โกดังรกร้าง'

ลำดับตอนที่ #192 : ( OS ) know you better - jark -

https://twitter.com/MarkTuanPhoto/status/531477541802868736/photo/1



"จีบมาร์คให้ติดในหนึ่งเดือน"

"มันมีผู้หญิงบนโลกนี้ที่ชื่อมาร์คด้วยเหรอ"

"อย่าโชว์โง่ แจ็คสัน"

"...ผู้ชาย? อะไรของพวกแกวะ ฉันไม่เล่นละ บาย"



"ใช่ๆ พี่จะไม่ทำงั้นเหรอ แล้วทีผมต้องใส่กระโปรงอยู่อาทิตย์นึงเมื่อเดือนก่อนล่ะ..."

"แกเต็มใจทำ แบมแบม ฉันรู้"

"ไม่โว้ย! พี่เป็นคนเขียนกระดาษแผ่นนั้น แล้วผมก็ซวยจับได้"

แจ็คสันถอนหายใจยาว ดึงกระดาษในมือเจบีมาอ่านทวนอีกครั้ง

...โอเค มาร์คคือผู้ชาย ว่าแต่ใครคือมาร์ควะ

"มึงจับได้แล้วแจ็ค ก็ลองดูเหอะ กูรู้มึงทำได้"

เขาเงยหน้ามองเจบี ประหนึ่งมีแสงเลเซอร์ออกมาจากตา

และแน่นอนว่าไอ้หมอนั่นต้องยิ้ม "หรือมึงทำไม่ได้วะ 

นั่นไง มันมาแล้ว มันท้าแจ็คสันผู้นิ่งเฉยต่อคำประชดประชันไม่ได้แล้ว

แจ็คสันแสร้งทำเป็นไม่สนใจ "ใครเป็นเขียนกระดาษแผ่นนี้" เขาชูโพสอิทสีฟ้าขึ้น สายตามองไปยังเพื่อนในกลุ่มทุกคน

"กูครับ"

ก็ไอ้คนที่ประชดเขานั่นแหล่ะ

"ดี งั้นกูให้มึงสองอาทิตย์เลย พรุ่งนี้พากูไปดูหน้าคนชื่อมาร์คด้วยแล้วกัน"






"กูแค่บอกจีบให้ติด ไม่ได้บอกว่าจีบเสร็จแล้วทิ้ง"

"หมายความว่า..."

"หมายความว่ามึงโง่ไงแจ็ค ไป ไปขอคบเค้าได้แล้ว!"





"อย่าน่ารักนักดิ" เขาแหย่

เชื่อไหมว่าเดี๋ยวมาร์คจะต้องขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจรอบที่แปดล้าน

"ไม่ นี่ไม่น่ารัก" จริงๆด้วยล่ะ มันเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ

แจ็คสันกลั้นหัวเราะ เอานิ้ว

"ยิ้มให้ดูหน่อยนะ"

"ไม่"

"นายยิ้มต้องน่ารักมากแน่ๆ โคตรๆๆๆน่ารักเลย"

"ไม่"

"ถ้าฉันถามว่าทำไมนายจะให้คำตอบที่ยาวกว่านี้ไหม"

"อ่า...ก็..." มาร์คลูบท้ายทอยเหมือนอย่างที่ชอบทำเวลาคิดหาคำตอบ และแน่นอนว่าจะต้องไม่สบตาคู่สนทนา "ฉันไม่เคยยิ้ม ไม่เคย...และก็จะไม่ยิ้มด้วย"

"มันเป็นเหตุผลยังไงวะมาร์ค"

มาร์คจิ๊ปาก เหลือบมองเขาด้วยหางตา ด้วยแววตาโกรธๆแบบนั้นแต่กลับทำให้แจ็คสันหลุดขำออกมาอีกครั้ง

"มัน...ฝืนเกินไป"

แจ็คสันเลิกคิ้ว

"สำหรับนายนะ ยิ้มฉันมัน ไม่น่ารักหรอก" มาร์คทำท่าเหมือนจะพูดต่อ แต่ก็ไม่ ก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวตัวเองอย่างขัดใจ สบถเสียงเบา อึกอักเหมือนคิดคำตอบได้ ท่าทำเหมือนจะพูดอีกครั้ง แล้วก็ไม่

"อ้าวเฮ้ย มาร์ค" แจ็คสันหัวเราะร่วน "พูดต่อดิ"

ลูบท้ายทอยคือครุ่นคิด

ยีหัวตัวเองคือเขินอาย

จ้องเขาไม่กะพริบตาคือหวั่นไหว

จะมีใครหยั่งรู้ความคิดมาร์คได้ดีกว่าแจ็คสันอีกล่ะ บอกเลยตรงนี้ว่าไม่มีทาง

"ไม่เห็นจำเป็นต้องยิ้ม ...ฉันเป็นของฉันอย่างนี้มันน่ารักสำหรับนายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

ขอบพระคุณเจ้า มาร์คยอมรับแล้วครับว่าตัวเองน่ารัก!

อ่า แต่จะว่าไปแล้วล่ะก็..."ไม่หรอก"

ถึงคราวมาร์คขมวดคิ้วบ้าง

เพราะว่านะ สำหรับแจ็คสันหวังแล้ว

"อะไรที่เป็นมาร์คต้วนอ่ะ น่ารักทุกอย่างเลย"

ว่าแล้วก็หอมแก้มสักที แต่ครั้งนี้น่ะ มาร์คยอมเขาด้วยล่ะ คิคิ





I got a bad boy must admit it. you got my heart don't know how you did it

"เขาร้องท่อนนี้ให้มาร์คแน่เลย"

มาร์คทำหน้าเบือโลก เอื้อมมือไปเปลี่ยนคลื่นวิทยุ ไม่เข้าใจว่าเพลงนี้เพราะตรงไหน "เสียงสูงอย่างกับอะไร"

"พูดงี้เคยเห็นหน้าตาคนร้องยัง เสป็คฉันเลยนะ" 

อีกฝ่ายทำหน้าเบื่อโลกอีกครั้ง แต่รอบนี้หันหน้ามามองแจ็คสันด้วย เขาแทบจะเดาความหมายแฝงในสายตาของมาร์คออก ประมาณว่า เราจำเป็นต้องรู้ไหม? ใครถาม? อะไรทำนองนั้น




ไม่มีคนคบเพราะมาร์คไม่เลือกคบใคร


มาร์คเรียนอยู่ปี2 คณะเดียวกัน แต่แปลกดีที่เขาไม่เคยเห็น


ตัวผอมๆ ใส่แต่เสื้อสีดำ กางเกงสีดำ และสวมหมวกกลับหลังอยู่ตลอดเวลา 


"กลับทางไหน"

มาร์คหันหน้าไปทางหน้ามหาลัย 

"รถบัสเหรอ"

"อือ"

"แล้วไงต่อ"

กรอกตาขึ้นด้านบนอย่างจำใจ "เดินต่อ...อีกสามบล็อค"

"ทางเดียวกันนี่ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเลยวะ...กลับด้วยกันนะมาร์ค"

มาร์คมองไปยังรถของเขาก่อนจะขมวดคิ้ว เขารู้สึกเหมือนมาร์คจะส่ายหน้าไปกับตัวเองเบาๆแล้วรีบเดินหนีไปหน้ามอ






"ยาก"

"อะไรยาก"

"จีบมาร์ค" แจ็คสันหันมาพูดหน้าเครียด "ยาก โคตรยาก"

"แล้วมึงทำไรไปบ้างอ่ะ"

"กูทำครบทุกอย่างแล้วนะ แบบที่กูเคยจีบพวกผู้หญิงคนก่อนๆ แต่ไม่เห็นคืบหน้าอะไรสักอย่างเลย"

คราวนี้แจบอมเข้ามาร่วมวงเครียดกับแจ็คสันไปด้วยอีกคน 

"เพราะมึงเป็นคนโจ่งแจ้งเกินไปไง"

"โอ้โห เพื่อนจินยองนี่ฉลาดที่สุดไปเลยครับ"

"ก็ไม่ได้เป็นคนโง่แบบนาย"

"โง่ที่สุดในกลุ่มคือไอ้แจ็คต่างหาก"

"ยอมรับความจริงเถอะ"

"ใครจะโง่ก็โง่ แต่กูรำคาญพวกมึงอ่ะ"

จินยองหัวเราะ ไม่ได้สนใจอิมแจบอมที่กำลังทำหน้าเบื่อโลกอยู่ "นายขับรถไปรับมาร์คแบบนั้น ทุกคนเขาก็เห็นกันหมด มาร์คคงไม่ชอบล่ะมั้ง"





"ตามมาทำไม"

มาร์คกลั้นใจพูดออกไป หลังจากที่ปิดปากเงียบและชั่งใจอยู่นาน 

"มันมืด เดินคนเดียวน่ะไม่ดีหรอก"

"...5 เมตร"

แจ็คสันเลิกคิ้ว "อะไร 5 เมตรนะ?"

"ถอยไป...จะตามมาก็ถอยไป"

ขอแปลเป็นภาษาคนทั่วไปแปป อะไรคือตามมาแล้วให้ถอยไปวะ แล้วไอ้ 5 เมตรนี่... "อ๋อ! ถ้าจะตามนาย ฉันต้องรักษาระยะห่าง 5 เมตร ใช่ไหม?"

ไม่มีคำตอบใดๆนอกจากมาร์คจะหันหลังกลับไป แต่ก็นั่นแหล่ะ การที่มาร์คไม่ได้สนใจอะไรต่อแปลว่าอนุญาต

เจ้าตัวเดินไปเรื่อยๆก่อนจะหันหลังกลับมาอีก และยืนจ้องเขาอยู่นิ่งๆ

"ทำไมมันยังใกล้อยู่ล่ะ"

"นี่ 5 เมตรแล้วมาร์ค"

จ้องเขาอีกครั้ง

"...10"

"ไกลไป..."

"ไม่...20"

"ก็ได้วะ"






"มาร์ค?" เขาเอ่ยทักออกไปด้วยความประหลาดใจและไม่แน่ใจมากนัก เขาเห็นเหมือนคนนั่งอยู่บนชิงช้าแต่ก็ไม่ชัดเจนนักเพราะเวลากลางคืนและแสงไฟที่น้อยเกินไป

แต่พออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองเขาก่อนจะกระพริบตาปริบๆก็ทำให้เขามั่นใจว่าไม่ได้ทักผิดคน "ทำไรตรงนี้ ไม่เข้าบ้านอ่ะ"

"กุญแจ" มาร์คชี้ไปที่ประตูบ้าน "ไม่มี" 

"นั่งเป็นเพื่อนนะ"

ใครว่าหน้ามาร์คดูขวางโลกวะ 

ดูซื่อเหมือนเด็กจะตาย


มาร์ครีบลุกขึ้นไปหาแม่ และถึงแม้จะไม่ได้แสดงอาการดีใจใดๆทางสีหน้าแต่แจ็คสันก็รู้สึกเหมือนกำลังมองเด็กประถมที่เห็นพ่อแม่มารับตัวเองกลับบ้าน

มาร์คเอื้อมไปจับชายเสื้อของแม่ตัวเองก่อนจะหันหน้ามามองทางเขาคล้ายกับเป็นการบ่งบอก แม่มาร์คหันมายิ้มให้ ท่าทางใจดีและดูอบอุ่น แจ็คสันพอจะเข้าใจอยู่บ้างว่าที่มาร์คดูน่ารักนี่น่าจะเพราะได้แม่ตัวเองมาล้วนๆ 





"มึงว่าเขาจะไว้ใจกูป้ะวะ"

"ถามอะไรของมึง"

"กูไม่ชอบตัวเองเลย เวลาคุยกับเขา กูว่ามาร์คต้องรู้สึกว่ากูเป็นคนไม่จริงใจแน่ๆ"

"ก็มึงก็ไม่ได้จริงใจจริงๆอ่ะ"

"เคยคิดจะให้คำแนะนำอะไรดีๆกับเพื่อนบ้างไหม"

"เอ้า" แจบอมเลิกคิ้วงงๆก่อนจะหลุดหัวเราะ "กูพูดจริ๊ง มึงเข้าหามาร์คด้วยจุดประสงค์ไหนล่ะ"

"เพราะกูซวยจับได้คำสั่งของมึงไงครับ ที่ถามมานี่ได้คิดบ้างไหม"