คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความรักหรือจะใช่ความลับ
“พี่ฝ้าย”เป็นพี่สาวห่างๆของต้อยที่บังเอิญได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกัน.. ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้รู้จักกับพี่ฝ้ายพี่สาวคนใจดีคนนั้นเอง ก็ทำให้ฉันคิดได้ว่า “ความจริง” มันก็คือความจริง เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้นอกจาก “ยอมรับมัน” และเข้าใจว่าสิ่งที่ดีที่เป็นคุณค่าของเราที่แท้จริงนั่นก็คือ.. “จิตใจ..”
ทุกวันนี้ฉันไปโรงเรียน เพื่อนๆทุกคนก็ยังเป็นมิตรกับฉันอยู่แม้ว่า...
“น้อย! เอางานมาลอกดิ!” ไอ้บอลขี้ลอกคนเดิมก็พูดเหมือนทุกวัน
“อืม..ๆ” - - ยังไงก็ต้องให้ไปเหมือนดิม
“ดี.....มาก... ฮ่าๆๆ ให้มันได้อย่างนี้ว่ะ น้อย เพื่อนกันๆ” บอลก็พูดด้วยยิ้มด้วย
“O.O..” ฉันถึงกับอึ้ง! กับคำว่า.. “เพื่อนกัน”...”
“อาจารย์ครับ” เสียงที่เหมือนคุ้นๆหูก็เอ่ยขึ้นที่หน้าห้อง
“อ่า ว่าไง o . p” อาจารย์สอนภาษาไทยจอมเหมี้ยมก็พูดอย่างเบื่อๆ
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า..
“สวัสดีครั๊บ..น้องๆ วันนี้พี่จะมาบอกข่าวเกี่ยวกับกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยนะครั๊บ ^^” เสียงนั่นชายคนนั้นพี่ปุ๊ยๆของเรานั่นเอง
“ที่หอประชุม โรงเรียนเรา จะจัดการประกวด นางในวรรณคดีครั๊บ กติกาง่ายๆก็คือ....” พี่เค้าก็ได้แต่อธิบายร่ายต่อไปส่วนพวกเราก็นั่งฟังด้วยความตั้งใจโดยเฉพาะฉันนี่เอง.. //>.<///(อะไรจะหล่อเว่อร์ขนาดนี้)
“พี่ค่ะ! ผู้มีสิทธิ์ประกวดมีแต่ม.3เท่านั้นหรอค่ะ” แจงหัวหน้าห้องจอมสงสัยก็ถามไป
“อ่อ ช่ายย ครับ.. คงจะเป็นพวกน้องม.ต้นเท่านั้นแหละมั่งครั๊บ.. ส่วนพี่ม.ปลายก็...” พูดไม่ทันจบ
“อืมๆ ไปได้ๆ ชั้นจะได้สอนสักที.. o.p ” อาจารย์ก็พูดขัดขึ้นมาทันที
“ครั๊บๆ ขอโทษที่มารบกวนครับ ^^” พี่ชายก็ยิ้มอ่อนๆด้วยความเกรงใจ ใบหน้าอันเข้มนิดๆก็เผยรอยยิ้อันน่ารักออกมา //>..<// (เว๊อร์...)
ทันที่ที่พี่ปุ๊ยเดินออกไปสายตาของเพื่อนในห้องก็ต่างมองตามพี่แกแบบไม่ค้าดสายตา (ยกเว้นพวกผู้ชายนะ 555+)
“อะแหม่ นักเรียน.. วันงานภาษาไทยจะจัดขึ้นในวันพฤหัสนี้ เตรียมตัวด้วยล่ะ... มาเข้าบทเรียนต่อ o p ”
หมดคาบภาษาไทย... เพื่อนๆก็ต่างไปเข้าห้องน้ำปัสสาวะเหลือเพียงแค่กลุ่มผู้หญิงไม่กี่คน
“ว๊ายย!! เธอ.. ชั้นไม่คิดมาก่อนเลย..ว่าพี่ปุ๊ยจะเป็นเด็ก อาจารย์จิน อ๊า...” จู้จี้กระเทยสวยประจำห้องก็เปิดประเดินขึ้นมา (ตกใจหมดเยย...U.U)
“เนอะๆ ชั้นว่าวันภาษาไทยเราต้องได้ดูของดีแน่เล้ย... ฮ้าๆๆ” นินิวก็พูดเฮฮาขึ้นมาเสียงดัง
“ฮ๊าๆๆๆๆๆ ^o^”
ด้วยความสงสัยเกี่ยวกับตัวพี่ชายคนนั้นก็เลยอดที่จะถามไม่ได้
“เอ่อ... จี้ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ปุ๊ยหรอ.. //o o// ” ถามไป
“อะไรน๊ะๆๆ - o” เธอทำหน้าเหมือนไม่ได้ยิน
“รู้จัก... รู้จักพี่..ปุ๊ย ..” พูดยังไม่จบ..
“อ้อ... ว่าแล้วเชี้ยว..ว ว่าจะต้องอยากรู้.. – o” จู้จีก็แทรกทันที
“ทำไมหรอ? คิดอะไรอยู้..เอ่ย.. คนหน้าสวย..!” เธอก็ประชดต่อ
“ ^^’’ ฮ๊ะๆปล่าวๆ ก็แค่อยากรุ แหะๆ” ฉันก็พูดปกปิดไป ยังไงก็ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ได้เล้ย!
“อืม.. อยากรู้อะไรล่ะจ้า ชั้นหน่า!FC พี่แกเลยน้า” นินิวพูดด้วยเสียงแจ่มใส
“อ่อ.. ก็ทั่วไปแหละ.. ฮ่าๆ เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ.. //U U//” ฉันพูดไปอย่างจำใจสุดๆ
“ได้ๆ พี่ปุ๊ยเป็นนักร้องวง hard0 โรงเรียนเราไง ตอนนี้พี่แกอยู่ม.6แล้ว จำไม่ได้หรอ..ตอนเราอยู่ ม.1ที่แกขึ้นร้องเพลงงานประกวดวงดนตรีสากลที่ได้ที่หนึ่งเมื่อปีก่อนๆนั่นไง ^^ ”
“อ้อ...งั้นหรอ... - -....?” ฉันก็พยายามนึกให้ออก.. และก็นึกออกจนได้!เมื่อ2ปีก่อน..
------ณ หอประชุมประสิทธิศร ตอนนั้น..เราพึ่งเข้าม.1ใหม่ๆ แฮะๆตัวยังทั้งอ้วนทั้งดำอยู่เลย..
“เพราะ ร๊ากก!!! เธอ! เพราะไว้ใจ..!” เสียงอันพริ้งเพราะแบบลูกผู้ชายก็ร้องก้องไปทั่วหอประชุมประกอบไปด้วยเสียงกลองเสียงเบดที่ดังประสานกันจนเกิดเป็นเสียงเพลงร็อคที่หน้าฟัง ในตอนนั้นเองในความที่เป็นเด็ก ม.1 พึ่งเข้าใหม่ ยังไม่รู้อิโหน่อิแหน่อะไรก็หลงเข้าไปในหอประชุมที่กำลังมีการประกวดวงดนตรีสากลกันอยู่(เพราะตอนนั้นมันใกล้เลิกเรียนแล่ว..)
“นี่เนมๆ ชั้นว่าเรากลับเถอะ.. มันจะเลิกเรียนแล้วนะ!” ฉันพยายามอ้อนวอนเพื่อนที่ชวนเข้ามาอย่างเสียงดัง(เพราะในนั้นมันอึกกะทึกครึกโครมมาก)
“ฮู๊วๆๆๆ..”เนมก็ยังกระโดดโลดเต้นต่อไปอย่างไม่สนใจใครซ้ำยังจูงแขนเราไปที่หน้าเวทีอีก
คนเบียดกันสุดๆในตอนนั้น.. ฉันจึงไม่ทำอะไรนอกจากยกไม้ยกมือตามคนอื่นเค้าไปเพราะดนตรีที่พวกบนเวทีเล่นมันก็มันสไม่น้อยเลย..
“กรี๊ดด.........!!” พวกคนอื่นต่างกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่
“ขอบคุณคร๊าบๆๆ ^^” ผู้ชายที่ร้องนำก็เดินมาจับที่มือชั้น O.O แต่...ทั้งๆเราไม่ได้กรี๊ดสักหน่อย...
วันนั้น..เห็นหน้าตาของพี่เค้าไม่ชัด ก็เลยไม่รู้ว่า.. พี่ปุ้ยปุ๊ย นั่นเอง..-------
“อืม.. จำได้แล้วล่ะ! G.G” ฉันพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจเมื่อจำความหลังได้
“อื้มใช่ๆ ชั้นนะ พอได้เห็นพี่แกครั้งแรกก็อดปลื้มไม่ได้เลยแหล๊ะ..!!! >.<” นินิวออกมาอย่างไม่อายปาก
“ฮ๊ะๆๆๆ ^^ ” พอได้ยินแบบนี้ก็ตงิดใจอยู่แฮะแต่ก็เพียงแต่หัวเราะกลบเกลื่อนไป
“เชอะๆ ชอบล่ะซี้..~” อยู่ๆยัยจู้จี้ก็พูดขึ้นมา
“เอ่อ.. ปล่าวนะ แค่... ^^”.. ” ซวยแล้ว...ๆ ถ้ามันรู้ล่ะก็
“เห๊อะ! น่าสมเพศสิ้นดี!” จู้จี้พูดใส่เต็มที่ทั้งยังทำสีหน้าไม่พอใจใส่แล้วเธอก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินสะบัดสะบิ้งออกไปนอกห้องทันที
“ ((O O)) ” อึ้ง...
“ความลับน่ะ มันไม่มีในโลกหรอกนะ!” นินิวพูดด้วยสายตาเยาะเย้ยแล้วเธอก็เดินออกนอกห้องไป
U _ U….. to be continues
ความคิดเห็น