คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หากรู้สึก..
หลังจากงานภาษาไทยผ่านไป ในโรงเรียน ก็ต่างเริ่มมีคนรู้จัก “น้อย”
“เห้อ... มองไปทางไหนก็มีแต่น้องๆหน้าเดิมๆว่ะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่ง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาขณะอยู่ในกลุ่มโต๊ะขาประจำหน้าอาคารเรียน
“แล้วเองจะบ่นทำไมเนี้ย.. เดี๋ยวปีนี้ก็จบแล๊ว ไม่ต้องไป..” แล้วเพื่อนอีกคนก็พุดต่อ
“เออ ๆ รู้ๆ- -” ชายหน้ากลมทรงผมเกรียนทั้งหัวก็ทำหน้าง่อยๆแล้วพูดตัดคำไป
“เห้ยยย ดูๆๆ คนนั้นๆ O ^ O” เพื่อนในกลุ่มชี้ให้คนที่นั่งอยู่ ณ ที่นั้น ดู
“อะไรๆ ไหน๊ - . . -” ทุกคนที่มัวแต่นั่งเล่นอย่างไม่สนใจอะไรก็ต่างหันหน้ามาด้วยตกใจ
“อะไร ของเมิงเนี้ย.. ก็ไม่เห็นมีอะไรเล..” เพื่อนๆต่างไม่รู้ว่ามันให้ดูอะไร
“อะโด่.. ก็นั่นไง น้อง ม.3 คนที่ได้นางในวรรณคดีน่ะ!” จ๊อบผู้ชายหน้าโหดก็พูดเหมือนอยากให้ดูมาก
“ O. O //...” เธอที่ยืนคุยกับกลุ่มเพื่อนอยู่หน้าห้องน้ำก็ค่อยๆหันหน้ามา
“เอ้ออ แล้วไงล่ะ นั่นน่ะหรอนางในวรรณคดี โอ๊ะ.. นึกว่านางในซ่างมากกว่าว่ะ 555+” เพื่อนคนแรกที่เห็นก็พูดออกมาแล้วหน้าแหยๆ
“ว๊ายย!!! ก๊าก ฮ๊าๆๆๆๆๆๆ 555+ ” พวกเขาต่างร้องแซวแล้วทำท่ากรี๊ดกร๊าดใส่
“ฮ๊า...?” น้อยทำหน้างง -----อะไรของเค้าน่ะ-----
“เฮ้ยย น้อย พี่พวกนั้นเค้าแซวเธออ่ะ” ฟิลม์พูดขึ้นคนแรก
“โอยย ป๊ะๆ อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวนี้น้อยเค้าสวยแล้ว คงมีแต่คนอยากแซวแหละ”จ๋าก็พูดแล้วรีบเดินนำไป
“อะไรของเค้าน๊า.. แห่ะๆ” ผู้หญิงรูปร่างไม่สวยก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆไป
“555+5555+55+” พวกพี่พวกนั้นก็มีแต่หัวเราะเยอะต่อไป
“เห้ย... พออย่าไปว่าน้องเค้า เอ๊ออ” และแล้วก็มีคนพูดบอกขึ้น
“นี่ๆ พวกนายไม่ไปสอบคณิตกันหรอ” ผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนยาวนิดๆก็วิ่งมาทำหน้าเหมือนรีบร้อน
“อ้าวว ปุ๋ยปุ๊ยย นี่เอง... มาตามเราหรอ..~” ผู้ชายผิวขาวผอมแห้งก็เดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเกาะไหล่ของปุ๊ยทั้งสองข้างแล้วถามด้วยหน้าและน้ำเสียงเหมือนคนโรคจิต
“..... ..” ปุ๊ยทำหน้ารังเกียจนิดๆเพราะเนื้อตัวเพื่อนชายของเขาช่างเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ ก่อนจะพูดต่อ
“อ่า ใช่สิ นี่ให้มาอาจารย์ตามตั้งนานละนะเนี้ย.. ไปเหอะนะ เห็นใจเพิ่ลหน่อย” ปุ๊ยพูดแบบเกร็งๆ
“เอ้ออ อาจารย์อะไรล่ะ? จำม่ายด้าย...ซะด้วยยย” เพื่อนห้องเดียวกันก็เดินเข้ามาล้อมรอบตัวเขาก่อนจะเอาคางมาซบที่ไหล่ของเขาเหมือนจะคิดอะไร
“เห้ยย ถอยๆ เป็นอะไรกะกุวะเนี้ยยย ” ปุ๊ยพูดพร้อมกับสะบัดไหล่พร้อมกับปัดมือของเพื่อนชายของเขาออก
ทั้งน้อยทั้งเพื่อนของเธอก็ต่างเห็นเหตุการณ์นั่น แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปทำอะไรได้
“น้อย.. ชั้นว่ามันเริ่มแปลกๆล่ะนะ พี่ผู้ชายคนนั้นจะโดน..ทำอะไรมั้ยน๊ะ” ตี้พูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ
----พี่ปุ๊ย..---- “คงไม่เป็นไรหรอก เค้าคงเล่นๆกัน” น้อยก็เริ่มสีหน้าไม่ดีแต่ก็กลบเกลื่อนไป
“เฮ้ย! อย๊า!” ปุ๊ยเริ่มทนไม่ได้เพราะเพื่อนที่ไม่สนิทของเขาต่างเข้ามาลุมจับแก้มบ้างกอดบ้างเหมือนจะลวนลาม
“ไปซี้ๆ ปุ๊ยคนเก่ง ไปสอบสิ ฮ๊าๆๆๆ” พวกผู้ชายเกเรก็ยังไม่เลิกกระทำ
“เอ๊อ....ก็ปล่อยเราซิ!!” ยิ่งพูด พวกเพื่อนรุ่นเดียวกันของเขาก็ยังไม่เลิก บางคนก็นั่งดูแล้วหัวเราะเหมือนจะสะใจ
“โฮ๊ย!” พูดแล้วปุ๊ยก็แสดงความเป็นลูกผู้ชายสะบัดตัวออกแล้วทีบพวกนั้นออกทีละคนแล้ววิ่งหนีออกไปจากวงล้อมนั้นทันที
“เอ๊ยๆๆๆๆๆ เอาเลยๆ” พวกที่นั่งดูก็ส่งเสียงเชียร์
“ก๊ากก ฮ๊าๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ อีตุ๊ดเอ๊ย ไปสอบให้ตายเลยไป๊... 555+” ทั้งเสียงหัวเราะทั้งเสียงพูดก็ส่งท้ายตามไป
“ปุ๊ย! ปุ๊ย!” โจเพื่อนสนิทของปุ๊ยก็เรียกในขณะที่เขาวิ่งผ่านมา
“ ...” เขาหันหน้ามาแบบไม่สบอารมณ์
“อ้าว.. ทะไมทำหน้างั้นน่ะ?” โจชักจะงง แล้วไม่รอช้ารีบถามสาเหตุที่เพื่อนรักของเขาวิ่งมาทั้งยังทำหน้าเหมือนจะโกรธแค้นใครมาแต่ชาติปานไหนทันที..
ในขณะที่พวกเขาคุยกันอยู่นั่นเอง พวกผู้ชายที่อยู่โต๊ะหน้าอาคาร3ที่กระทำชำเราปุ๊ยก็ต่างตั้งวงสนทนากันบางอย่าง
“55+ สะใจมัน บักปุ๊ย” โก้เริ่มขึ้นมาก่อน
“เออ ว่างั้นแหละ หึ เป็นเด็กอาจารย์นั่นนี่ เหอะ มีแต่มาทไปวันๆ เห๊อะๆๆๆ” ต่อก็พูดต่อ
“ฮ้อยย แกไปทำกับมันอย่างนั้น เดี๋ยวพวกเพื่อนมันก็รู้อยู่ดีแหล๊ะว๊าว่าใครเป็นคนคิดเรื่องแบบนี้” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นเหมือนจะนิสัยดี
“เออๆ ชั่งหัวมัน มึงก็รู้หนิว่าใครมันมากกว่ากัน” โก้พูดด้วยสายตาชิงชัง
“อยากรู้อะไร มั้ย..โก้ ว่าเด็กมันคือใคร” จ๊อบพูดด้วยหน้าตาหื่นๆเหมือนจะรู้
“เออ ใคร”
“นั่นไงๆ อินางในวรรณคดีคนเมื่อวานนี้ไง ก๊าก” จ็อบซุบซิบแล้วชี้ไปผู้หญิงผิวดำตัวอ้วนที่ยืนมองมาทางพวกเขาด้วยสายตาละห้อยเหมือนมีบางอย่างในใจ
“อ้อ... นังขี้ริ๊วขี้เหร่นี่เอง.. หึ๊ๆ ทำกูจะไม่รู้ ก็อีนั่นมันแอบชอบมันอยู่ไง” โก้พูดแล้วทำหน้าตาเหือดโหดแล้วเหลือกตาอันกลมโตนั้นใส่
------- พี่โก้.. ฉันไปทำอะไรให้พี่นะ ทำไม พี่ต้องทำตัวเหมือนจะรังเกลียดชั้นอยู่เรื่อย.. ฉันขอโทษ หากรู้สึกไม่ดีกับชั้นก็เถอะ อภัยให้หนูด้วย ... อย่าทำร้ายพี่ปุ๊ยเลยนะ เพราะเค้าคือ “กำลังใจของฉัน” ------
น้อยได้แต่มองกลับไปด้วยสายตาที่โศกเศร้าและไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรผิด กับสายตาของพี่ชายพวกนั้นที่ส่งกลับมาด้วยความอาฆาตมาทร้ายและสมเพศในตัวเธอ ------- หากรู้สึก... เถอะ -----
To be continues...
ความคิดเห็น