ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความหลังของเด็กหญิงผู้โดดเดี่ยว
ฉันชื่อพิ้งค์ แมรี่ ฉันเกิดที่ฝรั่งเศส ฉันถูกส่งเข้าเตรียมอนุบาลในโรงเรียนนานาชาติในประเทศ ทุกๆเย็นจะมีคนขับรถไป
รับไปส่งเสมอบ้านของฉันทำธรุกิจ หลายอย่างทั้งเครื่องเพชร ทองแล้วก็ รถยนต์ มีรายได้ต่อเดือนหลายล้านบาท พ่อและแม่
ของฉันปลูกบ้านที่ใหญ่โตราคาหลายร้อยล้านบาท มีเนื้อที่เป็นไร่ๆ มีสวนที่จัดให้ดูเข้ากัน โดยนำแบบมาจากหลายๆประเทศ
อยู่กัน4คนหรือว่าตอนนี้มันจะเหลือ2คนแล้วก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่า ถึงบ้านฉันจะมีพร้อมทุกอย่างที่กล่าวมา แต่บางครั้งหลายคน
อาจเคยคิดว่าการที่พ่อและแม่ของเรามีรายได้มากมาย มีบ้านที่หรูหรา พร้อมทุกอย่าง ส่งลูกให้ได้เรียนโรงเรียน
ที่ดี มันเป็นความฝันที่ใครบางคนอาจเคยคิดว่าถ้าเราเป็นอย่างนั้นได้ก็คงดี ฉันเองก็เคยนะแล้วความฝัน ของฉันก็เป็น
จริง ตอนแรกๆฉันอาจจะมีความสุขเพราะพ่อแม่ของฉันทำแค่ธุรกิจเครื่องเพชรเท่านั้น บ้านของฉันก็ยังคงอบอุ่น
แต่อีก2ปีต่อมา พ่อของฉันเริ่มขยายกิจการออกเป็นการขาย ทอง แล้วมันก็เพิ่มรายได้เข้าบ้านได้อย่างมาก ส่วนแม่ของฉัน
ก็เปิดกิจการขายรถยนต์แล้วก็ประสบความสำเร็จอีกเช่นกัน มันอาจดูเป็นเรื่องน่ายินดี ใช่ค่ะมันเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับ
พ่อและแม่แต่สำหรับฉันคงไม่ เพราะกิจการพวกนั้น ทำให้ชีวิตของฉันและพี่ชาย เปลี่ยนไปพ่อกับแม่ฉันเริ่มกลับบ้านดึก
บางครั้งถึงขนาดไม่กลับบ้านเลย ตอนแรกๆฉันก็พยายามเข้าใจนะ ว่าท่านมีงานที่ต้องดูแลอีกมากมาย ฉันก็ทำใจแต่เวลา
ผ่านไปเหมือนฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่มาเดือนกว่า
พี่ชายฉันก็ปลอบใจฉันอยู่เสมอแหล่ะ ที่ฉันยังอยู่เฉยๆอยู่แบบนี้ทุกครั้งเพราะมีพี่ชายห้ามเอาไว้ บางครั้งฉันก็อยาก
จะบุกไปที่ทำงานของพ่อกับแม่เหมือนกัน แต่ถ้าฉันไปมันก็เหมือนกับคว้าน้ำเหลวอยู่ดี เพราะท่านจะไปร่วมงานหรือไปทำงาน
ที่ไหนฉันยังไม่เคยรับรู้ แต่ท่านก็ติดต่อมาทุกวันนะ
จนวันหนึ่งตอนม.4ฉันก็คุยกับพ่อว่าอยากจะไปเรียนที่ญี่ปุ่น พ่อฉันก็ตกลงเพราะอยากให้ฉันไปเรียนที่นั่นอยู่พอดี
แล้วฉันก็ได้มาเจอกับ หลินเหม่ยเป็นคนแรก และก็เฟยกันเชนในเวลาต่อมา
\'ซ่า ซ่า\' เสียงของน้ำตกกระทบกับหินบริเวณด้านล่าง ที่มีน้ำไหลเอื่อยๆอย่างมองไม่เห็นที่สิ้นสุด
\'จ๋อม จ๋อม จ๋อม\' เสียงวัตถุบางอย่างตกลงในน้ำเรื่อยๆ
\"อยู่คนเดียวทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที\" พิ้งค์นั่นั่งกอดเข่า ก้มหน้าลงพรางหยิบก้อนหินกว้างลงน้ำ อย่างไม่หยุดหย่อน
พิ้งค์เป็นคนขี้เหงาถ้าใครสนิทด้วยแล้วจะรู้ คนที่รู้มีเพียงพี่ชายของเธอกับหลินเหม่ยที่รู้เท่านั้น ชีวิตของเธอพบเจออะไรมามาก
เธออยู่อย่างเด็ดเดี่ยวไม่เคยร้องให้หรือท้อถอย เวลาเธออยู่คนเดียวจะทำให้เธอหวนนึกถึง เรื่องสมัยตอนที่เธออยู่ฝรั่งเศส
เป็นอดีตที่เธอไม่อยากจำเอาเสียเลย
สักพักหลินเหม่ยก็เดินกลับมาที่บ้านพักของคุณวีน
\"นี่หลินเหม่ย\" พิ้งค์ตะโกนเรียก
\"หืมม มีอะไรหรอ\" หลินเหม่ยถาม
\"เธอพอใช้เวทย์ไดบ้างแล้วใช่มั้ย\"
\"อืม ใช่มีอะไรหรอ\" หลินเหม่ยพยักหน้า
\"ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ\" พิ้งค์พูดแล้วยิ้มๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกคน
มีกำลังใจแต่งมากมายเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นคะแนนที่ท่านใดโหวตให้ และขอบคุณท่านผู้ที่เข้ามาชมมาอ่านค่ะ
^^ _/l\\_
รับไปส่งเสมอบ้านของฉันทำธรุกิจ หลายอย่างทั้งเครื่องเพชร ทองแล้วก็ รถยนต์ มีรายได้ต่อเดือนหลายล้านบาท พ่อและแม่
ของฉันปลูกบ้านที่ใหญ่โตราคาหลายร้อยล้านบาท มีเนื้อที่เป็นไร่ๆ มีสวนที่จัดให้ดูเข้ากัน โดยนำแบบมาจากหลายๆประเทศ
อยู่กัน4คนหรือว่าตอนนี้มันจะเหลือ2คนแล้วก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่า ถึงบ้านฉันจะมีพร้อมทุกอย่างที่กล่าวมา แต่บางครั้งหลายคน
อาจเคยคิดว่าการที่พ่อและแม่ของเรามีรายได้มากมาย มีบ้านที่หรูหรา พร้อมทุกอย่าง ส่งลูกให้ได้เรียนโรงเรียน
ที่ดี มันเป็นความฝันที่ใครบางคนอาจเคยคิดว่าถ้าเราเป็นอย่างนั้นได้ก็คงดี ฉันเองก็เคยนะแล้วความฝัน ของฉันก็เป็น
จริง ตอนแรกๆฉันอาจจะมีความสุขเพราะพ่อแม่ของฉันทำแค่ธุรกิจเครื่องเพชรเท่านั้น บ้านของฉันก็ยังคงอบอุ่น
แต่อีก2ปีต่อมา พ่อของฉันเริ่มขยายกิจการออกเป็นการขาย ทอง แล้วมันก็เพิ่มรายได้เข้าบ้านได้อย่างมาก ส่วนแม่ของฉัน
ก็เปิดกิจการขายรถยนต์แล้วก็ประสบความสำเร็จอีกเช่นกัน มันอาจดูเป็นเรื่องน่ายินดี ใช่ค่ะมันเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับ
พ่อและแม่แต่สำหรับฉันคงไม่ เพราะกิจการพวกนั้น ทำให้ชีวิตของฉันและพี่ชาย เปลี่ยนไปพ่อกับแม่ฉันเริ่มกลับบ้านดึก
บางครั้งถึงขนาดไม่กลับบ้านเลย ตอนแรกๆฉันก็พยายามเข้าใจนะ ว่าท่านมีงานที่ต้องดูแลอีกมากมาย ฉันก็ทำใจแต่เวลา
ผ่านไปเหมือนฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่มาเดือนกว่า
พี่ชายฉันก็ปลอบใจฉันอยู่เสมอแหล่ะ ที่ฉันยังอยู่เฉยๆอยู่แบบนี้ทุกครั้งเพราะมีพี่ชายห้ามเอาไว้ บางครั้งฉันก็อยาก
จะบุกไปที่ทำงานของพ่อกับแม่เหมือนกัน แต่ถ้าฉันไปมันก็เหมือนกับคว้าน้ำเหลวอยู่ดี เพราะท่านจะไปร่วมงานหรือไปทำงาน
ที่ไหนฉันยังไม่เคยรับรู้ แต่ท่านก็ติดต่อมาทุกวันนะ
จนวันหนึ่งตอนม.4ฉันก็คุยกับพ่อว่าอยากจะไปเรียนที่ญี่ปุ่น พ่อฉันก็ตกลงเพราะอยากให้ฉันไปเรียนที่นั่นอยู่พอดี
แล้วฉันก็ได้มาเจอกับ หลินเหม่ยเป็นคนแรก และก็เฟยกันเชนในเวลาต่อมา
\'ซ่า ซ่า\' เสียงของน้ำตกกระทบกับหินบริเวณด้านล่าง ที่มีน้ำไหลเอื่อยๆอย่างมองไม่เห็นที่สิ้นสุด
\'จ๋อม จ๋อม จ๋อม\' เสียงวัตถุบางอย่างตกลงในน้ำเรื่อยๆ
\"อยู่คนเดียวทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที\" พิ้งค์นั่นั่งกอดเข่า ก้มหน้าลงพรางหยิบก้อนหินกว้างลงน้ำ อย่างไม่หยุดหย่อน
พิ้งค์เป็นคนขี้เหงาถ้าใครสนิทด้วยแล้วจะรู้ คนที่รู้มีเพียงพี่ชายของเธอกับหลินเหม่ยที่รู้เท่านั้น ชีวิตของเธอพบเจออะไรมามาก
เธออยู่อย่างเด็ดเดี่ยวไม่เคยร้องให้หรือท้อถอย เวลาเธออยู่คนเดียวจะทำให้เธอหวนนึกถึง เรื่องสมัยตอนที่เธออยู่ฝรั่งเศส
เป็นอดีตที่เธอไม่อยากจำเอาเสียเลย
สักพักหลินเหม่ยก็เดินกลับมาที่บ้านพักของคุณวีน
\"นี่หลินเหม่ย\" พิ้งค์ตะโกนเรียก
\"หืมม มีอะไรหรอ\" หลินเหม่ยถาม
\"เธอพอใช้เวทย์ไดบ้างแล้วใช่มั้ย\"
\"อืม ใช่มีอะไรหรอ\" หลินเหม่ยพยักหน้า
\"ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ\" พิ้งค์พูดแล้วยิ้มๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกคน
มีกำลังใจแต่งมากมายเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นคะแนนที่ท่านใดโหวตให้ และขอบคุณท่านผู้ที่เข้ามาชมมาอ่านค่ะ
^^ _/l\\_
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น