คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sexy 0 : Prologue (แก้ไขแล้ว)
PROLOGUE
.
.
“อยู่ไหนเนี่ย”
(เอ่อ...ฉันขอโทษนะฮยอนอา ฉันไปไม่ได้จริงๆ)
“อ้าว..ทำไมล่ะ”
(พอดี..เอ่อ..ติดธุระนิดหน่อยน่ะ)
“....”
(อย่าโกรธฉันเลยนะ ขอโทษจริงๆ)
“อา...ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไปเที่ยวคนเดียวก็ได้”
(ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ)
“ไม่เป็นไรๆ แค่นี้นะ”
(อื้อ เดี๋ยวฉันโทรหานะ)
“อะ..อื้อ”
ตู๊ดๆๆ
ฉันกดวางสายโทรศัพท์ของตัวเองและถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมนายถึงชอบทิ้งฉันไว้คนเดียวทุกทีเลยนะ น่าน้อยใจจริงๆ
หรือว่านายจะมีคนอื่น...
ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหลายแหล่ออกไป ฉันเดินห่อเหี่ยวไปข้างบนห้องและหยิบกางเกงยีนฟอกสีกลับเสื้อยืดหลายหน้าคนยิ้มมาใส่ รวบผมขึ้น เป็นอันเสร็จ ฉันไม่แต่งหน้า เพราะแต่งไม่เป็น ฉันเดินลงไปชั้นล่างและหยิบกุญแจรถ
ณ ห้างสรรพสินค้า (พอดีขี้เกียจคิดชื่อ =_=;;)
ฉันเดินลากขาต้อยๆไปเรื่อยๆ ออกร้านนู้นเข้าร้านนี้ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้าสตรี หุ่นโชว์สวมชุดกระโปรงสั้นรัดรูปสีขาวตั้งอยู่หน้าร้านอยู่ภายในตู้กระจก ฉันมองหุ่นตัวนั้นหัวจรดเท้า
ทำไมพวกผู้หญิงถึงชอบแต่งตัวแบบนี้กันนะ
ฉันคิดในใจ พลางนึกถึงเสื้อผ้าทั้งหลายแหล่ของฉัน อา...มีแต่เชยๆทั้งนั้นเลยแฮะฉันหมุนตัวกลับไปอีกทางและกลับบ้าน
ฉันว่ามันก็แปลกๆดีเหมือนกันนะที่เดินห้างคนเดียวแบบนี้
.
.
.
ในขณะที่ฉันกำลังขับรถกลับบ้านฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้ซื้อของกินของใช้กลับบ้านเลยซักกะอย่าง ฉันเลยเลี้ยวรถแวะห้างอีกที่ใกล้ๆบ้าน
“เต้าหู้ๆ” ฉันกวาดสายตามองหาเต้าหู้ส่วนมือก็เข็นรถเข็น
ฉันหยิบของใช้ส่วนตัวและพวกอาหารใส่รถเข็น อย่างน้อยก็ต้องตุนเอาไว้ซักอาทิตย์นึงล่ะนะ ฉันอยู่บ้านคนเดียวเพราะพ่อแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศตลอด สี่ห้าเดือนจะกลับบ้านที อา...คิดถึงพวกท่านชะมัดเลยแฮะ T_T
ฉันเข็นรถไปเรื่อยๆมองนู่นหยิบนี่ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับคู่รักที่เดินโอบเอวกันมาอยู่ข้างหน้า ฉันหยุดการเคลื่อนไหวและจับจ้องไปที่ทั้งสองคนที่กำลังเดินมาใกล้ ฝ่ายชายมองมาทางฉันและเบิกตากว้าง
“ฮะ...ฮยอนอา”
“....” ฉันก้มหน้าลงมองไปที่มือใหญ่ที่กำลังโอบเอวของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากอยู่ด้วยสายตาเรียบๆ
“หืม..พี่รู้จักกับยัยจืดนี่ด้วยหรอค่ะ”
“อะ....เอ่อ นิดหน่อย”
นิดหน่อยหรอ...แค่นิดหน่อยอย่างงั้นหรอ
ฉันสาวเท้าเข้าไปใกล้ทั้งสองคนและยังคงสับสนกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญ
เพี๊ยะ!
“นายทำแบบนี้ได้ยังไง!!” ฉันตะเบ็งเสียงของตัวเองดังลั่น
“คะ..คือ”
“ทำไมนายถึงนอกใจฉัน!! ทำไม...” ฉันมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ แทนที่เจ้าตัวจะตอบ กลับมีอีกคนแทรกเข้ามาซะก่อน
“อยากรู้มั้ยล่ะว่าทำไม”
“....”
“เพราะเธอน่ะมันก็แค่ยัยกะโปโล แต่งตัวก็ไม่ได้เรื่อง วันๆเอาแต่ทำเรื่องน่าเบื่อๆยังไงล่ะ หน้าตาก็ออกจะโอเค แต่อย่างอื่นมันจืดชืด”
“....”
ฉันพยายามควบคุมสติและหันหลังวิ่ง
ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ฉันกำลังนั่งอยู่ริมฟุตบาทถนนหน้าห้าง นั่งมองรถยนต์ที่ผ่านไปมาไม่ขาดสาย ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนแล้วที่ฉันนั่งอยู่อย่างนี้ ภาพของเหตุการณ์ที่ฉันเพิ่งผ่านมาได้โผล่ขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ฉันเอามือกอดเข่าทั้งสองข้างของตัวเองแน่น คนที่ผ่านไปมาคงคิดว่าฉันเป็นบ้ารึเปล่าถึงมานั่งอยู่คนเดียวริมถนนตอนดึกๆ จะหาว่าฉันบ้าก็เอาเหอะ เพราะฉันไม่แคร์อยู่แล้ว
“แฮ่กๆๆ ฮยอนอา!” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลัง ฉันรีบหันขวับไปมองว่าใคร ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังยืนหอบเนื่องจากการวิ่งเมื่อครู่ เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันรีบลุกขึ้นและเตรียมตัวจะหนีไปแต่มือของฉันกลับถูกรวบเอาไว้ซะก่อน
“ฮยอนอา! ฟังฉันก่อน”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ฉันพยายามแกะข้อมือของตัวเอง แต่เหมือนว่าแรงอันน้อยนิดนั้นจะไม่เป็นผลเลยซักนิด
“ฉันกับผู้หญิงไม่ได้เป็นอะไรกัน”ทันทีที่จบประโยคฉันฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้าเขา
เพียะ!
ฉันมองหน้าผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาโกรธเคือง ฉันสะบัดมืออีกข้างของตัวเองออกจากการเกาะกุม
“นายจะแก้ตัวทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว!!”
“....”
“ดีเหมือนกันฉันจะได้ตาสว่างซักที!!! ฉันจะบอกอะไรให้นะ...เมื่อก่อนมีคนมากมายเข้ามาเตือนฉัน บอกว่านายกำลังนอกใจ! บอกว่านายกำลังมีคนอื่น! ฉันพยายามจะไม่เชื่อพวกนั้น เพราะนายบอกว่าไม่มีใคร ฉันก็เชื่อ!”
“ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”น้ำเสียงแผ่วเบาได้เอ่ยขึ้น
“ฉันไม่อยากฟังคำขอโทษเลยซักนิด ลีจุน”
“ฮยอนอา! ฉันขอโทษเรามาเริ่มกันใหม่เถอะ...นะ”
“....”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จู่ๆมือทั้งสองข้างของลีจุนก็มาพาดไว้บนไหล่ของฉันทั้งสองข้าง ใบหน้าของเขาก้มลงฉันยืนกอดอกและเงยหน้ามองฟ้า มองอย่างกับว่ามันสวยซะเหลือเกิน ขอบตาฉันเริ่มร้อนผ่าวและพล่ามัว มันจะไหลไม่ได้เด็ดขาด
“เราเลิกกันเถอะ...”
“ไม่เอานะ...ฉันขอโทษจริงๆ อย่าทิ้งฉันเลยนะ”
ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันฉลาดกว่าควายขึ้นมาซักที ลีจุน!
ฉันขับรถกลับมาที่บ้านแต่ไม่เหมือนปกติเหมือนทุกๆวัน วันนี้ฉันไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ไม่มีใครจริงๆ ฉันวางกระเป๋าสะพายของตัวเองไว้ที่โซฟาและทรุดตัวนั่ง ฉันหลับตาลงช้าๆ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง
‘เพราะเธอน่ะมันก็แค่ยัยกะโปโล แต่งตัวก็ไม่ได้เรื่อง’
ประโยคของผู้หญิงคนนั้นยังคงแล่นอยู่ในสมองไม่ยอมหยุด
‘วันๆเอาแต่ทำเรื่องน่าเบื่อๆยังไงล่ะ หน้าตาก็ออกจะโอเค แต่อย่างอื่นมันจืดชืด’
ฉันเดินมาในห้องน้ำและส่องกระจกมองตัวเอง ฉันค่อยๆไล้มือไปมาที่หน้าของตัวเอง ผมฟูๆที่เคยถูกรวบสูงถูกปล่อยลงมา ฉันโกรธ ฉันเสียใจ แต่ฉันจะยอมไม่ได้
พรุ่งนี้จะไม่มียัยจืดฮยอนอาอีกต่อไป....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TALK!
เหมือนมันไม่ค่อยสนุกเลยอ่ะ T^T แงๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะะะะะ~
COMMENT + VOTE
BONUSsss
เห็ดเรียกเลือด -.,-
credit: ในรูป
ความคิดเห็น