คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่15 ความจริง ที่น่าจะรู้
เมื่อ 16.00 น. เมื่อเลิกเรียน ตอนเย็น นักเรียนก็ต่างทยอยกันกลับบ้าน เหลือก็แต่.. ปุ๊ย ผู้ชาย ร่างใหญ่ แต่ใจของ เขาตอนนี้ เหมือนจะไม่ใหญ่เสียแล้ว
“กลับแล้วหรอ โจ! ^^ ” เค้าก็ร้องเรียกเพื่อนที่กำลังเดินจากไป
“... .” เพื่อนชาย ที่เคยรู้ใจกันมาก่อน ได้แต่เงียบ แล้วพยักหน้ามาลอยๆ
“อืมม.. โชคดีนะ ฮืมๆ” ชายหน้าซื่อก็พูดไปก่อนยิ้ม แห้งๆ ด้วยน้ำตาคลอ
“เออ..” โจรับคำโดยไม่หันหน้ามา
“... ........” ทั้งสองคน ก็เดินแยกกันไปคนละทาง
“อ้าวว ปุ๊ยย มาช้าจัง เมื่อเช้า? ” เพื่อนหญิง ผมยาว รวบด้วยโบสีน้ำเงิน หน้าตาคลมคลาย น่ารัก ก็เดินเข้ามาถาม และเหมือนจะซ้อนอะไรไว้ข้างหลัง
“ ฮื๊ม?” เขาหันหลังมาอย่างสงสัย
“เรา นิว ห้อง 5 น่ะ อีก 2 วัน ก็จะถึงวันอำลาแล้ว เราเลย.. มา..” เธอทำหน้าตาเหมือนเขินๆ เอียงไปเอียงมา
“อ้ออ หรอ ใช่ๆ มีอะไรล่ะ?” จากหน้า เศร้า กลับกลายมาเป็นหน้าแปลกใจ
“เราให้! คือ.. เราแอบชอบเธอ มาตั้งแต่ ตอน ม.1 แล้วล่ะ เราให้รูปเราไว้! นะ..” เธอ ก็ ยื่นของขวัญให้อย่างเอียงอาย
“... ห๊ะ..ๆ อะไรนะ ^^ 555+ โอ๊ยย เป็นอะไรมากรึปล่าวเนี้ย..” ปุ๊ยก็พูดไปด้วยความตกใจ และเขอะเขิน จนเผลอเอามือลูบหัว
ในตอนนั้นเอง หารู้ไม่ว่า มีใคร เดินมาเห็นพอดี
“เห้ออ กว่า อาจารย์ จินตนา จะให้ส่งงาน รอตั้งนานน” ฟิลม์เพื่อนรู้ในของใครบางคนก็บ่นมากับทาง พร้อมกับปาดเหงื่อไปด้วย
“ห๊ะ.... O . O” เด็กน้อยอ้วนดำ ผู้แอบหวังในใจ ก็หยุดชะงัก ก่อนจะไปแอบที่หลังเสาอาคารดู พี่ผู้ชายกับพี่ผู้หญิงคนนั้น ที่คุยกันอยู่
“อะไรน้อยๆ ป๊ะๆ กลับบ้าน จะ ห้าโมงยุแร้วเนี้ย” เพื่อนของเธอก็พากันโอดครวญ
“.... ฮื๊มม..” พวกเพื่อนน้อยก็พากันมาหลบบังหลังเสา เป็นเพื่อนกัน
“อ่อ.. ว่าแล้ว เชียว ว่าใคร..! เอ๊า สุ่มอยู่นี่แหละสุมเฮา!” จ๋าหัวดจกเพื่อนก็พูดชักชวน
“อืม! ๆๆ”
พวกเพื่อนๆและน้อย ก็แอบมองดู รุ่นพี่ของพวกเธออยู่ห่างๆ
“ อ่อ ได้ๆ เราจะรับไว้นะ.. ไปล่ะ จะกลับบ้านละ” ผู้ชายคนนั้น ก็รับกล่องของขวัญกล่องเล็กพร้อมกับรูปถ่ายก็ด้วย นั้นมา ยิ้มนิดๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร แล้วหันหลังกลับ ก่อนจะโบกมือนิดๆ แล้ววิ่งจากไป
“...U U.. จ๊ะ.. เราแอบชอบปุ๊ยมา ตั้งแต่ ม.1 แล้ว.. เรา.. ..ๆ เอ๊า? ” เธอเงยหน้าขึ้นมาไม่พบใคร
“ไปไหน ซะละ..? ห๊อย~พูดไม่ทันจบเล๊ยย” ผู้หญิงสวยพูดอย่างเสียอารมณ์ แล้วทำท่าหงุดหงิด เดินสะดิ้งไป
“555+ 55+ ” พวกกลุ่มที่แอบมองอยู่ด้านหลังก็พากันหัวเราะกันเสียงดัง
“ฮื๊ม.. อะไรของแก๊ เสียอารมณ์จริง!” รุ่นพี่ที่มองว่าสวยแต่ภายนอกก็ทำหน้าหงุดหงิดจนหมดสวย
“เด็กพวกนี้หนิ!..”
“555 55+..” เสียงหัวเราะตามหลังมา
ตึบๆ..ๆ เสียงเดินก้าวเท้าอย่างรวดเร็วของ ปุ๊ย ผู้ชายใกล้จะจบ คนเดิมก็เดินตรงกลับบ้าน ที่จุดหมายปลายทางด้วยหน้าเศร้าๆ
----- เฮ้อ... อะไร ของเค้าน้า เพื่อนสนิทตั้งแต่.. ม.1 ก็เมินเฉยซะไม่มี ฮื้มๆ ละยังจะมาบอกว่า ชอบตั้งแต่ ม.1 อีก โอยย ชีวิตนี้ -------
คิดในใจแล้ว เค้าก็ยกแขนขวาปาดเหงื่อยอย่างยิ้มๆ
“นี่... น้อย อีก2วัน ก็จะถึงวันอำลาแล้วนะ ^^ ” เพื่อนหญิงรู้ใจ อย่างฟิลม์ก็พูดขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และจับที่บ่าของน้อย
“ห๊า? จริง! อะไร เนี้ย ไม่อยากเชื่อ O . O ” คนตุ๊ยนุ๊ยก็ตกใจด้วยหน้าเหล๊อๆ
“กะเอ๊อ ซิ..” จ๋า พูดต่อ
“แหม่ๆ รู้ดีจังน้า..” อรก็แซวตามมา
“รุ่นพี่ปีนี้ มีแต่คนหล่อๆ น้อวว ว่ามัย?” กิ๊ฟผู้เชี่ยวชาญ เรื่องคนหล่อในโรงเรียนก็พูดอย่างเชิญชวน
“ช่ายย โดยเฉพาะ คนรู้ใจของ...น้อย น้อววๆ” จ๋าก็พูดด้วยหน้าตาประชดนิดๆ
“เห๊ออ ไม่ช่ายยสักหน่อยยย เอ้ออเว่าปายย” หญิงอ้วยท้วมตัวดำก็เขินจนตัวแดง
“เออๆ อย่าไปว่าเพื่อน แล้วก็.. คิดว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญพี่ๆ เค้าดีล่ะ” ฟิลม์พูดกันไว้
“คิดว่า.. ตุ๊กตา ดีมั้ย!” กิ๊ฟชุกคิด
“ใช่... เราว่าจะซื้อหมีน้อย ให้พี่เปลี่ยน แหละ” อรพูดด้วยท่าทางเอียงอาย
“โท้ๆ อยากบอก พี่เปลี่ยนแกเชย มากก หน้าตาก็ดีอยู่หร๊อก แต่การแต่งตัวนะทรงผมนะ! เรียบแปร๊บบ.. คนชอบพี่ คนนี้ มีแต่พวกเรียบร้อยย ทั้งนั้นแล๊..” กิ๊ฟก็พูดด้วยหน้าตาย
“โหยยๆ ดูซะบ้างๆ รสนิยมเธอ หน้าโหดยังกะโจร ทรงผมนะ ยังกะกลับมาจากออกรบ ยังงั้นแหละ” ฟิลม์ต่อล้อต่อเถียงต่อ
“ชั่งสิ อย่างนั้นซี้ เค้าถึงเรียกว่าลูกผู้ชายตัว จริง! นี่ๆ ชั้น จะซื้อ กำไลแขน ทำมาจากเถาวัลย์ ส่งตรงจากวัดบ้านส่อง ให้เลยย น้า .. จะบอกให้ เห็นว่า เหมือนจะชอบเครื่องรางของคลังอะน้า กำไลแขนอันทรงอนุภาพนี้ จะได้คุ้มครอง.. รักของเรา..~~ อู๊ยย” กิ๊ฟคนงามก็พูดด้วยอารมณ์เพ้อฝัน
“เอ้ออ ๆ เข้าท่าๆ แล้วน้อยล่ะ ไม่ซื้ออะไรให้ เซเล่บปุ๊ยหน่อยเหรออ” จ๋าพูดต่อ
“?...... … ไม่รู้สิ คิดก่อนแล้วกัน นึกยังไม่ออกเลยย” น้อยก็พูดไป.. ด้วยหน้าตาน่าสงสัย
To be continues …
ความคิดเห็น