โกดังรกร้าง'

ลำดับตอนที่ #204 :

เคยเป็นมั้ย ครั้งหนึ่งที่เราสนิทกันมาก รักกันมาก จนนึกไม่ออกว่ามันจะมีวันที่เราแยกจากกันได้อย่างไร แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนแปลง และเหตุการณ์นั้นได้เกิดขึ้น เราจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้

ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด เติบโตจึงได้รู้ความจริง

เขามองเห็นสายตาว่างเปล่าจากมาร์คบ่อยขึ้น

มันไม่ได้เกิดขึ้นกับเขา ไม่ได้เกิดขึ้นในขณะที่เรากำลังสบตา

หากแต่ท่ามกลางบทเพลงที่เริ่มบรรเลง กับเสียงปรบมือที่ก้องสนั่น

สายตาว่างเปล่าของมาร์คต้วน

ส่งผ่านโดยไม่ทันรู้ตัว


"มันมากพอแล้วแจ็คสัน" 




"แปลกดีนะพี่ ตอนนั้นเราก็มองไม่ออกเลยว่าวันแบบนี้จะมาถึงได้ยังไง"

เขายิ้ม นึกเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องพูด "ความเปลี่ยนแปลงหมุนรอบตัวเรานะ แบมแบม"

"เหนื่อยด้วยกันแทบตาย ใช้เวลาเป็นปีกว่าจะได้รางวัล อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน แล้วในที่สุดพวกเราก็หยุด"

"เราพยายาม เราล้ม เรารอคอย เราประสบความสำเร็จ แล้วเราก็เก็บมันเป็นความทรงจำ"





ทุกคนมีความฝัน เช่นเดียวกับแจ็คสันที่มีจุดมุ่งหมาย ในขณะที่เขาเฝ้าถามตัวเองมานานหลายปี

นับตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจมาที่นี่ เขายังไม่ชัดเจนว่าฝันของตัวเองคืออะไร บาดเจ็บจากการฝึกซ้อมไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบก็ยังเฝ้าถาม

เขาร้องไห้แทบเป็นแทบตาย แต่มันไม่ใช่ความเสียใจ เขาค้นพบว่าตัวเองเหนื่อยล้ามานาน และทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้นกำลังตอบแทนเขา

แต่มาร์คก็ยังให้คำตอบไม่ได้

"เรียนไฮสคูลต่อ เข้ามหาลัย แล้วก็ทำงาน"

เขาค้นพบว่าตัวเองไม่มีความฝัน

ไม่มีแรงบันดาลใจอันแรงกล้าเหมือนใครๆ

แต่เขารู้สึกขอบคุณโชคชะตาเหลือเกิน