ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความพยายามของ\"หลินเหม่ย\"
เด็กหญิงคนหนึ่งเดินถือหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือทั้งสองข้าง อย่างยากลำบาก เธอเดินไปเรื่อยๆแล้วนั่งลงบนทุ้งหญ้า
ที่มีลมพัดโชยมาเบาๆ อย่างสบายๆ เธอพิงแผ่นหลังไปกับต้นไม้เอามือก่ายหน้าผากแหงนมองท้องฟ้าแล้วยิ้ม^-^
\"อากาศดีจัง\" หลินเหม่ยพูดพรางหยิบหนังสือเล่มหนามาวางไว้บนตัก
\"สงบกว่าที่บ้านพักของคุณวีนตั้งแยะ\"หลินเหม่ยแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เพราะมันทำให้เธอไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือเสียเลย
\"แค่กๆ โอย ฝุ่นเยอะเป็นบ้า\" หลินเหม่ยปัดฝุ่นหน้าตึบบนหน้าปกจนทำให้เห็นได้ลางๆว่าหน้าปกเขียนว่า\'ตำราเวทย์มนต์วารี
หลินเหม่ยเริ่มเปิดอ่านหนังสือนั้นไปเรื่อยๆ ซัก2-3หน้า
\"เล่นงี้ฉันก็แย่สิ\" หลินเหม่ยทำหน้าบูดๆ เพราะการจะใช้เวทย์มนต์พวกนี้ถ้าไม่เรียกร่างแปลงของอาวุธเทพออกมาก็คงใช้
ไม่ได้หรอกแต่วิธีน่ะ มันก็มีอยู่หรอก แต่มันต้องทำสมาธิ3ชม. แบบห้ามหลับ ถ้าสมาธิหรือสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็ต้องเริ่ม
นั่งใหม่ทันที เพราะไม่มีพลังมากพอที่จ่ะเชิญ1ในอาวุธเทพออกมาได้
\"นั่ง3ชม.หรอ เป็นไงเป็นกันล่ะมีแต่ต้องลุยไปข้างหน้าอย่างเดียว\" หลินเหม่ยปลอบใจตัวเองแต่ก็อยากจะกุมขมับเสียให้ได้
แต่ก็จำใจทำตามในที่สุด
แต่บรรกาศลมพัดโชยอ่อนๆ เสียงนกร้องประสานเสียงให้ฟัง ช่างเหมือนเพลงกล่อมซะเหลือเกินทำให้บางครั้งหลินเหม่ย
สมาธิกระเจิงไปหลายครั้ง แต่ก็พยายามประคองหัวไม่ให้หล่นลงไปกองอยู่บนพื้น \'โอ้ยทำไมระยะเวลา3ชม.มันช่างยาวนาน
อย่างนี้ ทรหดขนาดนี้เชียว
หรอ\' หลินเหม่ยหยุดความคิดตรงนี้เพราะมันทำให้ฟุ้งซ่าน เป็นอุปสรรคของการรวบรวมสมาธิเสียจริงๆ
~~~~~ เวลาผ่านไปจนครบ3ชม.ช่างเป็นวินาทีที่หลินเหม่ยโล่งใจสุดๆ ~~~~~
\"อำนาจแห่งน้ำผู้รักษาปวงประชาบนโลก โปรดมอบอำนาจให้แก่ข้า\" ทันทีที่หลินเหม่ยร่ายคาถาจบ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แม้แต่น้อยมันทำให้หลินเหม่ยท้อไปได้มาก แต่ก็ยังไม่ถอยอยู่ดี
~~~~~ เวลาผ่านไปนานมากแล้ว แต่ทุกอย่างที่หลินเหม่ยทำไปก็ไม่มีอะไรคืบหน้า ~~~~~
\"เฮ้อ\" หลินเหม่ยถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งไม่คืบหน้าเลยกับความพยายามของเธอ แต่มันจะจบลงง่ายๆแบบนี้ไม่ได้
สิ่งที่เธอสัญญาไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน
\"ฉันไม่เคยผิดคำพูดกับใคร ฉันจะต้องทำให้ได้ไม่ว่าจุดจบจะเป็นยังไงก็ตาม\" หลินเหม่ยสาบานกับตนเอง อย่างยึดมั่น
\"เฮ้อออ=o=\" หลินเหม่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่พรางเอามือขยี้ตา ขาก็แทบไม่มีแรงจะเดินกลับไปบ้านพักอยู่แล้ว
เนื่องจากการนั่งอยู่เป็นระยะเวลานานมาก จากตอนกลางวันยันกลางคืนไม่ใช่น้อยเลยใช่มั้ยล่ะ มันส่งผลทำให้ขา
เธอชาไปมากเหมือนกันเล่นซะเดินโซซัดโซเซ กว่าจะพยุงตัวขึ้นมายืนได้ก็ยากอยู่แล้วยังต้องเดินกลับอีก
ถ้าไม่มีต้นไม้ให้เกาะตลอดทาง หลินเหม่ยคงนอนกองอยู่ตรงทุ่งกว้างทั้งคืน
\"โอ้ย!! อูยย\" หลินเหม่ยล้มลงไปเป็นรอบที่นับไม่ท้วน ขาเธอเริ่มแดงบวม และอาการเจ็บก็เริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
\"หลิยเหม่ยๆ\" เสียงใครบางคนตะโกนเรียก
\'เสียงเฟยนี่นา มาทำอะไรแถวนี้มันดึกมากแล้วนะ\' หลินเหม่ยคิด
\"ฉันอยู่นี้ โอ้ย!!\" หลินเหม่ยพยายามพยุงตัวขึ้นเพื่อจะเดินไปหาเฟย แต่ข้อเท้าของเธอไม่มีแรงพอจะพยุง
ตัวเธอให้เดินต่อไปได้อีกแล้ว
\"นี่หลินเหม่ยเธอเป็นอะไรรึเปล่าลุกขึ้นสิ\" เฟยยังคงไม่เห็นข้อเท้าทั้งบวมแดงแล้วก็ช้ำอย่างมาก
\"ฉันลุกไม่ไหวแล้วล่ะเฟย ถ้าฝืนได้อีกหน่อยฉันก็อยากจะเดินด้วยกำลังของตัวเองนะ แต่มัน แต่มัน...\"หลินเหม่ยหยุดพูดแล้วชี้ไป
ที่ข้อเท้าของตัวเอง
\"มาขึ้นมาบนหลังฉันนี่\" เฟยนั่งลงให้หลินเหม่ยขี่หลัง
\"แต่ฉัน.....\"หลินเหม่ยกำลังจะพูดต่อ
\"ขึ้นมาเร็วๆสิ ข้อเท้าเธอน่ะ มันบวมมากเลยรู้มั้ย ถ้าเธอเป็นเพื่อนฉันก็ขึ้นมา\" เฟยเร่ง แต่จริงๆก็เป็นห่วงหลินเหม่ยอยู่
เพราะอาการเธอดูแย่ๆ สีหน้าก็ดูเศร้าๆอีกด้วย
หลินเหม่ยยอมจำนนในที่สุดก็ต้องขี่หลัง เฟยกลับมา ระหว่างทางดูมืดๆ แล้วก็อีกไกลไม่ใช่น้อย หลินเหม่ยนึก
ขอบใจเฟย ถ้าเฟยไม่มาตามหาเธอกลางดึกอย่างงี้ เธอจะเป็นยังไงนะ
\"นี่เฟยนายเหนื่อยรึเปล่าพักก่อนได้นะ ฉันรู้ว่าฉันตัวหนัก\" หลินเหม่ยพูดอย่างยอมรับในความเป็นจริง แล้วยิ้มแหยๆ
\"เธอจะบ้าหรอ ให้ฉันพักแล้วข้อเท้าเธอถ้าอักเสบขึ้นมามันไม่คุ้มกับอยู่ดี\"เฟยตะคอก
\"หรอขอบใจที่เป็นห่วงนะ ฉันไม่ตายหรอกไกลหัวใจจะตาย^^\"หลินเหม่ยพูดพรางเอามือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะคิกๆ
\"ฉันไม่ได้เป็นห่วยเป็นใยอะไรเธอมากมายอย่างนั้นหรอกนะ\"เฟยปากแข็ง หลินเหม่ยคงไม่เห็นว่าหน้าเฟยเริ่มขึ้นสีระเรื่อๆ
\"หรอ ฉันคงคิดไปเองแต่ยังไงก็ขอบใจสำหรับความมีน้ำใจของนายนะ\"หลินเหม่ยยังคงหัวเราะคิกๆไม่หยุดจนถึงที่พัก
เฟยพาหลินเหม่ยมานั่งที่ห้องครัว ในบ้านคุณวีน เฟยวางหลินเหม่ยลงบนเก้าอี้ตัว หนึ่งแล้วเดินไปที่ตู้ยา
\"นายจะทำอะไร\" หลินเหม่ยถามแล้วเอียงคอย่างงงๆ
\"ก็ทำแผลให้เธอไงถามแปลกๆ\" เฟยตอบน้ำเสียงเรียบๆ แล้วหายาต่อ
\"ไม่เป็นไรนายไปนอนเถอะดึกมากแล้วนายก็ช่วยฉันเยอะแล้ว\" หลินเหม่ยบอกปัด
\"............................\" เฟยทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรแล้วหยิบยาใส่แผลกับผ้าก็อตออกมา
\"เฮ้ๆ นายหยุดๆหยุดเดี๋ยวนี้เลย โอ้ยเบาๆหน่อยสิ๊\" หลินเหม่ยห้ามเฟยที่กำลังจะใส่ยาลงบนแผล แต่ไม่ทันซะแล้วเฟยจับยา
นั้นนวดลงไปบนข้อเท้าหลินเหม่ย
\"ฉันทำเองมานายไปได้แล้ว นี่โอ้ย!!\" เฟยยังคงไม่สนใจเสียงของหลินเหม่ยและนวดต่อไปเรื่อยๆ จนเสร็จ
\"พรุ่งนี้เธอจะดีขึ้นจนเดินได้แล้วล่ะฉันไปแล้ว\" เฟยเดินไปเก็บยาใส่ตู้ปฐมพยาบาล เฟยกำลังจะเดินออกจากห้องครัว
\"เดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนนนนนนน\" หลินเหม่ยลากเสียงยาว
\"อะไรของเธอเดี๋ยวเค้าก็ตื่นกันทั้งบ้าน\" เฟยหันมาตามเสียงเรียก
\"แล้วฉันล่ะฉันจะกลับห้องของฉันยังไง ที่นายนวดเมื่อกี้มันทำให้ ฉันเจ็บขึ้นกว่าเก่ามากเลยนะ\" หลินเหม่ยพูดแล้วชี้
ไปที่ข้อเท้าบวมเป่ง
\"อ๋อ ดีที่เธอเรียกไม่งั้นฉันคงทิ้งเธอไว้ตรงนั้น\" เฟยทำหน้ากวนๆ
\'แล้วตกลงนายตั้งใจลืมฉันใช่มั้ยเนี่นเฟยนาย นายตายแน่\' หลินเหม่ยคิด
เฟยพยุงหลินเหม่ย มาที่ห้องอย่างยากลำบาก เพราะขาเธอดูท่าจะเจ็บมากเฟยยังไม่รู้ถึงเรื่องที่ว่าหลินเหม่ยไป
ทำอะไรมาข้อเท้าถึงได้บวมเป่งขนาดนี้
\"เฟย ขอบใจนะ\" หลินเหม่ยขอบใจเฟยอีกรอบ
\"อืม รู้แล้วล่ะไม่ต้องขอบใจหลายรอบหรอก แล้วอีกอย่างตัวเธอน่ะ เบาจะตาย ฝันดี\" เฟยหันหลังก่อนจะ
พูดคำว่าเบาจะตายแล้วโบกมือลาออกจากห้องหลินเหม่ยไป
\"ตาบ้า พูดดีๆกับเค้าก็เป็นเหมือนกัน\" หลินเหม่ยยิ้มแล้วล้มตัวลงบนที่นอน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกคน
วันนี้รู้สึกว่าเราอัพได้ยาวที่สุดในบรรดาทุกๆตอนเลยนะคะ พอดีมันเพลินไปหน่อย
ส่วนตอนหน้าก็จะเป็นเรื่องราวของหลินเหม่ยเช่นกันแล้วก็จะมีของทุกๆคนเลยนะคะ
ติดตามตอนหน้าในตอน ความพยายามของหลินเหม่ย2 ค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นของทุกๆท่านเช่นเดิมทุกวันค่ะ
^^ _/l\\_
ที่มีลมพัดโชยมาเบาๆ อย่างสบายๆ เธอพิงแผ่นหลังไปกับต้นไม้เอามือก่ายหน้าผากแหงนมองท้องฟ้าแล้วยิ้ม^-^
\"อากาศดีจัง\" หลินเหม่ยพูดพรางหยิบหนังสือเล่มหนามาวางไว้บนตัก
\"สงบกว่าที่บ้านพักของคุณวีนตั้งแยะ\"หลินเหม่ยแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เพราะมันทำให้เธอไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือเสียเลย
\"แค่กๆ โอย ฝุ่นเยอะเป็นบ้า\" หลินเหม่ยปัดฝุ่นหน้าตึบบนหน้าปกจนทำให้เห็นได้ลางๆว่าหน้าปกเขียนว่า\'ตำราเวทย์มนต์วารี
หลินเหม่ยเริ่มเปิดอ่านหนังสือนั้นไปเรื่อยๆ ซัก2-3หน้า
\"เล่นงี้ฉันก็แย่สิ\" หลินเหม่ยทำหน้าบูดๆ เพราะการจะใช้เวทย์มนต์พวกนี้ถ้าไม่เรียกร่างแปลงของอาวุธเทพออกมาก็คงใช้
ไม่ได้หรอกแต่วิธีน่ะ มันก็มีอยู่หรอก แต่มันต้องทำสมาธิ3ชม. แบบห้ามหลับ ถ้าสมาธิหรือสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็ต้องเริ่ม
นั่งใหม่ทันที เพราะไม่มีพลังมากพอที่จ่ะเชิญ1ในอาวุธเทพออกมาได้
\"นั่ง3ชม.หรอ เป็นไงเป็นกันล่ะมีแต่ต้องลุยไปข้างหน้าอย่างเดียว\" หลินเหม่ยปลอบใจตัวเองแต่ก็อยากจะกุมขมับเสียให้ได้
แต่ก็จำใจทำตามในที่สุด
แต่บรรกาศลมพัดโชยอ่อนๆ เสียงนกร้องประสานเสียงให้ฟัง ช่างเหมือนเพลงกล่อมซะเหลือเกินทำให้บางครั้งหลินเหม่ย
สมาธิกระเจิงไปหลายครั้ง แต่ก็พยายามประคองหัวไม่ให้หล่นลงไปกองอยู่บนพื้น \'โอ้ยทำไมระยะเวลา3ชม.มันช่างยาวนาน
อย่างนี้ ทรหดขนาดนี้เชียว
หรอ\' หลินเหม่ยหยุดความคิดตรงนี้เพราะมันทำให้ฟุ้งซ่าน เป็นอุปสรรคของการรวบรวมสมาธิเสียจริงๆ
~~~~~ เวลาผ่านไปจนครบ3ชม.ช่างเป็นวินาทีที่หลินเหม่ยโล่งใจสุดๆ ~~~~~
\"อำนาจแห่งน้ำผู้รักษาปวงประชาบนโลก โปรดมอบอำนาจให้แก่ข้า\" ทันทีที่หลินเหม่ยร่ายคาถาจบ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แม้แต่น้อยมันทำให้หลินเหม่ยท้อไปได้มาก แต่ก็ยังไม่ถอยอยู่ดี
~~~~~ เวลาผ่านไปนานมากแล้ว แต่ทุกอย่างที่หลินเหม่ยทำไปก็ไม่มีอะไรคืบหน้า ~~~~~
\"เฮ้อ\" หลินเหม่ยถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งไม่คืบหน้าเลยกับความพยายามของเธอ แต่มันจะจบลงง่ายๆแบบนี้ไม่ได้
สิ่งที่เธอสัญญาไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน
\"ฉันไม่เคยผิดคำพูดกับใคร ฉันจะต้องทำให้ได้ไม่ว่าจุดจบจะเป็นยังไงก็ตาม\" หลินเหม่ยสาบานกับตนเอง อย่างยึดมั่น
\"เฮ้อออ=o=\" หลินเหม่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่พรางเอามือขยี้ตา ขาก็แทบไม่มีแรงจะเดินกลับไปบ้านพักอยู่แล้ว
เนื่องจากการนั่งอยู่เป็นระยะเวลานานมาก จากตอนกลางวันยันกลางคืนไม่ใช่น้อยเลยใช่มั้ยล่ะ มันส่งผลทำให้ขา
เธอชาไปมากเหมือนกันเล่นซะเดินโซซัดโซเซ กว่าจะพยุงตัวขึ้นมายืนได้ก็ยากอยู่แล้วยังต้องเดินกลับอีก
ถ้าไม่มีต้นไม้ให้เกาะตลอดทาง หลินเหม่ยคงนอนกองอยู่ตรงทุ่งกว้างทั้งคืน
\"โอ้ย!! อูยย\" หลินเหม่ยล้มลงไปเป็นรอบที่นับไม่ท้วน ขาเธอเริ่มแดงบวม และอาการเจ็บก็เริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
\"หลิยเหม่ยๆ\" เสียงใครบางคนตะโกนเรียก
\'เสียงเฟยนี่นา มาทำอะไรแถวนี้มันดึกมากแล้วนะ\' หลินเหม่ยคิด
\"ฉันอยู่นี้ โอ้ย!!\" หลินเหม่ยพยายามพยุงตัวขึ้นเพื่อจะเดินไปหาเฟย แต่ข้อเท้าของเธอไม่มีแรงพอจะพยุง
ตัวเธอให้เดินต่อไปได้อีกแล้ว
\"นี่หลินเหม่ยเธอเป็นอะไรรึเปล่าลุกขึ้นสิ\" เฟยยังคงไม่เห็นข้อเท้าทั้งบวมแดงแล้วก็ช้ำอย่างมาก
\"ฉันลุกไม่ไหวแล้วล่ะเฟย ถ้าฝืนได้อีกหน่อยฉันก็อยากจะเดินด้วยกำลังของตัวเองนะ แต่มัน แต่มัน...\"หลินเหม่ยหยุดพูดแล้วชี้ไป
ที่ข้อเท้าของตัวเอง
\"มาขึ้นมาบนหลังฉันนี่\" เฟยนั่งลงให้หลินเหม่ยขี่หลัง
\"แต่ฉัน.....\"หลินเหม่ยกำลังจะพูดต่อ
\"ขึ้นมาเร็วๆสิ ข้อเท้าเธอน่ะ มันบวมมากเลยรู้มั้ย ถ้าเธอเป็นเพื่อนฉันก็ขึ้นมา\" เฟยเร่ง แต่จริงๆก็เป็นห่วงหลินเหม่ยอยู่
เพราะอาการเธอดูแย่ๆ สีหน้าก็ดูเศร้าๆอีกด้วย
หลินเหม่ยยอมจำนนในที่สุดก็ต้องขี่หลัง เฟยกลับมา ระหว่างทางดูมืดๆ แล้วก็อีกไกลไม่ใช่น้อย หลินเหม่ยนึก
ขอบใจเฟย ถ้าเฟยไม่มาตามหาเธอกลางดึกอย่างงี้ เธอจะเป็นยังไงนะ
\"นี่เฟยนายเหนื่อยรึเปล่าพักก่อนได้นะ ฉันรู้ว่าฉันตัวหนัก\" หลินเหม่ยพูดอย่างยอมรับในความเป็นจริง แล้วยิ้มแหยๆ
\"เธอจะบ้าหรอ ให้ฉันพักแล้วข้อเท้าเธอถ้าอักเสบขึ้นมามันไม่คุ้มกับอยู่ดี\"เฟยตะคอก
\"หรอขอบใจที่เป็นห่วงนะ ฉันไม่ตายหรอกไกลหัวใจจะตาย^^\"หลินเหม่ยพูดพรางเอามือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะคิกๆ
\"ฉันไม่ได้เป็นห่วยเป็นใยอะไรเธอมากมายอย่างนั้นหรอกนะ\"เฟยปากแข็ง หลินเหม่ยคงไม่เห็นว่าหน้าเฟยเริ่มขึ้นสีระเรื่อๆ
\"หรอ ฉันคงคิดไปเองแต่ยังไงก็ขอบใจสำหรับความมีน้ำใจของนายนะ\"หลินเหม่ยยังคงหัวเราะคิกๆไม่หยุดจนถึงที่พัก
เฟยพาหลินเหม่ยมานั่งที่ห้องครัว ในบ้านคุณวีน เฟยวางหลินเหม่ยลงบนเก้าอี้ตัว หนึ่งแล้วเดินไปที่ตู้ยา
\"นายจะทำอะไร\" หลินเหม่ยถามแล้วเอียงคอย่างงงๆ
\"ก็ทำแผลให้เธอไงถามแปลกๆ\" เฟยตอบน้ำเสียงเรียบๆ แล้วหายาต่อ
\"ไม่เป็นไรนายไปนอนเถอะดึกมากแล้วนายก็ช่วยฉันเยอะแล้ว\" หลินเหม่ยบอกปัด
\"............................\" เฟยทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรแล้วหยิบยาใส่แผลกับผ้าก็อตออกมา
\"เฮ้ๆ นายหยุดๆหยุดเดี๋ยวนี้เลย โอ้ยเบาๆหน่อยสิ๊\" หลินเหม่ยห้ามเฟยที่กำลังจะใส่ยาลงบนแผล แต่ไม่ทันซะแล้วเฟยจับยา
นั้นนวดลงไปบนข้อเท้าหลินเหม่ย
\"ฉันทำเองมานายไปได้แล้ว นี่โอ้ย!!\" เฟยยังคงไม่สนใจเสียงของหลินเหม่ยและนวดต่อไปเรื่อยๆ จนเสร็จ
\"พรุ่งนี้เธอจะดีขึ้นจนเดินได้แล้วล่ะฉันไปแล้ว\" เฟยเดินไปเก็บยาใส่ตู้ปฐมพยาบาล เฟยกำลังจะเดินออกจากห้องครัว
\"เดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนนนนนนน\" หลินเหม่ยลากเสียงยาว
\"อะไรของเธอเดี๋ยวเค้าก็ตื่นกันทั้งบ้าน\" เฟยหันมาตามเสียงเรียก
\"แล้วฉันล่ะฉันจะกลับห้องของฉันยังไง ที่นายนวดเมื่อกี้มันทำให้ ฉันเจ็บขึ้นกว่าเก่ามากเลยนะ\" หลินเหม่ยพูดแล้วชี้
ไปที่ข้อเท้าบวมเป่ง
\"อ๋อ ดีที่เธอเรียกไม่งั้นฉันคงทิ้งเธอไว้ตรงนั้น\" เฟยทำหน้ากวนๆ
\'แล้วตกลงนายตั้งใจลืมฉันใช่มั้ยเนี่นเฟยนาย นายตายแน่\' หลินเหม่ยคิด
เฟยพยุงหลินเหม่ย มาที่ห้องอย่างยากลำบาก เพราะขาเธอดูท่าจะเจ็บมากเฟยยังไม่รู้ถึงเรื่องที่ว่าหลินเหม่ยไป
ทำอะไรมาข้อเท้าถึงได้บวมเป่งขนาดนี้
\"เฟย ขอบใจนะ\" หลินเหม่ยขอบใจเฟยอีกรอบ
\"อืม รู้แล้วล่ะไม่ต้องขอบใจหลายรอบหรอก แล้วอีกอย่างตัวเธอน่ะ เบาจะตาย ฝันดี\" เฟยหันหลังก่อนจะ
พูดคำว่าเบาจะตายแล้วโบกมือลาออกจากห้องหลินเหม่ยไป
\"ตาบ้า พูดดีๆกับเค้าก็เป็นเหมือนกัน\" หลินเหม่ยยิ้มแล้วล้มตัวลงบนที่นอน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกคน
วันนี้รู้สึกว่าเราอัพได้ยาวที่สุดในบรรดาทุกๆตอนเลยนะคะ พอดีมันเพลินไปหน่อย
ส่วนตอนหน้าก็จะเป็นเรื่องราวของหลินเหม่ยเช่นกันแล้วก็จะมีของทุกๆคนเลยนะคะ
ติดตามตอนหน้าในตอน ความพยายามของหลินเหม่ย2 ค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นของทุกๆท่านเช่นเดิมทุกวันค่ะ
^^ _/l\\_
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น