คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เริ่มพูดคุย ความจริงใจของพี่น้อง
ในตอนนั้น เมื่อได้เห็น.. เธอคนนั้น มันทำให้เหมือนกับว่า.. พบเจอกับแสงสว่าง..
“ ^^ ” ชายคนธรรมดาก็ยิ้มให้ไป
“ O Q... ” ผู้หญิงท้วมธรรมดาก็ยิ้มตอบไป พร้อมกับขยี้ตาไปมา
และแล้วพี่ชายชื่อน่ารักแปลกๆคนนั้นก็เดินก้มหน้า เข็นตระกร้าผักนั้นต่อไป ด้วยหน้ายิ้มๆ
“ ฮืมม.. ทำไม คนหน้าตาดีดูดีอย่างพี่ปุ๊ย ถึงได้มา...” น้อยพูดพึมพำ แล้วหันสายหันขวาอย่างสงสัย
“เฮ่ยย อีน้อย! มาทำไรหน้าโรงเรียนวะ ทำไมไม่ไปเข้าแถว” เสียงผู้ชายแหลมๆก็พูดขึ้น
“ฮื๊ม.. ถามทำไม บอล” ไม่สวยหน้าซื่อก็ตอบไปอย่าง งงๆ เพราะเพื่อนผู้ชายที่ไม่เคยจะทำดีกับเธอมาก่อนคนนี้ ไม่เคยถามไถ่ตนแบบนี้มาก่อนเลย
“เอ๊า ยังจะมาเรียกชื่อ อีก ! เอ้ออ ไม่ให้ถามแล้วจะให้ด่า หรือไงวะ เอ้อ~อีนี้..” ผู้ชายตัวเล็กแต่ใจไม่เล็กก็พูดข่มขู่อย่างยิ้มๆ พร้อมยึกหมัดยึกมือ เหมือนอย่างเคย
“ฮื๊มๆๆ ^^ ” เธอก็ได้แต่หัวเราะไปอย่างเคย ----- อย่างนี้ซิ ถึงจะเป็นไอ้บอล-----
“น้อย! ทำไมยังไม่เข้าโรงเรียนหล่ะ” ฟิลม์ เพื่อนตัวสูงคู่ใจก็เดินมาสะกิดอย่างตกใจแล้วถาม
“อ้อ! ตกใจหมดเลย.. เราว่าจะเข้าไปแล้วแหละ... ไปเถอะ ๆ” น้อยยิ้มอย่างพอใจ แล้วเดินอารมณ์ดีนำทางไป
“อืมมๆ” เพื่อนหญิงก็รับคำไป
“ฟิลม์ๆ มานี่ๆ” จ๋า เพื่อนสนิทของพวกเธอก็เดินตามมาอีกคนพร้อมกับกวักมือเรียก
“ซุบซิบๆ..” แล้วจ๋าก็กระซิบส่งข่าวบางอย่างให้กับฟิลม์โดยที่น้อยไม่รู้
“อ้อ.. มิน่า หล่ะ..~”
“อะนี่ ไอ้หนุ่ม 200 ” ชายแก่คราวพ่อหน้าตาออกเจ๊กจีนก็ยื่นธนาบัตรสีแดงให้
“ขอบคุณ .. คะ ครับ ^^ ” ชายวัยรุ่นก็พุดอย่างน้อบน้อม
“นี่ พ่อหนุ่ม เธอก็อยู่โรงเรียน สุรินทร์วิทยานี่นา ทำไมไม่เข้าเรียนล่ะลูก” ป้าใจ ภรรยาของเฒ่าแก่ผู้จ้างวานก็เดินออกมาถามด้วยความสงสัย
“เอ่ออ...” ชายหน้าตาหล่อเหลาแต่ก็เป็นเทพบุตรตกอับไปแล้วก็ ทำหน้ากระวนกระวายไม่กล้าจะพูดออกไป
“อ้าว! นี้นาย พศิน ใช่มั้ยเนี้ย!” หญิงปากแดงใส่แว่นหนา ก็เดินเขาตบบ่ามาสะกิดอย่างรุนแรง
“ห๊ะ!” เค้าสะบัดหน้าไปด้วยความตกใจ จนผ้าที่โพกหัวหลุดออก
“ใช่ จริงๆ ด้วย.. ~ นาย พศิน O . O มาทำอะไรอยู่นี่ล่ะลูก..~” หญิงคนนั้นถามต่อ
“สวัสดีครับ อาจารย์ นารี คือผม มาหารายได้เสริมน่ะครับ..” เขาทไหน้าเศร้าๆ
“หร๊อ.. จะบ้าหรือไง เป็นนักเรียนอะไรจะมาหาอะไรตอนนี้ นี่มันเวลาเรียนแล้วนะลูก! ไปๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โอ๊ย.. ลูกศิตย์ชั้น!” ครูคุณก็พูดด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ
“ครับครู..” ปุ๊ยรับคำแล้วพนมมือไหส้ครูก่อนจะรีบวิ่งหายลับไป
ณ หน้าเสาธง
“เลิกแถว! ม1..ม.2.. เชิญ..”
เสียงอาจารย์ฝ่ายปกครองพูดจบ
“น้อย..? ๆ น้อยๆ” เสียงเพื่อนสนิทของเธอสะกิดเรียกด้วยตวามสงสัย เพราะเห็นเพื่อนที่แสนอารมณ์ดีของเธอเหม่อลอย
“ฮื๊มม?” เธอหันหน้าจ๋อยๆมามอง
“เป็นอะไรน่ะ.. เหม่ออยู่ได้..” ฟิมล์ก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก.. ก็แค่..” ผู้หญิงไม่สวยดูดีอย่างใครก็เผยสายตาของความจริงออกมา
“พอจะรู้แล้วล่ะ..” ฟิลม์ตีบ่าเบาๆก่อนจะจับมือของเพื่อนรัก แล้วมองด้วยความสงสาร
10.02 น.
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ..”
“อะแหม่ๆ มาสายนะ พศิน จารุณิน” เสียงของครูแก่ใกล้เกษียณก็ชม้ายตามองที่ นักเรียนชายที่อยู่หน้าประตู
“ครับๆ ขออภัยครับ” เด็กผู้ชายก็มองคนที่นั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าด้วยความเครพ
“เอออ.. ไปๆ ชั่วโมงพึ่งเริ่ม จะได้เรียนต่อสักที แหม๊ๆ..ๆ” ครูอาจารย์ผู้เมตตาก็ยิ้มๆแล้วก็ไอ้นิดๆตามประสาคนอายุมาก
“ฮึ่ม ยังมีหน้า เข้ามาอยู่หรอ..?” เสียงเพื่อนที่แสนจะคุ้นเคยก็เอ่ยขึ้นมา
“ห๊ะ..?” เมื่อชายนัตย์ตาสีน้ำตา ใบหน้าคลคลายหันเอียงสายตาลงมามองเพื่อนชายที่นั่งอยู่ด้านข้างของตน
“.... .” ชายคนนั้นทำหน้าเมินๆ แล้วยังมองด้วยสายตาและปากตกๆเพียงข้างเดียวเหมือนจะดูหมิ่น และไม่ใครอื่นไกลเลย..โจ เพื่อนสนิทที่สุดเขานั่นเอง
“ฮืมๆ..” ผู้ชายใจดีคนนี้ก็ได้แต่ยิ้มๆหัวเราะเหมือนไม่คิดมากไป
To be continues..
ความคิดเห็น