4 ผู้พิทักษ์แดนเวทย์ กับ คทาเจ้าวายุ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

ณ ที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ส่วนใดของโลก คุณคงไม่รู้น่ะสิ แต่ในโลกก็ไม่มีใครรู้ไปเสียซะทุก



อย่าง ว่ายังมีโลกอยู่มุมนึง ที่ต่างและตัดขาดจากโลกของพวกเราโดยสิ้นเชิง มันคงเป็นได้แค่เรื่องในนิยาย



แต่ถ้าไม่ล่ะ เพราะบางครั้งสิ่งที่คุณคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ก็เป็นไปได้เช่นกัน..................................................



        และที่นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของโรงเรียนนานาชาติในประเทศณี่ปุ่นเช่นกัน เด็กชายคนนึง กำลังหาวอย่างง่วงนอน



“ไมง่วง อย่างงี้เนี่ย ฮ้าววววTOT” ลี เฟยเด็กหนุ่มลูกครึ่งจีน ตาสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลอ่อน ขยี้ตาขยุกขยิก



อยู่หลายรอบ (บ้านิยาย) เฟย ถูกแม่ส่งมาเรียนญี่ปุ่น ให้อยู่กับญาติ แล้วจะมาเยี่ยมเดือนละ 2-3 ครั้ง



“ง่วงนักหรอนายไม่นอนเลยหรอไง” ฮัว หลินเหม่ย เด็กสาว ชาวจีน ตาสีดำ ผมดำสนิท รวบมัดจุกอยู่ด้านหลัง



ผูกด้วยโบสีขาว มาเรียนที่นี่เพราะชื่นชอบภาษาญี่ปุ่น พูดด้วยความรำคาญกับท่าทีของเฟย ซึ่งพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้ - -^^



  “เฟยมันก็อ่านนิยาย ทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ก็เท่านั้น” เชน ชาร์เมค เด็กชายชาวอังกฤษ ผมสีม่วงประกายเงิน



ตาสีฟ้า ซึ่งมาเรียนที่นี่เพราะพ่อ-แม่ ย้ายมาทำธุรกิจที่ญี่ปุ่น  พูดอย่างรู้ทัน



   “ฉันล่ะเชื่อเลย นายนี่มันบ้าสุดๆ” พิ้งค์ แมรี่ เด็กสาวชาวฝรั่งเศส ผมสีบลอน ยาวเลยเอวมาเล็กน้อยดัดตรงปลาย



พ่อส่งมาเรียน โดยส่วนตัวพิ้งค์ก็อยากมาเรียนที่นี่อยู่แล้ว



“เบื่อจริงคนรู้ทันน่ะ” เฟยพูดแล้วยิ้มๆ



“อืม...เดี๋ยวนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ” เฟยพูดแล้วตีสีหน้า ครุ่นคิด เหมือนกับอาการง่วงมันหายไปหมด



“เป็นอะไรของนายอีกล่ะ เฮ้ออ” หลินเหม่ย พูดอย่างซังกะตาย ถอนหายใจเฮือกใหญ่



“รู้สึกเหมือนมีคนจ้องฉันอย่างงั้นแหล่ะ” เฟยตอบ



“นายคงรู้สึกว่ามดกับปลวกจ้องนาย” เชน แหย่



“นายจะบ้าเรอะ ฉันหมายถึงอะไรบางอย่าง แต่มันไม่ใช่สัตว์น่ะ” เฟยรู้สึกจะจริงจัง



“เอาเถอะไม่อะไรหรอกมั้ง” เชน ปลอบ



“ฉันว่านายอ่านนิยายมากไปรึเปล่า จนละเมอเพ้อพกอย่างเนี้ย” พิ้งค์ พูดขึ้นบ้าง



“ฉันเห็นด้วย” หลินเหม่ยเสริม



“คงงั้นล่ะมั้ง ฉันอาจจะละเมอ” เฟยเริ่มยอมรับว่าตัวเอง ว่าละเมอล่ะมั้ง



กิ้ง.........ก่อง........กิ้ง........ก่อง.....เสียงออดเลิกเรียนดัง



“งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ” เฟย พูดแล้วโบกมือไปมาลาเพื่อนๆ



“บาย” ทุกคนพูดลาเฟยพร้อมกันแล้วแยกย้ายกับกลับบ้าน



   หลังจากทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ต่อหน้าเพื่อนๆไม่มีใครรู้หรอกว่าเฟยคิดอะไร เขาครุ่นคิดเกี่ยวกับ



เรื่องนี้มาตลอด ทำไมไอหมอนั่นหรือใครหน้าไหนถึงได้จ้องเขา จ้องวันจ้องคืน จ้องอยู่แหล่ะ โว้ยยยยยยยย



เป็นใครก็ต้องรู้สึกอยู่แล้วอารมณ์เสียเป็นธรรมดา ก็มันเล่นจ้องอยู่นั่น เฟย เดือดเต็มที่แล้ว ทนให้มันจ้องต่อ



ไปไม่ได้แล้ว



“โอ้ยยย  นี่นายเป็นใครกันแน่แล้วจะจ้องฉันไมหา” เฟยตะโกนถามแบบภูเขาไฟระเบิดในรอบ10ปี



“...................” ทุกอย่างเงียบสนิทไม่มีเสียงใดตอบมา



“นายกำลังทำให้ฉันเดือดขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ” เฟยตะโกนด้วยสีหน้าโกรธจนแดง



“ฉันไม่ได้ต้องการทำให้นายอารมณ์เสีย” เป็นเสียงผู้หญิงตอบกลับมา มันดังมาจากรอบๆตัวของเฟย



“ฉันแค่ต้องการให้นายช่วยบางอย่าง แล้วฉันจะมาหานายอีกเฟย” เสียงนั้นตอบกลับมาและเงียบไปในที่สุด



      เฟยหยิกแก้มตัวเอง “เฮ้ย!!ไม่ได้ฝันนี่หว่า” เฟยอุทานออกมาอย่างไม่เปนท่า



“แล้วทำไม คนทั้งโลกมามีตั้งเยอะแยะทำไมมันต้องเป็นฉันคนเดียว ไม่ไม่เด็ดขาด” เฟยโบกมือไปมาพูดคำว่า



ไม่ไม่ตลอดทางกลับบ้าน ดูไปดูมาก็เหมือนคนบ้าไม่มีผิด



  เฟยกลับถึงบ้านวันนี้ ก็รับขึ้นห้องทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิมอ่านิยาย เฟยอ่านอยู่นานสองนานแล้วก็



เผลอหลับไปบนหน้าหนังสือ



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



สวัสดีค่ะ



ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ



แล้วจ่ะมาอัพเรื่อยๆค่ะ



ตอนต่อไปคือ \"ฝันเปลี่ยนชีวิตะ\"ค่ะขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ



^^ รักคนอ่าน