คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : รู้สึกผิด ทั้งๆที่ไม่รู้อะไร
...... พอน้อยได้เห็นสายตาของพวกรุ่นพี่พวกนั้นแล้ว น้อยก็ได้แต่คิดน้อยใจว่าเพราะอะไรถึงได้เป็นแบบนั้น -------- คงจะจริงสินะ ว่า เรา มันไม่สวย ไม่มีความดีให้ใครมองเราได้ ต่อไป.. เราก็ไม่ควรไปคิดอะไรแบบนั้นกับใครเขาอีกเลย -------- คิดแล้วน้อยก็ก้มหน้าลงแล้วเช็ดน้ำตาออกเบาๆ
“เป็นอะไรไปน้อย อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ พี่เค้าไม่เป็นอะไรหรอก คงแค่หยอกกันเฉยๆ” จ๋าพูดปลอบใจทันทีเมื่อเห็นน้อยมีอาการแบบนั้น
“อืมม จ๊ะ.. ขอโทษนะจ๋า ที่ชั้นทำให้เธอต้องกลุ้มใจ” น้อยก็ยิ้มทันทีที่เมื่อได้ยินคำปลอบใจ
“ชั้นเข้าใจเธอดีนะ ดูชั้นสิ.. ดำก็ดำ ไม่ต่างอะไรจากเธอนักหรอกน้อยย.. 555+ ว่ามั้ย” จ๋าก็พาหัวเราะ
“อืมม เนาะ กลับบ้านกันเถอะ นี่ก็จะเลิกโรงเรียนแล้ว” น้อยพูดเสร็จก็ชิงวิ่งไปหน้าประตูโรงเรียนก่อนจ๋าทันที
“เอ๊า.. แล้วไม่ชวนเพื่อนคนอื่นหรือไง? เอ๊ออ น้อยนี่!” พูดจบ
เพื่อนของเธอหารู้ไหมว่า น้อยเพื่อนที่แสนดีของเธอกำลังเศร้าใจเพียงใดกับเรื่องที่เหมือนจะไม่มีใครรู้ ว่าในใจของเธอนั้นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาและกำลังโทษตนเองว่า เป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่เธอรัก ต้องพลอยโดนเกลียดไปด้วย
“สวัสดีคะ แม่” น้อยพบหน้าแม่ที่มารับปุ๊บ ก็ไหว้แม่ปั๊บตามเคย
“เอออ เป็นไงน้อย วันนี้ มี การบ้านมั้ย” แม่ก็พูดเน้นๆจุดหลังเพื่อให้รู้ว่าเหมือนต้องการอะไร
“จ้า แม่ เย๊อะ.........เลยย 55+” น้อยฝืนยิ้มออกไปเพื่อไม่ให้เห็นรอยน้ำตาของตนเองที่แอบร้องไหอยู่เมื่อกี้
“เอ๊ออ ปายๆ” พูดแล้วแม่ก็เหมือนจะรู้ว่าลูกเป็นอะไรลึกๆในใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรก็ต้องทนฝืนใจพาน้อยขับรถมอไซฮ้างคันเก่ากลับบ้านไป
พอถึงบ้าน
“น้อย ลูกพ๊ออ วันนี้พ่อทำยำหมูสามชั้นเตรียมไว้ให้ด้วยแหละ รีบอาบน้ำแล้วมากินนะลูก” เสียงของพ่อใสมาแต่ในครัว
“U.U ค๊า” น้อยไม่พูดอะไรนอกจากเดินขึ้นไปบนห้องนอนเพราะยังมีปัญหาคั่งค้างในใจอยู่
“อืมม ไอ้ตุ๊ก เอ็งว่าลูกเอ็งมันดูแปลกๆไปมั้ย” แม่ของน้อยตรงเข้ามาในครัวแล้วเท้าสะเอวถามทันที
“โธ้... แม่พร .. เค้าก็คงเป็นไปตามประสาวัยรุ่น นั่นแหละ อย่าพึงไปกสนเค้าเลย” พ่อสุดแสนจะใจดีก็พูดตอบไป
“เอ๊ออ ชั้นก็แค่สงสารมันเท่านั้นแหละ เห็นมันเศร้าๆอย่างนี้ชั้นก็อดห่วงไม่ได้ มันยิ่งเป็นลูกสาวคนเดียวอยู่ด้วย” แม่ก็ทำหน้าไม่ค่อยสบายใจแล้วจะเดินไปหาทำงานบ้านที่ค้างไว้
“ฮื๊มม แม่พรนี่คิดมากจริงๆ” พูดแล้วพ่อจักเตรียมกับข้าวต่อ
ในขณะที่พ่อกับแม่แอบคุยกันอยู่ น้อยก้ได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง
------ คิดไปก็เท่านั้น ยังไงเรากับพี่ปุ๊ยก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว เรากับเค้าก็แค่รุ่นพี่กับรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันเท่านั้นเอง เราจะไปเป็นห่วงเป็นใยเค้าทำไมนักหนา เรามันมีสิทธิ์อะไร.. คนที่คิดแบบเรากับพี่เค้าคงมีเยอะแยะ ทางออกของเราคือ..------ พอคิดจบ
“เลิกรักเลิกชอบ.. เค้าดีกว่า...” พูดออกมาแล้ว น้ำตาสายเล็กๆของน้อยก็ค่อยๆไหลออกมา
พูดแล้ว เธอก็เดินลงมากินข้าวกับพ่อแม่อย่างพร้อมหน้าด้วยหน้าแจ่มใสดังเดิม
ณ.. บ้านของปุ๊ย
“ตึ๊ง ตือ ดึง ตื๊ง ตื๊อ ตืง.............” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ปุ๊ย โทรศัพท์ลูก.... !” พ่อของปุ๊ยก็รีบเดินไปหยิบทรศัพท์มือถือที่วางอยู่หลังตู้เย็นทันทีแล้วเรียกให้ลูกชายที่อยู่บนบ้านมารับ
“เบอร์ใครล่ะเนี้ย.. อ่อ..เบอร์.. น้องโจ นี่เอง..” เมื่อคนแก่ไว้กลางคนที่ปั๊มๆเป๋อๆก็เขม่นตามองดูหน้าจอก็พอรู้ว่าเป็นเบอร์ใครแล้วจึงค่อยเกาะราวบันไดขึ้นไปหาลูกชายที่อยู่บนบ้าน
ในขณะนั้นเองปุ๊ยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะอุดอยู่ในห้องที่ปิดประตูแน่นประกอบกับกำลังฟังซาวด์เบาท์อยู่อย่างสบายอารมณ์ก็มัวแต่เหม่อไปนอกหน้าต่างโดยที่ไม่รู้ว่ามีโทรศัพท์มา
“ปุ๊ย... ปุ๊ย! เอ๊ย! มารับโทรศัพท์หน่อยลูก ... โอ๊ย!” พูดไม่ทันขาดคำ ตาแก่สติไม่ค่อยจะเต็มบาทก็ก้าวพลาดหงายหลักล้มตกบันไดอย่างไม่รู้เพราะสายตาเพิ่ลไม่ค่อยดี
ตู๊ม! “...... ......”
“ตึ๊ง ตือ ดึง ตื้ง..... ..... ..ตึ!” เสียงโทรศัพท์ก็เงียบไป
“!!! O O” เหมือนมีสัญญาณอะไรสักอย่างที่ทำให้เขารู้ว่าคนใกล้ตัวของเขาเป็นอะไร ผู้ชายตัวสูงกำลังพอดีก็รีบลุกสะบัดหูฟังออกแล้วลุกวิ่งออกมาจากประตูห้องนอนของเขาทันที
“ O O !!~ พ่อ!” เมื่อชายหนุ่มที่แสนจะซื่อตรงก็ต้องช็อค!กับสิ่งที่เห็น เมื่อพ่อของตนนอนหงายท้องอยู่ตีนบันไดและเหมือนจะไม่ได้สติ
ตื๊มๆๆๆๆ เขาจึงรีบลงบันไดมาประคองพ่อของเขาขึ้นมาทันที
“พ่ออครั๊บบ ตื่นสิครับ! ฮื๊มม” ปุ๊ยพยายามเขย่าตัวของพ่อที่นอนอยู่ให้ฟื้นขึ้น
เมื่อไม่เห็นวี่แววว่าจะฟื้น ปุ๊ยจึงตัดสินใจใช้หยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่ข้างๆขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาล..
-------- พ่อ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร แต่ว่าผมขอโทษที่ไม่เอาใจใส่พ่อให้มากกว่านี้..------- คิดในใจขณะอยู่บนรถพยาบาลแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา..
ความคิดเห็น