คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณค่าของฉัน
หลังจากที่ชั้น..ได้เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองไปบ้างแล้ว.. ในตอนนี้ฉันได้แต่ส่องกระจกดูตัวเองว่า.. สิ่งที่ฉันได้ทำลงไปในวันนี้ มันมีคุณค่าสำหรับชั้นจริงๆหรือป่าว
วันต่อมา..
ณ โรงเรียน
“เห้ย.. น้อย ตัดผมใหม่อ่า~~” เสียงฟิลม์เพื่อนรักของฉันแซวมา
“อ่ะ? แหะๆ มัน..เป็นไงบ้างล่ะ..// _//” ฉันตอบไปเพื่อปกปิดความเขิลอาย
“อืม..ก็ดูดีขึ้นนะ ^^” เธอกล่าวชมฉัน
“O O…” อึ๊ง..
“อะโด่... อีน่าปลวก! สวยตาห่า ล่ะเมิง.. ดูๆทำทรงอุบาวท์ละแถมไปยืดมาอีก - - ” ไอ้บาสอีกตามเคย (ไม่คิดจะชมละยังมาซ้ำเติมอี๊ก.. มันน่า......)
“.... ^^” ฉันก็ได้แต่ยิ้มไป
“ฮ๊ะๆ น้อยนี่ยิ้มเก่งจัง..” ฟิลม์ก็พูดต่อ
“ช่ายย ยังไงน้อยก็ยังเป็นน้อยย ของเราอยู่ดีแหละน้อ... ^^…..” ตี้เสริม
“55 555 T T ” ก็นะถ้าไม่ยิ้มเดี๋ยวก็โดนมันตื๊บพอดี
ในวันนี้ดูท่าทางเพื่อนของฉันพูดคุยหยอกล้อกันหนุกหนานตามเคย.. แต่สายตาของพวกเขา ก็เหมือนจะดูผิดแปลกไปอยู่บ้างนะ..
กรี๊งงง....!!!
“อ๊าวว เที่ยงล่ะหรอเนี้ย!” ตี้ที่นั่งสัปปะหงกในคาบเรียนคณิตที่พึ่งเสร็จไปก็สะดุ้งขึ้นหยง!
และแล้ว..เราก็เดินไปทานข้าวกัน
------วันนี้..ฉันยังไม่ได้พบเจอกับ...คนๆนั้นเลยย..-------
“เห้ยย ปุ๊ยๆๆๆ ดูๆ ใครน่ะๆ” เสียงพี่ชายคนหนึ่งแอะอะขึ้นขณะที่พวกเขาดินมาเป็นกลุ่มใหญ่
“ห๊า?” เขาหันหน้ามาเหมือนกับตกใจมาก..!!!
“อุ๊บ! (O.O))” ผู้หญิงอ้วนตัวดำคล้ำ(แต่ทรงผมเปลี่ยนแล้ว..55)ก็ตกใจเช่นกัน~!
“อ้อ....”เสียงอันใหญ่คลึงก็ อ้อ~ ขึ้นแบบเหมือนจะรู้
“55555 555+” และเสียงหัวเราะเกาะกลุ่มกันก็ดังออกมาเหมือนจะตลกมาก
“เอ๊า..? นี่พวกเมิงจะหัวเราะ..หาอะไรวะเนี้ยย... ฮ๊ะๆฮ่าๆๆ...”พี่ปุ๊ยแกก็พูดไปเดินไปแล้วก็ยังมีการหัวเราะส่งท้ายอีกด้วย //>.<// (ละจะเขินหาอะไรว๊า.....)
แต่มันกลับทำให้ฉันดีใจไปอย่างนะ ถ้าพวกพี่เค้าจะมองฉันว่าเป็นตัวอะไรก็ตาม..แต่อย่างน้อยชั้นก็ยังสามารถเป็นสีสันให้พวกเค้าหัวเราะออกได้..
ในขณะที่ฉันและเพื่อนๆสี่ห้าคนกำลังเดินไปโรงอาหารอยู่นั้นระหว่างทางก็ได้เจอสิ่งที่หน้าสยองขึ้น..
“อุ้ยย โธ้..โท..ๆโธ้.. ดูๆ นังนั่นๆ” เสียงซุบของพวกกระเทยขี้อิจฉา (อะแหม่ แอบสังเกตุมานานล่ะ)
ไม่อยากจะหันไปเล้ย...แต่มันก็เหมือนมีบางอย่างสั่งให้ฉันหันไป..จนด้ายยย
“อ๊วก..!!!ๆๆๆ” พวกเธอก็ทั้งอาเจีนทั้งทำหน้าตาเย้ยหยันใส่อย่างเต็มที่
“เห้อ... พวกนั่นก็จริงๆเล้ย.. อย่าไปสนใจเลยน้อย ไปสนก๋วยจั๊บโรงอาหารดีก่ะ.. เนาะ!!” จ๋าเพื่อนที่แสนดีก็คอยปลอยใจ
“อืม.. u u ”
-----เมื่อไหร่กันนะ.. ที่คนอื่นๆเค้าจะมองเข้ามาในจิตใจที่ไม่เคยปิดกั้นหรือคั๊บแคบของฉันบ้างสักครั้ง..หนึ่งก็ยังดี..------
วันนี้โชคดีที่ไม่ได้เจอคนที่ทำร้ายจิตใจอย่างเค้าคนนั้นและก็.. คนของเค้า.. คนนั้น..
“นี่ๆ น้อยนี่ เธอกับพี่คนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันจริงหรอ?” ต้อยเพื่อนในกลุ่มก็เริ่มเปิดประเด็นในคาบว่างขึ้นมาทันที
“O . O….!!!” ฉันตกใจ
“อะไรๆๆ พี่คนไหนๆ” ไอ้ฟิลม์ก็สอดมาทันที - -
“ก็พี่โก้..นั้นไง!” ไอ้ตี้รายที่สอง
แววตาของเพื่อนๆเหมือนจะอยากรู้ม๊ากกถึงมากที่สุด แต่ฉันก็ไม่รู้จะตอบไปยังไงนอกจากจะบอกความจริงไปก็เท่านั้น
“ปล่าวว ไม่ได้เป็นอะไร..หรอก.. ทำไมหรอ?”
“ก็ได้ยินข่าวมาว่าพี่แนนน่ะซี้..” ต้อยจอมพูดมากก็ร่ายต่อ
“อะไรๆ!!” ฟิลม์ก็เหมือนอยากรู้ม๊าก.....
“ก็ พี่ แนน ดาวโรงเรียน แกมา ประกาศ ว้า จะตบ! เธอ น่ะสิ! น้อย...~”
“ห๊า~~~!!!!” เพื่อนๆในกลุ่มต่างตกใจกันยกใหญ่
“u . u เหรอ...” ฉันได้ยินแบบนี้แล้ว..ก็สลดใจ
“1-2-3-4-5” ฟิลม์ก็เริ่มชี้นับจำนวนเพื่อนทันที
“ห้อย.. ไม่ไหวหรอกน้อยยเอ๊ย... พวกเรามีกันแค่ห้าคนเอง จะเอาอะไรไปสู้พวกพี่แนนเค้า...”
“ใช่ๆ พี่แนนน่ะเค้าเป็นถึงดาวโรงเรียนทั้งสวยทั้งเก่ง แถมยัง..มีเพื่อนเยอะอีก” ต้อยสาวหน้ามุ้ยก็พูดด้วยน้ำดสียงอย่างเศร้าใจ
“แต่พี่แก ก็ไม่น่ามารังแก เด็กม.3 อย่างเราหร๊อก...!! เอ้อ..คิดมากไปได้” ตี้พูดต่อ
ด้วยความที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องตัวฉันเองก็ไม่ได้อยากพูดมากอะไรนอกจาก..
“อืม.. คิดมาก..หน่า.. ชั้นเองก็ไม่ใช่คนสวยดูดีอะไร ดูสิ..ทั้งดำทั้งอ้วนทั้ง..ผมหยิก ฟันซ้อน หน้าก็เป็นสิว ไม่ ฮื๊ก..! ฮืก! มีอะไรดูดีสู้พี่แนนได้สักนิดเลย.. พี่เค้า ฮืก.. คงไม่ลดตัวลงมาทำร้ายร่างกายคนอย่างชั้นหรอก.. T …T” พูดไม่ทันไรน้ำตามันก็เอ่อ..ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นั่นเป็นเพราะว่ากลัวหรือ..น้อยใจก็ไม่รู้นะ
“น้อยย... โท่.. อย่าร้องไหซิ.. เรื่องแค่นี้เอง..” ฟิลม์พูดแล้วก็ดึงตัวฉันเข้าไปซบอกพร้อมกับปลอบใจเบาๆ
“ฮื๊ก....ฮื้อ....” ตี้ก็ปล่อยโฮตามมา
“เอ๊า? จะร้อง กันทำมัย! ของแค่นี้เอง.. เป็นผู้หญิงมันต้องอดทนสิ!”ต้อยหญิงห้าวก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงแข็งขัน
“น้อย..อย่าร้องสิ๊.. เราเองก็กลัวเหมือนกันนะ.. ฮื้อ..” จ๋าผู้หญิงอ่อนไหวก็ตามมาอีกคน..
เสียงร้องไหขิงพวกเราก็ดังก้องทั่วห้องเรียนที่ว่างปล่าว
“นี่...... มันก็เป็นแค่คำพูดในเฟรดบุ๊ค(มึงเจอกูแน่ อีน้อย301)น่า.. กลัวไร๊...ไป..”ต้อยก็พูดด้วยความสบายใจ
แต่ฉันกัยเพื่อนๆก็ยังกอดกันร้องไหโฮ
ในตอนนั้นเองก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาด่อมๆมองๆที่หน้าห้อง
“อ้าว..! พี่ฝ้ายย~~ ^^ ” ต้อยก็อุทานขึ้นยังกะเห็นนางฟ้า
“อ๊ะ! น้องต้อย.. เพื่อนๆเค้าเป็นอะไรกันหรอค่ะ” พี่สาวน่าตาน่ารักผมสีน้ำตาลยาวปรกแก้มคนนั้นเอียงคอถามด้วยความสงสัย
เมื่อฉันได้เห็นใบหน้าอันสดใสไร้เดียงสาของพี่คนนี้แล้วมันกลับทำให้ฉันอายที่จะร้องไห
“อ่อ.. ก็เรื่องเล็กน้อยน่ะคะพี่” ต้อยก็ตอบไป
“อืม.. เรื่องแนนน่ะหรอ.. อ่อคะ..พี่เข้าใจ..^ ^” ” พี่สาวพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะห่วงใย
พอฉันและเพื่อนๆได้ยินคำดังนั้นแล้วก็ต่างพากันเช็ดน้ำตาและต้อยตัดก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง
“อืม.. อย่างนี้นี่เอง.. ที่น้องน้อยกำลังกลุ้มใจก็คือ..เรื่องที่ตัวเองไม่สวย อย่างงั้นสินะค่ะ ^^ ”น้ำเสียงของเธอชั่งพอดิบพอดีน่าจนน่าฟัง
“คะ.. ToT” ฉันก็บอกไปอย่างนั้น
“พี่จะบอกอะไร นะค่ะคนเรามันสวยกันตรงที่ใจ.. ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายถ้าไม่มีจิตใจที่ดีใครเค้าจะไปอยากคบใช่มั้ยล่ะค่ะ.. ถ้าเรามีดีที่ใจซะอย่างอะไรๆก็ไม่ต้องกลัวหรอกคะ... //^.^//”
To be continues
ความคิดเห็น