คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 คงจะเป็นอย่างนั้น
ในตอนเย็นวันนั้น เป็นวันที่ผมออกจะเศร้าใจอย่างมากๆ แต่.. กลับมีบางสิ่ง ที่มันสามารถทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ผมไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนไหนเลย นอกจาก แม่ ของผม ที่ตายไปแล้วหลายปี ใกล้แล้ว ที่จะได้สอบเอ็น แล้ว ใจหายเหลือเกิน นี่เราจบ ม.6 แล้วหรอเนี้ย อีกแค่สองวัน ก็คงจะไม่ได้เจอคุณครูที่ใจดี และคงไม่ได้พูดคุยเพื่อนทุกคน เหมือนแต่ก่อนแล้ว .. ต่อแต่นี้ ยังไม่แน่ใจเลย ว่า ผู้ชาย คนนี้ จะ ได้เรียนอีกข้อนทางสุดท้ายแล้วรึปล่าว.. เพราะเป็นห่วงพ่อเหลือเกิน ไมรู้ว่าใครจะดูแลท่าน.. แต่รู้สึกเหมือน มีกำลังใจขึ้นมาบ้างอยู่เล็กๆในใจ
“พ่อ.. วันนี้ น้อยขอขึ้นนอนก่อนได้มั้ยค่ะ” เสียงเด็กน้อยอ้วนดำคนเดิมก็พูดกับพ่อที่นั่งหลับต่าอยู่
“ห๊ะๆ อะไร นะ - -...? ” พ่อก็งัวเงีย ลืมตาขึ้นมา ขณะนอนแอนหลังอย่าหน้าทีวี
“อะไรกัน ลูก นี่มันพึ่ง ทุ่นหนึ่งเองนะ” เมื่อชายอ้วนอารมณ์ดีหันไปมองดูนาฬิกา
“กร๊อกก~~” เสียงแม่คนดี คนเดิมก็เผลอโกรนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฮื้ม ^^ แม่นะแม่..” ลูกสาวเผลอหัวเราะโดยไม่ตั้งใจ
“ไปนอน ก็ไปลูก อาบน้ำกินข้าวแล้วแหละ หาทำกิจวัตรไป.. U.U ” ไม่นานพ่อพูดจบก็หลับไป
“ค๊า...~” ตื๊บๆๆ ๆ พูดจบหนูน้อยวิ่งขึ้นบนบ้านไปทันที
ใน ขณะที่เธออยู่บนบ้านในห้องนอนของเธอเพียงคนเดียว ผู้หญิงไม่สวยไม่งามคนเดีม ก็กำลังเดิน วนเวียนไปมาอยู่ในห้องลำพัง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้า.. อีก 2 วัน จริงๆ เฮ้อ.. คิดหนักกว่าสอบอีกแฮะ..” เธอก็บ่นเบาๆ
แล้วก็เดินมาหน้ากระจก ทำหน้าเศร้าๆ เหมือนหม่นหมองอะไรสักอย่าง เธอพยายามหันซ้ายหันขวาหน้ากระจก เหมือนกำลังไตร่ตรองบางสิ่งบางอย่าง ก่อนที่ดวงตาอันงอนของเธอจะค่อยๆคล้อยลง..
---- นี่เรา เป็นอะไร ที่จริง กระจกนี่ มันไม่มีอะไรจะทำให้เรา ดีขึ้นเลยย ใบหน้ารูปลักษณ์ภายนอก..มองแล้วว เราคงจะเคยอยู่ในสายตาของผู้ชายพวกนั้นเลยย แม้แต่เพื่อนน ... ------
“น้อยเนี้ย.. ยิ้มเก่งจัง” และแล้ว เสียงของเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเธอก็แว่วขึ้นมา
ไม่นานน้ำตาอันบริสุทธิ์ใจของเธอก็ค่อยๆออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ ของผู้หญิงไม่สวยคนหนึ่ง
“ฮื่มๆ.. เรียกปุ้ย ก็ได้นะ.. ^^ ” และแล้วเธอ ก็นึกถึงเสียงอันเป็นดั่งความฝันของเธอก้องขึ้นมาในหัวสมอง
ภาพของใบหน้าของผู้ชาย ที่เธอเรียกขึ้นต้นด้วยคำว่า “พี่” ที่เธอคิดถึงอยู่เสมอ ที่อยู่ในใจของเธอตั้งแต่เวลานั้น .. ภาพของพี่ชายคนนั้นก็โพล่ขึ้นมา
----- พี่..ปุ๊ย .. โอ๊ะ! ไม่ซิ พี่เขาให้เรียกว่า ปุ้ย .. ฮึ่ม ทำไมต้องอนุญาตให้เราเรียกชื่อนี้ได้ด้วยนะ ..? คนอื่นเค้าก็เรียกปุ๊ยกันหมด.. . เข้าข้างตัวเองอีกแล้ว.. ------ หญิงสาวย่างวัยใกล้จะ ม.ปลาย ก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหนออกมาอย่างเหมือนจะขำ ไม่ช้าเธอก็เดินไปที่นั่งบนโต๊ะหนังสือประจำห้องนอนของเธอ
“อืมม วันนี้ไม่มีการบ้าน..” หญิงหัวพองก็พยักหน้าค่อยๆแล้วพึมพำ
----- วันที่อำลาคงจะเป็นวันศุกร์ ต้องหาอะไร ที่เป็นสีฟ้า.. อาทิตย์หน้าก็สอบมิดเทอม.. ให้อะไรดีน้อ... พี่ปุ้ยถึงจะถูกใจ พี่ปุ๊ยนี่ก็จริงๆเลย มาทำหน้ายิ้มใส่----- นึกแล้ว จิตก็มโนภาพของชายในฝันของเธอขึ้นมาอีก
รูปร่างสูงใหญ่พอประมาณ ผอมแต่ไม่ถึงกับแห้ง ผิวกายขาวออกแทนๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ส่งยิ้มมา สู่ ผู้หญิงที่ชื่อน้อยอย่างหวานหยาดเยิ้ม..
“เห้อ.. นึกออกแล้วล่ะ !” ...
“พ่อครับ.. อีก2วันก็ถึงวันอำลาแล้ว ไม่นาน ก็จบ ม.6 แล้ว” ผู้ชายใจดีก็นั่งลงกับพื้นข้างๆพ่อที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โยกตัวเก่าอยู่
“ฮืมๆๆ.. ^^ จริงหรอลูก? พ่อนึกว่าอีกหลายวันเลย.. ทำไมบอกพ่อแบบนี้ล่ะ?” พ่อพิการก็ตอบไปด้วยสายตาลอยๆ
“ฮื๊ม..? ก็ผม เป็นห่วงพ่อ ฮื๊ก เราเหลือกันอยู่แค่2คน แล้วจริงๆ.. ” ลูกชายเหมือนจะร้องไห้
“อ้อ.. อย่างนี้นี่เอง.. จะเป็นห่วงทำไม พ่อ ยังไม่ตายง่ายหรอกน่า 55 55 +” ชายวัยทองก็ได้แต่หัวเราะ
“ก็นั่นสิ.. 5 55 + ถ้าหากผมไปเรียนต่อแล้ว ใครล่ะ จะดูแลพ่อ คนที่เป็นต้นเหตุ ก้ไม่ใช่ผมหรอกหรอ ที่ต้องทำให้พ่อต้องลุกไม่ได้มองไม่เห็นแบบนี้.. ซืก..ๆ” เขาเริ่มอาการไม่ไหว จนน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา
“โอ่.. อย่างนี้นี่เอง มันเป็นอุบัติเหตุหรอกลูกเอ๊ย .. ^^ พ่อก้แก่แล้ว มันเป็นธรรมดา บางทีมันก็มีไม่ทันระวังตัวบ้าง อีกอย่างสติก็ยิ่งไม่สมประกอบอยู่ด้วย.. ฮื้มๆ ตั้งแต่แม่พิมพ์เสียไป พ่อก็มัวแต่คิดถึงเค้า โดยไม่รู้อะไรเป็นอะไร แม้แต่ลูก พ่อก็เป็นพาระให้ มันไม่สมควรสักนิดเลย .. พ่อรุ้นะว่าปุ่ยปุ๊ยจะพูดว่าอะไร..^^ ”
“คับ? O. O” เมื่อปุ๊ยได้ยินก็อึ้ง
“เรียนต่อ เถอะนะ ลุกน่ะ ยังหนุ่มยังแน่นนัก จะมาวนอยู่กับพ่อตั้งแต่ตอนนี้หรอ.. ไม่ได๊ๆ ถ้าไม่มีเงินเรียนก็ขอทุนการศึกษาจากทางรัฐก็ได้.. อย่าลืม นะ ว่าพ่อยังไม่ตาย ถึงแม้จะพิการ แต่ใจพ่อไม่พิการนะ! 555 +” คนเป็นพ่อก็พูดตามตรงไป
“O_O ...” ไม่พูดอะไร
“เข้าใจแล้วใช่มั้ย ..^^ ” ชายแก่ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ก็ยื่นมือมาจับที่หัวของปุ๊ย
“ครับบ ผมจะเรียนต่อ” และปุ๊ยก็รับคำ
แล้วก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปทำกิจวัตรต่อไป
“ถ้าถึงวันอำลา ล่ะก็ พูดกับน้องๆดีหน่อยล่ะ ยิ้มเย๊อๆ 555+ คนหน้าตาดีๆ มันต้องยิ้มนะ” พ่อผู้แสนแจ่มใสก็พูดตามหลังไป
“ค๊าบ! ^^ 55 55 +”
To be continues…
ความคิดเห็น