ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฝันเปลี่ยนชีวิต
“เฟย” เสียงใครบางคนกำลังปลุกเฟยให้ตื่นขึ้นจากการหลับที่แสนจะสบาย
“เฟย” เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นทำให้เฟยเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาของเฟยค่อยๆปรือขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับคำถาม
ที่คิดได้ตอนนั้น
“ใครน่ะ”เฟยถามขณะกำลังขยี้ตาขยุกขยิก
“ฉันเป็นคนที่เธอเจอเมื่อตอนเย็น”ผู้หญิงคนนั้นตอบ
“ฉันเห็นเธอบอกว่าจะมาอีกไม่คิดว่าจะมาตอนนี้”เฟยรู้สึกจะยังไม่รู้สึกอะไร
“ฉันอยากให้เธอช่วยบางอย่าง ซึ่งตอนนี้ฉันคงทำหน้าที่นั้นไม่ได้อีกแล้วชั่วชีวิตของฉัน” ใบหน้าของเธอดู
เศร้าลงในขณะเดียวกัน
“แล้วฉันจะช่วยอะไรเธอได้บ้างล่ะ”เฟยรู้สึกจะตาสว่างเต็มที่แล้ว
“ก่อนที่เธอจะถามคำถามนี้ช่วยฟังเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับดินแดนของฉันก่อน”เธอพูด
“ได้สิ” เฟยตอบแล้วตั้งใจฟัง
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง.................ดินแดนของฉันมีอาวุธปริศนาอยู่4ชนิดซึ่งมันเป็นอาวุธที่มีวิญญาณ
ของเทพทั้ง4สถิตอยู่ มาแต่ยุคเก่าแก่ฉันที่เป็นคนดูแลดินแดน ก็ต้องมีหน้าที่รักษาอาวุธทั้ง4นี้เช่นกันแต่แล้ว”เธอหยุดไปสักพัก
“มีใครบางคนซึ่งเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเค้าถึงได้ทำแบบนั้น เค้าขโมยคัมภีร์
ที่มีคาถาสำหรับปลดปล่อยอ่าวุธไป เค้าปลดปล่อยพลังของอาวุธที่หลับใหลมายาวนานออกมา มันทำให้ฉันไม่มี
ทางเลือกจริงๆ จึงต้องใช้คาถาต้องห้าม เป็นคาถาที่เมื่อใช้แล้วจะสามารถปลดปล่อยวิญญาณเทพออกจาก อาวุธ
ฉันปลดปล่อยวิญญาณเทพให้ไปสถิตอยู่ในแหวนมรกต แหวนฟินิก สร้อยเกล็ดหิมะพันปี สร้อยหยาดน้ำค้าง
ส่วนอาวุธทั้งหมดล่ะก็ กระจัดกระจายอยู่บนภูเขามรณะทั้ง4 คาถามันมีผลตรงกันข้ามทำให้ฉันหลับใหลไม่มีวันตื่น
จนกว่า.......................” เธอเงียบไปนาน
“จนกว่าอะไร” เฟยถามขึ้นมา
“จะมีใครนำร่างแปลงของอาวุธและวิญญาณเทพไปอันเชิญเข้าสู่อาวุธที่อยู่บนภูเขามรณะและผนึกอาวุธทั้ง4
ไว้ในปราสาทหินพันปี”เธอพูดและเงียบไปอีกราวกับว่าเธอไม่อยากรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้น
“เธอจะช่วยฉันหรือไม่มันก็สิทธิ์ของเธอฉันบังคับ...”
“ฉันจะช่วย” เฟยตอบขณะที่เธอยังพูดไม่จบเสียด้วยซ้ำ
“ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเธอนะเฟย” เธอเริ่มยิ้มออกบ้างแล้ว
“รับนี่ไปสิ” เธอยื่นแหวนสีเขียวมรกตมาทางเฟยอย่างช้าๆ
เฟยหยิบมันขึ้นจากมือของเธอ เฟยจ้องมาอยู่นนานสองนาน
“สวมสิจ๊ะอย่ามัวมองอยู่” เธอเร่ง
“ฮะๆ สวมเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ” เฟยรับคำพยักหน้าหงึกๆใหญ่ แล้วจับมันสวมเข้าไปที่นิ้วชี้
“ฉันไปก่อนนะ” พูดจบเธอก็หายไปเหลือแต่ความว่างเปล่า
กริ้ง...................................กริ้ง...................................เสียงนาฬิกาปลุกดัง
เฟยหุนหันลุกขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก
“ฉันฝันไปหรอเนี่ย” เฟยพูดแกมเสียดายนิดๆ
เฟยลุกขึ้นจากโต๊ะใช้เวลาไม่นานนักก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน
เฟยเดินไปโรงเรียนตรงทางที่ผ่านสวนดอกไม้ เฟยชมนกชมไม้อย่างสบายแต่แล้ว
“ปึก”เท้าของเฟยสดุดเข้ากับก้อนหินในสวนดอกไม้ ‘เสื้อเลอะแต่เช้าเลยฉัน’ เฟยนึกว่าล้มแน่ๆ
“ฟ้าววววว”ลมอะไรบางอย่างพัดโถมเข้ารอบตัวเฟยอย่างเร็ว แรงของมันดันเฟยจนสามารถทำให้เฟยทรงตัวยืนขึ้นได้
“เดินไม่ดูอะไรเลยหรอไงเฟย”เสียงผู้หญิงอีกแล้วแต่มันต่างจากเมื่อวานเสียงนี้ดูเด็กกว่าแล่วก็เย็นเยียบ
“เธอเป็นใครอีกล่ะ”รู้สึกว่าเฟยจะชินกับสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเองคราวนี้เลยถามออกไปตรงๆ
“ฉันก็อยู่ในแหวนนั่นไง”เสียงนั่นตอบกลับมาพร้อมกับสายลม พัดออกมา ตรงหน้าเฟย สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเฟยเมื่อ
ลมเบาลงคือ ผู้หญิงใส่กิโมโน ลำตัวเป็นสีเขียวอ่อนลอยอยู่เหนือพื้นเล็กน้อย
“ฉันว่าเมื่อคืนฉันฝันไปตอนนี้ก็คงด้วย มั้ง ตื่นซะทีเหอะไอ เฟย”เฟยปลุกตัวเอง
“นายไม่ได้ฝันนี่คือความจริงที่เกิดขึ้นฉันคือ เทพวายุผู้สถิตอยูในคทาเจ้าวายุมาแต่ก่อน”เสียงของเทพวายุ
ยังคงความแข็งแกร่งและเย็นเยือกเอาไว้
“ฉันแค่ช่วยเหลือนายตามหน้าที่ในสิ่งที่ ฉันต้องทำเพื่อฉันจะได้กลับไปสถิตอยู่ในที่ที่ฉันควรจะอยู่เสียที
นายก็ควรไปเรียนได้แล้ว” ลมแรงนั่นพัดเข้ามาอีกพร้อมกับร่างของเทพวายุที่หายไปตามลม
เฟยเดินตามทางมาเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน
“ครืดดดด” เสียงเฟยลากเก้าอี้แล้วนั่งลง
“เฮ้ออออ” เฟยถอนหายใจเฮื้อกใหญ่
“เป็นไรอีกล่ะนาย” เชนพูดแล้วยกมือขึ้นตบไหล่เฟย
“เฮ้ย!! นาย นาย” เฟยตะโกนแล้วจับมือข้างที่เชนตบไหล่ขึ้นมาดู
“แหวนนั่น อย่าบอกนะ อยะ...อย่าบอกนะว่านาย นาย” เฟยเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“อ๋อ แหวนนี่น่ะหรอแหวนฟินิก น่ะ” เชนตอบตีสีหน้าเรียบๆ
“นายได้มันมาจากไหน” เฟยถามด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
“ความฝัน” เชนยังเฉยๆอยู่
“นายอย่าบอกนะว่าไม่ใช่ฉันกับนายที่ฝันเหมือนกันแต่..........................”เฟยวิ่งไปหลังห้องอย่างรีบร้อน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ค่ะมาอัพแล้วนะคะ
พอดีดึกๆว่างเรยแวะมาอัพอ่ะค่ะ
ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ
ขอบคุนค่ะ
^^
“เฟย” เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นทำให้เฟยเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาของเฟยค่อยๆปรือขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับคำถาม
ที่คิดได้ตอนนั้น
“ใครน่ะ”เฟยถามขณะกำลังขยี้ตาขยุกขยิก
“ฉันเป็นคนที่เธอเจอเมื่อตอนเย็น”ผู้หญิงคนนั้นตอบ
“ฉันเห็นเธอบอกว่าจะมาอีกไม่คิดว่าจะมาตอนนี้”เฟยรู้สึกจะยังไม่รู้สึกอะไร
“ฉันอยากให้เธอช่วยบางอย่าง ซึ่งตอนนี้ฉันคงทำหน้าที่นั้นไม่ได้อีกแล้วชั่วชีวิตของฉัน” ใบหน้าของเธอดู
เศร้าลงในขณะเดียวกัน
“แล้วฉันจะช่วยอะไรเธอได้บ้างล่ะ”เฟยรู้สึกจะตาสว่างเต็มที่แล้ว
“ก่อนที่เธอจะถามคำถามนี้ช่วยฟังเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับดินแดนของฉันก่อน”เธอพูด
“ได้สิ” เฟยตอบแล้วตั้งใจฟัง
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง.................ดินแดนของฉันมีอาวุธปริศนาอยู่4ชนิดซึ่งมันเป็นอาวุธที่มีวิญญาณ
ของเทพทั้ง4สถิตอยู่ มาแต่ยุคเก่าแก่ฉันที่เป็นคนดูแลดินแดน ก็ต้องมีหน้าที่รักษาอาวุธทั้ง4นี้เช่นกันแต่แล้ว”เธอหยุดไปสักพัก
“มีใครบางคนซึ่งเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเค้าถึงได้ทำแบบนั้น เค้าขโมยคัมภีร์
ที่มีคาถาสำหรับปลดปล่อยอ่าวุธไป เค้าปลดปล่อยพลังของอาวุธที่หลับใหลมายาวนานออกมา มันทำให้ฉันไม่มี
ทางเลือกจริงๆ จึงต้องใช้คาถาต้องห้าม เป็นคาถาที่เมื่อใช้แล้วจะสามารถปลดปล่อยวิญญาณเทพออกจาก อาวุธ
ฉันปลดปล่อยวิญญาณเทพให้ไปสถิตอยู่ในแหวนมรกต แหวนฟินิก สร้อยเกล็ดหิมะพันปี สร้อยหยาดน้ำค้าง
ส่วนอาวุธทั้งหมดล่ะก็ กระจัดกระจายอยู่บนภูเขามรณะทั้ง4 คาถามันมีผลตรงกันข้ามทำให้ฉันหลับใหลไม่มีวันตื่น
จนกว่า.......................” เธอเงียบไปนาน
“จนกว่าอะไร” เฟยถามขึ้นมา
“จะมีใครนำร่างแปลงของอาวุธและวิญญาณเทพไปอันเชิญเข้าสู่อาวุธที่อยู่บนภูเขามรณะและผนึกอาวุธทั้ง4
ไว้ในปราสาทหินพันปี”เธอพูดและเงียบไปอีกราวกับว่าเธอไม่อยากรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้น
“เธอจะช่วยฉันหรือไม่มันก็สิทธิ์ของเธอฉันบังคับ...”
“ฉันจะช่วย” เฟยตอบขณะที่เธอยังพูดไม่จบเสียด้วยซ้ำ
“ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเธอนะเฟย” เธอเริ่มยิ้มออกบ้างแล้ว
“รับนี่ไปสิ” เธอยื่นแหวนสีเขียวมรกตมาทางเฟยอย่างช้าๆ
เฟยหยิบมันขึ้นจากมือของเธอ เฟยจ้องมาอยู่นนานสองนาน
“สวมสิจ๊ะอย่ามัวมองอยู่” เธอเร่ง
“ฮะๆ สวมเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ” เฟยรับคำพยักหน้าหงึกๆใหญ่ แล้วจับมันสวมเข้าไปที่นิ้วชี้
“ฉันไปก่อนนะ” พูดจบเธอก็หายไปเหลือแต่ความว่างเปล่า
กริ้ง...................................กริ้ง...................................เสียงนาฬิกาปลุกดัง
เฟยหุนหันลุกขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก
“ฉันฝันไปหรอเนี่ย” เฟยพูดแกมเสียดายนิดๆ
เฟยลุกขึ้นจากโต๊ะใช้เวลาไม่นานนักก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน
เฟยเดินไปโรงเรียนตรงทางที่ผ่านสวนดอกไม้ เฟยชมนกชมไม้อย่างสบายแต่แล้ว
“ปึก”เท้าของเฟยสดุดเข้ากับก้อนหินในสวนดอกไม้ ‘เสื้อเลอะแต่เช้าเลยฉัน’ เฟยนึกว่าล้มแน่ๆ
“ฟ้าววววว”ลมอะไรบางอย่างพัดโถมเข้ารอบตัวเฟยอย่างเร็ว แรงของมันดันเฟยจนสามารถทำให้เฟยทรงตัวยืนขึ้นได้
“เดินไม่ดูอะไรเลยหรอไงเฟย”เสียงผู้หญิงอีกแล้วแต่มันต่างจากเมื่อวานเสียงนี้ดูเด็กกว่าแล่วก็เย็นเยียบ
“เธอเป็นใครอีกล่ะ”รู้สึกว่าเฟยจะชินกับสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเองคราวนี้เลยถามออกไปตรงๆ
“ฉันก็อยู่ในแหวนนั่นไง”เสียงนั่นตอบกลับมาพร้อมกับสายลม พัดออกมา ตรงหน้าเฟย สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเฟยเมื่อ
ลมเบาลงคือ ผู้หญิงใส่กิโมโน ลำตัวเป็นสีเขียวอ่อนลอยอยู่เหนือพื้นเล็กน้อย
“ฉันว่าเมื่อคืนฉันฝันไปตอนนี้ก็คงด้วย มั้ง ตื่นซะทีเหอะไอ เฟย”เฟยปลุกตัวเอง
“นายไม่ได้ฝันนี่คือความจริงที่เกิดขึ้นฉันคือ เทพวายุผู้สถิตอยูในคทาเจ้าวายุมาแต่ก่อน”เสียงของเทพวายุ
ยังคงความแข็งแกร่งและเย็นเยือกเอาไว้
“ฉันแค่ช่วยเหลือนายตามหน้าที่ในสิ่งที่ ฉันต้องทำเพื่อฉันจะได้กลับไปสถิตอยู่ในที่ที่ฉันควรจะอยู่เสียที
นายก็ควรไปเรียนได้แล้ว” ลมแรงนั่นพัดเข้ามาอีกพร้อมกับร่างของเทพวายุที่หายไปตามลม
เฟยเดินตามทางมาเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน
“ครืดดดด” เสียงเฟยลากเก้าอี้แล้วนั่งลง
“เฮ้ออออ” เฟยถอนหายใจเฮื้อกใหญ่
“เป็นไรอีกล่ะนาย” เชนพูดแล้วยกมือขึ้นตบไหล่เฟย
“เฮ้ย!! นาย นาย” เฟยตะโกนแล้วจับมือข้างที่เชนตบไหล่ขึ้นมาดู
“แหวนนั่น อย่าบอกนะ อยะ...อย่าบอกนะว่านาย นาย” เฟยเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“อ๋อ แหวนนี่น่ะหรอแหวนฟินิก น่ะ” เชนตอบตีสีหน้าเรียบๆ
“นายได้มันมาจากไหน” เฟยถามด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
“ความฝัน” เชนยังเฉยๆอยู่
“นายอย่าบอกนะว่าไม่ใช่ฉันกับนายที่ฝันเหมือนกันแต่..........................”เฟยวิ่งไปหลังห้องอย่างรีบร้อน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ค่ะมาอัพแล้วนะคะ
พอดีดึกๆว่างเรยแวะมาอัพอ่ะค่ะ
ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ
ขอบคุนค่ะ
^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น