ไดอารี่ของดร.แย็บ

เนื้อเรื่อง

วันเดือนปี – ไม่ระบุ

 

                ที่ต้องมานั่งเขียนไดอารี่ก็เพราะว่า อยากให้ทุกคนได้รับรู้ถึงความผิดพลาดอันใหญ่หลวง ของดร.อัจฉริยะเช่นฉัน เรื่องมันมีอยู่ว่า

               

                คืนวันท้องฟ้าโปร่ง วันนั้น ฉันได้พบโลกที่ 2 ใช่ชื่อของโลกนั่นคือ กาฬทวีป และฉันก็เดินทางไปที่นั่นโดยไม่รอช้า

 

                ที่นั่น เป็นที่ๆ สวยงาม สิ่งแวดล้อมไม่เคยถูกทำลายเหมือนดั่งเช่นโลกของเรานี้ ใช่แล้ว...และฉันก็เริ่มตั้งฐานทดลองอยู่ที่นั่น ค้นคว้าเกี่ยวกับมัน ใช่...ฉันอยากได้ชื่อเสียง เงินทอง หากฉันแถลงเรื่องนี้ออกไป และฉันก็ได้เริ่มทำการค้นคว้าทันที

 

                ฉันเริ่มออกสำรวจไปทั่วพื้นที่กาฬทวีปแห่งนี้ โดยรวมแล้วที่นี้เหมือนกับโลกทุกอย่าง เพียงแต่ผู้คนกลับมีเวทมนตร์ อันเกิดจากภูมิปัญญาของพวกเขาเอง ฉันเองก็เริ่มจะเข้าใจแล้ว และอยู่มาวันหนึ่ง ฉันได้ขุดพบคัมภีร์หนึ่ง ใช่ล่ะ...

 

                คัมภีร์...ความลับของความเป็นอมตะ

 

                ซึ่งจะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตฉันตลอดกาล

 

                คัมภีร์นั้นระบุถึงวิธีที่สามารถทำให้ชีวิตเป็นนิรันดรได้ หากฉันได้แถลงมันพร้อมกาฬทวีป ฉันจะโด่งดังขนาดไหนนะ...ใช่ ตอนนั้นฉันคิดเช่นนั้น

 

                ฉันเริ่มลงมือทำทันที แต่ฉันไม่สามารถระบุวิธีทำได้ เพราะอะไรคงต้องอ่านให้จบก่อน(สำหรับผู้แอบอ่านนะ)

 

                ใช่ล่ะน้ำยานั้นควรจะเป็นสีแห่งท้องฟ้า แต่กลับเป็นสีแดงฉานดุจโลหิตแทน แต่ฉันก็ไม่ระวัง ด้วยความหลงตัวเองว่าเป็นอัจฉริยะ แต่ความจริงแล้ว ฉันก็เป็นสิ่งมีชีวิตอันต่ำต้อยที่คิดจะเทียบเคียงพระเจ้า....

 

                ฉันลงมือดื่มน้ำยานั้นโดยไม่ลังเลแม้เล็กน้อย ผลก็คือ....

 

                ฉันต้องมาอยู่ในรูปร่างอันอัปลักษณ์นี้ รูปร่างของเห็ด รูปร่างที่มิใช่มนุษย์ และตอนนั้นเองฉันก็คิดได้ว่า...

 

                ฉันช่างโลภ ช่างลุ่มหลงในเงินทอง ลาภยศ อันเป็นโลกียะ ฉันได้ทำผิดพลาดเสียแล้ว ความโลภนั้นไม่ได้ช่วยให้ฉันได้ความสุขที่แท้จรงิ ลาภยศ เงินทองก็เฉกเช่นกัน

 

                อาจเป็นเพราะ ร่างกายกลายเป็นเห็ดจึงทำให้ฉันคิดได้เช่นนั้น…

 

                ฉันทรมาน ร่างกายนี้ถูกเกลียดชังจากสังคมมนุษย์จึงทำให้ฉันตระหนักได้อีกว่า...

               

มนุษย์นั้นมองทุกคนที่ต่างจากตนว่าแปลกทั้งหมด

 

                ฉันจึงไม่คิดที่จะทนอยู่ในสังคมมนุษย์อีกต่อไป ฉันหนีมาใช้ชีวิตอยู่ในกาฬทวีป และฉันก็กลายเป็นคนรักสันโดษทันที

 

                ฉันอยู่ในห้องทำงานปิระมิดที่กาฬทวีปนั้น หลายสิบปี ทิ้งลูกหลานไว้ข้างหลัง หันมาหมกหมุ่นกับการทดลอง และศึกษาเวทมนตร์ของชาวกาฬทวีป จนสามารถทำนายได้

 

                และวันหนึ่ง....วันนั้นก็ฟ้าโปร่ง....

 

                ฉันได้ทำนายออกมาว่า อีก 2 ปี จะมีบุคคลผู้สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้มาปรากฏตัวที่กาฬทวีปแห่งนี้...คำทำนาย บอกแค่นั้น

 

                ใช่...ฉันรอเวลาที่จะพบเขาคนนั้น

 

                ไม่ใช่เพื่อให้ตนกลับเข้าสู่สังคมมนุษย์ แต่เพื่อให้ดวงตาที่เหมือนมดนี้ได้เห็น ความเปลี่ยนแปลง ได้เห็นความสนุกสนานที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

                ฉันอยากรู้...อยากรู้ว่ามันจะเป็นเช่นไร....

 

                นั่นคงเป็นสัญชาตญาณของนักวิทยาศาสตร์กระมัง....

 

อยากรู้อ่านต่อเอาเอง....ที่ปริศนากาฬทวีป นามปากกา PKCS ณ เด็กดี .คอม