ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง - หลังจากแข่งควิดดิช
บทที่สอง - หลังจากแข่งควิดดิช
คุณคงไม่รู้จักหมู่บ้านเล็กๆอีกหมู่บ้านที่มีแต่พ่อมดและแม่มดอาศัยอยู่ที่ไม่ใช่ฮอกส์มี้ดสินะ มันมีชื่อว่า “แมสเซนเจอร์” คุณไม่ต้องไปสนใจชื่อและความหมายของหมู่บ้านนี้หรอก รู้แค่ว่าหมู่บ้านนี้ ตัวเอกของเราอาศัยอยู่ก็พอแล้ว... มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ท่ามกลางทุ่งนาร้างๆ ถ้ามักเกิ้ลคนใด -- แต่ก็ไม่มีมักเกิ้ลคนไหนมาหรอก -- เกิดมาพบหมู่บ้านแห่งนี้ จะเห็นว่าเป็นบ่อน้ำรกๆ หญ้าขึ้นเต็มไปหมด และมีป้ายติดไว้ว่า \'อันตราย ห้ามเข้า!\' ความคิดนี้ได้มาจากดัมเบิลดอร์ที่ทำกับโรงเรียนของตัวเองแบบนี้แหละ จึงไม่มีมักเกิ้ลคนใดพบสถานที่นั้นๆ...
\"แม่ๆ หนูได้จดหมายจากฮอกวอตส์แล้ว\" ไดอาน่าร้องอย่างตื่นเต้น เมื่อนกฮูกไปรษณีย์ตัวหนึ่งมาส่งจดหมายที่บ้าน และเปิดมันอ่าน
\"จ้าๆ\" แม่ว่ามาจากในครัว \"เราจะไปซื้อของกันพรุ่งนี้นะ แต่ตอนนี้ลูกต้องมากินข้าวเช้าก่อน เดี๋ยวมันเย็นชืดแล้วไม่อร่อย\"
\"ค่ะ แม่\" ไดอาน่าว่าและเดินเข้าไปในครัว
\"ตรอกไดแอกอนจะเป็นยังไงนะ\" ไดอาน่าว่าขณะกินไส้กรอก \"แม่พาหนูไปแค่ครั้งเดียวเมื่อสามปีก่อนแล้วก็ไม่พาไปอีกเลย ไม่เห็นเสียหายอะไรที่จะเอาลูกสาวคนนี้ไปด้วย\"
\"ก็เธอไปมันเกะกะนี่\" อเล็กซ์ตอบเสียงแหย่ๆ
\"ไม่เกะกะสักหน่อย\" ไดอาน่าตอบอย่างฉุนๆ \"พี่เคยเห็นฉันทำตัวเกะกะหรือไง\"
\"ใช่ ทุกวันเลย\" อเล็กซ์ตอบ แล้วเขาก็ต้องรีบหลบทันทีเพราะไดอาน่าได้ขว้างแก้วน้ำใส่เขา และเขาก็รอดจากความเจ็บไปได้อย่างหวุดหวิดน่าหวาดเสียวมาก มันเฉียดไหล่ของเขาไปไม่กี่เซ็นติเมตร และลอยไปแตกอยู่ข้างๆเก้าอี้
แกร๊ง!!
\"นี่ใครทำแก้วแตก\" เสียงแม่ดังมาจากห้องโถง เธอกำลังว่าคาถาไม้ถูพื้นให้มันถูเอง \"อเล็กซ์ จัดการมันให้เป็นเหมือนเดิมด้วย\"
\"เอ่อ... คาถาอะไรนะ\" อเล็กซ์ถามน้องสาว
\"เรปาโร พี่\" ไดอาน่าพูดอย่างรู้ดี \"แล้วไม่ต้องมาแกล้งเป็นไม่รู้คาถาเลยนะ คนอยู่ปีเจ็ดคนไหนไม่รู้คาถาพื้นๆแบบนี้\"
\"เธอน่ะ แสนรู้เกินไป รู้ไหม\" อเล็กซ์ว่า \"เรปาโร\" ตอนท้ายเขาพูดพร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์ เศษแก้วที่แตกละเอียดรวมตัวกันเป็นแก้วเหมือนเดิม
\"พี่ว่าฉันจะอยู่บ้านที่ฮอกวอตส์เหรอ\" ไดอาน่าถามขึ้นในอีกห้านาทีต่อมา ตอนที่สงครามแก้วน้ำได้จบลงแล้ว
\"พนันได้เลยว่า \'ฮัฟเฟิลพัฟ\' แน่นอน เราอยู่กันมาทั้งตระกูล\" อเล็กซ์ตอบ
\"มันก็ไม่เสมอไปนี่\" ไดอาน่าว่าต่อไป
\"ไม่มีทางหรอก อย่าถามเลย\" อเล็กซ์บอก เขาจัดการไข่ดาวคำสุดท้ายเสร็จแล้วพูดว่า \"พี่นัดคนในหมู่บ้านเล่นควิดดิชกันที่สนามหมู่บ้านนะ เธอต้องไปด้วยเพราะมันขาดไปคนหนึ่งน่ะ\" เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
\"จ้า คุณพี่\" ไดอาน่าตอบเสียงประชดตามหลัง แต่เธอก็ชอบควิดดิช
ควิดดิชเกมนี้สนุกมาก อเล็กซ์นัดเด็กทั้งหมู่บ้านมาเล่นกัน แบ่งเป็นสองทีมและแน่นอน ไดอาน่าอยู่ทีมเดียวกับพี่ของเขา เธอเป็นผู้หญิงหนึ่งในสามคนของเกมนี้ และเล่นเป็นบีตเตอร์เสียด้วย ไดอาน่าเล่นควิดดิชได้เยี่ยมมาก เธอหวดบลัดเจอร์ใส่คู่ต่อสู้ถูกจังหวะเสมอ และมีครั้งหนึ่ง เธอหวดใส่จอห์น คู่ต่อสู้จนฟันหักตกไม้กวาด ทำให้เธอเป็น \'ซุปเปอร์ เกริล์\' ของทีมแต่นั้นมา
เกมจบ ทีมของอเล็กซ์ชนะไปอย่างหวุดหวิด -- ถ้าบันนี่ ซีกเกอร์ของทีมเธอจับสนิชไม่ได้ -- ไป หนึ่งร้อยเจ็ดสิบ ต่อ หกสิบ แต้ม
อเล็กซ์และไดอาน่าเดินกลับบ้านด้วยกัน จากสนามควิดดิชประจำหมู่บ้านกับบ้านของพวกเขาห่างกันพอสมควร พวกเขาต้องเดินตรงไปและเลี้ยวตรงซอยที่สาม แต่ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้าน มีบางสิ่งบางอย่างเบี่ยงเบนความสนใจจากทางกลับบ้านของพวกเขา
\"เฮ้! นั่นอะไรน่ะ กลุ่มหมาพากันมามุงอะไรอยู่ที่นี่\" อเล็กซ์ว่าระหว่างที่พวกเขาจะเดินเลี้ยวเข้าซอย
\"อย่าไปสนใจมันเลย พี่ไม่หิวข้าวหรือไง กลับบ้านเถอะ\" ไดอาน่าว่า
\"ไม่สนได้ยังไง พวกมันมารุมเรานะ\" อเล็กซ์พูดเสียงหวาดๆ เมื่อสุนัขเริ่มเดินเข้ามาล้อมวงเขากลางวันแสกๆ
\"ใช้คาถาสิพี่ คาถาอะไรก็ได้ที่จะไล่มันไป\" ไดอาน่าว่า \"อย่าทำเป็นกลัวเลย ปีเจ็ดอดีตพรีเฟ็คมันหายไปไหนจากตัวแล้ว\"
ฝูงสุนัขเริ่มล้อมเข้ามาใกล้ทุกทีๆ สุขนักสีขาวด่างน้ำตาลที่ดูน่ากลัวที่ด ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ
\"สตูเปฟาย\"
อเล็กว่าคาถาใส่สุนัขตัวนั้น แต่มันหลบไปได้อย่างง่ายดาย
\"ไม่จำเป็นต้องใช้คาถาก็ได้ ฉันนึกอะไรดีดีออกแล้ว\" ไดอาน่ากระซิบบอกพี่ชาย \"ไม้กวาดไง ไม้กวาดขี่กลับบ้านก็หมดปัญหา ทำไมเราโง่อะไรอย่างนี้\"
\"เราไม่ได้โง่ แต่เธออย่าลืมสิ ไอ้ยามทอมนั่นมันหาเรื่องจะเอาผิดเรานะ ถ้าเราทำเรื่องก็เข้าทางมันพอดี\" อเล็กซ์ว่า \"แต่ช่างเถอะ เราต้องเสี่ยงถ้าไม่อยากเป็นอาหารหมา พี่จะนับ หนึ่ง - สอง - สาม แล้วบินไปเลยนะ อ้อ! แล้วอย่าลงจากไม้กวาดก่อนถึงบ้านละ มันอันตราย\" ไดอาน่าพยักหน้า \"หนึ่ง -- สอง -- สาม!\" ทั้งคู่เหวี่ยงขาคร่อมไม้กวาดคลีนสวีปของตน แล้วถีบตัวสูงจากพื้นไปประมาณสิบห้าฟุต หมาที่ตอนแรกจะเข้ามาถึงพวกเขาอีกภายในห้าฟุต ตอนนี้มันก็กระโจนเข้าใส่กันเองอย่างไม่รู้ตัว แทนที่มันจะทำร้ายพวกเขา อเล็กซ์และไดอาน่าขี่ไม้กวาดจวนจะถึงบ้านแล้ว อยู่ๆก็มีชายรูปร่างอ้วนเตี้ยคนหนึ่งกระโจนออกมาจากพุ่มไม้
\"อะฮ้า จับได้แล้วพ่อหนูแม่หนูทั้งสองคน\" เขาว่า
\"ทอม!\" อเล็กซ์และไดอาน่าร้องขึ้นพร้อมๆกัน
\"อ้า โรเจอร์สองคน\" ยามยังพูดต่อไป \"มานี่ซะดีดี ไปพูดกับพ่อแม่ของเธอกันว่าเธอทำผิดกฎหมู่บ้านเข้าแล้ว\"
“แต่ –“ ไดอาน่าเริ่ม ตัวยังลอยอยู่บนไม้กวาด
“ไม่ต้องมาแต่ ลงมาซะดีๆนะ” ย่ามพล่ามต่อไป
“ไปกันเถอะ!” อเล็กซ์สั่งแล้วตนก็เร่งไม้กวาดหนี ไดอาน่าตามไปติดๆ
นี่! ไม่ว่าเธอจะหนียังไง ฉันก็เห็นแล้วว่าเธอขี่ไม้กวาดบนทางเดิน” ยามตอบเรียบๆแบบไม่ทุกข์ร้อน
อเล็กซ์และไดอาน่าไม่สนใจ และขี่ไม้กวาดต่อไปจนถึงบ้าน เสียงพูดพล่ามของยามนั้นไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว
“สวัสดีลูก ไปทำผิดมาอีกละสิ” แม่ต้อนรับหน้าบ้านอย่างน่ากลัว
“ค่ะ! ถ้าแม่จะคิดอย่างนั้น” ไดอาน่าตอบ ลงจากไม้กวาด อเล็กซ์ก็เช่นกัน พวกเขาไม่มีทางหนีแม่ได้หรอก รู้อยู่กับใจ
“เข้าบ้านมาคุยกันให้รู้เรื่องเลย คุณทอมรออยู่” แม่ว่าและเดินเข้าบ้านไป
“ทอม! เขามาได้ยังไง” ไดอาน่าอุทานเบาๆกับพี่ “เมื่อกี้เขาอยู่ข้างหลังเรานะ”
“ก็หายตัวมาไง ไม่เห็นมีอะไรมาก” อเล็กซ์ตอบเสียงขรึมๆแล้วเดินเข้าบ้าน ไดอาน่าตามไปด้วย
บ้านที่เมื่อเช้ายังน่าอยู่ดูสดใส แต่บัดนี้บรรยากาศชวนน่าขนลุกรวมอยู่ด้วย พวกเขาทำความผิดนิดเดียวก็จริง แต่หมู่บ้านนี้ลงโทษแบบเผด็จการเสียเหลือเกิน เหใอนตอนที่บ้านข้างๆทิ้งขยะลงบนพื้น เขายังจับไปสอบสวนซะเรื่องใหญ่โตมากมาย และในที่สุด อเล็กซ์และไดอาน่าก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ประจันหน้ากับแม่และยามอ้วนเตี้ย ที่มีรอยยิ้มน่าเกลียดน่าชังอยู่บนใบหน้า
“พวกเธอรู้ไหมว่าทำผิดอะไรกัน” แม่เริ่ม
“รู้ค่ะ แต่—“ ไดอาน่าว่า
“ไม่ต้องแต่หรอก คุณทอมเขาเห็นมากับตาแล้ว” แม่พูด ยามพยักหน้านิดๆแบบเห็นด้วย
“แต่พวกผมจำเป็นจริงๆนี่ฮะ หมามันรุมเรา” อเล็กซ์พูดอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ เพราะกลัวโดนขัดจังหวะอีก
“หมา... หมาอะไรกัน” แม่ว่า
“ก็คงเป็นข้อแต่ตัวลมๆแล้งๆใช่ไหมละ” ยามว่า “หลักฐานก็ไม่มี”
“แล้วคุณแม่หลักฐานหรือว่าเราพูดไม่จริง” ไดอาน่าเถียง
“ไหน เล่าเรื่องหมามาซิ” แม่ถามเสียงกระตือรือร้น
แล้วอเล็กซ์กับไดอาน่าก็เล่าเรื่องสุนัขที่อยู่ๆก็มารุมพวกเขาตรงทางเข้าซอยอย่างไม่เหตุผล แม่ก็อย่างอย่างสนใจไป ยามก็ฟังอย่างไม่ใส่ใจ ดื่มแต่น้ำชากันไป และเมื่อเล่าเรื่องจบ...
“ฉันเชื่อลูกๆของฉัน เขาคงไม่เล่าเรื่องสัมพันธ์กันอย่างนี้หรอกถ้าพวกเขาพูดไม่จริง” แม่กล่าว
“ไม่ได้นะครับ พวกลูกๆของคุณทำผิดกฎของหมู่บ้านเรา ถ้าหมู่บ้านเรามีแต่เด็กอย่างนี้แล้วจะได้เป็นหมู่บ้านที่มาตรฐานสมบูรณ์เหมือนฮอส์มี้ดเมื่อไรกัน” ยามว่า
“ที่คุณว่า ‘เด็กอย่างนี้’เนี่ย ลูกของดิฉันนะคะ กลับไปเถอะค่ะ” แม่พูดเรียบๆ
“ไม่ได้นะครับ” ยามพูดอย่างมีโทสะปนอยู่ในน้ำเสียงนิดๆ
“พวกเขาเพิ่งทำผิดครั้งแรกเองนะคะ” แม่ตอบเสียงเอาเรื่อง
“ก็ได้” เขาตอบสียงผิดหวังเป็นที่สุดปนกับความโกรธ “ถือว่าลูกของคุณมีประวัติดีมาตลอด ไปล่ะ” แล้วเขาก็หายตัวไปทันที พร้อมกับเสียง ‘ป๊อบ’ เบาๆ
“ว่าแต่ลูกสองคนเถอะ พูดจริงแน่ๆนะ” แม่ถามอีก
“จริงฮะ สาบานได้” อเล็กซ์ว่า “แต่แม่ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจัง ตอนแรกยังเข้าข้างยามอยู่เลย พอผมเล่าเรื่องหมาจบ แม่ก็มาเข้าข้างเรา” ไดอาน่าพยักหน้าเห็นด้วย
“ช่างมันเถอะ มันไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวเที่ยงได้แล้วทุกคน” แม่ว่าและเดินออกจากครัวไป
“ฉันว่าแม่มีความลับอะไรแน่ๆเลย” อเล็กซ์และไดอาน่าพูดขึ้นพร้อมกัน
+*-+*- ติดตามตอนต่อไป +*-+*-
คุณคงไม่รู้จักหมู่บ้านเล็กๆอีกหมู่บ้านที่มีแต่พ่อมดและแม่มดอาศัยอยู่ที่ไม่ใช่ฮอกส์มี้ดสินะ มันมีชื่อว่า “แมสเซนเจอร์” คุณไม่ต้องไปสนใจชื่อและความหมายของหมู่บ้านนี้หรอก รู้แค่ว่าหมู่บ้านนี้ ตัวเอกของเราอาศัยอยู่ก็พอแล้ว... มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ท่ามกลางทุ่งนาร้างๆ ถ้ามักเกิ้ลคนใด -- แต่ก็ไม่มีมักเกิ้ลคนไหนมาหรอก -- เกิดมาพบหมู่บ้านแห่งนี้ จะเห็นว่าเป็นบ่อน้ำรกๆ หญ้าขึ้นเต็มไปหมด และมีป้ายติดไว้ว่า \'อันตราย ห้ามเข้า!\' ความคิดนี้ได้มาจากดัมเบิลดอร์ที่ทำกับโรงเรียนของตัวเองแบบนี้แหละ จึงไม่มีมักเกิ้ลคนใดพบสถานที่นั้นๆ...
\"แม่ๆ หนูได้จดหมายจากฮอกวอตส์แล้ว\" ไดอาน่าร้องอย่างตื่นเต้น เมื่อนกฮูกไปรษณีย์ตัวหนึ่งมาส่งจดหมายที่บ้าน และเปิดมันอ่าน
\"จ้าๆ\" แม่ว่ามาจากในครัว \"เราจะไปซื้อของกันพรุ่งนี้นะ แต่ตอนนี้ลูกต้องมากินข้าวเช้าก่อน เดี๋ยวมันเย็นชืดแล้วไม่อร่อย\"
\"ค่ะ แม่\" ไดอาน่าว่าและเดินเข้าไปในครัว
\"ตรอกไดแอกอนจะเป็นยังไงนะ\" ไดอาน่าว่าขณะกินไส้กรอก \"แม่พาหนูไปแค่ครั้งเดียวเมื่อสามปีก่อนแล้วก็ไม่พาไปอีกเลย ไม่เห็นเสียหายอะไรที่จะเอาลูกสาวคนนี้ไปด้วย\"
\"ก็เธอไปมันเกะกะนี่\" อเล็กซ์ตอบเสียงแหย่ๆ
\"ไม่เกะกะสักหน่อย\" ไดอาน่าตอบอย่างฉุนๆ \"พี่เคยเห็นฉันทำตัวเกะกะหรือไง\"
\"ใช่ ทุกวันเลย\" อเล็กซ์ตอบ แล้วเขาก็ต้องรีบหลบทันทีเพราะไดอาน่าได้ขว้างแก้วน้ำใส่เขา และเขาก็รอดจากความเจ็บไปได้อย่างหวุดหวิดน่าหวาดเสียวมาก มันเฉียดไหล่ของเขาไปไม่กี่เซ็นติเมตร และลอยไปแตกอยู่ข้างๆเก้าอี้
แกร๊ง!!
\"นี่ใครทำแก้วแตก\" เสียงแม่ดังมาจากห้องโถง เธอกำลังว่าคาถาไม้ถูพื้นให้มันถูเอง \"อเล็กซ์ จัดการมันให้เป็นเหมือนเดิมด้วย\"
\"เอ่อ... คาถาอะไรนะ\" อเล็กซ์ถามน้องสาว
\"เรปาโร พี่\" ไดอาน่าพูดอย่างรู้ดี \"แล้วไม่ต้องมาแกล้งเป็นไม่รู้คาถาเลยนะ คนอยู่ปีเจ็ดคนไหนไม่รู้คาถาพื้นๆแบบนี้\"
\"เธอน่ะ แสนรู้เกินไป รู้ไหม\" อเล็กซ์ว่า \"เรปาโร\" ตอนท้ายเขาพูดพร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์ เศษแก้วที่แตกละเอียดรวมตัวกันเป็นแก้วเหมือนเดิม
\"พี่ว่าฉันจะอยู่บ้านที่ฮอกวอตส์เหรอ\" ไดอาน่าถามขึ้นในอีกห้านาทีต่อมา ตอนที่สงครามแก้วน้ำได้จบลงแล้ว
\"พนันได้เลยว่า \'ฮัฟเฟิลพัฟ\' แน่นอน เราอยู่กันมาทั้งตระกูล\" อเล็กซ์ตอบ
\"มันก็ไม่เสมอไปนี่\" ไดอาน่าว่าต่อไป
\"ไม่มีทางหรอก อย่าถามเลย\" อเล็กซ์บอก เขาจัดการไข่ดาวคำสุดท้ายเสร็จแล้วพูดว่า \"พี่นัดคนในหมู่บ้านเล่นควิดดิชกันที่สนามหมู่บ้านนะ เธอต้องไปด้วยเพราะมันขาดไปคนหนึ่งน่ะ\" เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
\"จ้า คุณพี่\" ไดอาน่าตอบเสียงประชดตามหลัง แต่เธอก็ชอบควิดดิช
ควิดดิชเกมนี้สนุกมาก อเล็กซ์นัดเด็กทั้งหมู่บ้านมาเล่นกัน แบ่งเป็นสองทีมและแน่นอน ไดอาน่าอยู่ทีมเดียวกับพี่ของเขา เธอเป็นผู้หญิงหนึ่งในสามคนของเกมนี้ และเล่นเป็นบีตเตอร์เสียด้วย ไดอาน่าเล่นควิดดิชได้เยี่ยมมาก เธอหวดบลัดเจอร์ใส่คู่ต่อสู้ถูกจังหวะเสมอ และมีครั้งหนึ่ง เธอหวดใส่จอห์น คู่ต่อสู้จนฟันหักตกไม้กวาด ทำให้เธอเป็น \'ซุปเปอร์ เกริล์\' ของทีมแต่นั้นมา
เกมจบ ทีมของอเล็กซ์ชนะไปอย่างหวุดหวิด -- ถ้าบันนี่ ซีกเกอร์ของทีมเธอจับสนิชไม่ได้ -- ไป หนึ่งร้อยเจ็ดสิบ ต่อ หกสิบ แต้ม
อเล็กซ์และไดอาน่าเดินกลับบ้านด้วยกัน จากสนามควิดดิชประจำหมู่บ้านกับบ้านของพวกเขาห่างกันพอสมควร พวกเขาต้องเดินตรงไปและเลี้ยวตรงซอยที่สาม แต่ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้าน มีบางสิ่งบางอย่างเบี่ยงเบนความสนใจจากทางกลับบ้านของพวกเขา
\"เฮ้! นั่นอะไรน่ะ กลุ่มหมาพากันมามุงอะไรอยู่ที่นี่\" อเล็กซ์ว่าระหว่างที่พวกเขาจะเดินเลี้ยวเข้าซอย
\"อย่าไปสนใจมันเลย พี่ไม่หิวข้าวหรือไง กลับบ้านเถอะ\" ไดอาน่าว่า
\"ไม่สนได้ยังไง พวกมันมารุมเรานะ\" อเล็กซ์พูดเสียงหวาดๆ เมื่อสุนัขเริ่มเดินเข้ามาล้อมวงเขากลางวันแสกๆ
\"ใช้คาถาสิพี่ คาถาอะไรก็ได้ที่จะไล่มันไป\" ไดอาน่าว่า \"อย่าทำเป็นกลัวเลย ปีเจ็ดอดีตพรีเฟ็คมันหายไปไหนจากตัวแล้ว\"
ฝูงสุนัขเริ่มล้อมเข้ามาใกล้ทุกทีๆ สุขนักสีขาวด่างน้ำตาลที่ดูน่ากลัวที่ด ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ
\"สตูเปฟาย\"
อเล็กว่าคาถาใส่สุนัขตัวนั้น แต่มันหลบไปได้อย่างง่ายดาย
\"ไม่จำเป็นต้องใช้คาถาก็ได้ ฉันนึกอะไรดีดีออกแล้ว\" ไดอาน่ากระซิบบอกพี่ชาย \"ไม้กวาดไง ไม้กวาดขี่กลับบ้านก็หมดปัญหา ทำไมเราโง่อะไรอย่างนี้\"
\"เราไม่ได้โง่ แต่เธออย่าลืมสิ ไอ้ยามทอมนั่นมันหาเรื่องจะเอาผิดเรานะ ถ้าเราทำเรื่องก็เข้าทางมันพอดี\" อเล็กซ์ว่า \"แต่ช่างเถอะ เราต้องเสี่ยงถ้าไม่อยากเป็นอาหารหมา พี่จะนับ หนึ่ง - สอง - สาม แล้วบินไปเลยนะ อ้อ! แล้วอย่าลงจากไม้กวาดก่อนถึงบ้านละ มันอันตราย\" ไดอาน่าพยักหน้า \"หนึ่ง -- สอง -- สาม!\" ทั้งคู่เหวี่ยงขาคร่อมไม้กวาดคลีนสวีปของตน แล้วถีบตัวสูงจากพื้นไปประมาณสิบห้าฟุต หมาที่ตอนแรกจะเข้ามาถึงพวกเขาอีกภายในห้าฟุต ตอนนี้มันก็กระโจนเข้าใส่กันเองอย่างไม่รู้ตัว แทนที่มันจะทำร้ายพวกเขา อเล็กซ์และไดอาน่าขี่ไม้กวาดจวนจะถึงบ้านแล้ว อยู่ๆก็มีชายรูปร่างอ้วนเตี้ยคนหนึ่งกระโจนออกมาจากพุ่มไม้
\"อะฮ้า จับได้แล้วพ่อหนูแม่หนูทั้งสองคน\" เขาว่า
\"ทอม!\" อเล็กซ์และไดอาน่าร้องขึ้นพร้อมๆกัน
\"อ้า โรเจอร์สองคน\" ยามยังพูดต่อไป \"มานี่ซะดีดี ไปพูดกับพ่อแม่ของเธอกันว่าเธอทำผิดกฎหมู่บ้านเข้าแล้ว\"
“แต่ –“ ไดอาน่าเริ่ม ตัวยังลอยอยู่บนไม้กวาด
“ไม่ต้องมาแต่ ลงมาซะดีๆนะ” ย่ามพล่ามต่อไป
“ไปกันเถอะ!” อเล็กซ์สั่งแล้วตนก็เร่งไม้กวาดหนี ไดอาน่าตามไปติดๆ
นี่! ไม่ว่าเธอจะหนียังไง ฉันก็เห็นแล้วว่าเธอขี่ไม้กวาดบนทางเดิน” ยามตอบเรียบๆแบบไม่ทุกข์ร้อน
อเล็กซ์และไดอาน่าไม่สนใจ และขี่ไม้กวาดต่อไปจนถึงบ้าน เสียงพูดพล่ามของยามนั้นไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว
“สวัสดีลูก ไปทำผิดมาอีกละสิ” แม่ต้อนรับหน้าบ้านอย่างน่ากลัว
“ค่ะ! ถ้าแม่จะคิดอย่างนั้น” ไดอาน่าตอบ ลงจากไม้กวาด อเล็กซ์ก็เช่นกัน พวกเขาไม่มีทางหนีแม่ได้หรอก รู้อยู่กับใจ
“เข้าบ้านมาคุยกันให้รู้เรื่องเลย คุณทอมรออยู่” แม่ว่าและเดินเข้าบ้านไป
“ทอม! เขามาได้ยังไง” ไดอาน่าอุทานเบาๆกับพี่ “เมื่อกี้เขาอยู่ข้างหลังเรานะ”
“ก็หายตัวมาไง ไม่เห็นมีอะไรมาก” อเล็กซ์ตอบเสียงขรึมๆแล้วเดินเข้าบ้าน ไดอาน่าตามไปด้วย
บ้านที่เมื่อเช้ายังน่าอยู่ดูสดใส แต่บัดนี้บรรยากาศชวนน่าขนลุกรวมอยู่ด้วย พวกเขาทำความผิดนิดเดียวก็จริง แต่หมู่บ้านนี้ลงโทษแบบเผด็จการเสียเหลือเกิน เหใอนตอนที่บ้านข้างๆทิ้งขยะลงบนพื้น เขายังจับไปสอบสวนซะเรื่องใหญ่โตมากมาย และในที่สุด อเล็กซ์และไดอาน่าก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ประจันหน้ากับแม่และยามอ้วนเตี้ย ที่มีรอยยิ้มน่าเกลียดน่าชังอยู่บนใบหน้า
“พวกเธอรู้ไหมว่าทำผิดอะไรกัน” แม่เริ่ม
“รู้ค่ะ แต่—“ ไดอาน่าว่า
“ไม่ต้องแต่หรอก คุณทอมเขาเห็นมากับตาแล้ว” แม่พูด ยามพยักหน้านิดๆแบบเห็นด้วย
“แต่พวกผมจำเป็นจริงๆนี่ฮะ หมามันรุมเรา” อเล็กซ์พูดอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ เพราะกลัวโดนขัดจังหวะอีก
“หมา... หมาอะไรกัน” แม่ว่า
“ก็คงเป็นข้อแต่ตัวลมๆแล้งๆใช่ไหมละ” ยามว่า “หลักฐานก็ไม่มี”
“แล้วคุณแม่หลักฐานหรือว่าเราพูดไม่จริง” ไดอาน่าเถียง
“ไหน เล่าเรื่องหมามาซิ” แม่ถามเสียงกระตือรือร้น
แล้วอเล็กซ์กับไดอาน่าก็เล่าเรื่องสุนัขที่อยู่ๆก็มารุมพวกเขาตรงทางเข้าซอยอย่างไม่เหตุผล แม่ก็อย่างอย่างสนใจไป ยามก็ฟังอย่างไม่ใส่ใจ ดื่มแต่น้ำชากันไป และเมื่อเล่าเรื่องจบ...
“ฉันเชื่อลูกๆของฉัน เขาคงไม่เล่าเรื่องสัมพันธ์กันอย่างนี้หรอกถ้าพวกเขาพูดไม่จริง” แม่กล่าว
“ไม่ได้นะครับ พวกลูกๆของคุณทำผิดกฎของหมู่บ้านเรา ถ้าหมู่บ้านเรามีแต่เด็กอย่างนี้แล้วจะได้เป็นหมู่บ้านที่มาตรฐานสมบูรณ์เหมือนฮอส์มี้ดเมื่อไรกัน” ยามว่า
“ที่คุณว่า ‘เด็กอย่างนี้’เนี่ย ลูกของดิฉันนะคะ กลับไปเถอะค่ะ” แม่พูดเรียบๆ
“ไม่ได้นะครับ” ยามพูดอย่างมีโทสะปนอยู่ในน้ำเสียงนิดๆ
“พวกเขาเพิ่งทำผิดครั้งแรกเองนะคะ” แม่ตอบเสียงเอาเรื่อง
“ก็ได้” เขาตอบสียงผิดหวังเป็นที่สุดปนกับความโกรธ “ถือว่าลูกของคุณมีประวัติดีมาตลอด ไปล่ะ” แล้วเขาก็หายตัวไปทันที พร้อมกับเสียง ‘ป๊อบ’ เบาๆ
“ว่าแต่ลูกสองคนเถอะ พูดจริงแน่ๆนะ” แม่ถามอีก
“จริงฮะ สาบานได้” อเล็กซ์ว่า “แต่แม่ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจัง ตอนแรกยังเข้าข้างยามอยู่เลย พอผมเล่าเรื่องหมาจบ แม่ก็มาเข้าข้างเรา” ไดอาน่าพยักหน้าเห็นด้วย
“ช่างมันเถอะ มันไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวเที่ยงได้แล้วทุกคน” แม่ว่าและเดินออกจากครัวไป
“ฉันว่าแม่มีความลับอะไรแน่ๆเลย” อเล็กซ์และไดอาน่าพูดขึ้นพร้อมกัน
+*-+*- ติดตามตอนต่อไป +*-+*-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น