คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่9 กำลังใจ
หลังจากวันงานภาษาไทยจบลง เพื่อนๆทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงความว่างปล่าวในหอประชุม และชั้นก็เปลี่ยนชุดกลับมาเป็นนักเรียนปกติธรรมดาดังเดิม
“นี่... น้อยย ดูสิ รูปเธอไง” จู้จี้ก็ยื่นเกียรติบัตรและรูปถ่ายตอนรับรางวัลให้ฉันดู
“อืม.. ^^ ขอบคุณนะ”
“ไปล่ะๆ 4โมงเย็นละ ขอบคุณเหมือนกันนะ ^^” จู้จี้ก็กล่าวลาและลูบที่แขนซ้ายของฉันพร้อมกล่าวขอบคุณ
“^^ …” ฉันก็ได้แต่ยิ้มให้ ----- ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่จิตใจของเธอก็...----- สิ้นสุดความคิด
“อะแหม่ม... รู้รึป่าว ว่าใคร!!” เสียงผู้หญิงที่พูดเมือนจะขู่ๆก็พูดดังก้องไปทั้วหอประชุม
เมื่อหันน่าไปมองดูก็รู้ว่า...
“พี่แนน.. ^^” ฉันตอบแบบเอะใจ
“ฮึ๊ม..! แปลใจซิ ที่เห็นชั้นมาวันนี้” แนนพูดด้วยสายตากดดัน
“อ่อ..ไม่หรอก.. อั๊ย!” พูดไม่ทันจบพี่แนนเธอก็พุ่งเข้ามากำข้อแขนฉันไว้แนนจนรูปและเกียรติบัตรที่ได้รับมาตกลงกับพื้น
“หึ๊! วันนี้มันงานภาษาไทย.. วันงานสำหรับเด็กมอ..ต้น เป็นไง..ล่ะ เห็นแต่งตัวขึ้นเวทีซะสวยเลยหนิ..!”ผู้หญิงผมขาวผิวขาวก็พูดด้วยสีหน้าที่น่ากลัว
“เห๊อะๆๆๆ ดูสิๆ” เสียงเพื่อนๆของเธอหัวเราะเยอะ
“อะไรของพี่~ ปล่อยหนูไปเถอะคะ หนูไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย..” น้อยเริ่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“เออ.. ร้องไห้สิ ร้องสิ ฮ๊าๆๆๆๆ” เธอพูดแล้วก็หัวเราะสะใจจนใบหน้าสวยๆดูเหมือนคนโรคจิต
“ทำอะไรน่ะ!” เมื่อมีคนมาเห็นเค้า
“...Q .Q” เมื่อฉันหันหน้าไปดูก็รู้ว่าเป็นพี่ฝ้าย
“อ้าวว น้อง...ฝ้าย..” เสียงเพื่อนหญิงของเธออุทานขึ้นแบบอ๊อยอิ่ง
“ฮึ่ม!” พูดแล้วแนนก็สะบัดมืออกจากแขนของน้อย
“มายุ่งอะไร ด้วย..ค่ะ” ผู้หญิงผมยาวรวบมัดไว้ก็ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“O _ O….”พี่ฝ้ายก็เหมือนไม่พูดอะไร
ฉันจึงไม่รอช้ารีบก้มลงเก็บรูปและเกียรติบัตรที่ตกลงกับพื้นทันทีแต่..พี่แนนก็ใช้เท้าเหยีบไว้
“หึ๊!” เธอมองลงมาด้วยสายตาอย่างนางพญาแล้วใช้เท้าขี้ๆเกียรติบัตรของชั้นคนมีแต่รอยเท้า
“อาจารย์มาๆ!!” เสียงผู้ชายตะโกนดังขึ้นมาจากนอกประตูหอประชุม
“หึ๊ยย~ แกจำไว้ให้ดีล่ะ ว่า อย่ามาลองดีกับชั้น!” เธอเอาออกพร้อมกับก้มลงมาใช้นิ้วชี้เชดหัวฉันอย่างแรง
“เห้ย! ทำอะไรเด็กว๊า..!” เสียงผู้ชายเหมือนจะกวนๆก็วิ่งเข้ามาในหอประชุมพร้อมกับส่งเสียงโวยวาย
“ T . T..” น้อยก็ได้แต่นั่งร้องไห้ (ยังกะเด็ก)
แป๊ะ! เสียงแตะมือกัน
“เจ๋งมากเล้ย ไอ้พล 55 +” เสียงพี่ฝ้ายร้องเฮ
“โอ.. เนอะ แล้วน้องคนนั้นล่ะ?” ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาผมดำสนิทก็ทำหน้าเอ๋อๆ
“นู้นๆ น้องแกนั่งอยู่คนเดียวนั่นน่ะ สงสัยจะเสียใจล่ะมั่ง โดนด่าขนานนั้น” ฝ้ายหญิงสาวม.ปลายรูปร่างอวบนิดๆก็พูดเหมือนจะสงสาร
“ออ..นะ แล้วพวกพี่แนนไปแล้วหรอ?” ชายคนนั้นพูด
“อืม... V . V” พี่ฝ้ายพูดแบบเหนื่อยๆ
“เอ๊า หมู่สู มายืนหยังกันอยู่นี่ ไม่กลับบ้านกันรึงัย” ผู้ชายหน้าแบนก็เดินมาถามหน้าตาเฉย
“เออๆ เลิกราๆพอๆ กลับๆ” พี่ชายหน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตรก็ไม่ปานก็โปกไม้โปกมือก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉันนิดๆ
“/// O O///” ทำให้เด็กน้อยม.ต้นคนนั้นหน้าหล่า (น้ำตาหยุดไหล) ต่อหน้าต่อตาคนคนนั้นไปเลย
“มาๆ ลุกๆ วันนี้อาจไม่ใช่วันของเรา แต่ถึงยังไง สักวันมันต้องมี!วันของเรา!” ฝ้ายพูดด้วยสายตาเชื่อมั่นก็จะกระชากมือของเธอให้ลุกขึ้นยืน
“ค่ะๆ ^^ “ หนูลุกเองได้ค่ะ” เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วเก็บของๆเธอแล้วเดินออกจากแดนแห่งความทรงจำอันโหดร้ายทันที
...... ... วันนี้ ตอนเย็น วันที่ 26 กรกฎาคม พศ... เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ขึ้นประกวดบนเวที อืม.. วันภาษาไทย ฉันรู้สึกดีใจมาก ที่เห็นเพื่อนๆโบกมือให้ฉัน รู้สึกดีใจที่ได้เห็นพี่ปุ๊ย พี่ชายคนเดียวในดวงใจฉันที่เขาหันมายิ้มให้ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าตัวเองจะสวยหรือจะมีอะไรสะดุดใจให้พี่เค้ามองรึป่าว แต่มันความรู้สึดดีอย่างหนึ่ง ที่คนหน้าตาไม่สวยอย่างชั้น จะมีคนคอยให้กำลังใจ แม้จะโดนเหยียดหยามจากพี่แนน ฉันก็ไม่เสียใจ ไม่เจ็บใจ เพราะ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว หรือเพราะ มีพี่ฝ้าย พี่สาวใจดีคนนั้น มาช่วยเราให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่คงต้องทำใจก็ตาม.. น้อย.. นฤมนต์ คำแก้ว.
To be continues
ความคิดเห็น