คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ถึงชั้นจะไม่ดูดี
ณ บ้านของผม ปุ๊ย เองครับ ตั้งแต่ผมได้เจอเธอคนนั้น เธอก็เหมือนได้สอนอะไรบางอย่างให้กับผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เหมือนเธอทำให้ผมเข้าใจว่าคนเรามันไม่ได้มีดีแค่ที่น่าตาอย่างเดียว แต่มันยังมี... สิ่งที่ดีกว่านั้นที่เรามองไม่เห็นได้ด้วยตาปล่าว.. แต่เพียงเราแค่ไดสัมผัสกับความรู้สึกนั้นได้ด้วยตนเอง เพียง..แค่มองลงไปให้ลึกกว่านั้น..
“แม่..จ๋า พาน้อยไปตัดผมหน่อยน้า.. ผมมัน..” เสียงของน้อยกำลังอ้อนวอนแม่ที่กำลังแกะดอกแคร์อยู่
“เอ้อ..รู้ๆ แล้วพ่อเองไม่ว่างรึไง เห็นมะ! ยุ่งอยู่เนี้ย..” พูดแล้วแม่ก็ทำเมินเฉยต่อไปแล้วยังทำท่าทีรำคาญอีกต่างหาก
“โธ่...แม่.. ก็ผมหนูมันยาว แล้วมันยังฟูอีกหน่า... น้า..แม่นะ ก็หนูอยากให้แม่พาไปหนิ๊...” น้อยไม่ละเลิกความพยายาม
“เอ๊อ.. รู้ตัวด้วยหนิ ป๊ะๆ เดี๋ยวพาไปแป๊ปเดียว ไอ้ตุ๊กเอ๊ย....เฝ้าบ้านด้วย!!!” แม่ของฉันพูดจบแล้วก็วางตระกร้าผักลงอย่างรุนแรงแล้วตะโกนบอกพ่อให้เฝ้าบ้าน
พูดแล้วหญิงรูปร่างอ้วนกลมทั้งสองคนก็ซ้อนมอเตอร์ไซเก่าๆตรงไปร้านตัดผมทันที
เมื่อมาถึงร้านตัดผมที่ตลาด แม่เลือกร้านที่เหมือนจะน่าเข้าที่สุด แต่เห็นมีเพียงช่างตัดผมกับลูกค้าที่นั่งอบไอน้ำแค่3คน
ในตอนที่ฉันกับแม่เดินเข้ามาในร้านทุกสายตาต่างจ้องมองแบบแทม่งๆ
-----เอาแล้วซี๊...โดนเยียดหยามด้วยสายตาอีกตามเคย ฮ่าๆ เศร้าแท้----- น้อยคิดในใจ
“ตัดผมหน่อยคะ!”แม่พูดด้วยสายตาเชิดๆ
“เชิญ....” ช่างตัดผมหัวแดงก็เลื่อนเก้าอี้ให้ทันที
“คนไหนค่ะ จะตัด” ช่างทำหน้าตาเหมือนเฉยเมยมาก
“ลูกสาว” แม่ก็พูดไป
“อืม..”
“ ^^... ” ฉันก็ได้แต่ยิ้มไป
เวลาผ่านไปช่างก็ไม่เห็นตัดให้ซะที ได้แต่งำๆดูเส้นผม แล้วยังทำหน้าตาเหมือนรังเกียจยังไงอย่างงั้น
“สวย...เนอะ..” เธอพูดพร้อมกับชีดน้ำใส่เส้นผมไปด้วย
“อะ อะไร หรอค่ะ” ฉันงง
“ก็หมายถึงหนู.. น่ะแหละ! ดู..ซี๊..ผมนี่เรียบเชียว.. น่าตาก็กลมป๊อก ผิวนี่ก็..” เขาพูดเหมือนจะยอ
“พอๆ ...เถอะคะ ตัดซะทีเถอะคะ แฮะๆ หนูจะรีบ..” พูดไม่ทันจบ
“เออ เอาทรงอารัย.. จ๊ระ..” เธอก็ยังถามเหมือนประชด
“ทรง.....” พูดไม่ทันจบ
“เอาทรงที่ส๊วย! ที่สุดเลยน้อง!” แม่ก็พูดแทรกทันที
“คะ! จัดให้” พอพูดจบแล้วคุณช่างคนงามก็ลงมือทันที
ฟิ๊บๆๆๆๆ ๆๆๆ เสียงกรรไกรสอยซะเต็มที่
ผลที่ออกมา..คือ..
“อุ๊ย!” ฉันถึงกับอุทาน
ทรงที่ออกมาก็คือข้างหน้ายาวข้างหลังสั้นจุด! หรือก็คือทรง บ๊อบเทย์ ที่มัน...เหมือนจะไม่เข้ากับหน้าตาและรูปร่างของฉันสักนิดเลย
“รีด......ด้วยไหมหนู!” คุณช่างก็ถามด้วยสายตาโหดๆ
“เอ่อ....” ไม่ทันจะพูด
“เอาเลยน้อง! ก็บอกแล้วว่าสวยสุดไง!” คู๊ณแม่ก็แทรกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เวลาผ่านไปสักแป๊ป.... ผมอันฟูฟ้องของฉันก็เรียบแปรบอย่างอัศจรรย์.....
เมื่อแม่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว แม่ก็พาฉันซิ่งรถห้างกลับบ้านอย่างด่วนจี๋เพราะมันดึกแล้วหรือเพราะ..ทรงผมใหม่ของฉันก็ไม่รู้นะ ^^ “
“นี่.. น้อยลูก.. ชอบไหมทรงผมใหม่” แม่ถาม
“โอยย แม่จ๋า... หนูอายแทบแทรกมุดลงทรณีแล่ว...T T ” น้อยพูดไปพร้อมเอามือกุมหัวไว้อย่างเขิลอาย..
“เอาเถอะๆ.. ยังไงแม่..ก็อยากให้แกดูดีขึ้น.. ไม่ใช่อะไรหร๊อก......เห็นแกไปโรงเรียนหัวหยิกยิ่งกว่าเงาะป่าแถมยังฟูอีก! แม่รับสภาพแกไม่ได้จริงๆว่ะ” แม่ก็ขับรถไปบ่นไป แต่ลมปะทะกับเราก็ไม่ไม่ค่อยได้ยินชัดนัก
“อะ..ไรนะแม่!” ฉันอยากได้ยินชัดมากกว่านี้ เพราะแม่แถบจะไม่เคยพูดอะไรแบบนี้กับฉันเลย...
“นี่ถามจริงๆเถอะ.. สภาพแกเป็นแบบนี้ ไปโรงเรียน ไปเจอเพื่อนๆคนอื่นๆ เค้าไม่ดูถูกแกเอาหรอ... แล้วแกไม่อายพวกเพื่อนๆบ้างหรือไง หัดทำตัวดีๆ สะอาดๆบ้าง แล้วก็จะมีคนอยากคบกะแกเองแหละ...”
“..... .. T .” ฉันก็ได้แต่เงียบเพราะแม่พึ่งจะเคยสั่งสอนเกี่ยวกับเรื่องความสวยความงามแบบนี้.. เพราะที่ผ่านมา แม่ได้แต่ปล่อยประละเลยให้ฉันอยู่ตามประสามาตลอด แม้แต่ตอนเด็ก..ๆ ไปเที่ยวกระโปรงก็ไม่เคยได้ใส่ร้องเท้าก็ยังเป็นร้องเท้าแตะธรรมดา พูดง่ายๆฉันก็แต่งตัวเหมือนเด็กกะโปโลทั่วไป อาบน้ำก็ล้างพอถากๆแม้แต่ผมก็แถบจะไม่เคยประดับตกแต่งเลยสักนิด (เพราะมันหยิกและฟูจนไม่รู้จะทำยังไง)ฉันก็เลยไม่อยากจะพูดอะไร นอกจากจะมีน้ำตาล้นเอ่อ..ออกมา.. เพราะผิวของฉัน แม่ก็...
“เออๆ เดี๋ยวแม่จะแวะซื้อแนวขัดผิวให้เด้อ..เอาครีมเอาแป้งนำบ่..” พูดแล้วแม่ก็จอดรถมอไซ ลงที่หน้าร้านขายของชำแห่งหนึ่ง
“... ....”
“น้อยๆ ๆ - - ” เสียงของผู้หญิงอ้วนท้วมผิวดำเหมือนกับฉันก็สะกิดฉันที่ก้มหน้าอยู่หลายๆที
“คะ... ^^ แล้วแต่แม่เลย” ฉันก็ตอบไปพร้อมกับเช็ดน้ำตาไปด้วย
“มาๆ จะได้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง!” พูดแล้ว แม่ก็เดินนำฉันเข้าร้านไปทันที
“รับอะไรดีค่ะพี่..”คนขายของก้เดินมาถามทันที
“เอา...^^ ” พูดแล้ว แม่ก็สั่งๆๆของที่ต้องการทันที
“375 บ. คะ”
“O.O)”
“ป่ะ น้อยเรียบร้อยล่ะ..” พูดแล้วเราก็กลับบ้านกัน
To be continues
ความคิดเห็น