ไดอารี่ของหลิน

ลำดับตอนที่ #2 : 25/5/14

วันนี้หลินเจอเพลงๆหนึ่งด้วยละ เพลงเพราะมากกแต่แทงหลินจนร้องไห้......... "เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง *คือการไม่ลืมความหลัง*" หลินไม่รู้ว่าทำไมหลินถึงอยากลืมความหลัง(ไม่เกี่ยวกับแฟนน่ะค่ะไม่เคยมี)ทั้งๆที่มีแสนจะมีความสุขและรอยยิ้มเวลาที่อยู่ด้วยกันหลินยิ้ม หลินคุย หลินหัวเราะ แต่ทำไมละหลินถึงพยายายที่จะลืมมันไปลืมไปให้หมดไม่อยากให้มันเหลือแม่แต่เศษเสี้ยวเดียว... 
หลินคิดมาตลอดว่าหลินจะไม่ลืมพวกเขาตลอดไปแต่กลับมีความคิดซ้อนมาคือ "จำแล้วมันก็เจ็บ"
ตั้งแต่หลินมาไต้หวัน ไม่มีรอยยิ้มไหนเลยที่มาจากใจจริง มีเพียงรอยยิ้มฝืนๆ 
ทั้งๆที่ตอนอยู่ไทยเห็นข้อความบ้าๆของเพื่อนจะยิ้ม จะหัวเราะ ขำๆ แต่พอมาไต้หวันอ่านกลับรู้สึกว่า  "มันไม่ขำเลยน่ะ มันไม่ขำ..." 


อ่าาาา ในเมื่อมันเป็นบันทึก ก็ต้องบันทึกสิ่งดีดีสิ(พึ่งรู้ตัวอีก) ก็วันนี้ตื่นตอน9:12 เดินชนประตูไป3รอบติด ล้มอีก1 55555ยังไม่ตื่นเลยตอนนั้น 
แล้วก็นั้งเล่นคอมยันเที่ยงพึ่งจะไปต้มมาม่า(ไทยน่ะค่ะแม่ซื้อมาให้)กิน(ลืมข้าวเช้า) [ตอนนี้แม่หลินอยู่ไทยT^Tทิ้งลูกไว้ไต้หวัน ส่วนพ่อ....ไม่เล่าดีก่า] พอกินเสร็จ กอกน้ำแถมสำลัก5555แล้ววันนี้ทั้งวันก็น่ะ ดูตูนตลอดเลยชีวิตนี้ไม่มีไรให้ทำเลย ข้าวเย็นเกี๊ยว(มันใช่ข้าวมั้ยนั้น) อยากบอกว่าเบื่อมากกกกกกกกก กินต่อเนื่องมา7-8วันแล้วเนี่ยยยยT^T น่าจะเป็นเกี๊ยวละ55555 แล้วก็ชานมไข่มุก(ขอบอกก่อนน่ะค่ะ ชานมไข่มุกเป็นของไต้หวัน!!!!)อย่างที่อ่านT^Tหลินบ่ได้ไปแอ๊วเลย(?)วันๆนั่งอยู่หน้าคอมพี่เรียกก็ไปหา =__=ชีวิตโคตรรันทดอ่ะค่ะ
ก็จบวันนี้ละ T^Tพึ่งนี้เรียนเสริมอีกแล้ววว (ยังไม่เปิดเทอม(เรียกได้ว่าไต้หวันยังไม่จบเทอม2อ่ะค่ะ))