คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7 วันงานภาษาไทย
ห้อย... ชีวิตชั้นว่าจะให้มันสดใสสักหน่อยก็ไม่ได้ต้องมีเรื่องมาคอยให้ทุกข์ใจอยู่ตลอดวันนี้กลับบ้านก็เลยต้องไปปรึกษาแม่ซะหน่อยแล้ว!!!
“แม่เอ๊ย! หนูน่ะนะ คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว แต่คนอื่นเค้าคิดแบบหนูไมล์นะ..” ฉันก็ถามแม่ไปแบบอ้อมค้อม
“อะไรๆ อี๊ก ก็บอกแล้วไง.. น้อย ว่าให้พอใจมนสิ่งที่ตัวเองมี แล้วทำวันข้างหน้าให้ดีที่สุด! เอ้อ..~~ เชื่อแม่ซิ!” สุดท้ายย แม่ก็ยังพูดเหมือนเดิมอยู่ดี
ณ โรงเรียน
“เย้วว... วันนี้งานภาษาไทย จัดอยู่หอประชุมนะจ๊ระ นักเรียน...^^” เสียงอาจารย์นกผู้แสนสดใส่ก็เดินมาเชิญชวนพวกฉัน
“คะๆ^^ …” ฉันก็รับคำอาจารย์ไปอย่างดีใจ
“อ้อ แล้วห้องพวกเธอ ใครเป็นตัวแทน นางในวรรณคดี ล่ะ?” อาจารย์ถามต่อ
“อ่อ... ยังไม่ทราบเลยคะ.. แฮะๆ” ฉันตอบไปด้วยความไม่รู้
“อ้อ น่าจะเป็น นัทพร คะ” ฟิลม์ตอบทันที
---- ห๊า? ฝน..---- ฝนน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้องของฉันแล้วล่ะมั้ง
“อืม..” อาจารย์นกผู้สดใสกลับกลายเป็นอีกคน แล้วครูก็เดินจากไป
“สวัสดีครั๊บ.. ผม ผ.อ. สุภิษ จะขอเปิดงานวันภาษาไทย ณ บัดนี้ครับ” เมื่อท่าน ผ.อ กล่าวเปิดงานเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนต่างปรบมือ...
“ฝน.. เป็นอะไรอ่ะไหวไชมั้ย” จู้จี้ก็ประคองตัวของฝนผู้บอบบางเอาไว้
“จี้.. ชั้นเวียนหัว..” ฝนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเป็นลม
“ฮืก... ” พูดไม่ทันไรฝนก็เป็นลมคามือของจี้ทันที
“ว๊ายย แย่แล้ววๆ” เสียงกระเทยแตกออกมาทันที ทำให้เพื่อนๆต่างตกใจกันยกใหญ่
ชั่งบังเอิญอะไรได้ขนาดนี้เพราะอยู่ๆฝนก็เป็นลมขณะที่ยังไม่ได้แต่งชุดแต่แต่งหน้าไว้แล้วอย่างดี พวกเพื่อนผู้ชายก็ต่างพากันกรูเข้ามาช่วยกันอุ้มฝนไปห้องพยาบาลทันที
“โอ๊ยย!! ทำยังไงดีล่ะเนี้ย.. นี่ก็ใกล้ที่ม.ต้นจะได้ขึ้นประกวดแล้ว!”จู้จี้โวยวาย
“งั้นๆๆ ให้แจงไปประกวดแทนสิ” ฟิลม์พูดอย่างลุกลี้ลุกลน
“อ๊อยยๆๆ แต่ชั้นเป็นคนเตรียมทุกอย่างทั้งชุด ทั้งเครื่องสำอาง ถ้าเอาคนอื่นมาใส่แทนแล้วมันเข้ากันหรอ!” ยิ่งพูดจู้จี้ยิ่งเหมือนจะหงุดหงิด
“แต่..” ฟิลม์พูดไม่ทันจบจู้จี้ก็เดินสะบัดผม(อันโปก)ของเธอออกจากห้องพยาบาลทันที
ในตอนนั้นเองที่เพื่อนๆต่างไม่รู้จะอย่างไร ฉันก็ได้แต่ยืนดูละครที่น้องม.1แสดงและตอนนั้นเองก็มีมือหนามาจับข้อมือของชั้นแล้วกระชากให้เดินตามไป
“เอ๊า?” และมือนั้นก็คือมือของจู้จี้นั่นเอง
พอยัยจู้จี้พาฉันเดินมาถึงหลังหอประชุมก็หยุดทำทีแบบลับๆล้อๆ
“อะแหม่! จุ๊ๆ อยู่เฉยๆชั้นมีอะไรจะบอก...” พูดแล้วสาวประเภทสองหน้าหล่อก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ห๊า? อะไรล่ะ!” ผู้หญิงอ้วนตัวดำก็ยืนเกร็ง
“ถ้าชั้น! จะเอาเธอไป เป็นนางในวรรณคดี.. จะได้มั้ย? ^^” เธอพูดแล้วก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างหน้ากลัว
“หื๊อ...! ชั้นเนี่ยหรออ!!! O.O))”
“ใช่.. แกหนะแหละ หยุดพูดมากแล้วตามมาซะโดยดี!” พูดจบนายจี้ก็สะบัดข้อมือของฉันออกอย่างแรงแล้วก็เดินนำทางไปที่ห้องนาฏศิลป์
“อืม.. อย่างเธอน่าจะเหมาะสมกับ นาง...” เธอทำหน้าเหมือนครุดคิดอยู่นานทั้งที่ยังลูบๆคลำๆผมของฉันอยู่
“ แฮะๆ ไม่..” พูดไม่ทันจบ
“รู้ล่ะ! คราวเนี้ย... ผู้ชายทุกคน!ต้องอึ้งตะลึง! เธอแน่.. น้อยเอ๋ยย..” จู้จี้พูดจบแล้วก็เริ่มลงมือจัดแต่งตัวชั้นทันที..
“เฮ้อ... นี่ก็.. ว๊าย! อาจารย์จะประกาศรายการต่อไปแล้วอ่ะ!”ตี้ที่กำลังบ่นก็สะดุ้งตกใจขึ้น
“ต่อไป.. จะเป็นการประกวด นางในวรรณคดีของนักเรียนชั้นม.3 เชิญรับชมได้แล้วคร๊า.....!!”เสียงอาจารย์นกประกาศขึ้น เสียงดนตรีอลังการก็บรรเลงอย่างอึคกะทึก
“เห้ยย ละน้อยหายไปไหนวะ” จ๋าพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
“เอออ นั่นสิๆ หายไปไหนอ่ะ” ต้อยก็พูดอย่างสัย
“เห้ยยๆๆ!!! นั่นห้องเรานี่ ใครอ่ะ!” นินิวพูดขึ้นมาอย่างตกใจ
“อุ๊ย! หน้าคุ้นๆว่ะ” ฟิลม์ที่พึ่งมาจากห้องพยาบาลก็อุทานขึ้นมา
“นางสาว นฤมนต์ นาถ..” เสียงพิธีกรประกาศชื่อนางแบบที่เดินออกมาคนแรก
“ห๊า!!!~ ชื่อ อีน้อยนี้หว่า... O^O” บอลถึงกับตะลึง
“โห้ยย... ไอ้แม่งเยด...! 55+” เสียงไอ้แต้วอุทานเพิ่มอีกคน
“สวัสดีคะ.. ดิฉัน นางสาว นฤมนต์ เป็นตัวแทนของชั้น ม.3/1 คะ..” น้อยที่ออกมาใช้ชุดไทยอย่างงดงามที่แม้จะมองเหมือนคับๆแต่ก็สวมเข้าพอดีตัวของเธอพอดีพร้อมกับวิกผมปลอมที่ยาวปกไหล่ของเธอพอดีประดับด้วยเครื่องประดับทองมากมายและหน้าที่แต่งอย่างกะนางพญาก็กล่าวแนะนำตัวที่หน้าไมค์
“อ่อคะ..ๆ วันนี้คุณน้อยมาในชุดของนางอะไรค่ะ” พิธีกรก็เริ่มถาม
“ดิ..ดิชั้น..” ฉันถึงกลับไม่กล้าพูดเพราะมองไปรอบๆก็เหมือนมีแต่สายตาที่มองฉันด้วยความชังด้วยความเวทนาอะไรในตัวฉันอะไรประมาณนั้น มองฉันเหมือนกับ..ชั้นมันเป็นตัวน่ารังเกียจมากอะไรประมาณนั้น..
“นาง...?” รุ่นพี่พิธีกรก็เริ่มจิกสายตาถาม
“โธ่... อีบุญน้อยเอ้ย...ใครชั่งใจดำส่งมึงขึ้นมาประกวด..ฟร่ะเนี้ย...”บอลก็พูดแล้วก็กุมขมับทันที
“//>.<//” พ่อแม่เอ๊ยย..ช่วยเรียกความมั่นใจให้หนูทีเถิ๊ด..... “//O.O//” และวินาทีนั้นเอง..ชั้นก็หันไปเจอผู้ชายคนที่ยืนริมเวทีที่โพล่มาตอนไหนไม่รู้ก็ส่งรอยยิ้มอันงดงามปานเทพบุตรก็ส่งมาที่ชั้น ---- ขอบคุณคะ พี่ปุ๊ย.. ----
“นางรจนาคะ!! > <”ฉันตอบไปอย่างสุดเสียง
“5555 5555 555” เสียงหัวเราะจากพวกผู้ชมก็ฮาขึ้นทันที
“อ่อคะ รจนา ฮ่าๆ ถ้าท่านผู้ชมชอบนางรจนาก็ปรบมือค่า...”พี่สาวพิธีกรก็พูดอย่างไม่ดูสาระรูปชั้นเล้ยย
“แปะๆๆๆๆ ฮิ๊ว...ๆ” เสียงปรบมือและเสียงโฮ่แซวก็ดังมาจากกลุ่มท้ายซ้ายของเวทีซึ่งเป็นจุดที่ปุ๊ยยืนดูอยู่ก็ดังมาอยู่จุดเดียว
“โฮ่....... หนีๆๆๆ ไม่สวยๆๆ โฮ่~~~” แต่เสียงผู้ชมส่วนใหญ่จะส่งมาแบบนี้มากว่า
“คะ เชิญนาง รจนา ไปเก็บตัวได้คะ..”
“^^....” ผู้หญิงอ้วนตัวดำที่แต่งตัวด้วยชุดไทยอย่างงดงามก็ได้แต่ส่งยิ้มรับผู้ชมทุกคน
แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังส่งมาให้ฉันอยู่... (แต่ดูยิ้มแบบเหนื่อยๆนะ)
To be continues..
ความคิดเห็น