ลำดับตอนที่ #97
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #97 : [OS] When I Was With You
Title : When I Was With You
Author : J.WALKING
Pairing : Tempg
Rate : PG-13
Song : Draw You - Davichi ft. Electroboyz
___________________________________
เหนื่อยชิบ....
ง่วงมากด้วย....
ควอนจียงแปะคีย์การ์ดเข้าห้องพักตัวเองด้วยสภาพที่แทบจะลงไปกองอยู่หน้าประตูทันทีที่ปิด ง่วงจนแทบไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว แหงล่ะ เขาเล่นโหมอัดเพลงสองสามวันติดโดยลืมนอนไปเลย สองอาทิตย์หน้าจียงจะปล่อยอัลบั้มคัมแบ็คตามแผนที่วางไว้แต่นี่ก็ยังทำอะไรไม่เสร็จเรียบร้อยดีสักอย่าง
ว่าแล้วก็หงุดหงิด พอหงุดหงิดก็ปวดหัว นึกอยากเหวี่ยงใส่อะไรสักที
มือข้างหนึ่งพยายามคลำหาสวิตไฟบนกำแพงแต่ก็หาไม่เจอ เออดี อยู่แม่งทั้งมืดๆงี้ล่ะ ถึงจะแปลกใจเล็กๆที่แอร์ในห้องถูกเปิดทิ้งไว้ แถมคนอื่นก็หายหัวกันไปหมด....ทั้งเงียบทั้งมืดจนในใจแอบรู้สึกโหวงๆ บอกให้ก็ได้ว่าช่วงนี้จียงกำลังเหงา
มาก
และก็พยายามฆ่าความเหงาด้วยการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเผื่อจะมีคน(งี่เง่า)ตอบข้อความเขากลับมาบ้างไหม แต่ก็ว่างเปล่า จียงเบ้หน้านิดๆพลางคลำหาทางเดินดีๆไม่ให้สะดุด...
ปึ่ก!
"เชี่ย ผีหลอก!"
"เฮ้ย จียง คิดถึง!"
....อะไรเข้า
เจ้าของเสียงนั่นพูดเสร็จก็ดึงเขาไปกอดแน่น ...ยิ่งทำแบบนี้จียงยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า แต่ก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆให้ซึงฮยอนกอดแบบนั้นไปครู่หนึ่ง อืม ซึงฮยอนที่หายไปถ่ายหนังนานๆกลับมาแล้ว เคยส่งข้อความไปถามมันชาติเศษก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้นั่นล่ะ
"ถ้าหนำใจแล้วก็ถอย จะเข้าห้องน้ำ"
"อะไรเนี่ย โกรธหรือไง"
เอออออออออออออออ ขอบคุณที่รู้ตัว จียงดันคนตรงหน้าออกเพราะไม่ยอมปล่อยสักที แต่ความจริงความโกรธมันก็หายไปตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงแล้วนั่นแหล่ะ เขาอมยิ้มนิดๆแต่อยู่ในที่มืดแบบนี้อีกคนก็คงไม่เห็น ไม่ก็บื้อเกินกว่าจะเห็น
"ไม่เอาดิ...นานทีจะได้เจอกัน"
"นายบอกฉันสักคำไหมว่าจะหายหัวไปนานๆ ถอย ง่วง อยากรีบอาบน้ำ"
หรือบางทีจียงก็ฟอร์มจัดเกินไป
...
"ไหนบอกง่วง อาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่นอน"
"เพลงยังไม่เสร็จ ที่จริงมันควรจะเสร็จละถ้าไม่มีคนบอกว่าจะช่วยแล้วหนีไปเฉ๊ย"
กุโดนจียงประชดไปอีกหนึ่ง ซึงฮยอนยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะไปลากเก้าอี้มานั่งที่โต๊ะคอมข้างๆจียงพร้อมกับโดนเจ้าตัวตวัดหางตามามองหนึ่งที เออออ งอนเข้าปายยย สักวันโดนโกรธบ้างแล้วจะรู้สึก!
"เดี๋ยว... กำไลนายไปไหน?"
ชิบหาย
กำไลที่ว่าเป็นกำไลที่เขากับจียงบังเอิญซื้อมาให้ตรงกันพอดี ดูบ้าบอไปหน่อยแต่เขาสองคนก็ใส่ไว้อยู่ตลอดเวลานั่นแหล่ะ ยกเว้นก็แต่ช่วงที่เขาไปถ่ายหนัง "ก็มันเข้าฉากแอคชั่นบ่อย...อย่ามองแบบนั้นดิ ฉันเก็บมันไว้ดีแหล่ะน่า"
จียงหรี่ตามามองเขาแว่บหนึ่งก่อนจะหันไปจ้องคอมต่อ เออดี ตัวเองก็บ้างานเหมือนกันป้ะเหอะ! ซึงฮยอนกรอกตาขึ้นข้างบนอย่างหน่ายๆแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆจียงก็ยัดหูฟังให้เขามาข้างนึง ตาคมเลิกขึ้นอย่างสงสัยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
"เพลงใหม่ ฟังซะ เดี๋ยวจะยุ่งจนลืมฉัน"
"เดี๋ยวนายก็ยุ่งมากกว่าฉันอีก"
"ใช่ แล้วฉันจะเมินนาย คอยดู" ว่าแล้วก็ดึงหูฟังกลับไป นี่ซึงฮยอนทำอะไรผิดตอนไหนเนี่ย ...จียงเอนหัวไปข้างหลังนิดหนึ่ง ดวงตาเรียวหลับลงราวกับใช้ความคิดอยู่ในภวังค์คนเดียว ง่วงหรือไง? หรือกำลังคิดเพลง? แต่ท่าทางอิดโรยที่่ปิดไม่มิดนั้นก็ทำเขาแอบหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อไร
ปลายนิ้วเรียวลากผ่านผิวแก้มเนียนอย่างบางเบาเพราะเกรงว่าคนที่หมดแรงหลับไปนั้นจะรำคาญ
แต่ควอนจียงยังกลับเผลอขมวดคิ้วและปัดมือนั้นออก
.
.
.
' ฉันต้องกลับไปถ่ายหนังกะทันหัน ขอโทษด้วย อย่าให้รู้ว่านายอดนอนอีกนะ! '
โห่ รู้สึกผิดกว่าเดิมเลยเนี้ย....ควอนจียงดึงโพสท์อิทที่แปะอยู่ตรงประตูห้องนอนออกก่อนจะเม้มปากแน่น
เอาไงดี...เขาควรจะโทรไปตอนนี้หรือเปล่า
สาบานเลยว่าเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไร้สาระมาตลอด หรือจริงๆก็คือเขาเป็นคนฟอร์มจัดเกินไปนั่นแหล่ะ
..คิดถึงก็แค่บอกคิดถึง รู้สึกผิดก็แค่บอกว่าขอโทษ..
เออ เขาทำแล้วคงดูไม่น่าตลกเท่าไรหรอกน่ะ...มั้ง
.
.
.
ซึงฮยอนลืมตาขึ้นในขณะที่กำลังให้ช่างแต่งหน้าเพราะเสียงข้อความเข้า อาจจะเป็นข้อความจากประธานยางที่ส่งมาจิกเรื่องงานก็ด้ะ...ซึงฮยอนกดเปิดดูด้วยสีหน้าเนือยๆก่อนที่แววตาคมจะค่อยๆเบิกโตขึ้น...
...และถูกปลุกด้วยเสียงพี่ช่างแต่งหน้าอีกที
"ยิ้มเหมือนแฟนส่งข้อความมาหาไปได้นะเรา"
ก็เพราะแฟนส่งมาให้อ่ะดิ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
End.
bonus
"แผลเป็นไงมั่ง"
"ห่วงกันจนต้องโทรมาหาเลยเหรอออออ"
"เออ งั้นจะวางสายเดี๋ยวนี้ละ"
"เฮ้ย จียง ล้อเล่น! อย่าเพิ่งวางดิ ...โห่"
Author : J.WALKING
Pairing : Tempg
Rate : PG-13
Song : Draw You - Davichi ft. Electroboyz
___________________________________
เหนื่อยชิบ....
ง่วงมากด้วย....
ควอนจียงแปะคีย์การ์ดเข้าห้องพักตัวเองด้วยสภาพที่แทบจะลงไปกองอยู่หน้าประตูทันทีที่ปิด ง่วงจนแทบไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว แหงล่ะ เขาเล่นโหมอัดเพลงสองสามวันติดโดยลืมนอนไปเลย สองอาทิตย์หน้าจียงจะปล่อยอัลบั้มคัมแบ็คตามแผนที่วางไว้แต่นี่ก็ยังทำอะไรไม่เสร็จเรียบร้อยดีสักอย่าง
ว่าแล้วก็หงุดหงิด พอหงุดหงิดก็ปวดหัว นึกอยากเหวี่ยงใส่อะไรสักที
มือข้างหนึ่งพยายามคลำหาสวิตไฟบนกำแพงแต่ก็หาไม่เจอ เออดี อยู่แม่งทั้งมืดๆงี้ล่ะ ถึงจะแปลกใจเล็กๆที่แอร์ในห้องถูกเปิดทิ้งไว้ แถมคนอื่นก็หายหัวกันไปหมด....ทั้งเงียบทั้งมืดจนในใจแอบรู้สึกโหวงๆ บอกให้ก็ได้ว่าช่วงนี้จียงกำลังเหงา
มาก
และก็พยายามฆ่าความเหงาด้วยการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเผื่อจะมีคน(งี่เง่า)ตอบข้อความเขากลับมาบ้างไหม แต่ก็ว่างเปล่า จียงเบ้หน้านิดๆพลางคลำหาทางเดินดีๆไม่ให้สะดุด...
ปึ่ก!
"เชี่ย ผีหลอก!"
"เฮ้ย จียง คิดถึง!"
....อะไรเข้า
เจ้าของเสียงนั่นพูดเสร็จก็ดึงเขาไปกอดแน่น ...ยิ่งทำแบบนี้จียงยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า แต่ก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆให้ซึงฮยอนกอดแบบนั้นไปครู่หนึ่ง อืม ซึงฮยอนที่หายไปถ่ายหนังนานๆกลับมาแล้ว เคยส่งข้อความไปถามมันชาติเศษก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้นั่นล่ะ
"ถ้าหนำใจแล้วก็ถอย จะเข้าห้องน้ำ"
"อะไรเนี่ย โกรธหรือไง"
เอออออออออออออออ ขอบคุณที่รู้ตัว จียงดันคนตรงหน้าออกเพราะไม่ยอมปล่อยสักที แต่ความจริงความโกรธมันก็หายไปตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงแล้วนั่นแหล่ะ เขาอมยิ้มนิดๆแต่อยู่ในที่มืดแบบนี้อีกคนก็คงไม่เห็น ไม่ก็บื้อเกินกว่าจะเห็น
"ไม่เอาดิ...นานทีจะได้เจอกัน"
"นายบอกฉันสักคำไหมว่าจะหายหัวไปนานๆ ถอย ง่วง อยากรีบอาบน้ำ"
หรือบางทีจียงก็ฟอร์มจัดเกินไป
...
"ไหนบอกง่วง อาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่นอน"
"เพลงยังไม่เสร็จ ที่จริงมันควรจะเสร็จละถ้าไม่มีคนบอกว่าจะช่วยแล้วหนีไปเฉ๊ย"
กุโดนจียงประชดไปอีกหนึ่ง ซึงฮยอนยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะไปลากเก้าอี้มานั่งที่โต๊ะคอมข้างๆจียงพร้อมกับโดนเจ้าตัวตวัดหางตามามองหนึ่งที เออออ งอนเข้าปายยย สักวันโดนโกรธบ้างแล้วจะรู้สึก!
"เดี๋ยว... กำไลนายไปไหน?"
ชิบหาย
กำไลที่ว่าเป็นกำไลที่เขากับจียงบังเอิญซื้อมาให้ตรงกันพอดี ดูบ้าบอไปหน่อยแต่เขาสองคนก็ใส่ไว้อยู่ตลอดเวลานั่นแหล่ะ ยกเว้นก็แต่ช่วงที่เขาไปถ่ายหนัง "ก็มันเข้าฉากแอคชั่นบ่อย...อย่ามองแบบนั้นดิ ฉันเก็บมันไว้ดีแหล่ะน่า"
จียงหรี่ตามามองเขาแว่บหนึ่งก่อนจะหันไปจ้องคอมต่อ เออดี ตัวเองก็บ้างานเหมือนกันป้ะเหอะ! ซึงฮยอนกรอกตาขึ้นข้างบนอย่างหน่ายๆแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆจียงก็ยัดหูฟังให้เขามาข้างนึง ตาคมเลิกขึ้นอย่างสงสัยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
"เพลงใหม่ ฟังซะ เดี๋ยวจะยุ่งจนลืมฉัน"
"เดี๋ยวนายก็ยุ่งมากกว่าฉันอีก"
"ใช่ แล้วฉันจะเมินนาย คอยดู" ว่าแล้วก็ดึงหูฟังกลับไป นี่ซึงฮยอนทำอะไรผิดตอนไหนเนี่ย ...จียงเอนหัวไปข้างหลังนิดหนึ่ง ดวงตาเรียวหลับลงราวกับใช้ความคิดอยู่ในภวังค์คนเดียว ง่วงหรือไง? หรือกำลังคิดเพลง? แต่ท่าทางอิดโรยที่่ปิดไม่มิดนั้นก็ทำเขาแอบหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อไร
ปลายนิ้วเรียวลากผ่านผิวแก้มเนียนอย่างบางเบาเพราะเกรงว่าคนที่หมดแรงหลับไปนั้นจะรำคาญ
แต่ควอนจียงยังกลับเผลอขมวดคิ้วและปัดมือนั้นออก
.
.
.
' ฉันต้องกลับไปถ่ายหนังกะทันหัน ขอโทษด้วย อย่าให้รู้ว่านายอดนอนอีกนะ! '
โห่ รู้สึกผิดกว่าเดิมเลยเนี้ย....ควอนจียงดึงโพสท์อิทที่แปะอยู่ตรงประตูห้องนอนออกก่อนจะเม้มปากแน่น
เอาไงดี...เขาควรจะโทรไปตอนนี้หรือเปล่า
สาบานเลยว่าเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไร้สาระมาตลอด หรือจริงๆก็คือเขาเป็นคนฟอร์มจัดเกินไปนั่นแหล่ะ
..คิดถึงก็แค่บอกคิดถึง รู้สึกผิดก็แค่บอกว่าขอโทษ..
เออ เขาทำแล้วคงดูไม่น่าตลกเท่าไรหรอกน่ะ...มั้ง
.
.
.
ซึงฮยอนลืมตาขึ้นในขณะที่กำลังให้ช่างแต่งหน้าเพราะเสียงข้อความเข้า อาจจะเป็นข้อความจากประธานยางที่ส่งมาจิกเรื่องงานก็ด้ะ...ซึงฮยอนกดเปิดดูด้วยสีหน้าเนือยๆก่อนที่แววตาคมจะค่อยๆเบิกโตขึ้น...
' ฮยองงี่เง่า! ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ
รีบๆกลับมาด้วย ...คิดถึง '
รีบๆกลับมาด้วย ...คิดถึง '
"ยิ้มเหมือนแฟนส่งข้อความมาหาไปได้นะเรา"
ก็เพราะแฟนส่งมาให้อ่ะดิ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
End.
bonus
"แผลเป็นไงมั่ง"
"ห่วงกันจนต้องโทรมาหาเลยเหรอออออ"
"เออ งั้นจะวางสายเดี๋ยวนี้ละ"
"เฮ้ย จียง ล้อเล่น! อย่าเพิ่งวางดิ ...โห่"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น