ” เขาพูดพร้อมกับตั้งท่าเตรียมสู้(แม้จะไม่มีอาวุธเลยก็ตาม)
[ต้องเป็นพวกของกอริเคริสแน่]เขาคิดในใจ “ใครน่ะ ออกมาซะดีๆ” เขาพูดด้วยเสียงหวาดกลัว ใครจะไปรู้เขาอาจถูกฆ่าตายก็ได้
เมริชนึกแล้วสะดุ้งเพราะเสียงเสียงหนึ่ง เป็นเสียงของผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขา
“เจ้าไม่ควรกินผลไม้นั่น มันคือแสกนเดล ผลไม้มีพิษ เจ้าจะแสบร้อนตัวไป 2- 3 ชั่วโมง แล้วมันจะหมดฤทธิ์”เขาตอบ พร้อมกับโผล่ออกมาจากพุ่มไม้เผยให้เห็นชายร่างสูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า เขาดูหล่อพอๆกับเมริชทีเดียว
“เจ้าเป็นใคร แล้วช่วยข้าทำไม” เมริชถามอย่างสงสัย
“ข้าชื่อทรอฟ เป็นคนแถวนี้ แล้วก็แค่หวังดีน่ะเลยช่วยไว้ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรพร้อมยื่นมือมา
“ข้าเมริช ยินดีที่ได้รู้จัก ข้ากำลังจะไปเมืองเทียร์” เมริชประชาสัมพันธ์
“ข้าไปด้วยสิ เอ่อ เมริช” ทรอฟอ้อนวอน “แล้วพ่อแม่เจ้าไม่ด่าเหรอ เดี๋ยวน่ะแล้วบ้านเจ้าอยู่ไหน” เมริชถาม
ทรอฟหน้าเศร้าแล้วตัดสินใจตอบว่า “แม่กับพ่อข้าตอยหมดแล้ว” เมริชตาค้าง
“วันนั้น ข้าไปเก็บผลไม้ป่า พอกลับมาข้าก็เจอลูกไฟจำนวนหลายสิบลูกถล่มที่หมู่บ้านของข้า มันอยู่ตรงนั้น”ทรอฟชี้ไปทางด้านซ้ายมือ
เมริชรู้ทันทีว่าเคยมีหมู่บ้านอยู่ เพราะมีซากหลงเหลืออยู่
แต่สิ่งที่ทำให้เมริชตะลึงไม่ใช่หมู่บ้านของทรอฟแต่มันคือ การที่หมู่บ้านของเขาถูกทำลายด้วยวิธีเดียวกัน
“หมู่บ้านข้าก็เป็นเหมือนเจ้า เฟเบิลพาข้ามาแล้วให้ข้าเดินทางไปเมืองเทียร์ งั้นเจ้ายินดีที่จะร่วมทางไหม” เมริชถามทรอฟ
“ตกลง”ทรอฟตอบ แล้วยิ้มให้เมริช เมริชยอ้มกับ แล้วทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
ขวับ บึ้ม
***********************************************************************To be continue>>>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น