4 ผู้พิทักษ์แดนเวทย์ กับ คทาเจ้าวายุ

ลำดับตอนที่ #10 : ความแตกต่าง

  ย้อนไปไม่นานนัก ฉันเชน ชาร์เมค เข้าเรียนที่โรงเรียนนานาชาติ ชื่อดังในญี่ปุ่นแห่งหนึ่งมีนักเรียน



รายล้อมจากหลายๆประเทศมาเรียน ฉันได้พบเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาเรียนเหมือนกัน เค้าเข้ามา



ทักทายฉันซึ่งเดินเข้ามาในห้องตอนเช้าตรู่ของวันหนึ่ง



\"สวัสดี\" เค้ายิ้มแป้น พรางยื่นมือให้เชนด้วยความเป็นมิตร \"ฉัน ลี  เฟย\" เฟยแนะนำตัวอย่างเสร็จสับ



\"หวัดดี ฉันเชน ชาร์ เมค\" เชนขยับรอยยิ้มบางๆ พรางยื่นมือไปจับตามมารยาทเช่นกัน เชนเดินผ่านเฟยไป



หันซ้าย หันขวามองหาที่นั่งริมหน้าต่างที่เค้าชอบ เพราะเค้ามักเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างเสมอๆ



\"เชน นายนั่งข้างฉันสิ\" เฟยควักมือไปมาเรียก บุคคลที่บัดนี้กำลังจะนั่งลงตรงที่นั่งริมหน้าต่างอยู่แล้ว



\"เอ่อ ฉันไม่ชอบ\" เชนบอกปัดแล้วนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเหมือนกับวิญญาณสติ ล่องลอยออกไปนอก



หน้าต่างหมดแล้ว



\"งั้นฉันนั่งข้างนายเอง\" เฟยหยิบข้าวของที่กองอยู่บนเก้าอี้ มาวางข้างๆเชนแล้วนั่งลง มองเชนอยู่นานสองนาน



อย่างนึกในใจว่า\'หมอนั่นมันมองบ้าไรของมันวะ\'



\"นายจ้องฉันทำไม เนี่ย\" เชนตะหวาด กับท่าทีของเฟยที่นั่งเท้าคาง จ้องเค้าอย่างตั้งใจ



\"เอ้า!! แล้วนายมองอะไรของนายอยู่ฮึ ฉันก็อยากดูมั่ง\" เฟยตอบอย่างน่าไม่อายทั้งๆที่รู้ว่าเชนมันเหม่ออยู่



แล้วมันจะมองอะไรเล่า= =



\"เออ ช่างเหอะ เลิกจ้องได้แล้วกัน ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่าสนใจ\" เชนบอกปัดอย่างเซ็งๆ ใบหน้าบอกถึงความกลุ้มๆ



\"เฮ้!! นายฉันบอกอย่าจ้อง จ้องฉันแล้วนายหล่อขึ้นหรือไง\" เชนชักหมดความอดทนกับท่าทางของเฟยที่ไม่ยอมเลิกรา



การจ้องเค้าเสียที



\"อืม หน้าฉันหล่อขึ้นเป็นกองเลยแหล่ะ\" พูดอย่างเดียวไม่ว่าเปล่าๆยักคิ้ว พรางยิ้มกวนๆ(หล่อขึ้นเป็นกองหรอกองขี้ล่ะสิเหอะๆ:เชน)



\".............................\" เชนเงียบแล้วหันกลับมามองหน้าห้องเพราะอาจารย์เดินเข้ามา



       \'ไอนี่ พูดมากชะมัด\' เชนคิดและในขณะเดียวกัน



       \'ไอนี่ ไม่คิดจะคุยอะไรเลยหรอไงเหม่อลอยท่าเดียว\'เฟยก็คิดเช่นกัน



   วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เชนรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของนิสัย ของเขา และ เฟย ทำไมนะ ทำไมเค้าถึงไม่สามารถพูดได้ว่า



เค้าคิดอะไรหรืออยากทำอไร ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียว คำถามมันเริ่มซ้ำไปซ้ำมาในใจของเชนเสมอ



   บางครั้งเขาเองคิดว่าตัวเองเป็นคนเก็บกด แต่โดยทั่วไปแล้วเขาก็แค่เป็นคนที่แสดงความรู้สึกไม่เก่งก็เท่านั้น



   จากเป็นแค่คนที่แสดงความรู้สึกไม่เก่ง ก็เริ่มเปิดเผย ความรู้สึกมากขึ้นหลังจากที่ เฟยมักชอบเมาท์ แตกเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว



ให้ฟังหรือแม้แต่เผาคนในบ้านตัวเองให้เชนฟัง(- -\") แต่ก็นะเพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าที่มันพูดไปก็แค่มันปากหมดเรื่องจะเมาท์เลย



เผาคนครอบครัวเดียวกันซะเลย



   เชนเองก็รู้ตลกกับท่าทีเพี้ยนๆของเพื่อนบ้าๆบอๆคนนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันจะคุยอะไรนักหนา แต่ที่แน่ๆถ้าเจอหน้ากันมันต้อง



มีเรื่องคุยเชนเองก็เริ่มเล่าเรื่องในครอบครัวให้เฟยฟังบ้าง แต่ไม่ถึงกับเผาคนในบ้านเป็นจุนไม่เหลือซากแบบเฟย บอกแค่



บางอย่างเท่านั้น  



  จนมาเจอเข้ากับฝันพิศดารนั่น ชีวิตที่ญี่ปุ่น ถึงเปลี่ยนเป็นชีวิตบนแดนประหลาดแทน=o=



\"เฮ้ๆ นี่เชนๆ\" เฟยคนพูดมากที่สุดเท่าที่เชนเคยเห็นกำลังวิ่ง มาทางเค้าด้วยใบหน้าตื่นเต้น ตาสีน้ำตาลฉายแววดีใจ



อย่างออกนอกหน้า



\"หือ\" เด็กหนุ่มผู้แสดงความรู้สึกไม่เก่ง กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่หน้าบ้านพักตอบสั้นๆอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก



\"นาย ต้องอัญเชิญร่างแปลงของอาวุธเทพ กับฉัน\" เฟยทำท่าดีใจเหมือนจะเต้นให้ได้ >__<



\"หือ กับนายเนี่ยนะ\" น้ำเสียงบอกถึงความหวังที่ลิบหรี่ๆ ที่จะอัญเชิญอาวุธไม่สำเร็จ กำลังลอยมาหาเค้าเรื่อยๆทั้งที่ถ้าไม่มี



เฟย เค้าคงอาจมีความหวังสัก99% โดยเฉพาะเฟยมันเป็นตัวกวนสมาธิตัวฉกาจ



\"ฉันจะไปคนเดียว\" เชนตัดบทแล้วเหลียวหลังไปหยิบของบนม้านั่ง แล้วทำท่าจะสาวเท้าเดินไปทางอื่น



\"ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้านายไม่อัญเชิญกับฉัน\" เฟยเน้น ประโยคท้ายอย่างดังที่สุด



ก่อนรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ จะผุดขึ้นบนหน้าของคนพูดมาก



\"ทำไม\" ประโยคนั้นทำให้ บุคคลผู้สาวเท้าไปแล้วหันควับกลับมา สนใจได้ ราวกับอยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหน



\"เทพวายุ กับ เทพอัคคี ต้องอัญเชิญร่างแปลงอาวุธด้วยกัน\" รอยยิ้มอย่างผู้กำชัยกำลังผุดขึ้นบน ใบหน้านั้น



\"เฮ้อ\" บุรุษผู้ฟังถอนหายใจอย่างปลง ว่าถ้าฉันต้องอัญเชิญร่วมกับหมอนี่ มีหวังไม่เละเป็นโจ๊กก็ข้าวต้ม



~ * ~ * ~ *~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~



หายไปนานพอสมควรเลยค่ะ มาอัพฉลองก่อนสอบสัก1วันค่ะ



เช่นเดิมค่ะฝากแสดงความคิดแล้วจะนำไปปรับปรุงค่ะ